Soms werkt het andersom

Ik train omdat ik dat leuk vind. Ik train om in conditie te blijven en ja, ik train ook om tijdens de wedstrijden goede resultaten te kunnen halen. En wat blijkt nu? Het is precies andersom. In de wedstrijden in open water was het enige zichtbare resultaat dat ik finishte, dus de afstand had volgehouden. Ook niet onbelangrijk natuurlijk. Ook kon je zien dat ik blij was weer in sloot en plas te liggen. Maar wat blijkt nu verder? Ik kan weer trainen! Was het zondag tijdens de training nog een beetje bijkomen van de wedstrijd zaterdag, gisteren heb ik een echte training gedaan. 300m wisselende slagen; 300m b, 300m a en 100m b. Daarna 4x100m afwisselend 25m techniek en 25m hele slag in bc, rc en ss. Vervolgens 3x200m die alle drie vlak in 5 min gingen. Ik eindigde met nog zo’n 400m benen. Met alleen benen achter een plankje zwem ik altijd graag uit. In dit geval kreeg ik er alleen zware benen van, dus nog maar even 100m hele slag om daar weer van bij te komen. Bij elkaar 2500 meter in 5 kwartier. Dit heb ik in maanden niet voor elkaar gekregen.Ik werd net wel wakker met spierpijn.

Kijken wat ik woensdag doe.

Een pittige training met adembeperking

Huizen, 2x 1000 m in het Gooimeer. De weersvoorspellingen zijn niet zo goed. Watertemp zou 19 à 20 graden zijn. Voor de zekerheid mijn tentje maar opgezet en dat was maar goed ook. Nog voordat de wedstrijd begon kwam er een miezerig regentje naar beneden. Nu ja, nat zouden we toch wel worden vandaag, maar het is toch wel prettig dat als je je daar nog niet op gekleed hebt (badpak aan) je droog kunt zitten.We beginnen met de 1000 school. Ik heb eindelijk een zwembrilletje op sterkte aangeschaft en kan vanaf de kant de boei waar wij moeten keren al zien liggen. Als ik in het water spring voel ik direct dat dit geen 20 graden is. Wachtend op het startsein probeer ik mij met watertrappen "warm" te krijgen.

Nadat ik zo'n 100 meter gezwommen heb voelt het water aangenaam aan. Ik houd wel van een beetje fris water. Mijn longen niet. Ik ben benauwd. Kan moeilijk ademhalen. Ik neem aan dat dit door de kou komt, zeker weten doe ik het niet. Voor de operatie had ik hier geen last van.

Zo'n 100 meter voor het keerpunt zie ik Gonnie al terug komen die mij toeroept "kan je het keerpunt nu zien", zo serieus zijn wij met de wedstrijd bezig. Bij het keerpunt zie ik de juryleden in het bootje turen naar mijn nummer dus ik roep ze maar toe "14", waarop ik hoor "bedankt, en succes Loekie!" Dit vind ik het leuke van open water zwemmen, het gaat er allemaal wat gemoedelijker aan toe dan in het zwembad.

De tweede helft adem ik wat makkelijker en voor ik het weet bereik ik zonder verdere problemen de finish.

Na anderhalf uur mag ik opnieuw het water in voor de 1000 vrij. Nu zwem ik de hele afstand met ademnood. In training zwem je soms met 1 ademhaling op 3 slagen en de volgende baan 1 ademhaling op 5 slagen en dan 1 ademhaling op 7 slagen enz. Dat heet zwemmen met adembeperking. Voorlopig hoef ik dit niet meer te doen in training.Ik heb 1000 meter gezwommen met adembeperking. Ik had ook nog last van "spookzwemmers". Zwemmers die al op de terugweg waren maar zonder goed werkend navigatiesysteem. Dus een paar bijna-botsingen. Op de terugweg veel last van golven. Maar de finish kon ik goed zien dankzij mijn brilletje. En ik bleef ook aan de goede kant van de (zwem)weg. De tijd? Vier minuten langzamer dan de schoolslag en dat kan dus eigenlijk niet want de schoolslag is een langzamere slag dan de borstcrawl. Dus of ik ben een supertalent op de schoolslag of ik was super slecht op de vrije slag. Laten we het maar op het eerste houden. Beter voor mijn humeur.

