Zwemmend hoesten of hoestend zwemmen?

De laatste jaren breng ik de kerstperiode hoestend door. Dit jaar was daarop geen uitzondering. De laatste drie weken kon ik door het hoesten slechts één keer in de week trainen. Dat kun je eigenlijk geen trainen noemen, maar het is wel regelmatig in het water liggen. Dat dan weer wel. Vandaag weer lekker getraind, waarbij ik mijzelf de vraag stelde of dit zwemmend hoesten of hoestend zwemmen was. Beide disciplines beheers ik uitstekend. Bovendien doen na een zware training of na een periode van hoesten dezelfde spieren pijn. Je zou dus kunnen zeggen dat als ik niet kan trainen door het hoesten, het hoesten zelf toch de spieren prikkelt tot werken. Leuke gedachte. Doe ik toch noch iets aan mijn conditie, als ik niet in het water lig.

Beter kan ik het niet verwoorden

Al geruime tijd houd ik mij al hoestend uit mijn slaap. Niet prettig. Ik vond nog een codeïnetabletje, nam dat in, en ik sliep vannacht helemaal door.
Vanmorgen dus even de huisarts gebeld of ik nog een receptje kon krijgen. Dat kon, maar hij wilde toch nog even naar mijn longen luisteren.
In de wachtkamer las ik onderstaand gedichtje, treffend door zijn eenvoud.
Met mijn longen niets aan de hand overigens, maar mocht het hoesten na het weekend nog niet over zijn toch weer even langs komen.
 

Ze hadden nu de wind achter zich, zodat ze niet hoefden te schreeuwen.

“Konijn is knap” zei Pooh peinzend

“Ja” zei Knorretje “Konijn is heel knap”

“En hij heeft hersens”

“Ja” zei Knorretje. “Konijn heeft hersens”

Het was een hele tijd stil

“Daardoor komt het zeker” zei Pooh “ dat hij nooit iets begrijpt”

                              

Uit: de Tao van Pooh

Soms vergaat de wereld wel

De laatste week stond in het teken van de vraag vergaat de wereld nu wel of niet. Feestprogramma's voor de laatste dag verschenen in diverse talen. En zo waren er meer grappen op hyves, facebook, twitter enz.
Voor veel lotgenoten van mij zijn er dagen zat geweest dat voor hen de wereld verging bij het weer moeten aanhoren en verwerken van slecht nieuws. Dus als de wereld dan toch een keer moet vergaan, dan liever met zijn allen tegelijk. Veel gezelliger.

En dan komt het hoge woord er toch uit

Om mij heen is er veel verdriet. Lotgenoten sterven, krijgen slechte uitslagen, moeten allerlei vervelende onderzoeken ondergaan. En ik? Ik ben er nog en geniet met volle teugen van mijn kleinzoon van nu een half jaar en van mijn zwemmen.  En toch had het maar weinig gescheeld of ik was nu ook een herinnering geweest. Voordat ik longkanker kreeg dacht ik daar niet over  na. Vond het eigenlijk vanzelfsprekend dat ik gezond was, want ik leefde gezond, sportte veel. Tja, dat blijkt toch geen 100% garantie te geven dat het zo blijft.
Altijd een hekel gehad aan het woord dankbaar in het kader van het overleven van kanker, een ziekte waar je niet om gevraagd hebt. En nu bekruipt mij toch een gevoel van dankbaarheid dat ik hem mag meemaken, mijn kleinzoon. 
Allemaal tegenstrijdige gevoelens.

Sinterklaassurprise? 2

De tweede dag in Vlaardingen werd een evenaring van de eerste dag. Na die 400 meter was ik behoorlijk moe. Ik sliep ook slecht. 's Morgens al vroeg weer op pad. Ik had ingeschreven met de limiet voor de EMK 18.45.00. Daar hoopte ik toch wel onder te komen en op grond van de tijd van de 400m gisteren wel terecht. Heel stiekem dacht ik misschien wel rond de 18.20 te kunnen komen, maar dat durfde ik niet hard op te zeggen.
Ik ging rustig van start, wetend dat ik bij de 400 meter gisteren na 250 meter al doodmoe was. Af en toe kon ik de klok zien op het scorebord. Omdat ik hoopte dat ik binnen de 1.10 per 50 meter zou blijven kon ik zien dat dat mij in ieder geval de eerste 400 meter wel lukte. Daarna was ik te moe om dat nog bij te houden en hoopte er maar het beste van. Met nog 5 banen te gaan zag ik opeens 14 minuten staan. Een vlugge berekening van 5 banen x 1.10. Dan kom ik in de 19 minuten aan. Ging die tweede helft dan zo langzaam. Ik probeerde nog wat aan te zetten om in ieder geval toch beneden die 19 minuten te blijven. Ik tik aan en wat zie ik? 17.00.83. Hoe kan dat nu? Zo snel? Ik was even vergeten dat ik op een 25 meter baan zwom. 5 banen was dus nog 125 meter en niet 250 meter. 
Dolblij en doodmoe. Een uurtje later, met nog steeds loodzware benen, het water weer in voor de 200 schoolslag. Een slag die ik voornamelijk op mijn benen zwem. Mijn tijd stond op 4.18. En waarmee kom ik het water uit? 4.14. 
Zou dit dan toch weer het begin worden van een tweede zwemcarrière? Zoals ik in Sinterklaassurprise 1 al schreef. Niet belangrijk meer, maar wel heel leuk.
Het betekent ook dat de manier van trainen die ik nu doe: zwaardere trainingen met alles er op en er aan als ik fit ben en rustig-aan-trainingen met veel techniek als ik moe ben wel werken voor mij. Ik ga dus door zo!

Sinterklaassurprise? 1

Een stukje recente geschiedenis
400 meter vrije slag
2010 beste tijd 8.25.89
2011 beste tijd 8.45.16
2012 beste tijd 8.27.70
En dan nu naar het heden: Vlaardingen 1 december Limietwedstrijd. 8.09.00!!!!!!!!!!!
Een stukje wat oudere geschiedenis
in 2006 4 maanden voor de operatie 6.49.97, dit haal ik nooit meer.
in 2007 4 maanden na de operatie 7.33.50 Misschien is dit ooit weer mogelijk, maar is dat belangrijk? Nee! Ben zo blij met die 8.09.00
Inmiddels ben ik ook weer 6 jaar ouder. Ben ik nog veel blijer mee!

Morgen weer naar Vlaardingen voor de 800 vrij en 200 school.
(wordt vervolgd)