Zo maar een gesprekje

Voor de scan ga ik naar het Diak. Op de tegel met het pictogram niet roken staat een man met een infuus en een sigaret. Gezonde combinatie zeg ik, waarop de man antwoordt: "ik was bijna dood door medische missers!". Ik reageer: "Daar hebt u binnenkort geen medische missers meer voor nodig." De man staart mij niet begrijpend aan, maar ik loop door.

En dan maar weer wachten

Nog steeds koorts en opnieuw veel hoesten dus vanmorgen weer naar de huisarts. Vertel haar ook dat mijn peak flow nog lager is geworden dan hij al was. Dat ik ondanks dat ik gewoon eet en niet beweeg toch 2 kg afgevallen ben de afgelopen week. Ze wil mij doorverwijzen naar mijn longarts en zal hem zelf bellen. Binnen een uur word ik terug gebeld door haar. De longarts wil eerst een CT-scan en daarna een afspraak. De secretaresse longpoli zal contact met mij opnemen voor een afspraak. Nog geen half uur later de longpoli aan de lijn. Woensdag a.s. (30/12) de CT-scan. Dinsdag 5 januari de afspraak bij de longarts. En nu begint dus weer het wachten. Gelukkig heb ik genoeg afleiding. Ik hoest!

Grenzen stellen? Nee, blokkades opwerpen!!!

De codeïne werkte goed. Geen gehoest meer. Dus op 24 december toch maar wat boodschappen gedaan. De eerste keer dat ik weer buiten was. Thuisgekomen de kerstboom opgetuigd, gestofzuigd en de kamer verder opgeruimd. Daarna heel benauwd naar bed. 's Avonds heel gezellig beneden met kaarsjes en het Weihnachts Oratorium compleet met tikken en herhalingen door het vastlopen van de naald in de groeven. Ja, wij draaien nog steeds de inmiddels stuk gedraaide plaat ipv de cd die wij ook hebben. Die tikken horen erbij. Roepen herinneringen op.

Eerste Kerstdag vroeg in de middag weer naar bed. Erg moe, benauwd, wat verhoging. Mijn vriendin belt of zij even langs kan komen. Gezellig. Ik spring uit bed. Was inderdaad heel gezellig. Nadat zij vertrokken is maak ik vast de tafel in orde voor straks, als de kinderen komen eten. Daarna val ik op de bank onder de tonen van ons Weihnachts Oratorium weer in slaap.

Erg gezellig met de kinderen maar vanaf het moment dat ik van de bank ben hoest ik. Ik neem een extra dosis codeïne, maar de hoest gaat niet over. Ik voel mijn temp stijgen. Mijn dochter vraagt of ik niet beter naar bed kan gaan. Ja, natuurlijk is dat beter, maar het is zo gezellig. Na het eten red ik het niet meer. Ik ga naar bed. En ja de temp is inderdaad weer een stuk boven de 38. Al hoestend val ik gelukkig toch in slaap.

Wat is er mis gegaan. Waarschijnlijk toch weer teveel gedaan, ook al was het volgens mij niet zoveel. Ik had tenslotte longontsteking. Daar moet een mens, dus ook ik, rustig van herstellen.

Ik denk dat grenzen stellen bij mij niet werkt. Er moeten blokkades opgeworpen worden. Mijn man noemt er in ieder geval één. "Jij komt de komende week het huis niet uit!"

En nu duik ik mijn bed weer in. Het hoesten begint alweer en met mijn temperatuur kan ik het hele huis verwarmen.

Toch een beetje bang

Koorts gedaald, wel verhoging. Voel mij weer wat beter maar hoest nog steeds heel erg veel. En dat maakt toch weer angstig. Ik houd mijzelf voor dat deze hoest een restverschijnsel is. Maar toch. Een longontsteking en aanhoudende hoest stonden aan het begin van de afgelopen drie en een half jaar. Kan natuurlijk ook zijn dat die periode nu in stijl ook zo afgesloten wordt. De huisarts wil dat ik een foto laat maken. Ik hoop dat de huisarts mij morgen gerust kan stellen. De vraag is of ik wel gerust te stellen ben.

Nagekomen bericht: Op de foto zijn geen wijzigingen te vinden ten opzichte van de vorige foto. Dus goed bericht. Voel mij door deze uitslag een stuk lichter, maar hoest er niet minder door. Nu codeïne gekregen om de hoestprikkel te onderdrukken. Hoop dat het helpt. Dan ga ik vanavond eens proberen mijn huis in kerstsfeer te brengen.

Waar ligt mijn grens?

Grenzen niet overschrijden blijft moeilijk. Vanmorgen even thee gedronken beneden. Daarna doodmoe dus weer naar bed. Zo languit op bed liggend zie ik het kastje met 20 laatjes die eens uitgezocht moeten worden. Omdat ik het niet verstandig vind om te gaan slapen, vannacht heb ik ook al tot vier uur wakker gelegen omdat ik overdag een dutje had gedaan, denk ik waarom niet het een met het ander combineren. Dus zittend in mijn bed gooi ik alle laatjes leeg in een hele grote zak en ga sorteren.

Gevolg?

Mooi opgeruimde laatjes, dat is het probleem niet. Maar wel heel erg moe en heel veel hoesten. En weer een stijgende temperatuur. Dus zelfs zittend laatjes opruimen is al teveel.

Nu ga ik dus echt liggen. Misschien is er wel een leuke Kerstfilm en anders kan ik nog uitwijken naar Animal Planet.

Op het nippertje

Tijd niets van mij laten horen. Dat heeft een oorzaak. Mijn lichaam kwam er achter dat het jaar bijna voorbij was en dat ik dit jaar nog geen longontsteking had gehad. Dat moest even rechtgezet worden. Na vorige week zaterdag een redelijk goede wedstrijd te hebben gezwommen was ik daarna doodmoe. ´s Avonds liep de temp behoorlijk op terwijl ik lag te klappertanden van de kou kreeg ik zulke hoestbuien dat ik dacht erin te zullen stikken. Ik werd ook erg misselijk. Voelde mij weer terug in de tijd geworpen. De periode na de mislukte longpunctie. Was weer erg bang niet wakker te zullen worden als ik zou gaan slapen. De huisarts schreef antibiotica voor, waarvan de eerste dosis in de wc terecht kwam omdat ik hem niet binnen kon houden en de tweede de eerste volgde, waarop ik zetpillen kreeg om de misselijkheid tegen te gaan. De pillen worden er van boven uitgegooid en dan moet je er beneden wat in stoppen om ze van boven binnen te houden. Klinkt niet logisch, maar werkt wel. De derde kwam niet terug. Een dag later werd de vooraad medicijnen aangevuld met een prednisonkuur omdat het hoesten maar niet ophield.

Ik heb de hele week heerlijk op het logeerkamertje doorgebracht zodat ik mij ongestoord aan mijn hoestbuien kon overgeven en midden in de nacht naar muziek kon luisteren zonder iemand te storen. Heb nu ook besloten nieuwe matrassen aan te schaffen want het logeerbed slaapt veel beter dan ons eigen bed.

Koorts is sinds gisteren wat gaan zakken, maar is nog steeds niet op de juiste temp. Ik ben vandaag af en toe mijn bed uitgekomen en dat beviel wel, behalve dat dat wel weer enorme hoestbuien veroorzaakt, nu van die kriebelhoestbuien. Leiden tot niets en ik vraag mij af waarom ik die nu weer krijg. Van een productieve hoest begrijp ik de functie nog wel, deze kriebelhoest wekt alleen pijn en vermoeidheid op. Ademhalen vind ik ook erg vermoeiend. Soms zou ik gewoon eens een minuut of vijf willen stoppen daarmee om even bij te komen, maar ik heb mij laten vertellen dat stoppen met ademhalen, al is het maar voor een paar minuten, averechts werkt dus ga ik maar gewoon (nou ja gewoon) door.

Betekent wel dat er niet positief is ingegaan op de verzuchting dat ik hoopte nu weer eens ongestoord door te kunnen trainen (zie een paar blogs hieronder ´het wedstrijdgevoel is er weer´) We beginnen dus gewoon opnieuw met trainen. Heb mij al voorgenomen bij het NMK in januari alleen (eventueel) in estafettes uit te komen en het individuele werk maar even te laten zitten. 9 Januari hoop ik wel in Zwolle mijn 2x25 en 1x100 te kunnen zwemmen om mijn klassementen vol te kunnen krijgen.

We zien wel. Eerst maar eens kijken hoe ik de komende week doorkom. Ik ben al weer te lang op. Ik ga lekker liggen.

Weekje in mineur

Schrik niet van de titel. De Frühlingsonate deel 2 van Beethoven is in mineur geschreven en toch erg mooi. Maar deze week zou ik toch niet als mooi willen beschrijven.

Weer veel pijn gehad in mijn ribben. Paar keer door mijn heup gezakt. Erg benauwd geweest en vooral heel erg moe. Pijn kan ik dan nog wel hebben, maar van moe zijn word ik echt niet vrolijk.

Waar ik wel vrolijk van werd waren de wedstrijden afgelopen zondag. Ik had mij drie doelen gesteld. De 100 meter vrij met drie tuimelkeerpunten. Is gelukt, moet ze in training wel op snelheid gaan oefenen want afzet was niet goed. De 100 school met een korter uitdrijfmoment gezwommen. Dat lukte, maar daarna was ik wel heel erg buiten adem, dus volgende keer toch iets langere rust tussen de slagen. De 200 vrij was een verhaal apart. Mijn clubgenoot moest vlak voor mij de 50 vlinder zwemmen. Ik neem zijn tijd op, wil deze aan hem doorgeven en hoor opeens mijn naam omroepen. Ik had al op het startblok moeten staan voor de 200 vrij. Had geen brilletje bij mij en geen badmuts. Vlug brilletje van clubgenoot op mijn hoofd en zonder badmuts het water ingedoken. Dit keer maar gewoon aangetikt in plaats van tuimelkeerpunt. Tijd viel reuze mee.

Wat ook leuk was deze week is dat mijn broer met mijn hulp (ik mocht bijlichten, trapje vasthouden enz.)de lampen in het huis van mijn dochter opgehangen heeft. Dochter erg blij en ik dus ook.

En eigenlijk moet ik nu weg om een uurtje te trainen. Maar hoewel alles in mij zich hiertegen verzet ga ik nu toch een uurtje rustig liggen in plaats van zwemmen omdat ik anders te moe ben voor de kinderen in het clubhuis.

Verstandig hè!

Hoe te verklaren?

Afgelopen vrijdag parkeer ik mijn auto en steek mijn bankpasje in de automaat om parkeergeld eraf te laten halen. Het is dus een vaststaand feit, te bewijzen met mijn parkeerkaartje, dat ik mijn pasje toen nog had.