Nog even samen aan de koffie en dan weer de boel opbreken. Ik sla nu een paar wedstrijden over. Even rust nemen. 7 Augustus de volgende wedstrijd in de Gaasperplas in Amsterdam.

Barre tocht

Al jaren wordt ons bij de Lektocht stroming beloofd. Nooit wat van gemerkt. Dit jaar was het niet anders. Door de weersomstandigheden werden we wel op het verkeerde been gezet. Een lekkere buitentemperatuur, een zonnetje en een watertemperatuur van 20 graden. Dat wordt dus een makkelijke tocht denk je. Nu ja, dat dacht ik dus eigenlijk niet. Voor het eerst in vijf jaar zwem ik weer in de Lek. Aan de 6km waag ik mij nog niet. De 2 km zal nog een hele klus worden. In het binnenbad hiervoor getraind met interval duurtrainingen. Dan kwam ik niet verder dan 1500 meter. Dan was de energie op. Maar stiekem hoopte ik op die stroming en de goede weersomstandigheden.

Eerst nog even een statiefoto van mijn twee ploeggenoten en mij alvorens ons in het water te begeven.Ik neem nog even mijn doelen met mijzelf door. Doel 1 is finishen en doel 2 is als het even kan binnen het uur.Hoewel ik van plan was rustig te beginnen omdat het om twee kilometer gaat, zet ik er toch direct een behoorlijke vaart in. Dat kan omdat het in de zandafgraving zelf nog vrij rustig water is. Dat verandert als ik eenmaal in de Lek zelf kom. Ik lig zoals verwacht in de achterhoede. Ik zie iemand schuin voor mij liggen, waar ik mij goed op richten kan. Dat is prettig. Verder kan ik ook koers houden op de begeleidingsbootjes en de gele boeien. In het begin lukt dat goed. Dan krijg ik de verwachte ZW-wind pal tegen. Dat betekent ook golven tegen. Tegelijkertijd gaat de scheepvaart ook gewoon door op de andere helft van de Lek en dat betekent ook golven. Door die golven zie ik de andere zwemmer niet meer en ook de gele boeien verdwijnen nog wel eens achter de golven. Gelukkig deinen de bootjes op de golven en zie ik die nog wel. Ik kom weer in mijn ritme, 10x ademhalen opzij en dan 1x naar voren. Goed naar achteren ademhalen zodat ik die golf water niet naar binnen krijg. Ik word moe en laat het tempo wat zakken. Toch wat te voortvarend van start gegaan. Aandacht houden bij de techniek dus.Dat lukt. Ik blijf mijn slagen redelijk lang maken. Oriënteren wordt moeilijker, ook al omdat mijn zwembrilletje geen glazen op sterkte heeft. Die zijn er wel. Ik ben al maanden van plan er een aan te schaffen. Daar denk ik echter steeds pas aan als ik in het water lig en de finish niet kan vinden. En hoewel ik moe ben; mijn slijmbeurs in mijn dij opspeelt; ik wat pijn in mijn rug krijg, geniet ik. Ik lig weer in de Lek. Net als 5 jaar geleden. 3 Weken voor de operatie. Toen heb ik de 6km nog uitgezwommen. Nu 5 jaar verder lig ik hier weer, al is het dan nu voor de 2km. Maar wie had dat 5 jaar geleden gedacht. Ik zie de opening van de haven en zie voor mij een deelnemer aan de 6km ploeteren. Die moet ik toch voorbij kunnen. Ik zet een sprintje in en zowaar, dat kan ik volhouden tot aan de finish. En wat blijkt? Niet alleen ben ik die zwemmer voorbij, door dat sprintje blijf ik precies 6 sec binnen het uur. Ook doel 2 gehaald. Niet belangrijk, maar wel prettig. Als ik het water uitkom hoor ik al van verschillende deelnemers dat zij ook last hebben gehad van de wind en de golven. Later mag ik een medaille ophalen voor de 2e plaats in mijn leeftijdsgroep waarbij de speaker vermeldt dat ik ook bekend ben van de 6km. Dat vind ik toch wel leuk. Thuis maken wij nog even een groepsfoto van drie medaillewinnaars in drie verschillende leeftijdsgroepen.

