En dan is het weer mei en komt de dag eraan dat ik 70 jaar geleden geboren werd en dat het 9 jaar geleden is dat ik voor het eerst een bezoekje bracht aan de longarts en de diagnose longkanker kreeg. De laatste tijd moet ik steeds weer aan die periode denken. Ik ben emotioneel. Als ik het woord kanker hoor schieten de tranen al in mijn ogen. Maar ook als ik zwem en ik realiseer mij dat ik zwem en dat het zo heel anders had kunnen aflopen springen de tranen in mijn ogen. Mijn brilletje loopt vol. Wat heb ik toch een enorm geluk gehad. En ja, dat vieren wij. Mijn verjaardag is geen probleem. Alle broers en zussen op mijn verjaardag zelf. Voordeel als iedereen de pensioengerechtigde leeftijd al lang voorbij is. Kan gewoon op een dag midden in de week. Het
overlevingsfeestje met mijn vrienden is moeilijker te plannen. De wedstrijdkalender moet erbij gehaald worden. Wanneer zwemmen we zelf, wanneer moeten we coachen. En dan maar hopen op mooi weer, want de 20 mensen die ik uitnodig kunnen echt niet in mijn kamer. En nog iets. De tuin. Die moet ontdaan worden van al het ongewenste onkruid. Mijn vriendin komt mij even helpen alles in kaart te brengen.
Ik maak een plattegrond, vul daarin de namen van de planten die er staan, maak foto's en ga aan de slag. Ruim een week lang zo'n twee à drie uur bezig in de tuin. Ik heb een nieuwe hobby. Breng meer tijd in mijn tuin door dan in het zwembad. Allereerst groen wegtrekken tussen de tegels. Waarom groeit het gras daar toch beter dan op het stukje
grond midden in de tuin dat ik daarvoor bestemd heb? Dan het zevenblad, de klimop, de dovenetel. Er komt schot in. Om planten die ik hebben wil te onderscheiden van planten die ik niet hebben wil en om te voorkomen dat de planten die ik wel wil door elkaar heen gaan groeien zodat en de planten en ik niet meer weten wiens plek het is maak ik afscheidingen met cacaodoppen. En ik ben zeer tevreden met het resultaat. Zo langzamerhand is de dip weer verleden tijd en kan ik weer genieten van het leven zoals het is.
De maand april bracht ik door in een dipje. Kwam het door het overlijden van Wim? Kwam het omdat het met zwemmen weer niet zo wilde lukken? Kwam het omdat ik weer constant aan het hoesten was? Ik weet het niet. Wel wist ik dat ik voor het eerst in al die jaren dat ik bij AZ&PC zwem geen zin had in de NK, ook niet voor de gezelligheid. Ook de eerste dag in Eindhoven nog steeds geen zin. 's Avonds vroeg naar bed. En dan begint op de tweede dag langzaam weer een wat positiever gevoel bovendrijven. Vind ik het toch wel weer gezellig zo met de ploeg in een huisje.
Op de derde dag van het ONMK kijk ik naar de laatste serie 800 vrij mannen. Over een kleine 20 minuten het water in voor de 1500 meter. Ik vraag mij af wat mij bezield heeft om mij in te schrijven voor deze afstand op de derde dag. Heb al een behoorlijk programma achter de rug. Zo'n 1850 wedstrijdmeters. Tja het moet je hobby maar wezen.
Mijn ploegmaten voor de start laten weten dat ik bij een tijd rond de 39 minuten een gat in de lucht zou springen, als ik daar dan nog de fut voor zou hebben tenminste. Bij 40 minuten of langzamer zou ik mijzelf 5 minuten balen toestaan. En dan kom ik na die 1500 mdeter het water uit en hoor tot mijn grote verbazing 37.17 roepen. Dat gat in de lucht komt een andere keer. Ben ik nu een beetje te moe voor. Maar ik ben zo blij met deze tijd.
Nu alleen nog de 200 rug en 50 vrij. 200 rug is ook vier uur na de 1500 meter vrije slag nog erg vermoeiend, zelfs als je hem heel rustig op techniek zwemt. Ook de Speedo, overgenomen van Henriëtte (rugslagzwemster) kon hier niets meer aan doen. Tijd was in ieder geval voldoende om nr. 2 achter mij te laten.
En dan rest nog één afstand. De 50 vrij. Kijken of er nog iets in mij zit om eruit te laten komen. Begint al goed met een voor mij hele snelle starttijd, al wist ik dat op dat moment nog niet. De man met de hamer, die al naast mij op het startblok stond, werd door die kracht weggevaagd. Ik kon van begin tot einde racen met dan aan degene die naast mij lag en steeds dichterbij kwam. Resultaat? Een hele goede tijd en dat na drie dagen zwemmen. Zo werd het uiteindelijk toch nog een gezellig toernooi. Was wel blij dat ik nu
niet in de auto hoefde te stappen maar nog een nacht in het huisje kon blijven.
De volgende dag met Lidia en de kinderen lekker in de zon op het park doorgebracht aan de rand van de plas. Nog even nagenieten in de zon. En waarmee doe je dat? Juist! Met cappuccino en appelgebak.