100 Meter verderop bij mijn vriendin kan ik mijn pasje niet meer vinden. Vlug teruggelopen naar de automaat of ik het pasje vergeten was eruit te halen. Zit er in ieder geval niet in. Ook op de 100 meter tussen parkeermeter via auto naar huis vriendin geen pasje te bekennen. Dus twee zakKen in mijn jas leeggehaald. Geen pasje. Mijn tas leeggehaald (5 vakken, waarvan 2 met rits) geen pasje. Tas op zijn kop gehouden. Geen pasje. Alle spullen één voor één weer in mijn tas gestopt, geen pasje.

Goed pasje is dus weg.

Thuisgekomen nog eens alles herhaald. Alle zakken hoefden niet leeggehaald te worden, want waren leeg, dus geen pasje. Tas nogmaals helemaal leeggehaald, gevoeld, op zijn kop¨gehouden alles er weer in, geen pasje. Dus pasje maar laten blokkeren en nieuwe pas aangevraagd.

Afgelopen maandag komt echtgenoot thuis. Kan zijn pasje niet meer vinden. Dat gebeurt bijna dagelijks dus daar kijk ik niet van op. Hij heeft overal al gezocht. Mijn ervaring is dat mannen niet zoeken, die kijken en dan nog overal overheen. Ik ga dus zelf zoeken. Hij heeft een jas met één grote zak achterop met rits. Daar zit wel zijn identiteitskaart in, maar geen pasje. Ik voel nog even in zijn andere korte jasje met twee zakken. Geen pasje. Ik kijk even op de plaats waar het pasje eigenlijk hoort te liggen en vaak ook blijkt te liggen, geen pasje. Dat wordt een beetje serieus. Ik vraag dus ook voor hem een nieuw pasje aan, maar laat het niet blokkeren want eigenlijk weet ik wel zeker dat het ergens in huis ligt.

Gisteren trekt echtgenoot zijn jas aan en haalt uit zijn zak die zowel door hem als door mij is doorzocht zijn bankpasje. Vanmorgen haal ik mijn agenda uit mijn tas en wat zie ik daar? Mijn bankpasje.

Wie dit kan verklaren mag een reactie plaatsen.

Triest gevoel

Sandra, een lotgenote, is overleden. Vreemd dat je iemand die je nog niet zo lang kent, en dan alleen maar via site en email, zo erg kunt missen. Ik kwam op een gegeven moment op haar site terecht en was direct gegrepen door haar positieve instelling, haar manier van schrijven, haar humor, haar genieten overal van. Hoe zij kon schrijven over wat ze nu weer gegeten had.

Door haar ben ik mijn blog begonnen. Door haar ben ik het leven wat positiever gaan bekijken.

Zij is overleden op het moment en op de manier zoals zij dat wilde. Tot het einde toe positief gebleven en genietend van kleine dingen, ook van eten.

En nu is zij er niet meer.

Niet te bevatten.

Mag ik nu slapen was de laatste zin die zij schreef. Ja, Sandra, je mag slapen.

(te?) Druk weekend

Zaterdagmorgen mijn tweede bijeenkomst als leercoach met mijn cursisten. Dat gaat heel leuk. Gelukkig op een lokatie in De Bilt, want het begon al om half negen ´s morgens. Om half elf werd ik opgehaald door mijn dochter die mij naar het AMC bracht voor een longkankersymposium dat eigenlijk al om half elf begonnen was.

Het AMC is niet zo moeilijk te vinden. De hoofdingang daarentegen wel. Is er soms een patientenstop? Min of meer toevallig toch gevonden waar wij naar binnen konden. Meer mensen blijken veel rondjes te hebben gereden voordat zij de ingang vonden. Niet handig voor een ziekenhuis. Voor een verslag van deze dag zie bericht patientendag longkanker hieronder. Thuisgekomen ontzettend moe en naar bed gegaan. Van 15.00-19.00 uur geslapen.

Zondagmorgen naar de training. E. had een taakstraf van mij gekregen omdat hij al een paar keer te laat was met inschrijvingen voor een wedstrijd. Hij kreeg de opdracht mijn techniek te observeren en waar mogelijk te verbeteren. Ik heb nu weer wat aandachtspunten voor de vrije slag en schoolslag. Was toch ook weer erg vermoeiend en heb dus niet het hele trainingsprogramma afgemaakt. Om 14.00 uur thuis meteen weer naar bed gegaan en tot 18.00 uur geslapen.

Proberen om vanavond wakker te blijven, want anders slaap ik vannacht niet een dan zit ik in een volkomen verkeerd ritme.

Longkanker patientendag

Zaterdag de longkanker patientendag,georganiseerd door de Stichting Longkankerinfo bezocht. Een dag met interessante workshops, tentoonstelling longstories en leuke toevoegingen als een schoonheidsbehandeling en stoelmassage.

Deze dag was niet alleen bedoeld voor patienten. Ook werkenden met de groep longkankerpatienten was van harte welkom.

Omdat ik nog met spierpijn zat van die meneer met de hamer vrijdagmiddag heb ik mij direct opgegeven voor zo´n stoelmassage. Kan ik iedereen aanbevelen. Heerlijk ontspannen. Dit is waarschijnlijk waar mensen op doelen als zij tegen mij zeggen, wat fijn dat je elke week naar de fysio mag. Tegen die mensen zou ik willen zeggen dat een stoelmassage niet te te vergelijken is met mijn wekelijkse fysiotherapie.

Ik had mij opgegeven voor twee werkgroepen. De eerste had als onderwerp "Revalidatie en psychosociale ondersteuning na operatie" en werd gegeven door Drs. Miep van der Drift,longarts UMCN en Desiree van der Hurk verpleegkundig specialist UMCN nazorg. Het rondje voorstellen leverde op een longarts, fysiotherapeuten, maatschappelijk werkenden, verwijzers thuiszorg enz. Als laatste was ik aan de beurt om mij voor te stellen en ik kon meedelen dat ik gelukkig longkanker had gehad, dus dat de groep patienten ook vertegenwoordigd was.

Er werd gediscussieerd aan de hand van een aantal stellingen zoals: "Na een longkankeroperatie moeten mensen eerder worden afgeremd dan aangespoord om tot optimale re-integratie te komen" "Wat is longreavlidatie voor de patient met longkanker" en nog vele andere.

Het Radboudziekenhuis heeft een Clinical Screening Instrument (patientenprofielkaart) geïntroduceerd, waarmee de patienten zelf aangeven waar zij last van helpen en in welke mate. Op grond van de uitkomst wordt een revalidatieplan op maat gemaakt.

De herkenning van veel van deze stellingen riep weer veel emoties bij mij op. Ik constateerde weer dat ik nog een lange weg te gaan heb naar verwerking van het feit dat ik longkanker kreeg, laat staan de acceptatie hiervan.

De tweede werkgroep heb ik laten zitten. Ik was te moe en was blij dat ik met iemand naar huis kon rijden en niet met openbaar vervoer hoefde. Thuisgekomen (1500 uur?) direct naar bed gegaan en geslapen tot 19.00 uur.

De man met de hamer

Afgelopen maandag tijdens de training meende ik hem in de verte al te herkennen. Had hem echter al sinds een jaar of twee niet meer gezien, dus in eerste instantie was ik er niet helemaal zeker van. Tijdens de training vanmiddag bij het setje 8x50 hard dacht ik hem weer te zien maar het duurde toch tot de 8e 50 meter dat ik echt wist dat hij het was. Mijn lijf zag duidelijk op tegen een ontmoeting met hem en ging dus steeds langzamer zwemmen, wat overigens achteraf niet aan de tijd was te zien. Toen wij elkaar dan eindelijk de hand schudden begreep ik niet waarom ik pas geleden nog zei dat ik weer eens verlangde naar zo´n anaeroob setje. Ik had niet eens meer de fut om uit te zwemmen, zo loodzwaar waren mijn benen en armen. Ja zo´n anaeroob setje hakt erin.

Nu zwem ik wel vaker anaeroob. Sterker nog, de afgelopen twee jaar gebeurde dat al bij het inzwemmen. Ik zwom constant zonder lucht. Setje zwemmen met adembeperking? Ik deed de hele training al niet anders. Maar dat is toch niet hetzelfde als heel bewust 8x50m hard zwemmen. Dat kon ik voorheen niet en nu weer wel. Daar werd ik dan wel heel moe van maar ook heel blij. Mijn lichaam verzuurde wel, maar mijn stemming dus niet.

Weer eens wat anders

Vandaag bij de longarts geweest voor de A(lgemene) P(eak flow) Keuring. De uitslag zou kunnen passen bij astma. Altijd alleen maar longkanker is ook zo saai. Even verteld van de hoge hartslag en duizeligheid na inspanning, kreeg ik ook gelijk een verwijzing naar de cardioloog. Zo langzamerhand begin ik toch aardig wat afdelingen in dit ziekenhuis te kennen. Tot nu toe geen slechte ervaringen gehad. Kan dit ziekenhuis voor heel veel specialisten aanbevelen.

Ach, tegen astma heb ik geen bezwaar, mits een lichte vorm. Dat biedt weer toekomstperspectief voor mijn zwemcarrière. Veel topzwemmers hebben astma. Veel topschaatsers trouwens ook. Sta ik weer voor een lastige keuze. Schaatsen vind ik ook leuk, maar daar heb ik niet zo´n leuk ploeg om mij heen als bij het zwemmen.(zie http://azpcmasters.blogspot.com ) Schaatsen is ook wel een wat gevaarlijker sport. (Zie bericht "liefde is...."op deze site) Dus voorlopig toch maar weer in training voor de WMK Zwemmen in Göteborg augustus volgend jaar. De limiet op de 200 vrij is al binnen, al moet ik hem nog een keer zwemmen op de 50 meter baan.

Mijn longarts had trouwens een andere uitleg voor astma onder topzwemmers en topschaatsers. Die vind ik echter niet zo leuk als de mijne.

We hadden trouwens nog een verschil van mening. Ik dacht dat ik toch een grotere kans had te overlijden aan een gebroken nek door een val van een trap (of ander onhandigheidje van mij) dan aan longkanker. Mijn longarts dacht dat de (kleine) kans te overlijden aan longkanker toch groter was. Daaruit blijkt alleen dat hij mij niet zo goed kent. Hij ziet mij dan ook alleen maar veilig in een ziekenhuisbed of veilig in een stoel in zijn spreekkamer.

De groeiende lading medicijnen op mijn nachtkastje doen mij toch een beetje aan mijn moeder denken. Als ik dan ook op dezelfde manier als zij 96 word hoor je mij niet klagen.