Volgende week zaterdag in Huizen in het Gooimeer 1000m vrij en 1000m school.

Open Water

Inmiddels twee wedstrijden achter de rug. Sluis en Bodegraven. In Sluis kon ik mijn concurrenten achter mij houden. In Bodegraven lukt dat niet. Vind ik dat erg? Nee. De wedstrijden worden er leuker op. De uitslag staat niet al bij voorbaat vast zoals in het verleden. Er moet nu echt strijd geleverd worden.

Deze foto is gemaakt vlak na de start van de 1000m vrije slag. Daar is het altijd een gedrang om een goede plaats te veroveren. Ik zwem met capnr.14

De eerste 500m ging moeilijk. Benauwd, moeite met ademhalen. Ging niet echt lekker. De tweede helft ging gelukkig beter. Probleem toen was dat ik elke witte boot voor de finish aanzag. Toch maar eens een brilletje op sterkte aanschaffen.

We zwemmen in de Oude Rijn. Dit is een mooi overzicht van de baan. Ik ben op weg naar het keerpunt.

Van de kant af het water in en dan zwemmend naar de start van de 1000m schoolslag. De start ligt achter een denkbeeldige lijn tussen de boot en de kant.

Achtervolging op de schoolslag.Vanaf het begin ging de schoolslag beter dan de vrije slag. De eerste 500 meter zwom ik gelijk op met een zwemster van een aantal leeftijdsgroepen jonger. Dat is fijn zwemmen. Je trekt je dan aan elkaar op. Na het keerpunt ging zij mij uiteindelijk voorbij. Mijn leeftijdsgenoten hield ik echter achter mij.

Na het keerpunt lig ik voor. Daarna

zij aan zij naar de finish.

Een tweede plaats. Nr 1 ontbreekt, was al naar huis.

Ik kijk terug op een zeer geslaagde dag. De 1000m is geen probleem meer voor mij wat betreft de afstand. Beide afstanden en zeker de vrije slag moeten wel sneller kunnen. Ik durf nog niet direct de vaart erin te zetten. Dat ga ik de volgende keer eens proberen. Kijken waar het schip strandt.

Komende zondag, 10 juli de 2km vrije slag in de Lek tussen Beusichem en Culemborg.

Symboliek

Mijn tuin is altijd een kindvriendelijke tuin geweest. Een beetje een wildernis met struiken die overal groeiden. Er stond een schommel, er lag een hele grote zandbak, er was een heel groot zwembad, een hele grote ren met konijnen (die ook onder de grond de hele tuin door konden) en cavia's. Daarnaast nog een aantal katten en een hond, een echte scharrelkip en o ja, ook nog twee kinderen. Daar begon het mee. Probeer daar maar eens een mooie tuin van te maken. Het lukt sommigen wel, mij niet.Toen gingen de kinderen de deur uit, de konijnen, cavia's en scharrelkip stierven. Schommel, zandbak en zwembad waren al eerder verdwenen. Wat overbleef was nog steeds die wildernis. Pogingen om er iets van te maken liepen op niets uit. Wat ik er ook in stopte aan planten, niets bleef lang.Na de longkanker vierde ik vier jaar geleden mijn eerstejaars overlevingsfeestje. Ik vroeg tuinbonnen en begon opnieuw met mijn tuin. Mijn overlevingstuintje noemde ik het. Er volgde een tweedejaars overlevingsfeestje met tuinbonnen, een derde en een vierde volgden. Die vier jaren gingen qua gezondheid met ups en downs, mijn tuin volgde dat ritme. Soms deden planten het goed, soms zag ik ze nooit meer terug. En nu vijf jaar later zal ik tot de gelukkigen gaan behoren die de longkanker overleven. Heb ik medicijnen die aanslaan zodat ik minder benauwd ben en hield ik dus mijn vijfde overlevingsfeestje met weer een heleboel tuinbonnen.

En hoe symbolisch, zie nu mijn tuin. Ik heb de laatste week hard gewerkt. Gesnoeid, geplant, onkruid weggehaald, ook tussen de tegels van het paadje naar de schuur, wat nu drie tegels breed blijkt te zijn. De wildernis is weg, wat je nu ziet is een echte tuin. Ik geniet!

En nu aan de slag in de voortuin.