Toegegeven, dat ik longkanker kreeg met bijkomende complicaties, die mij bijna fataal werden, kan ik niet echt geluk noemen. En ook dit jaar had ik weer een conditionele terugslag. In juni dit jaar kon ik nog geen training van 1000 meter volhouden, laat staan een wedstrijd van een kilometer in open water. Maar zie, vanaf eind juli geen wedstrijd gemist en mijn klassement vol gezwommen. En dat mijn tijden stukken langzamer zijn geworden dan die van mijn leeftijdsgenoten neem ik voor lief. Je kunt het ook omkeren. Dat ik nu in water van 16 à 17 graden zo'n 5 minuten langer moet zwemmen dan de rest is eerder een betere prestatie dan een slechtere. Het is maar hoe je het bekijkt. Ook al ben ik dan de langzaamste van mijn leeftijdsgenoten, soms lukt het mij nog wel eens een paar zwemmers of zwemsters uit een jongere leeftijdsgroep voor te blijven. Dat vind ik dan wel weer leuk.
En als ik dan hoor dat er weer een lotgenootje van mij overleden is aan longkanker (ook geopereerd en "schoon" verklaard), prijs ik mij gelukkig. Je hoort mij niet meer klagen over langzamere tijden. Dat ik nog maar heel lang, heel langzaam mag blijven zwemmen.