Het wedstrijdgevoel is er weer

Gisteren naar Eindhoven geweest voor mijn eerste 200 vrije slag sinds twee jaar. PR van drie jaar geleden voor de operatie lag op 3.13.31. In 2007, 4 maanden na de operatie zwom ik 3.32.49. En dat bleef dat jaar mijn beste tijd.

Nadat ik de afgelopen twee jaar geen afstanden langer dan 50 meter op de vrije slag kon zwemmen heb ik het nu weer een keer geprobeerd. Op grond van mijn trainingstijd werd een tijd geschat van 4.36. Zelf was ik bang dat ik niet onder de 5 min zou blijven en ik had mij dus een wedstrijddoel gesteld dat niets met de tijd te maken had. Ik zou proberen een aantal koprolkeerpunten te maken. Ik kreeg waarachtig weer een wedstrijdspanning over mij. Een heerlijk gevoel. Ik had er zin in. Ik heb van de 7 keerpunten het eerste en het derde keerpunt een koprol gemaakt. Daarna had ik daar geen lucht meer voor en de overige keerpunten dus gewoon aangetikt. De tijd? 3.58.75 Onder de 4 min! Had ik nooit verwacht. Ik ben zo ontzettend blij met deze tijd. Dit biedt weer perspectief voor de toekomst. Als ik nu eens een jaar ongestoord kan trainen wordt het misschien wel weer wat.

Er gebeurde wel weer iets raars. Toen ik klaar stond om de tussentijden van de estafette op te nemen werd ik duizelig en voelde mijn hartslag door mijn hele lichaam. Omdat ik tegenover een digitale klok stond nam ik mijn hartslag op. Over de 130! Een half uur later was dat nog 120. Dat had ik vorige week ook na de 400 meter. Wat dat nu weer betekent. Laat ik het er maar op houden dat ook mijn hart zo blij was met deze tijd dat het er opgewonden van werd.

Relativeren

Ik lees een aantal blogs van lotgenoten. Lotgenoten in zoverre dat wij allen de dagnose longkanker kregen. Niet, wat betreft de overlevingskansen. Bij mij is de kans dat ik het overleef groot. Bij de anderen is dat helaas niet het geval.

En als ik die blogs (zie onder mijn profiel) zo lees dan vraag ik mij vaak af waar ik mij zo druk om maak. Die anderen zijn (veel) jonger dan ik of hebben kleine kinderen. Zij zouden er wat voor geven om oud te kunnen worden zonder lange wandelingen, lange fietstochten en snelle zwemtijden.

Ik realiseer mij dat heel goed.

Wat wij wel gemeen hebben is angst. Zij leven met de angst, hoe lang nog, ik leef met de angst, komt het terug, zijn er toch niet al kleine celletjes voor zichzelf, nog heel onopgemerkt, begonnen.

En ja, ik leef. En ik zou toch nog zo graag eens een grote wandeling, een lange fietstocht maken. En ja, ik zou ook weer lange afstanden willen zwemmen. Lekker in open water. Met langzamere tijden begin ik mij zo langzamerhand te verzoenen (al geef ik het nog niet op) Aan die vermoeidheid elke keer weer kan ik niet wennen.

Waar is die goede opbergplaats?

Vanaf de operatie drie jaar geleden worden mijn fysiotherapie en fitness vergoed door mijn verzekering. Daar is wel jaarlijks een verwijzing van de longarts voor nodig. Deze verliep kort geleden. Geen probleem. Opgebeld naar de longarts en de verwijzing werd naar mij opgestuurd. Omdat ik mijzelf ken heb ik deze goed opgeborgen om de volgende keer bij mijn bezoek aan de fysiotherapeut mee te nemen.

Die volgende keer kijk ik dus op die goede opbergplaats maar daar ligt geen verwijzing, ook niet op de tweede goede plek en ook niet op al die andere minder goede plekken. Waar heb ik dat ding gelaten. Goed, ik bel de longarts dus maar weer op met de mededeling dat die verwijzing ergens op een hele goede plek ligt, maar dat ik niet meer weet waar die goede plek is. Ik krijg dus gisteren een nieuwe verwijzing toegestuurd, die ik op een minder goede plek opberg, namelijk in mijn tas die ik altijd bij mij heb. Vanmorgen kijk ik of er post is en wat zit daar bij? Nog een verwijzing van de longarts voor fysiotherapie. Zou hij gedacht ik stuur er nog maar een voor het geval dat? Wedden dat ik straks ook nog die eerste vind? Heb ik er drie.

Kafka

Op zaterdag 12 september wil ik alle liggende rekeningen betalen omdat ik de volgende dag voor een week naar Cadiz vertrek en Kees niet kan internetbankieren. Helaas, de digipas doet het niet.

Op maandag 14 september gaat Kees naar hde bank met de niet werkende digipas. Op het kantoor constateren zij dat deze het inderdaad niet doet en Kees vult een aanvraagformulier in voor een nieuwe digipas en toont daarbij zijn paspoort. Hij krijgt de mededeling dat de digipas binnen 5 werkdagen thuisgestuurd wordt.

Maandag 19 september ben ik weer thuis. Er ligt een brief dat wij welkom geheten worden als nieuwe internetbankiers, wat natuurlijk onzin is want dat doen wij al jaren. De brief is in enkelvoud en ik neem die voor kennisgeving aan, aangezien Kees, zoals hierboven genoemd, al formulieren ondertekend heeft. Daarbij tref ik in de email ook een bericht aan dat de aanvraag voor een nieuwe digipas ontvangen is en dat deze binnen 5 werkdagen aan ons verstuurd zal worden.

Omdat die 5 werkdagen inmiddels verstreken zijn bel ik op. Degene die ik aan de lijn krijg zegt de aanvraag te zien, maar dat er nogal achterstand is in de verwerking van de aanvragen. De pas zal binnenkort toegestuurd worden.

Een week later, het is inmiddels 26 september nog geen digipas en ik bel weer op. Dan krijg ik de mededeling dat wij verzuimd hebben de formulieren op te sturen en dat er daarom geen digipas opgestuurd kan worden. Heel vreemd gezien bovenstaande. Men zal het nakijken.

Op woensdag 30 september nog niets ontvangen of gehoord dus maar weer gebeld. Men wacht nog steeds op onze getekende formulieren. Welke formulieren? Het blijkt dat Zeist onze aanvraag per internet heeft gedaan en er zijn geen formulieren ontvangen. Fout ligt dus bij Zeist. Kan gebeuren, iets kwijt raken gebeurt mij ook regelmatig, maar er wordt niet gezegd "sorry, er is iets misgegaan" nee, WIJ hebben de formulieren niet ondertekend toegestuurd. Mijn suggestie is dat omdat er wel degelijk formulieren getekend zijn en wel op het kantoor in Zeist, die digipas opgestuurd wordt en dat ik bereid ben daarna elk formulier nogmaals te tekenen en op te sturen. Hij zal informeren wat mogelijk is en zal contact met ons opnemen. Dat laatste gebeurt niet. (over klantvriendelijk gesproken). De rekeningen stapelen zich inmiddels op en ik heb geen idee over hoeveel geld wij kunnen beschikken.

Woensdag 7 oktober nog niets in de brievenbus dus ik bel weer. Ditmaal iemand aan de lijn die begrip toont. Biedt zijn excuses aan namens de bank en vindt het niet kunnen dat dit allemaal gebeurd is. Hij zal er achteraan gaan.

Vrijdag 9 oktober ligt er een briefje in de bus dat er iets van de bank bezorgd is. Helaas waren wij niet thuis. Zaterdag 10 oktober ligt er een brief van de SNS in de bus met de initiële code. Wij blij.

Vandaag, maandag 12 oktober naar het postkantoor om de digipas op te halen. Ik voer een paswoord in. Ik start internetbankieren op en krijg de mededeling dat de aanvraag nog in verwerking is en dat dit nog vijf werkdagen kan duren.

En nu knapt er iets in mij. Ik bel weer op en inderdaad, er moeten nog ondertekende formulieren opgestuurd worden. Waarom dan die digipas en die code. Op het envelopje waar de digipas in zit staat dat na het ontvangen van de formulieren de code gezonden wordt. Het feit dat die gezonden is zou dan toch moeten betekenen dat wij eindelijk aan de slag kunnen. Maar nee hoor. Eerst formulieren invullen, opsturen en dan nog 5 dagen wachten.

Volgende weekend ga ik naar wedstrijden in Luxemburg. Daar staat altijd een standje met goedkope badpakken, brilletjes enz. Kan ik dan iets aanschaffen? Geen idee wat er op de rekening staat op dit moment. Inmiddels heb ik zo’n 2 à 3 uur aan de telefoon gehangen (kosten voor onze rekening?)

Maar weer even gebeld. Ik was razend. De meneer aan de andere kant probeerde zijn gesprekstechnieken nog op mij uit, maar de mijne waren sterker. Hij probeerde nog met.... u laat mij niet uitspreken, waarop ik, dat klopt. Ik heb in totaal in diverse gesprekken bijna 3 uur naar jullie geluisterd en nu luisteren jullie naar mij. Hij had echt niets meer in te brengen. Ik heb mij heerlijk uitgeleefd, alle woede van de afgelopen jaren heb ik erin gestopt.

Twee dagen kreeg ik de kosten van de digipas (20 euro) teruggestort op mijn rekening onder vermelding van "coulance van de bank".

Hoera 400 meter gehaald

Vandaag was het een miezerige dag. Ook een typische herfstdag, maar geef mij die van gisteren maar. Werd met een ontzettende hoofdpijn wakker en ben dus maar in bed gebleven tot een uur of elf.

De auto aan mijn dochter uitgeleend dus met bus en trein naar zwembad. Ben lekker bezig achter mijn computer en zie opeens dat het 15.36 uur is terwijl ik om 15.37 uur de bus moet hebben om om 17.00 uur in het zwembad te zijn. En jawel hoor, meestal sta ik te wachten op die bus, maar die bus mooi niet op mij. Terwijl ik aan kom lopen rijdt hij weg. Dat red ik dus niet meer via station Bilthoven, dus bus naar Station Utrecht genomen en daar vandaan de intercity naar Amersfoort. In de trein bedenk ik mij opeens dat de training niet om 17.00 uur begint maar verzet is naar 17.45 uur. Ruim op tijd in het zwembad dus om dan toch weer te laat in het water te zijn omdat ik nu weer met 18.00 uur in mijn hoofd zat ipv 17.45 uur. Werken die hersenen van mij eigenlijk nog wel?

Ik zit nog steeds in de weken dat ik van de KNO-arts niet mag zwemmen om anderen achter mij te laten. Hij hoeft niet bang te zijn. In de training binnen mijn club is mij dat nog nooit gelukt. Ook niet in de tijd dat ik nog goed zwom. Dat is het lot van de oudste te zijn.

