Grote schoonmaak

Vanavond nog even lekker getraind voordat de grote taper weer begint.

Morgen krijg ik mijn grote schoonmaakbeurt. Worden al mijn holtes schoongemaakt. Ik zal vragen of ze gelijk ook even mijn hersenen af kunnen stoffen.

Dan loop ik tenminste niet meer tegen glazen deuren, zelfs als er een sticker op zit.

Of stop ik geen spullen meer in tassen van een ander.

Of denk ik niet meer dat ik een uur later moet starten dan in het programma staat. Of weet ik dat de start bij de rug in het water plaats vindt zodat ik niet op het startblok moet klauteren.

Kortom, ook mijn hersenen hebben een schoonmaakbeurt nodig. Er gaat gewoon teveel in om.

Na mijn ontslag mag ik 14 dagen geen zware sport bedrijven. Pech, over 2 1/2 week zijn de wedstrijden in Luxemburg. Mag ik dan wel of niet aan wedstrijden doen? De twee weken zijn dan natuurlijk maar net voorbij. Zal ik bij mijn ontslag uit het ziekenhuis even vragen. Ook of ik bijv bij het training geven aan de kleintjes wel in het water mag. Dan kan ik die guppen beter in bedwang houden, want echt, zodra ze in het water zijn, zijn ze meer onder dan boven water. En ja, onder water horen ze niet wat ik zeg. Als je dan zelf ook in het water bent kun je ze even boven water trekken. Vinden ze vaak nog leuk ook. Wordt dat weer een spelletje.

Heb net de laatste inschrijvingen voor zwemwedstrijden de deur uitgedaan of overgedragen aan anderen. Op de laatste vragen nog net antwoord kunnen geven. De laatste trainingen gemaakt.

En dan wordt het genieten op de uitslaapkamer. "Heb je het koud?" "Zal ik even een warme deken halen?" Kan ik mij nu al op verheugen. (dit even in het kader van positief denken) De vorige keer had ik bijna de neiging mijn duim weer in mijn mond te steken.

Piekstroommeter

Afgelopen dinsdag had ik weer een afspraak bij mijn longarts. Ik kwam nogal kortademig binnen. Ik was op de fiets gekomen (8km) en had de trap genomen ipv de lift, maar had wel al een paar minuten gezeten. Mijn longarts vond dit niet normaal, wat ik helemaal met hem eens was. Mijn longen klonken goed. Ik heb nu een piekstroommeter meegekregen. 's Morgens en 's avonds moet ik hierin krachtig uitademen na heel diep te hebben ingeademd. De stroomwaardes noteer je in een grafiek.

Om dit onderzoek wat uitgebreider te maken, je bent wetenschapper of je bent het niet, heb ik met M-A een mooi dagboekje gekocht waarin ik noteer wat ik doe, hoe inspannend het was en de piekwaarde die ik dan heb. Begin november terugkomen. Ben benieuwd of dit iets oplevert. Ben ook benieuwd of ik meer lucht heb als mijn holtes schoongemaakt zijn. Dat gebeurt 1 oktober. Mag ik weer een nachtje gebruik maken van de gastvrijheid van het Diakonessenhuis.

Terugblik op EMK Cadiz

De EMK zit erop en ik moet zeggen. Het was een ontzettend leuke, gezellige week. Zoals ik in mijn vorige stukje al schreef had ik totaal geen EK-gevoel, en dat is zo gebleven. Wat wel kwam is een ontzettende zin om mijn afstanden te zwemmen. Ik zat zonder druk en zonder zenuwen in de voorstartruimte en ging ontspannen het water in. Eenmaal in het water heb ik wel gegeven wat ik had want zo ben ik dan ook wel weer. Dit resulteerde in tijden rond niveau NMK Eindhoven. Beter dus dan ik had verwacht. Misschien, als ik nu eens een jaar zonder problemen kan trainen.......

Voorlopig niet aan denken. In herinnering houden de ontzettende gezellige week met teamgenoten die mij ook steunen als ik het toch weer even moeilijk had (de eerste dag, de start van de 400 vrij zonder mij) en het plezier dat ik weer had in zo hard mogelijk door het water gaan. Klik voor het verslag van deze week op onderstaande link.

http://azpcmasters.blogspot.com

EMK Cadiz 2

Dit bericht typ ik in de ontmoetingsruimte in het zwembad in Cadiz waar de EMK gehouden zal worden. Met de ploeg hebben wij het heel gezellig. In het zwembad Marlies ontmoet. Met haar hopte ik vroeger altijd van bankje naar bankje in de voorstartruimte en gelukkig was onze vakantie in Zwitserland nog niet zo lang geleden dus mijn Duits liep redelijk. Leuk haar weer te zien. Niet leuk dat ik dat niveau niet meer haal. Het is verder helemaal onwerkelijk voor mij. Had ik twee jaar geleden in Slovenië het EMK-gevoel nog wel, nu is daar helemaal niets van te bespeuren. Twee jaar geleden had ik nog verwachtingen: Hoe sta ik er nu voor. Mijn zwemmen vertoonde een stijgende lijn en ik verwachtte toen nog dat ik nu, weer twee jaar later, helemaal op mijn oude niveau zou zijn. De lijn is nu eerder dalend en ik wilde dat ik nog het niveau kon halen van twee jaar geleden. Maar zelfs het niveau van de NMK in Eindhoven in mei haal ik niet meer. Mijn verwachtingen zijn dan ook zeer laag en vandaar dat het wedstrijdgevoel er niet echt is.

