De knop om?

Is het dan eindelijk gelukt? Is de knop om? Zeker weten doe ik het niet, maar ik heb er al wel een flinke draai aan gegeven.

Afgelopen weekend als niet-deelnemer bij de NMK in Heerenveen geweest. Ik had naar deelname aan deze kampioenschappen echt uitgekeken. Vier jaar geleden na de operatie was hier mijn eerste NMK. Ik zou nu goed kunnen vergelijken wat al dat opnieuw beginnen in de afgelopen periode had opgeleverd. Helaas, ik brak mijn knieschijf en voor de zoveelste keer moet ik weer gaan opbouwen vanaf 0.

Het was een heel gezellig weekend. Ik voelde totaal geen negatieve gevoelens omdat ik niet mee kon doen. Heb ontspannen naar de prestaties van mijn ploeggenoten en mijn concurrentie gekeken. Constateerde dat ik met de tijden die ik vorig jaar zwom nog best mee kan, dus dat opnieuw, opnieuw beginnen toch echt nog wel een optie is. (twee keer ´opnieuw´ is geen fout zoals het correctieprogramma aangeeft) Misschien worden mijn positieve gevoelens beìnvloed door de citalopram. Dat kan zijn. Maar als je een pijnstiller slikt tegen de hoofdpijn en het helpt blijf je ook niet zeuren dat de hoofdpijn alleen verdwenen is doordat je iets hebt geslikt, maar aanvaard je dat dankbaar.

Besloten het EMK dit jaar aan mij voorbij te laten gaan. Ik moet mijzelf vooral geen moeilijk haalbare doelen stellen. Geeft maar stress.

Over een maand zwem ik in een wedstrijd de 50 vrij en 50 rug met toestemming van mijn fysio.(Ook in Heerenveen) Eens afwachten hoe ik dat ervan afbreng en dan maar weer eens kijken wat verder de mogelijkheden zijn.

Ik krijg er weer zin in.

Toch nog goed nieuws

Er is een botdichtheidsmeting bij mij gedaan. Daar bestaat een heel mooi latijns woord voor, maar dat ben ik nu even kwijt. Vandaag kreeg ik de uitslag via mijn huisarts. Dezelfde huisarts die mij het leven gered heeft door mij op basis van niets anders dan zijn intuitie door te sturen naar de longarts. Er is wel een wat verminderde dichtheid geconstateerd, maar niet verontrustend. Dit hoort gewoon bij de leeftijd. Op mijn vraag of ik dus gewoon weer door kon gaan met vallen kreeg ik het antwoord dat hij daar absoluut geen bezwaar tegen had. Gelukkig, want dat is toch het enige waar ik op dit moment erg goed in ben. Mijn huisarts vond ook wel dat pech mij achtervolgde de afgelopen jaren, maar zei hij, dat is dan weer goed voor de andere mensen want, als je uitgaat van gemiddelden, hoeven minder mensen nu ongelukjes te krijgen. Dat is toch weer een mooie gedachte.

Nieuwe accu en een nieuw stuk elastiek?

Sinds maandag loop ik zonder brace. En hoewel ik de dagen heb zitten aftellen dat hij eraf mocht verlang ik er nu toch weer een beetje naar terug. Mis toch de steun om mijn been.

De breuk was mooi aan het helen. Heb ik zelf kunnen constateren op de foto. Er komt ook al weer flink wat beweging in mijn knie, maar meniscus en banden en pezen bezorgen mij nog wel een behoorlijke pijn. Waarschijnlijk moet ik toch wat meer rust nemen.

Waar ik moeite mee heb is mij weer helemaal op te laden om te gaan trainen. Ik vraag mij af of dat nog zin heeft. Iedere keer als ik weer een beetje in vorm begon te komen gebeurde er iets waardoor ik weer helemaal opnieuw moest beginnen om mijn conditie weer op peil te brengen. Ik voel mij nu net een elastiekje dat te vaak is uitgerekt, de veerkracht is weg. Ik mis ook mentaal de kracht om mij weer op te laden, dus de accu is ook aan vernieuwing toe.

Voorlopig houd ik het zwemmen puur revalidatief (variatie op recreatief).Ik mag trouwens niet anders. Of ik nog tot aanschaf van een nieuwe accu en elastiek overga weet ik nog niet.

Ik nader de finish

Sinds maandag zwem ik al weer 5x100 meter met armen en benen (borstcrawl en rugcrawl, geen schoolslag), zit ik driemaal in de week een kwartier op de fiets (20 watt) en doe ik dagelijks de rest van de oefeningen. En dat heeft dus als resultaat dat ik mijn knie al weer 120 graden buigen kan en heel voorzichtig gewoon de trap op kan. Loop nog wel met brace, maar ik hoop dat die er maandag af mag. Morgen heb ik een botdichtheidsmeting om te kijken of die gebroken hand (zomer 2009, ook na flauwvallen) vorig jaar en de gebroken knieschijf nu gewoon pech is of dat ik voortaan echt moet uitkijken niet te vallen. Dat laatste is natuurlijk toch wel handig.

Ben toch blij dat ik nu iedereen weer positief kan verrassen met de vooruitgang die ik nu boek. Ik ben niet alleen goed in brokken maken, ik ben ook goed in weer revalideren. Dat laatste heb ik natuurlijk ook al heel vaak gedaan de laatste jaren, dus enige ervaring hierin heb ik natuurlijk wel gekregen. En om nu te wensen dat dit de laatste keer zal zijn is natuurlijk niet reëel. Ik blijf natuurlijk wel mijzelf!

Revalidatie

Het is nu 6 weken en 3 dagen geleden dat ik mijn knie brak. Gisteren mocht ik voor het eerst even het water in om oefeningen te doen in het water. Daarvoor moest ik zo'n zwemgordel om die ook door aquajoggers gebruikt wordt. Daarmee voelde ik mij toch enigszins opgelaten. Past helemaal niet bij mij. Leek mij dat ik de oefeningen ook wel zonder zo'n ding kon doen. Ik had echter niets te vertellen. De fysio is de baas. In eerste instantie wist ik niet hoe ik in het water moest komen. Erin springen of duiken kon niet. Via het trapje ging toch wel erg moeilijk. Badpersoneel bood al aan om mij met het stoeltje, bestemd voor invaliden, in het water te laten zakken, maar dat aanbod heb ik maar afgeslagen. Het weer in het water zijn voelde lekker. Had na afloop direct weer een verstopte neus van het chloor. Een heerlijk vertrouwd gevoel. Met alleen armen zwemmen ging ook goed. De oefeningen op zich gingen ook. Ik merkte wel dat ik onzeker was bij de kant. Hoe moest ik nu keren? Een keerpunt maken ging niet, want dan moet je je knieën intrekken, draaien en afzetten. Beide bewegingen, knieën intrekken en afzetten gaan nog niet en mogen ook niet. En de pijn viel mij tegen. Ik heb erg veel pijn op de plaats van de breuk maar ook heel veel pijn aan de kniebanden. En ik ben bang dat iedereen die zei dat het nog wel een tijdje kon duren voordat alles weer normaal werkt en ik de kracht in dat been terug heb, gelijk krijgt. Na afloop gebruik gemaakt van de invaliden kleedkamer, zodat ik niet zonder brace het lange stuk naar de kleedkamers hoefde te lopen. Bijkomend voordeel hiervan was dat die kleedkamer ook een eigen douche heeft en een stoel, zodat ik heerlijk zittend douchen kon. Die brace ben ik goed zat. Nog 10 dagen en dan hoor ik wat de chirurg ervan vindt en of ik dat ding dan niet meer om hoef.