In de training stond een 400 meter op tijd zwemmen. Ik heb hem gezwommen om te kijken of ik die afstand al kon zwemmen en zo ja in wat voor tijd. En jawel hoor. Ik heb hem uitgezwommen en had daar een tijd van 9 min en nog wat voor nodig . 2 1/2 min boven de tijd die ik vlak voor de longoperatie zwom (6.49.97). Een half jaar na de operatie zwom ik slechts 45 sec. langzamer dan die tijd van 2006 (7.33.50).

Maar goed: twee positieve opmerkingen.

1. Ik kan weer 400 meter achter elkaar zwemmen.

2. Langzamer dan deze tijd kan haast niet, dus van nu af aan zwem ik de 400 sneller.

Zaterdag 31 oktober zwem ik weer een wedstrijd. De 200 vrij. Heb ik in 2008 en 2009 niet meer gezwommen,dus ben benieuwd wat ik hiervan terecht breng.

Herfst

Mooie herfstdag vandaag dus M-U, Kees en ik hebben heerlijk in het bos gewandeld. Eerst anderhalf uur, toen besloten (heel verstandig van mij) niet de hele tocht af te maken maar koers te zetten naar het boswachtershuis waar we met warme chocolade 20min gepauzeerd hebben. Daarna was het nog ruim een half uur wandelen naar huis.

Dat is langer dan ik verwacht had te kunnen.

Onderweg nog een heleboel tamme kastanjes opgeraapt. Volgens Kees waren het wilde, want ze staken hem behoorlijk toen hij het stekelige omhulsel van de kastanjes open wilde maken. Dat moet je ook niet doen. Je moet de kastanjes nemen die voor het oprapen liggen. Overigens kost het open maken van deze tamme kastanjes je wel je nagels. En ook handig is als je verwacht tamme kastanjes te vinden een flesje water mee te nemen want M verslikte zich behoorlijk en kon daarna bijna net zo goed hoesten als ik.

Moe

Laatste dagen veel hoofdpijn gehad en pijn in mijn schouderbladen en ribben. Dat is natuurlijk niet echt bevorderlijk voor mijn conditie. Desondanks vanmorgen met mijn dochter naar Ikea geweest om spullen te kopen voor haar nieuwe huis. Veel te veel gesjouwd natuurlijk. Daarna met man nog even naar de Mauritshoeve gefietst en daar maar direct een pannenkoek gegeten, hoeven we straks niet meer te koken.

En nu ben ik dus moe. En ondanks dat ik mij voorgenomen heb het leven wat positiever te ondergaan kan ik er nog steeds niet tegen dat ik steeds zo moe ben. Ik kan er maar niet aan wennen. Weet nog steeds niet waar mijn grens ligt en weet niet wanneer ik te hard van stapel loop. Al ken ik mijzelf goed genoeg om, als ik die grens wel zou kennen, ik er toch overheen zou gaan :-)

Gelukkig hoef ik nu niets meer dus ga straks lekker in bed tv zitten kijken. En dan morgen maar weer eens zien of ik een uurtje in het opruimen van de zolderkamer kan steken.

Terugblik op EMK 2005

Na het behalen van de bronzen medaille op de 200 vrij in Stockholm was ik intens gelukkig. Een bronzen medaille, nooit verwacht, maar gewonnen na een periode van afwisselend longontstekingen en dan opnieuw keihard trainen om weer terug te komen, niet wetend dat er een longkanker aan zat te komen.

Datzelfde gelukkige gevoel bekruipt mij de laatste tijd ook steeds meer. Ik knok nog steeds. Na elke tegenslag probeer ik toch weer om op mijn oude niveau terug te komen. Het wordt wel wat minder belangrijk. Ik weet dat er veel mensen zijn die knokken om zo lang mogelijk in leven te blijven.

En als ik ophoud met door glazen deuren te lopen, van trappen te vallen, over tegels te struikelen enz. heb ik een goede kans heel oud te worden.

Ik kan het nog steeds niet goed hebben als volkomen gezonde mensen mij vertellen dat ik toch extra moet genieten. Maar als ik al die blogs lees van lotgenoten komt dat gevoel vanzelf in mij op.

Ik leef!

Net weer op de site van Sandra gekeken en ik heb mij voorgenomen niet meer te zeuren over het feit dat ik niet meer zo goed zwem. Ik leef. Dat kunnen heel veel mensen die na mij longkanker kregen niet meer zeggen.

Dat betekent natuurlijk niet dat ik niet mijn best ga doen toch weer op mijn oude niveau terug te komen. Dat zit niet in mijn aard. Ik ga wel meer genieten van wat ik wel kan. En heel soms mag ik dan een beetje balen als het niet zo gaat als ik zou willen :-)

Dus op weg naar een nieuwe levensinstelling!

Luxemburg

Elk jaar nemen wij deel aan de wedstrijden in Luxemburg. Altijd hele gezellige wedstrijden. Ik zwom hier altijd hele goede tijden. Dit jaar ging ik wel mee, maar aan wedstrijden deelnemen was mij nog verboden. Wel zou ik dit weekend voor het eerst na de operatie weer een beetje mogen zwemmen.

Anders dan in Cadiz had ik er dit keer geen moeite mee. Wel hoop ik binnenkort weer eens een lange afstand te zwemmen maar op zich vond ik dit toch een heel ontspannen en vooral gezellig weekend. Heerlijk met de kinderen die meegingen (5 en 6 jaar) gezwommen. Nog een paar van dit soort weekends en ik wil niet eens meer wedstrijdzwemmen.

Zondagmorgen heb ik 100 meter achter elkaar borstcrawl gezwommen met drie duikelkeerpunten erin. De eerste 25 meter dacht ik, heerlijk door het water glijdend, ik zou zo 1500 meter kunnen zwemmen. Na 75 meter wist ik echter dat daar voorlopig nog geen sprake van kan zijn. De 100 meter heb ik volgemaakt, maar meer zat er toch echt niet in.

Zie ook het verslag op http://azpcmasters.blogspot.com

We zijn er bijna.....

..... maar nog niet helemaal. HELEMAAL

En dit slaat dan op de ontzettende troep die er nog ligt op mijn zolder en in mindere mate op mijn studeerkamer. Mijn huis begint steeds opgeruimder te worden, maar die zolder en mijn studeerkamer op de eerste verdieping zijn nog lang niet leeg. Ik kan nog net bij mijn computer komen en vreemd genoeg weet ik ook de spullen die ik direct nodig heb nog te vinden. Dat is iets anders dan de kamers echt gebruiken. Na de schuur en de garage en de logeerkamer op de eerste verdieping moeten deze ruimtes dus aangepakt worden. Ik heb het laten liggen omdat ik mijn hand brak, daarna logées kreeg, daarna wedstrijden had en toen even geen zin had. Nu ik weer tijd heb mag ik dus vier weken (waarvan er één om is) niet bukken, tillen enz. door die schoonmaak van de holtes in mijn hoofd. (daar hadden ze niet zooveel tijd voor nodig!) Maar goed, ik kan ook zittend spullen uitzoeken en wat te zwaar is laat ik gewoon door man, dochter of zoon versjouwen. Geen excuus dus om nu niet te beginnen.

Ik ben dus begonnen door heel rustig om mij heen te kijken en kreeg acuut hoofdpijn. Maar dat zit dus tussen mijn oren. Ik zie er gewoon geen gat meer in (zowel figuurlijk als lettelijk). Maar ja, er is dan ook een gezegde dat luidt "er komt geen einde aan het werk dat telkens wordt begonnen". En in de afgelopen jaren ben ik steeds weer begonnen troep om mij heen te verzamelen.

Een grove schikking heb ik al gemaakt. Op het bed alle dingen die ik echt bewaren wil en kleding die ik volgend jaar weer aan kan/wil. In een hoek de dingen die ik weg wil doen of in de vuilniszak of naar het adres waar ook de inhoud van garage/schuur ligt. Maar dan blijft er toch nog een heleboel uit te zoeken over.

Weet je wat ik ga doen. Ik maak een Plan van Aanpak. Ik ga mij hier eerst met een boek eens geestelijk op voorbereiden. Daarna ga ik een schema maken, ben ik erg goed in. Vervolgens houd ik mij daar niet aan, want er komt altijd wel iets tussen. Dan ga ik wachten op kaboutertjes. Dat is gewoon de zaak voor mij uitschuiven want ik weet heus wel dat die niet bestaan. Dan ga ik eens kijken of ik het mij niet verbeeld heb dat er zoveel ligt. En als dat alles achter de rug is begin ik gewoon met een uur per dag. En daar start ik dan mee..... Morgen!

Hèt clubhuisgevoel

En dan opeens kan ik mij zo heel gelukkig voelen. Dat had ik vanavond in het clubhuis met mijn oppaskinderen. Vorige week was ik niet geweest en de vijfjarige had mij echt gemist. Twee weken mij niet zien was te lang. Was ik helemaal met hem eens. Ik mis de kinderen ook als ik ze een week niet zie, laat staan twee weken.

De kinderen zijn mij zo vertrouwd. Ze kunnen zo lekker tegen mij aan gaan zitten. Kunnen zo heerlijk knuffelen. Laten zich ook troosten door mij als er iets is. Dat geeft een heerlijk gevoel. En dan denk ik weer, niets is zo belangrijk als dit gevoel. Daar kan geen zwemwedstrijd tegenop.

Volgend weekend in Luxemburg kan ik dus niet deelnemen aan de wedstrijden. Maar ik kan wel lekker met de 5- en 6-jarige (die ook meegaan) in het zwembad zwemmen. Drie dagen lang.

Ik hoop dat ik nog heel lang deze clubhuiscrèche mag draaien.

En begrijp mij niet verkeerd. Ik hoop toch ooit weer op mijn oude niveau te kunnen meezwemmen. Maar op dit moment kan ik gelukkig zijn met het ene en hopen op het andere. Ik hoop dat ik dit kan vasthouden.

En ach, mocht zelf wedstrijdzwemmen nooit meer lukken, dan begin ik toch bij iedere wedstrijd een crèche. Kunnen meer jonge moeders blijven zwemmen. Ik zie een gat in de markt.

TomTom en Aldi

Wel eens op pad geweest met twee zwemvrouwen in één auto met twee navigatiesystemen? Ik wel. De ene had een TomTom. De andere een vrouwelijk exemplaar van de Aldi. We gingen met zijn drieën naar de verjaardagslunch van een andere zwemvriendin. De systemen werden aangezet. TomTom gaf een route aan die vier minuten langer duurde dan die van de Aldi. Maar ja, TomTom is ook duurder en laat je dus iets meer zien van de stad dan het vrouwelijke apparaat van Aldi. Kan ook zijn dat vrouwen beter de weg weten te vinden in een stad dan mannen. Dat is mijn ervaring tenminste.

