Deadline gehaald op naar een nieuwe!

De zolder is leeg. Een dag voor de deadline van 31 maart, die ik mij gesteld had. Oudste kleinkind kan erin trekken. Eerst moet er natuurlijk geschilderd worden, want sinds de dakkapel opgetrokken is, zo'n 31 jaar geleden, is er niets meer aan gedaan. Dus wist ik ook gelijk een "leuk" verjaardagscadeau. Ze is namelijk jarig vandaag. Gisteren zijn we wezen shoppen in de klusmarkt voor verf en noodzakelijke attributen om die verf op de wanden te krijgen.

Deze zolderkamer kreeg ik van mijn schoonvader toen ik introk bij Kees. Ik liet mijn huis achter en had wel behoefte aan een eigen ruimte. Het dak werd over de hele breedte van het huis opgetrokken, zodat deze ruimte ontstond. De vloerruimte is zo'n 7x5 meter. Mijn eigen spullen vonden daar een plek. Ik zat er graag. Met mijn vriendinnen, maar ook met Kees.

Toen de kinderen groter werden hebben wij van deze ruimte onze slaapkamer gemaakt zodat de kinderen de twee grote slaapkamers op de eerste verdieping konden krijgen en de twee kleine kamertjes de functie studeerkamer kregen voor Kees en mij. Wij zijn weer naar beneden verhuisd nadat onze dochter het huis verliet. Onze zoon heeft nog jaren op de zolder gebivakkeerd voordat hij  besloot op zichzelf te gaan wonen. Daarna werd de zolder gewoon zolder en zoals dat hoort een bewaarplaats voor al die dingen die gewoon weg kunnen.

De zolder is nu leeg. De werf in ons dorp is overbelast. De oud papier verwerkingsbedrijven maken overuren.

En nu gaat oudste kleindochter op deze zolder wonen. En als tegenprestatie maakt zij ons huis wekelijks schoon. Goede deal.

Nu betekent een lege zolder natuurlijk nog niet een leeg huis. Mijn studeerkamer en de logeerkamer staan vol met opgestapelde plastic boxen met spullen die waarschijnlijk ook weg kunnen, maar nog niet uitgezocht zijn. Dus weer nieuwe deadlines gemaakt. 1 mei moet mijn studeerkamer helemaal opgeruimd zijn. Dan kan die ook weer eens heel goed schoongemaakt worden en de kozijnen, die al jaren in de grondverf staan, eindelijk een definitieve laag krijgen.

1 juni is de volgende deadline. Dan moet de logeerkamer leeg zijn, want dan krijgt deze er de functie van kinderkamer voor mijn nieuwe kleinzoon bij.

Er is dus nog werk aan de winkel.

Alleen maar doen wat je leuk vindt.

Nee dus! Als ik dat ga doen ben ik weer elke avond in het zwembad te vinden. Ik moet juist activiteiten af gaan stoten. En hoe doe ik dat?

Afstoten wat ik het minst leuk vind. Ja, dat scheelt mij misschien een uur in de week. Dat zet geen zoden aan de dijk.

Dat wat ik leuk vind minderen. Dat is ook moeilijk. Een groep maar voor één uur in de week training geven krijg je dan. Dat is een mogelijkheid. Maar dan raak ik toch de binding met zo'n groep kwijt.

Na heel lang nadenken kom ik maar tot één oplossing. Stoppen met alle trainingen die ik geef. Dan ontstaat er een hoop ruimte. En misschien wel een gat. En onhandig als ik ben zal ik daar zeer beslist invallen. Maar ik hoef ook niet niets meer te doen. Ik hoop dat er vanuit die ruimte die ik nu creëer iets vanuit het gat naar boven komt wat ik wel kan doen zonder mij  over de kop te werken.

Ik heb de longkanker nu 5 1/2 jaar overleefd. Die kanker heeft mij een hoop energie gekost en doet dat nog steeds. Daarnaast, ik kan het niet ontkennen, ben ik ook 5 1/2 jaar ouder geworden. En ook dat betekent dat de energie afneemt.

En straks heb ik een kleinkind waar ik graag energie in stop.

Nu ik dit besluit genomen heb voel ik mij al een stuk rustiger.

28 weken onderweg

Dankbaar is een woord waar ik een hekel aan heb. Ik scheef het al eerder. Dankbaar moeten zijn omdat ik longkanker aan het overleven ben. Wie heeft mij gevraagd of ik longkanker wilde hebben. Als je iemand wil verrassen met een cadeautje dan denk je toch goed na waar je iemand blij mee kunt maken. Toch, bij het zien van deze foto van mijn kleinkind, 28 weken op weg naar zijn geboorte, komt dit woord toch in een ander daglicht te staan. Mijn dochter is zwanger. Dankzij de huidige technieken kunnen wij dit wonder al zien op foto en dvd. Het ontroert mij als ik dit nog niet geboren kind zie slapen, zie gapen, in zijn neus zie peuteren en vervolgens die vinger in zijn mond zie steken (ja er is werk aan de winkel na zijn geboorte). En dan krijg ik tranen in mijn ogen. Dit wonder mag ik meemaken. Daar waar lotgenoten niet meer in staat waren kinderen te krijgen of hun kinderen volwassen te zien worden. En dan bekruipt mij een gevoel waarvoor misschien toch het woord dankbaar het dichtst in de buurt komt.

Daar zat ik nu net op te wachten...

Vanmorgen naar de huisarts voor medicijnen tegen mijn maagklachten. Een aantal voor de hand liggende medicijnen mocht niet, omdat dat niet goed combineerde met wat ik al gebruik. Wij kwamen dus uit op metoclopramide, en wat lees ik in de bijsluiter?

U kunt zich suf of slaperig voelen. Ook kunt u zich moe voelen. U kunt zich zwak voelen.

Ja, daar heb ik geen medicijnen voor nodig, zo voel ik  mij al heel lang.

Personal coach gevraagd

Het zat er al aan te komen. Na een paar drukke weken die in het teken stonden van training geven, zelf trainen, wedstrijdinschrijvingen doen, zelf wedstrijd organiseren en een aantal ziekenhuisbezoeken zei mijn lichaam stop. Gisteren probeerde ik dat nog voor te zijn, door niet naar het zwembad te gaan, maar gewoon naar huis en naar mijn bed. Dat was echter te laat. Ik had veel eerder aan de rem moeten trekken. Vanmorgen  op weg naar het zwembad voor het geven van drie uur training, het zelf trainen van een uur, uitslagen verzorgen van de schoolzwemwedstrijden van een paar uur en daarna coachen van een wedstrijd van ruim drie uur zei mijn lichaam, wie niet luisteren wil moet maar voelen. Ik ging door mijn rug. Met veel pijnstillers nog twee uur training kunnen geven in plaats van drie en de uitslagen kunnen verzorgen 's middags. Het zelf zwemmen moest ik overslaan en ook voor het coachen van de wedstrijd heb ik mij maar afgemeld. Mijn lichaam trekt dit allemaal niet meer. Mijn hoofd werkt echter niet mee. Dat bedenkt nog allerlei leuke dingen die ik er toch nog wel bij kan doen. Nee dus.

Daarom met spoed een personal coach gevraagd. Niet om mijn lichaam in beweging te brengen en te houden, maar om mijn hoofd af te remmen.