En dan blijkt er een griepgolf te zijn. Als niet werkende merk je dat pas als je er zelf aan meedoet. Het begint met twee dagen moe zijn na het NMK. Ach, dat hoort erbij. Dat ik weer begin te hoesten? Ach, dat hoort ook zo'n beetje bij mij. Maar dan komt er ook koorts. Een paar dagen lang zo'n 39.8. Zou een leuke tijd zijn voor de 50 meter vrij, maar niet als temperatuur van mijn lijf. De hoestbuien duren uren. En ja, dan komt de angst weer om de hoek kijken. Begon het zo niet ooit? Een foto die gemaakt wordt en niets laat zien stelt mij ook niet gerust. Destijds zat er tussen een "schone" foto en de diagnose longkanker een maand. Ik blijf mijzelf geruststellen met de opmerkingen om mij heen dat er veel mensen liggen te hoesten. Maar hebben zij ook hoestbuien die zo'n drie uur duren. Doodmoe word ik ervan. Na drie weken blijkt uit een uitgebreid bloedonderzoek dat ik toch een flinke luchtweginfectie heb doorgemaakt. Inmiddels is het hoogtepunt daarvan voorbij. Langzamerhand wordt ook het hoesten minder en nu vier weken later denk ik dat de griep toch definitief mijn lijf verlaten heeft. Er is dus weer ruimte voor conditie. Al moet ik wel goed zoeken om die weer te vinden, omdat ik zo vlug niet weet waar ik die gelaten heb. Vandaag weer eens naar het zwembad. En met afstanden niet groter dan 50 meter en veel rust heb ik het toch weer voor elkaar gekregen om 1100 meter te zwemmen.
Ach, onze eigen wedstrijd in Amersfoort is pas over vier weken. Daar staat de 400 meter vrij op het programma. Of ik die ook zwem? We zien wel.