Dan ga je rijden en verdringen de twee systemen elkaar om je de weg te wijzen. Dan hoor je TomTom zeggen na 400 meter linksaf en direct erachteraan Aldi na 200 meter naar links afslaan. Constant proberen ze elkaar de loef af te steken. Praten vaak door elkaar heen en ja, dan komt het moment dat ze het niet eens zijn met elkaar. TomTom zegt rechtsaf en Aldi wil naar links en wat doe je dan? Afspraak is dat degene die rijdt mag kiezen welk apparaat ze volgt. We slaan dus rechtsaf waarop TomTom heel dwingend begint te roepen Keer om! Keer om! Uiteindelijk geeft hij dat op en rekent met Aldi mee en we komen een tijdje lang op dezelfde route uit. Dan krijgt TomTom een keer zijn zin en dan hoor je toch weer het verschil tussen mannen en vrouwen. Waar TomTom heel dwingend gebiedt om te keren zegt zijn vrouwelijke collega heel vriendelijk, keer om alsjeblieft, en nog een keer heel vriendelijk, keer om alsjeblieft.

Uiteindelijk kwamen we bij een parkeergarage dicht in de buurt van het restaurant waar wij de auto parkeerden. Hoe nu naar het restaurant. Nu, gewoon Aldi meenemen. Die gaf aan rechtsaf, brug over en toen was het stil, waarop de eigenaar zei “doet het niet meer” en de eigenaar van TomTom zei dat haar systeem altijd doorging tot de bestemming bereikt was en ik, zonder navigatie in mijn handen, constateerde dat wij voor het restaurant stonden waar we moesten zijn en dus maar beter naar binnen konden gaan. Vervolgens hadden we een hele leuke dag, waarin naar voren kwam dat Engelsen vaak de woorden ´very nice´ in de mond namen maar dat je desondanks nooit in Engeland moet gaan wonen. Dat je in België nooit één met de Belgen wordt maar dat Brussel zo´n internationale stad is dat dat niet geeft. Dat je in België, net als in Nederland trouwens je lege mosselschalen gewoon in een pannetje gooit tot er niets meer bij kan. Dat je dan dat pannetje leegt en doorgaat met gooien, maar dat ze in Noord Brabant die schalen heel netjes in elkaar steken zodat er veel meer lege schalen in een pannetje gaan en je dus niet zo vaak hoeft op te staan om dat pannetje te legen om door te kunnen eten. En er werd nog veel meer gelachen over onderwerpen die absoluut niet te benoemen zijn.

Na de grote schoonmaak

Mijn dochter bracht mij naar het ziekenhuis en vroeg toen ik uitstapte of ik mijn strippenkaart bij mij had. Had ik en ook mijn volgeplakte zegeltjeskaart voor een extra pijnstilling naar keuze. Voor ik het wist lag ik al in de wachtkamer voor de operatiekamer naast een vrouw die een keizersnede zou krijgen voor haar eerste kind. Het zou een dochter worden. Een gezellig gesprek ontspon zich tussen de verpleegkundige, de aanstaande moeder en mijzelf. Volkomen ontspannen werd ik dus de operatiekamer ingereden. Op dat moment de KNO-arts nog maar even gevraagd wat nu onder zware sportbeoefening begrepen wordt en of ik echt niet het water in mocht, bijv. bij de training aan de startgroep de komende twee weken. Het antwoord was duidelijk. De eerste twee weken absoluut het water niet in en de eerste vier weken absoluut niet proberen anderen achter mij te houden. Ik zei hem wel dat dat laatste mij toch al niet zo best meer lukte, maar dat ik de boodschap begreep. Verder een wat prettiger verbod: Niet zwaar tillen, niet bukken, kortom geen huishoudelijke taken, vooral niet stofzuigen. Verder niet warm eten, niet warm drinken, geen alcohol (of heel erg met mate). Het gaat erom dat ik geen rood hoofd mag krijgen. Er mag geen druk komen op de bloedvaten in mijn hoofd. Kortom oppassen dat ik geen bloedneus veroorzaak. Dit gesprek was voor de narcose, dus ik hoop dat ik alles zo goed weergegeven heb. Ach en zoals gewoonlijk, toen ik dacht dat de operatie zou beginnen lag ik al weer op de uitslaapkamer en ja, heel lekker ingestopt met een warme deken.

Terug op zaal zag ik zoals ik er zelf uitzag. Niet! Ik bedoel dus dat de anderen er niet uitzagen en ik dus ook. Tampon in het neusgat, de draadjes bovenop mijn neus met een grote pleister vastgezet. Een dik gaasje als een snor onder mijn neus geplakt. Dat gaasje was oorsponkelijk wit, maar begon toen ik het zag al aardig rood te worden. En toen heb ik na een aantal paracetamollen mijn zegeltjeskaart ingezet op een morfineprik. Ik verging van de hoofdpijn, kiespijn, kaakpijn en alles wat meer zeer kan doen in je gezicht.

Toch wel lekker gegeten 's avonds al proef je inderdaad niet veel zonder reuk. De hele avond en nacht beetje gedommeld. Je denkt dat het al ochtend is en dan ben je net 20 minuten verder, maar ach zo'n nacht kom je ook wel weer door.

's Morgens om kwart over acht naar de poli, waar iedereen je aanstaart, want al ben je zelf een beetje aan je kamergenoten gewend, je ziet er zelf echt nog steeds niet uit. Tampon verwijderd. Is een beetje naar gevoel. En dan weer een nieuwe snor opgeplakt want het bloed stroomt nog steeds een beetje. In een taxi met een hele aardige taxichauffeur naar huis.

Grote schoonmaak

Vanavond nog even lekker getraind voordat de grote taper weer begint.

Morgen krijg ik mijn grote schoonmaakbeurt. Worden al mijn holtes schoongemaakt. Ik zal vragen of ze gelijk ook even mijn hersenen af kunnen stoffen.

Dan loop ik tenminste niet meer tegen glazen deuren, zelfs als er een sticker op zit.

Of stop ik geen spullen meer in tassen van een ander.

Of denk ik niet meer dat ik een uur later moet starten dan in het programma staat. Of weet ik dat de start bij de rug in het water plaats vindt zodat ik niet op het startblok moet klauteren.

Kortom, ook mijn hersenen hebben een schoonmaakbeurt nodig. Er gaat gewoon teveel in om.

Na mijn ontslag mag ik 14 dagen geen zware sport bedrijven. Pech, over 2 1/2 week zijn de wedstrijden in Luxemburg. Mag ik dan wel of niet aan wedstrijden doen? De twee weken zijn dan natuurlijk maar net voorbij. Zal ik bij mijn ontslag uit het ziekenhuis even vragen. Ook of ik bijv bij het training geven aan de kleintjes wel in het water mag. Dan kan ik die guppen beter in bedwang houden, want echt, zodra ze in het water zijn, zijn ze meer onder dan boven water. En ja, onder water horen ze niet wat ik zeg. Als je dan zelf ook in het water bent kun je ze even boven water trekken. Vinden ze vaak nog leuk ook. Wordt dat weer een spelletje.

Heb net de laatste inschrijvingen voor zwemwedstrijden de deur uitgedaan of overgedragen aan anderen. Op de laatste vragen nog net antwoord kunnen geven. De laatste trainingen gemaakt.

En dan wordt het genieten op de uitslaapkamer. "Heb je het koud?" "Zal ik even een warme deken halen?" Kan ik mij nu al op verheugen. (dit even in het kader van positief denken) De vorige keer had ik bijna de neiging mijn duim weer in mijn mond te steken.

Piekstroommeter

Afgelopen dinsdag had ik weer een afspraak bij mijn longarts. Ik kwam nogal kortademig binnen. Ik was op de fiets gekomen (8km) en had de trap genomen ipv de lift, maar had wel al een paar minuten gezeten. Mijn longarts vond dit niet normaal, wat ik helemaal met hem eens was. Mijn longen klonken goed. Ik heb nu een piekstroommeter meegekregen. 's Morgens en 's avonds moet ik hierin krachtig uitademen na heel diep te hebben ingeademd. De stroomwaardes noteer je in een grafiek.

Om dit onderzoek wat uitgebreider te maken, je bent wetenschapper of je bent het niet, heb ik met M-A een mooi dagboekje gekocht waarin ik noteer wat ik doe, hoe inspannend het was en de piekwaarde die ik dan heb. Begin november terugkomen. Ben benieuwd of dit iets oplevert. Ben ook benieuwd of ik meer lucht heb als mijn holtes schoongemaakt zijn. Dat gebeurt 1 oktober. Mag ik weer een nachtje gebruik maken van de gastvrijheid van het Diakonessenhuis.

Terugblik op EMK Cadiz

De EMK zit erop en ik moet zeggen. Het was een ontzettend leuke, gezellige week. Zoals ik in mijn vorige stukje al schreef had ik totaal geen EK-gevoel, en dat is zo gebleven. Wat wel kwam is een ontzettende zin om mijn afstanden te zwemmen. Ik zat zonder druk en zonder zenuwen in de voorstartruimte en ging ontspannen het water in. Eenmaal in het water heb ik wel gegeven wat ik had want zo ben ik dan ook wel weer. Dit resulteerde in tijden rond niveau NMK Eindhoven. Beter dus dan ik had verwacht. Misschien, als ik nu eens een jaar zonder problemen kan trainen.......

Voorlopig niet aan denken. In herinnering houden de ontzettende gezellige week met teamgenoten die mij ook steunen als ik het toch weer even moeilijk had (de eerste dag, de start van de 400 vrij zonder mij) en het plezier dat ik weer had in zo hard mogelijk door het water gaan. Klik voor het verslag van deze week op onderstaande link.

http://azpcmasters.blogspot.com

EMK Cadiz 2

Dit bericht typ ik in de ontmoetingsruimte in het zwembad in Cadiz waar de EMK gehouden zal worden. Met de ploeg hebben wij het heel gezellig. In het zwembad Marlies ontmoet. Met haar hopte ik vroeger altijd van bankje naar bankje in de voorstartruimte en gelukkig was onze vakantie in Zwitserland nog niet zo lang geleden dus mijn Duits liep redelijk. Leuk haar weer te zien. Niet leuk dat ik dat niveau niet meer haal. Het is verder helemaal onwerkelijk voor mij. Had ik twee jaar geleden in Slovenië het EMK-gevoel nog wel, nu is daar helemaal niets van te bespeuren. Twee jaar geleden had ik nog verwachtingen: Hoe sta ik er nu voor. Mijn zwemmen vertoonde een stijgende lijn en ik verwachtte toen nog dat ik nu, weer twee jaar later, helemaal op mijn oude niveau zou zijn. De lijn is nu eerder dalend en ik wilde dat ik nog het niveau kon halen van twee jaar geleden. Maar zelfs het niveau van de NMK in Eindhoven in mei haal ik niet meer. Mijn verwachtingen zijn dan ook zeer laag en vandaar dat het wedstrijdgevoel er niet echt is.