Maar goed, bekijk het van de positieve kant. Wij hebben het heel gezellig, zitten in een pracht appartement, zwemmen in een mooi zwembad, zien weer oude bekenden, strand is dichtbij, ik kan lekker heel ontspannen zwemmen deze week. Met andere woorden. Gewoon genieten. En deze week dat andere gevoel diep in mij (niet eens zo erg diep) gewoon uitschakelen.

Nachtelijke overpeinzing

Iedereen gaat dood, dat is een gegeven. De een wat eerder dan de ander. En sommigen heel wat eerder. Men moet dus genieten van het leven. Dat geldt voor iedereen. Maar waarom geldt het volgens sommigen voor mensen met kanker meer dan voor de gezonde mensen onder ons? Een volkomen gezond persoon zegt tegen iemand met ongeneeslijke kanker: Geniet nog maar van de tijd die je hebt om vervolgens zelf  's nachts in bed aan een hartstilstand te overlijden. Wat jammer dat die gezonde persoon nog niet van het leven genoten had.

Ik word altijd kwaad als dat tegen mij gezegd wordt. Mijn longkanker was te behandelen. Ik heb een grote kans om te overleven. Tenminste daar gaan we dan maar even van uit. Maar waarom moet ik nu extra van het leven genieten? Omdat ik dood had kunnen gaan? Waarom zou het voor mij niet belangrijk meer zijn alles te kunnen wat ik kon? Ik ben niet dood. Ik leef. En daar ben ik heel blij om. Waar ik niet blij mee ben zijn al die beperkingen waar ik tegenaan loop juist omdat ik een overlevende ben. Al die dingen die ik graag deed en niet meer kan doen. En op de meest onverwachte momenten altijd die moeheid, waarvan men zegt dat ik moet leren daarmee om te gaan. Maar ik wil er niet mee om leren gaan. Ik wil gewoon niet moe zijn.

En daarom: Ik geniet van de dingen die ik doe omdat ik ervan geniet en niet omdat ik longkanker heb (gehad?) En ik haat het dat ik een heleboel dingen waarvan ik ook genoot niet meer kan!

Ach ja, dat moest ik even kwijt. Misschien gaat het inslapen nu beter.

Motivatiedipje

Al weken pijn in mijn buik. Huisarts constateert een prikkelbare darm en veel lucht in mijn buik. Is niet zoveel aan te doen vrees ik. Maar ja, je moet wel wat overhebben voor je sport. Door die lucht verbetert mijn drijfvermogen en blijf ik wel hoog op het water liggen. Dat is dan weer een pluspunt. Vanavond ook mijn nieuwe FS pro uitgeprobeerd. Ik heb hem gekregen, want voor die vier maanden dat je hem nog gebruiken mag zou ik het geld er niet voor uitgegeven hebben. Het pak zwemt lekker. Eén nadeel: na de 100 meter vrij was ik toch weer moe. Ik dacht dat het in zo'n pak vanzelf ging. Niet dus.

Vanmiddag weer even gezellig bij M-A geweest. Zo gezellig dat ik mij eigenlijk afvroeg of ik nog wel naar het zwembad zou gaan. Die ene training zou toch niets meer uitmaken voor mijn prestaties de komende 10 dagen. Maar ja, op koffie alleen red je het op den duur toch ook niet. Dus toch maar gegaan. En ja, als je dan in het water ligt komt de zin vanzelf.

Ik moet wel toegeven dat ik op het ogenblik, sinds ik de startlijsten gezien heb, in een motivatiedipje zit. Tegelijkertijd denk ik beter die dip nu dan volgende week. Mijn eigen humeur kan ik niet meer verpesten, dat van anderen wel. Ik kan het ook van de positieve kant bekijken. Ik ga met een leuk ploegje naar Spanje, zie een heleboel leuke mensen, heb 5x een baan voor mij alleen waarin ik lekker langer mag zwemmen dan al mijn tegenstanders, want als je gefinisht bent moet je eruit. Ik krijg dus meer zwemtijd voor mijn startgeld.

En na dit opbeurende gesprekje met mijzelf  ga ik nu eens kijken wat ik zoal mee zal nemen.

Hoeveel dagen heeft de maand mei?

Met mijn voorheen gebroken hand gaat het goed. 's Morgens bij het wakker worden kan ik mijn vingers nog moeilijk buigen, maar gedurende de dag heb ik er praktisch geen last meer van. Tenminste, zo lang ik nog uit mijn hoofd weet hoeveel dagen een maand heeft. Ik weet niet of het nu nog aangeleerd wordt maar in mijn tijd (wat klinkt dat oud) had je daarvoor een ezelsbruggetje. De knokkels waren 31 dagen, daartussen 30 dagen of 28/29 bij februari. Je begint met de knokkel van de wijsvinger van je rechterhand, dat is januari en 31dagen, dan februari tussen je vingers dat is 28/29 dagen, vervolgens maart weer op de knokkel van je middelvinger dat is 31 dagen enz. tot je pink, dan ben je bij juli 31 dagen, daarna begin je weer bij je rechterwijsvinger, ook op de knokkel augustus, dus 31 dagen en vervolgens september weer tussen de knokkels is 30 dagen enz.

Wat is nu het probleem? Wel het probleem is dat de knokkel van mijn ringvinger verdwenen is door de breuk. Hoe dat kan weet ik niet meer, is mij wel uitgelegd, maar zoals vaak met dat soort dingen, ook weer vergeten. Als iemand het weet, plaats dan ajb een reactie. Als ik nu  bij mei kom is er geen knokkel, dus 30 dagen. Dat betekent een hele dag kwijt en de tijd gaat al zo snel. Waarom hebben ze vroeger geen andere manier gevonden om de maanden aan hun aantal dagen te helpen?