Iedereen gaat dood, dat is een gegeven. De een wat eerder dan de ander. En sommigen heel wat eerder. Men moet dus genieten van het leven. Dat geldt voor iedereen. Maar waarom geldt het volgens sommigen voor mensen met kanker meer dan voor de gezonde mensen onder ons? Een volkomen gezond persoon zegt tegen iemand met ongeneeslijke kanker: Geniet nog maar van de tijd die je hebt om vervolgens zelf 's nachts in bed aan een hartstilstand te overlijden. Wat jammer dat die gezonde persoon nog niet van het leven genoten had.
Ik word altijd kwaad als dat tegen mij gezegd wordt. Mijn longkanker was te behandelen. Ik heb een grote kans om te overleven. Tenminste daar gaan we dan maar even van uit. Maar waarom moet ik nu extra van het leven genieten? Omdat ik dood had kunnen gaan? Waarom zou het voor mij niet belangrijk meer zijn alles te kunnen wat ik kon? Ik ben niet dood. Ik leef. En daar ben ik heel blij om. Waar ik niet blij mee ben zijn al die beperkingen waar ik tegenaan loop juist omdat ik een overlevende ben. Al die dingen die ik graag deed en niet meer kan doen. En op de meest onverwachte momenten altijd die moeheid, waarvan men zegt dat ik moet leren daarmee om te gaan. Maar ik wil er niet mee om leren gaan. Ik wil gewoon niet moe zijn.
En daarom: Ik geniet van de dingen die ik doe omdat ik ervan geniet en niet omdat ik longkanker heb (gehad?) En ik haat het dat ik een heleboel dingen waarvan ik ook genoot niet meer kan!
Ach ja, dat moest ik even kwijt. Misschien gaat het inslapen nu beter.
2 opmerkingen:
... en heb je lekker geslapen? En ? (het woord dat ik maar niet zal gebruiken).
Rien zegt altijd: ik geniet nu maar voordat ik ziek word of een hartaanval krijg.
Een reactie posten