Maar goed, bekijk het van de positieve kant. Wij hebben het heel gezellig, zitten in een pracht appartement, zwemmen in een mooi zwembad, zien weer oude bekenden, strand is dichtbij, ik kan lekker heel ontspannen zwemmen deze week. Met andere woorden. Gewoon genieten. En deze week dat andere gevoel diep in mij (niet eens zo erg diep) gewoon uitschakelen.

Nachtelijke overpeinzing

Iedereen gaat dood, dat is een gegeven. De een wat eerder dan de ander. En sommigen heel wat eerder. Men moet dus genieten van het leven. Dat geldt voor iedereen. Maar waarom geldt het volgens sommigen voor mensen met kanker meer dan voor de gezonde mensen onder ons? Een volkomen gezond persoon zegt tegen iemand met ongeneeslijke kanker: Geniet nog maar van de tijd die je hebt om vervolgens zelf  's nachts in bed aan een hartstilstand te overlijden. Wat jammer dat die gezonde persoon nog niet van het leven genoten had.

Ik word altijd kwaad als dat tegen mij gezegd wordt. Mijn longkanker was te behandelen. Ik heb een grote kans om te overleven. Tenminste daar gaan we dan maar even van uit. Maar waarom moet ik nu extra van het leven genieten? Omdat ik dood had kunnen gaan? Waarom zou het voor mij niet belangrijk meer zijn alles te kunnen wat ik kon? Ik ben niet dood. Ik leef. En daar ben ik heel blij om. Waar ik niet blij mee ben zijn al die beperkingen waar ik tegenaan loop juist omdat ik een overlevende ben. Al die dingen die ik graag deed en niet meer kan doen. En op de meest onverwachte momenten altijd die moeheid, waarvan men zegt dat ik moet leren daarmee om te gaan. Maar ik wil er niet mee om leren gaan. Ik wil gewoon niet moe zijn.

En daarom: Ik geniet van de dingen die ik doe omdat ik ervan geniet en niet omdat ik longkanker heb (gehad?) En ik haat het dat ik een heleboel dingen waarvan ik ook genoot niet meer kan!

Ach ja, dat moest ik even kwijt. Misschien gaat het inslapen nu beter.

Motivatiedipje

Al weken pijn in mijn buik. Huisarts constateert een prikkelbare darm en veel lucht in mijn buik. Is niet zoveel aan te doen vrees ik. Maar ja, je moet wel wat overhebben voor je sport. Door die lucht verbetert mijn drijfvermogen en blijf ik wel hoog op het water liggen. Dat is dan weer een pluspunt. Vanavond ook mijn nieuwe FS pro uitgeprobeerd. Ik heb hem gekregen, want voor die vier maanden dat je hem nog gebruiken mag zou ik het geld er niet voor uitgegeven hebben. Het pak zwemt lekker. Eén nadeel: na de 100 meter vrij was ik toch weer moe. Ik dacht dat het in zo'n pak vanzelf ging. Niet dus.

Vanmiddag weer even gezellig bij M-A geweest. Zo gezellig dat ik mij eigenlijk afvroeg of ik nog wel naar het zwembad zou gaan. Die ene training zou toch niets meer uitmaken voor mijn prestaties de komende 10 dagen. Maar ja, op koffie alleen red je het op den duur toch ook niet. Dus toch maar gegaan. En ja, als je dan in het water ligt komt de zin vanzelf.

Ik moet wel toegeven dat ik op het ogenblik, sinds ik de startlijsten gezien heb, in een motivatiedipje zit. Tegelijkertijd denk ik beter die dip nu dan volgende week. Mijn eigen humeur kan ik niet meer verpesten, dat van anderen wel. Ik kan het ook van de positieve kant bekijken. Ik ga met een leuk ploegje naar Spanje, zie een heleboel leuke mensen, heb 5x een baan voor mij alleen waarin ik lekker langer mag zwemmen dan al mijn tegenstanders, want als je gefinisht bent moet je eruit. Ik krijg dus meer zwemtijd voor mijn startgeld.

En na dit opbeurende gesprekje met mijzelf  ga ik nu eens kijken wat ik zoal mee zal nemen.

Hoeveel dagen heeft de maand mei?

Met mijn voorheen gebroken hand gaat het goed. 's Morgens bij het wakker worden kan ik mijn vingers nog moeilijk buigen, maar gedurende de dag heb ik er praktisch geen last meer van. Tenminste, zo lang ik nog uit mijn hoofd weet hoeveel dagen een maand heeft. Ik weet niet of het nu nog aangeleerd wordt maar in mijn tijd (wat klinkt dat oud) had je daarvoor een ezelsbruggetje. De knokkels waren 31 dagen, daartussen 30 dagen of 28/29 bij februari. Je begint met de knokkel van de wijsvinger van je rechterhand, dat is januari en 31dagen, dan februari tussen je vingers dat is 28/29 dagen, vervolgens maart weer op de knokkel van je middelvinger dat is 31 dagen enz. tot je pink, dan ben je bij juli 31 dagen, daarna begin je weer bij je rechterwijsvinger, ook op de knokkel augustus, dus 31 dagen en vervolgens september weer tussen de knokkels is 30 dagen enz.

Wat is nu het probleem? Wel het probleem is dat de knokkel van mijn ringvinger verdwenen is door de breuk. Hoe dat kan weet ik niet meer, is mij wel uitgelegd, maar zoals vaak met dat soort dingen, ook weer vergeten. Als iemand het weet, plaats dan ajb een reactie. Als ik nu  bij mei kom is er geen knokkel, dus 30 dagen. Dat betekent een hele dag kwijt en de tijd gaat al zo snel. Waarom hebben ze vroeger geen andere manier gevonden om de maanden aan hun aantal dagen te helpen?

Shantyfestival

Vaak wordt mij gevraagd of het krijgen van longkanker mijn leven positief beïnvloed heeft. Daar kan ik heel kort op antwoorden. Nee! Wel heb ik (noodgedwongen) meer tijd gekregen voor andere leuke dingen dan zwemmen. Zo waren tot voor kort al mijn weekends in de zomermaanden gevuld met openwater wedstrijden in kanalen, plassen, rivieren, de zee overal in het land. Dit jaar is dat weggevallen omdat ik niet meer in staat ben om kilometers achter elkaar te zwemmen en dan zeker niet in open water.

Daarvoor zijn wel andere leuke dingen in de plaats gekomen. Ik heb een aantal familieverjaardagen en -bijeenkomsten kunnen meemaken die erg gezellig waren. Wij denken over verschillende onderwerpen dan wel vaak anders (ik een beetje meer anders) maar twee dingen hebben wij gemeen. Onze jeugd en een grote dosis humor. Er wordt dan ook wat afgelachen tijdens die bijeenkomsten. En gisteren heb ik dan eindelijk een keer het Shantyfestival in Zeist kunnen bijwonen.

Met Shantykoren kwam ik een jaar of zes geleden in aanraking toen ik nog in de gemeenteraad zat en in die hoedanigheid aanwezig was bij de heropening van het gemeentehuis in Maartensdijk. Daar trad een shantykoor op, waarin ook een collega van mij zong. De meeste liedjes waren natuurlijk wel bekend, omdat in mijn jeugd niet veel anders gezongen werd alleen wist ik toen niet dat het een apart genre was.

Tijd om meer optredens bij te wonen van deze koren had ik niet, want ik lag in het water. En toen ineens zag ik een aankondiging van dit festival, in Zeist, op fietsafstand. Mijn vriendin M-U had wel zin om mee te gaan maar kon pas later in de middag. Kees wilde ook wel mee maar was bang het niet een hele middag vol te kunnen houden. Dus eerst met Kees op de fiets naar Zeist, een aantal optredens bijgewoond, gezellig op terrasjes gezeten en daarna weer op de fiets naar huis en met M-U weer terug naar Zeist en de rest van de middag bijgewoond inclusief de afsluiting. Tijdens de afsluitende bijeenkomst speelde ook een band met popmuziek uit onze tijd wat nodigde  tot meezingen, wat wij wel deden en tot meedansen wat wij niet deden. Er kwam nog iemand aan ons tafeltje hangen die alle liedjes meezong, terwijl hij echt niet van onze generatie was. Ik denk zelfs dat hij nog niet eens geboren was toen mijn moeder mij vroeg wat ik toch aan deze muziek vond. Hij kwam uit de Achterhoek. M en ik vroegen ons af of hij nu algemeen ontwikkeld was dat hij deze teksten allemaal kende of dat deze muziek nu pas doorgedrongen was tot de Achterhoek. Het bleek dat hij een vader had die hem met deze muziek in kennis had gebracht. Na afloop nog even doorgefietst naar Driebergen naar een zus van M en toen weer naar huis. Dit was weer eens een heerlijk ontspannen (nu ja ontspannen?) dagje uit.

Vanmorgen training om 10.00 uur in Amersfoort. Toen de wekker ging was ik nog zo moe dat ik besloot alleen naar de koffie na de training te gaan. Dat koffiedrinken minstens zo belangrijk is als de training zelf heb ik aangetoond in een onderzoek dat ook ergens op deze blog staat onder de titel "de kip of het ei". Pas geleden van wetenschappers gehoord dat koffie inderdaad het herstel na een training bevordert. Hadden ze mijn onderzoek gelezen?

Het weer is niet best, wel voor mijn tuin. Ik ben nog steeds moe dus ik denk dat ik nu lekker nog even naar bed ga.

Rozenperkje

Vanmorgen weer eens mijn moeheid genegeerd. Er stonden verspreid in de tuin wat rozen te verpieteren. Van mijn broer en schoonzus kreeg ik uit de kasteeltuinen van Arcen een pot met 4 potentiële rozenstruiken. Leek mij een goed idee dit alles samen te voegen tot een echt rozenperk. Eerst dus weer een stuk klimop uit de grond getrokken om hiervoor ruimte te maken. De grond verbeterd met goede aarde en mest. Nog wat slakkenvoer (eco) erbij gedaan omdat ik nogal wat slakkensporen aantrof en nu maar wachten op een buitje regen. Natuurlijk heb ik, voor het geval er binnenkort geen regen zou vallen, zelf ook al de struiken van water voorzien.

Daarna natuurlijk weer moe, of nog steeds moe maar dan een beetje meer, dus nu even uitrusten want vanmiddag heb ik nog een druk programma.  .

