Dipje voor het ONMK-

De maand april bracht ik door in een dipje. Kwam het door het overlijden van Wim? Kwam het omdat het met zwemmen weer niet zo wilde lukken? Kwam het omdat ik weer constant aan het hoesten was? Ik weet het niet. Wel wist ik dat ik voor het eerst in al die jaren dat ik bij AZ&PC zwem geen zin had in de NK, ook niet voor de gezelligheid. Ook de eerste dag in Eindhoven nog steeds geen zin. 's Avonds vroeg naar bed. En dan begint op de tweede dag langzaam weer een wat positiever gevoel bovendrijven. Vind ik het toch wel weer gezellig zo met de ploeg in een huisje.

Op de derde dag van het ONMK kijk ik naar de laatste serie 800 vrij mannen. Over een kleine 20 minuten het water in voor de 1500 meter. Ik vraag mij af wat mij bezield heeft om mij in te schrijven voor deze afstand op de derde dag. Heb  al een behoorlijk programma achter de rug. Zo'n 1850 wedstrijdmeters. Tja het moet je hobby maar wezen.

Mijn ploegmaten voor de start laten weten dat ik bij een tijd rond de 39 minuten een gat in de lucht zou springen, als ik daar dan nog de fut voor zou hebben tenminste. Bij 40 minuten of langzamer zou ik mijzelf 5 minuten balen toestaan. En dan kom ik na die 1500 mdeter het water uit en hoor tot mijn grote verbazing 37.17 roepen. Dat gat in de lucht komt een andere keer. Ben ik nu een beetje te moe voor. Maar ik ben zo blij met deze tijd.

Nu alleen nog de 200 rug en 50 vrij. 200 rug is ook vier uur na de 1500 meter vrije slag nog erg vermoeiend, zelfs als je hem heel rustig op techniek zwemt. Ook de Speedo, overgenomen van Henriëtte (rugslagzwemster) kon hier niets meer aan doen. Tijd was in ieder geval voldoende om nr. 2 achter mij te laten.

En dan rest nog één afstand. De 50 vrij. Kijken of er nog iets in mij zit om eruit te laten komen. Begint al goed met een voor mij hele snelle starttijd, al wist ik dat op dat moment nog niet. De man met de hamer, die al naast mij op het startblok stond, werd door die kracht weggevaagd. Ik kon van begin tot einde racen met dan aan degene die naast mij lag en steeds dichterbij kwam. Resultaat? Een hele goede tijd en dat na drie dagen zwemmen. Zo werd het uiteindelijk toch nog een gezellig toernooi. Was wel blij dat ik nu

niet in de auto hoefde te stappen maar nog een nacht in het huisje kon blijven.

De volgende dag met Lidia en de kinderen lekker in de zon op het park doorgebracht aan de rand van de plas. Nog even nagenieten in de zon. En  waarmee doe je dat? Juist! Met cappuccino en appelgebak.