Hoera en Hoera

Allereerst hoera omdat de uitslag van de onderzoeken bij M positief was , geen uitzaaiingen. Dit betekent dat het een plaatselijk recidief is, wat volgende week weggehaald wordt.

Om dit te vieren vandaag samen gaan zwemmen. Dat had nog wel wat voeten in de aarde. Ik had 's morgens mijn broer en schoonzus met een heleboel bagage in Almere bij mijn andere broer afgeleverd. Blijkbaar vonden zij dat ze nog niet genoeg bagage hadden, want bij het zwembad in Amersfoort aangekomen bleek mijn zwemtas niet meer in de auto te liggen. Gelukkig hebben wij zwemmers altijd wel een reserve badpak plus badmuts en brilletje bij ons en M dus ook. Ik kon dus lekker zwemmen en besloot vandaag eens te proberen of ik 1000 meter achter elkaar kon zwemmen (in borstcrawl). En dat is de tweede Hoera. Het lukte in 24 minuten. Een half jaar na de operatie zwom ik de 1500 meter in 30 minuten, maar goed, twee maanden geleden kwam ik niet verder dan 200 meter. Ik ga dus toch weer vooruit. Word ik dan toch weer lange afstandzwemmer? Ik begin wel heimwee te krijgen naar het open water zwemmen.

Even slikken

De startlijsten van het EMK in september in Cadiz zijn gepubliceerd. Nu wist ik wel dat ik bij de laatste 10 zou zitten, maar het is toch even slikken als je dat zwart op wit ziet. Op grond van mijn tijden van drie jaar geleden (en de prognose was dat die echt wel sneller zouden zijn nu) zou ik bij de eerste 10 gezeten hebben en op de 400 meter vrij waren er zelfs medaillekansen.

Maar goed als van mijn ploeg op dit moment slechts één persoon in topvorm is en de anderen (wmk- en emk kampioenen van een paar jaar geleden) dit keer ook niet om de medailles zullen strijden denk ik maar gedeelde smart is halve smart. Hoewel ik het krijgen van kinderen voor de mindere prestaties toch een meer acceptabele reden vind dan longkanker.

We gaan er in ieder geval een leuke week van maken en zullen in het water strijden voor wat wij waard zijn. En misschien komen er dan toch nog leuke niet verwachte tijden op de klokken. En altijd van de positieve kant benaderen, we kunnen nu iets meer van de zon genieten dan op vorige toernooien. We zijn nu iets minder fanatiek. Misschien ook wel eens leuk om dat te ervaren. En wie weet..... Later..... En dat is toch het belangrijkste. Dat er voor ons allemaal nog een later is. En dat dat later nog heel lang duurt. En dat we in dat later nog heel veel plezier hebben met elkaar en met het zwemmen, met of zonder medaillekansen.

En met deze wijze woorden beëindig ik dit stukje.

"Een gezellig dagje uit".

Gisteren vroeg M-A of ik vandaag mee wilde gaan naar het ziekenhuis waar zij haar botscan zou krijgen. Nou, tegen een dagje uit, gezellig met zijn tweeën zeg ik geen nee.

Eerst om 11.00 uur even koffie gedronken bij haar en toen op naar het ziekenhuis.

Nu wordt er ook flink aan de wegen rondom het ziekenhuis gewerkt, dus het was wel even zoeken hoe bij de parkeerplaats te komen. Daar reed net iemand weg, zodat wij niet meer hoefden te zoeken naar een parkeerplek.

De nucleaire afdeling bevindt zich daar op de 5e verdieping, waar ook de longafdeling met longfunctie en bronchoscopie is gehuisvest. Ik voelde mij direct thuis.

Het duurde niet lang voordat M haar radioactieve spuit gekregen had. De scan zou drie uur later plaatsvinden. Van vorige keren zowel bij haar als bij mij wisten wij dat er dan flink bewogen moest worden om het spul te laten circuleren. En waar denken wij aan bij het woord bewegen? Juist zwemmen. Op naar het zwembad dus met het trainingsprogramma wat de rest van de ploeg ’s avonds zou zwemmen.

Het zwemmen ging bij ons allebei erg lekker, dus M opperde dat ze zich nu voor een EMR maar moest richten op de leeftijdsgroep 50+, mits ze die leeftijd zou halen natuurlijk voegde zij eraan toe. Ik antwoordde dat ik mij helemaal ging richten op records in de leeftijdsgroep 105+. Moest ik natuurlijk ook wel die leeftijd zien te halen. Roept M mij van de andere kant van de baan toe, dat ik al een eind op weg was. Leuke vriendin. Voor de vakantie schat een minioor van zeven jaar die ik training geef mij nog op 28 jaar. Is er niet een gezegde dat luidt: kinderen en dwazen vertellen de waarheid? En nu ben ik opeens een eind op weg naar de 105. Toegegeven. Ik ben al over de helft, maar ik heb toch nog heel wat jaartjes voordat ik zo ver ben.

Heerlijk opgefrist weer terug naar het ziekenhuis langs een veel kortere weg, waar in de wachtkamer heerlijke glazen water klaar stonden voor de patiënten. Desondanks gaap ik aan een stuk door zodat ik M voorstel samen op dat bed te gaan liggen en door de scan te gaan, waarop M reageert met "ja en dan zetten wij onder de foto's: Zoek de verschillen".

M toch maar alleen laten gaan en heb ik lekker even gesudokud terwijl ik op haar wachtte.

Gelukkig had M enige tijd geleden een spoedcursus scan lezen gedaan tijdens een item op tv. Toen de foto’s gemaakt waren maar geen uitslag kreeg heeft ze ze met een schuin oog zelf bekeken, wetende waar ze nu op moest letten. Ze zag alleen een donker plekje op haar voet, maar daar zat ook een blauwe plek. Bovendien vonden wij met zijn tweeën dat er onmogelijk een uitzaaiing op de voet kon zitten als het hele tussenliggende lichaam schoon was. Dit vastgesteld hebbende hebben wij de auto op het parkeerterrein van het zwembad geparkeerd en zijn Amersfoort ingegaan, waar wij op een terras lekker iets gedronken hebben, want als je radioactief spul in je hebt moet je veel drinken om het weer uit je lichaam te krijgen. M zat werkelijk te stralen tegenover mij. Kan ook de radioactieve spuit zijn geweest.

Tot besluit van deze dag zijn wij bij het ophalen van de auto nog even het zwembad ingegaan om de zich daar verzamelende ploeggenoten verslag uit te brengen.

En nu weer vier lange dagen en nachten wachten voordat de uitslag maandag bekend is.

Voor later, je kunt nooit weten....

Jarenlang bewaarde ik allerlei spullen. Waarom bewaarde ik die allemaal? Voor later, je kunt nooit weten... Sinds de diagnose longkanker werd gesteld kan ik steeds makkelijker dingen weggooien. Later kan vroeger zijn dan je denkt heb ik gemerkt. En voor je kinderen hoef je het ook niet te bewaren. Dat hebben ze mij al lang duidelijk gemaakt. Ik denk nu bij alles wat ik onder handen krijg bij het opruimen voor wie in het later dat handig is. Wie heeft er dan nog interesse in cassettebandjes van Sesamstraat? Jip en Janneke? Sprookjes van Andersen? Aan alles kleven herinneringen. Ik hoor de kinderen weer op de achterbank in de auto op weg naar Finland en Zwitserland meezingen. Maar ja, wie heeft er later nog een casssetterecorder? Onze kinderen zeker niet, dus vooruit, de vuilniszak in. Als ik echt heimwee krijg naar die liedjes zullen ze best op cd of dvd te koop zijn. Later.

De Disneyvideo's bewaar ik zolang ik nog een videorecorder in huis heb. Daarna vervang ik ook deze door dvd's.

Weer een zegening van de longkanker. Ik kan dingen weggooien die ik eigenlijk bewaarde voor later. Het huis wordt steeds leger.

EMK Cadiz 1

Hoewel ik weet dat ik eigenlijk niets te zoeken heb bij de Europese Masterskampioenschappen heb ik mij er toch weer voor opgegeven. Het is toch altijd erg gezellig zo'n weekje weg met de ploeg. Nadat ik mij had opgegeven ging er weer van alles mis met mijn training (zie vorige blogs). Mijn doel is dus nu tenminste in de uitslagen opgenomen te worden. Dat betekent dat je onder de limiet moet zwemmen en dat is echt nog een uitdaging. Soms (vaak) zeggen mijn trainingsmaatjes en mijn fysio dat ik het wat rustiger aan moet doen. Maar ja, wat is rustig. Daarover verschillen wij van mening.

Nu blijkt dat iedereen al een bevestiging van zijn inschrijving thuis heeft gekregen behalve ik. Zouden zij echt zo ver zijn gegaan dat zij mijn inschrijving niet verstuurd hebben zodat ik rustig als supporter/coach meega. :-) Ze verzekeren mij van niet. Rond 15 augustus verschijnen de startlijsten op internet. Ben benieuwd.

Opruimwoede

Deze titel kun je letterlijk nemen. Al mijn woede jegens die ziekte die kanker heet, wend ik nu aan om mijn zolderkamer opgeruimd te krijgen. Eerst loodzwaar Aupingbed samen met echtgenoot naar beneden gesjouwd en op de nieuwe logeerkamer weer in elkaar gezet, waardoor mijn hand de rest van de dag behoorlijk pijn doet. Daarna weer verder met uitzoeken, splitsen in wat weg kan maar nog wel bruikbaar is en wat weg kan en ook inderdaad weg moet. En dingen opzij zetten die gewoon opgeruimd moeten worden. En ondertussen draaien er nu twee films in mijn achterhoofd. Zo erg dat de borstkanker terug is gekomen bij M-A.

's Avonds nog even lekker zelf getraind en een uurtje gezwommen, nou ja gezeten in het ondiepe bad met oppaskind. Iemand vroeg of het mijn kleinzoon was, want hij was zo vertrouwd met mij. Nee, geen kleinkind maar mijn vier oppaskinderen nemen die tot op heden vacante plaats wel in.

Kan het misschien wat vlugger?

Het is dus helemaal mis met M-A. De kanker is terug. Vandaag en morgen onderzoeken naar uitzaaiingen. En de uitslag? Die krijgt ze maandag over een week. Dat is dus 10 dagen. Hoe komen artsen erbij om iemand 10 dagen op zo'n uitslag te laten wachten terwijl die morgen al bekend is.

Het is verdomme kanker, niet het een of ander onschuldige virusje.

In ieder geval was één arts al zo aardig om te zeggen dat de lever in ieder geval schoon was. Dat is tenminste iets.

K3

Terugblik

Nee, ik bedoel niet de zanggroep. Ik bedoel mijn twee vriendinnen M-U, die ik al ruim 30 jaar ken en M-A van mijn zwemclub en ikzelf. Een jaar nadat mijn tumor verwijderd was belde M-A op met de mededeling dat zij nu pas echt begreep wat ik had door moeten maken. Zij zat nu ook in de molen, nadat ze een verdacht knobbeltje in haar borst had ontdekt. Ik heb gereageerd dat ik het erg sympatiek vond dat zij zich zo inleefde, maar dat ik haar nu wel wat te ver vond gaan. Ze bleek inderdaad borstkanker te hebben.

De volgende dag belde M-U mij op. Bij het bevolkingsonderzoek op borstkanker was er iets geconstateerd, wat na onderzoek ook borstkanker bleek te zijn. M-U en M-A werden een dag na elkaar geopereerd. Ik heb beide M's in contact gebracht met elkaar, want ik was dan wel ervaringsdeskundige op het gebied van longkanker, maar van borstkanker wist ik niet zoveel. Wij hebben met zijn drieën wat afgemaild. Nadat ze alles hadden doorlopen hebben we gezellig met zijn drieën gegeten en hebben ons K3 gedoopt.

Met M-U heb ik veel gelachen, ook in die "kankerperiode". Ik heb samen met haar gestudeerd en was eerder klaar dan zij. Beiden hebben wij kinderen gekregen. Ik iets eerder dan zij. Beiden hebben wij kanker gekregen. Ik iets eerder dan zij. Dat zei ze mij ook toen zij bij mij op bezoek kwam in het ziekenhuis. Ik lig hier misschien volgend jaar. En ze had gelijk hoewel ik het wel wat overdreven vind om alles wat ik doe ook te doen, maar goed.

Met M-U ging ik ook naar de arts waar haar uitgelegd werd hoe de bestralingen gingen. Ik ging met haar mee. Nadat de arts vroeg hoe onze relatie in elkaar zat (je hebt vriendinnen en vriendinnen) en wij uitgelegd hadden dat wij vriendinnen waren maar geen relatie hadden en dat ik ook kanker gehad had het jaar daarvoor en zij (M-U) gewend was alles iets later te doen dan ik vroeg de arts of ik ook bestraald was. Dat was niet het geval, maar zei ik, dat doe ik dan misschien volgend jaar.

Wel ik heb een hoop rare dingen gedaan na die longkanker, maar tot nu toe nog geen bestralingen.

En nu heeft M-A weer een knobbeltje ontdekt op het litteken van de eerste wond. En ja hoor, kwaadaardig. Wel vreemd dat het is ontstaan in het stukje huid wat over haar eerste tumor zat en wat gewoon daar gelaten is. Hadden ze dat stukje huid ook niet beter kunnen verwijderen is nu onze vraag, of heeft het daar niets mee te maken?

De komende dagen zullen uitwijzen of het bij haar weer plaatselijk is of dat er nu uitzaaiingen zijn.

Wat een kk is deze ziekte toch.

Nog een keer gebroken middenhandsbeentje

Toen ik viel dacht ik dat mijn hand gekneusd was. Fysiotherapeute en huisarts dachten dat er toch wel gebroken kon zijn. Dus naar het Diak om foto's te laten maken. Voor mijn gevoel meer om een breuk uit te sluiten, want ik breek nooit iets, waarom dan nu bij zo'n klein valletje dan wel. Chirurg vraagt mij nog eens aan te wijzen waar het pijn doet en zegt dan, dat dacht ik wel. Op de vraag hoe hij dat kan weten antwoordt hij dat op die plek een breuk zit. En dan zakt opeens toch weer de grond onder mijn voeten weg. Niet zozeer vanwegen die breuk. Ik ga opeens drie jaar terug in de tijd toen ik ook een uitslag kreeg die dan ergens ver in mijn achterhoofd wel niet onverwacht kwam maar die ik niet echt had verwacht.

En sinds die onnozele breuk in mijn middenhandsbeentje ben ik weer teruggeworpen in de tijd en speelt die longkankerfilm indringender dan ooit constant op de achtergrond in mijn hoofd.

Wanneer kom ik daar nu toch eens van af. Ik heb alle reden om positief en optimistisch in het leven te staan. Waarom doe ik dat dan niet?

Dan maar weer taperen

Periode mei-augustus 2009
Het gaat nog steeds niet lekker. Steeds erg moe. In het water kan ik nauwelijks 200 meter achter elkaar zwemmen. De totale training beslaat niet meer dan 1000 meter.

Dan opeens eind juni zwem ik in de training tijdens het inzwemmen zo maar 300 meter achter elkaar en bedraagt de totale afstand die training 2500 meter. Datzelfde kunstje herhaal ik twee dagen later weer tijdens de training. Ik ga net denken zou de lijn nu weer omhoog gaan. Maar dat is te vroeg gedacht. Vrijdag 3 juli val ik flauw, te lage bloeddruk, en breek mijn middenhandsbeentje. Ik, die een vrije val kan maken van 2 meter en vervolgens een tweede trap af stuiter met alleen maar blauwe plekken en een paar gekneusde ribben maar zonder iets te breken, breek iets door rustig in elkaar te zakken. Dat betekent dus weer een paar weken niet trainen. Ach, dan maar weer taperen. Maar gelukkig heb je naast de Jaked, B70, Arena en nog een paar van die drijfpakken ook nog zwemgips, en nog wel in de kleur oranje. Echt zwemmen kan ik er niet mee, maar benen zwemmen wel. Dat heb ik dus een paar weken gedaan.

5 augustus mocht het gips eraf en kreeg ik een steunkousje. Daarmee is goed te zwemmen. De eerste training legde ik alweer 2500 meter af; de tweede training was ik na 2000 meter moe. Maar goed, de terugval was niet zo groot als ik gevreesd had.

Ach nog 4 weken voor de grote toernooien. Mijn doelstellingen heb ik alweer bijgesteld. Ik ben nu al blij als ik onder de gestelde limieten zwem. Wat een verschil met vier jaar geleden.

Het openwaterseizoen gaat ook dit jaar aan mij voorbij.

Weer eens wat anders

Mei 2009

Het stolsel of wat het dan ook was in mijn long is verdwenen. Ik mag stoppen met de bloedverdunners. Toch blijf ik moe en heb veel pijn in mijn hoofd en in mijn ribben. Voor de zekerheid toch een botscan en een mri-scan van mijn hoofd. Natuurlijk verwachten wij hier niets bijzonders van, maar het blijft toch altijd een spannende periode. Mijn hoofd is prima in orde. Uit mijn botscan blijkt iets van een holteontsteking. Omdat die ontsteking daar al een tijdje moet zitten heeft antibiotica geen zin dus wordt ik door mijn longarts doorgestuurd naar de kno-arts. Die laat weer een ct-scan maken van dat gedeelte van mijn hoofd en daaruit blijkt dat mijn holtes in mijn hoofd vol zitten met slijm en poliep(en?). Omdat het vrij diep en vol zit moet dit onder narcose schoongemaakt worden. Dit betekent wel weer een nachtje ziekenhuis en daarna twee weken niet sporten. Moet dan toch maar na de EMK gebeuren want als ik nu weer twee weken niet mag trainen vraag ik mij af wat ik in Cadiz (waar de EMK gehouden worden) heb te zoeken. Dat vraag ik mij trouwens toch al vaak af.

Maar goed, ook dit jaar heb ik de premie van de ziektekostenverzekering er al lang uit en ook die van mijn kinderen die zeggen mij graag te willen sponsoren met hun premie door zelf geen uitgaven te hebben op het gebied van de gezondheid.

Stem kwijt

Maart 2009

Al ruim een week mijn stem kwijt, dus weer een afspraak met de KNO-arts voor een strobohuppelepup onderzoek. Wat blijkt? Mijn hele strottenhoofd is ontstoken en er zitten overal korstjes. Ik heb het zelf gezien, anders zou ik het niet geloofd hebben. Hoe ik daar nu weer aan kom? Ach ik heet Loekie. En ja, natuurlijk weer een antibioticakuur. En eigenlijk vernevelen, maar omdat ik zo'n apparaat niet thuis heb, veel stomen.

Nog even gevraagd, maar ik mag tijdens de kuur zwemmen en ook wedstrijdzwemmen, zolang ik mij maar goed voel.

Dus. Als dit goed voelen van dit ogenblik de hele dag duurt en morgen ook nog dan kom ik zondag in ieder geval koffiedrinken en misschien ga ik dan helpen bij het verwerken van de uitslagen bij de wedstrijdenl Kom ik dat ook heelhuids door, dan kom ik maandag weer zwemmen..

Trombosedienst

6 februari 2009

Dat was dus de trombosedienst vandaag. In mijn onschuld dacht ik in eerste instantie ach, bloedverdunners, ik slik wat, zo eens in de paar maanden wordt het bloed dan gecontroleerd en dat is dat.

Niets is minder waar. Ik moet letten op mijn voeding. Niet teveel van dezelfde kleur groente achterelkaar. Dus niet wat zullen wij eten morgen? Doperwten, spruitjes, boerenkool? Nee het wordt. Wat zullen wij morgen eten. Wat denk je van iets roods? Gisteren hebben we al groen gehad en eergisteren oranje. Of heb je toch liever iets blauws? Daar moet ik dan nog iets bij bedenken…..

Dan mag ik ook niet meer zomaar een tandartsbehandeling ondergaan. Dat moet ik vooraf melden, want daar moet de medicatie op afgesteld worden.

Ik mag niet zomaar met vakantie. Dat moet ik vooraf melden want dan moet eerst gecontroleerd worden of mijn bloedwaarde(?) wel in orde is.

Waar ik ook heenga moet ik iets bij mij hebben waaruit blijkt dat ik bloedverdunners slik.

Als ik medicatie krijg voor het een en ander dan niet na overleg met de trombosedienst.

Of zoals iemand van de zwemploeg tegen mij zei. Het lijkt wel dopingcontrole. Dat is dan weer een lichtpuntje, ben ik daar tenminste aan gewend mochten ook masters voor dopingcontrole in aanmerking gaan komen.

Dan zijn er nog een paar verboden:

Ik mag niet meer van trappen afvallen.

Ik mag niet meer over tegels struikelen.

Ik mag niet meer over mijn eigen voeten struikelen.

Ik mag niet meer door glazen deuren heenlopen.

Hoe moet ik dan controleren hoe het met mijn botten gesteld is? Dit is toch de enige zekere manier om te controleren of ik wel of niet aan osteoporose lijd.

Dan moet ik ook nog uitkijken met schaatsen. Het is dus maar goed dat Kees met zijn schaats in mijn scheenbeen zat voordat ik aan de bloedverdunners ging. Mag hij ook niet meer doen in het vervolg.