Triest gevoel

Sandra, een lotgenote, is overleden. Vreemd dat je iemand die je nog niet zo lang kent, en dan alleen maar via site en email, zo erg kunt missen. Ik kwam op een gegeven moment op haar site terecht en was direct gegrepen door haar positieve instelling, haar manier van schrijven, haar humor, haar genieten overal van. Hoe zij kon schrijven over wat ze nu weer gegeten had.

Door haar ben ik mijn blog begonnen. Door haar ben ik het leven wat positiever gaan bekijken.

Zij is overleden op het moment en op de manier zoals zij dat wilde. Tot het einde toe positief gebleven en genietend van kleine dingen, ook van eten.

En nu is zij er niet meer.

Niet te bevatten.

Mag ik nu slapen was de laatste zin die zij schreef. Ja, Sandra, je mag slapen.

(te?) Druk weekend

Zaterdagmorgen mijn tweede bijeenkomst als leercoach met mijn cursisten. Dat gaat heel leuk. Gelukkig op een lokatie in De Bilt, want het begon al om half negen ´s morgens. Om half elf werd ik opgehaald door mijn dochter die mij naar het AMC bracht voor een longkankersymposium dat eigenlijk al om half elf begonnen was.

Het AMC is niet zo moeilijk te vinden. De hoofdingang daarentegen wel. Is er soms een patientenstop? Min of meer toevallig toch gevonden waar wij naar binnen konden. Meer mensen blijken veel rondjes te hebben gereden voordat zij de ingang vonden. Niet handig voor een ziekenhuis. Voor een verslag van deze dag zie bericht patientendag longkanker hieronder. Thuisgekomen ontzettend moe en naar bed gegaan. Van 15.00-19.00 uur geslapen.

Zondagmorgen naar de training. E. had een taakstraf van mij gekregen omdat hij al een paar keer te laat was met inschrijvingen voor een wedstrijd. Hij kreeg de opdracht mijn techniek te observeren en waar mogelijk te verbeteren. Ik heb nu weer wat aandachtspunten voor de vrije slag en schoolslag. Was toch ook weer erg vermoeiend en heb dus niet het hele trainingsprogramma afgemaakt. Om 14.00 uur thuis meteen weer naar bed gegaan en tot 18.00 uur geslapen.

Proberen om vanavond wakker te blijven, want anders slaap ik vannacht niet een dan zit ik in een volkomen verkeerd ritme.

Longkanker patientendag

Zaterdag de longkanker patientendag,georganiseerd door de Stichting Longkankerinfo bezocht. Een dag met interessante workshops, tentoonstelling longstories en leuke toevoegingen als een schoonheidsbehandeling en stoelmassage.

Deze dag was niet alleen bedoeld voor patienten. Ook werkenden met de groep longkankerpatienten was van harte welkom.

Omdat ik nog met spierpijn zat van die meneer met de hamer vrijdagmiddag heb ik mij direct opgegeven voor zo´n stoelmassage. Kan ik iedereen aanbevelen. Heerlijk ontspannen. Dit is waarschijnlijk waar mensen op doelen als zij tegen mij zeggen, wat fijn dat je elke week naar de fysio mag. Tegen die mensen zou ik willen zeggen dat een stoelmassage niet te te vergelijken is met mijn wekelijkse fysiotherapie.

Ik had mij opgegeven voor twee werkgroepen. De eerste had als onderwerp "Revalidatie en psychosociale ondersteuning na operatie" en werd gegeven door Drs. Miep van der Drift,longarts UMCN en Desiree van der Hurk verpleegkundig specialist UMCN nazorg. Het rondje voorstellen leverde op een longarts, fysiotherapeuten, maatschappelijk werkenden, verwijzers thuiszorg enz. Als laatste was ik aan de beurt om mij voor te stellen en ik kon meedelen dat ik gelukkig longkanker had gehad, dus dat de groep patienten ook vertegenwoordigd was.

Er werd gediscussieerd aan de hand van een aantal stellingen zoals: "Na een longkankeroperatie moeten mensen eerder worden afgeremd dan aangespoord om tot optimale re-integratie te komen" "Wat is longreavlidatie voor de patient met longkanker" en nog vele andere.

Het Radboudziekenhuis heeft een Clinical Screening Instrument (patientenprofielkaart) geïntroduceerd, waarmee de patienten zelf aangeven waar zij last van helpen en in welke mate. Op grond van de uitkomst wordt een revalidatieplan op maat gemaakt.

De herkenning van veel van deze stellingen riep weer veel emoties bij mij op. Ik constateerde weer dat ik nog een lange weg te gaan heb naar verwerking van het feit dat ik longkanker kreeg, laat staan de acceptatie hiervan.

De tweede werkgroep heb ik laten zitten. Ik was te moe en was blij dat ik met iemand naar huis kon rijden en niet met openbaar vervoer hoefde. Thuisgekomen (1500 uur?) direct naar bed gegaan en geslapen tot 19.00 uur.

De man met de hamer

Afgelopen maandag tijdens de training meende ik hem in de verte al te herkennen. Had hem echter al sinds een jaar of twee niet meer gezien, dus in eerste instantie was ik er niet helemaal zeker van. Tijdens de training vanmiddag bij het setje 8x50 hard dacht ik hem weer te zien maar het duurde toch tot de 8e 50 meter dat ik echt wist dat hij het was. Mijn lijf zag duidelijk op tegen een ontmoeting met hem en ging dus steeds langzamer zwemmen, wat overigens achteraf niet aan de tijd was te zien. Toen wij elkaar dan eindelijk de hand schudden begreep ik niet waarom ik pas geleden nog zei dat ik weer eens verlangde naar zo´n anaeroob setje. Ik had niet eens meer de fut om uit te zwemmen, zo loodzwaar waren mijn benen en armen. Ja zo´n anaeroob setje hakt erin.

Nu zwem ik wel vaker anaeroob. Sterker nog, de afgelopen twee jaar gebeurde dat al bij het inzwemmen. Ik zwom constant zonder lucht. Setje zwemmen met adembeperking? Ik deed de hele training al niet anders. Maar dat is toch niet hetzelfde als heel bewust 8x50m hard zwemmen. Dat kon ik voorheen niet en nu weer wel. Daar werd ik dan wel heel moe van maar ook heel blij. Mijn lichaam verzuurde wel, maar mijn stemming dus niet.

Weer eens wat anders

Vandaag bij de longarts geweest voor de A(lgemene) P(eak flow) Keuring. De uitslag zou kunnen passen bij astma. Altijd alleen maar longkanker is ook zo saai. Even verteld van de hoge hartslag en duizeligheid na inspanning, kreeg ik ook gelijk een verwijzing naar de cardioloog. Zo langzamerhand begin ik toch aardig wat afdelingen in dit ziekenhuis te kennen. Tot nu toe geen slechte ervaringen gehad. Kan dit ziekenhuis voor heel veel specialisten aanbevelen.

Ach, tegen astma heb ik geen bezwaar, mits een lichte vorm. Dat biedt weer toekomstperspectief voor mijn zwemcarrière. Veel topzwemmers hebben astma. Veel topschaatsers trouwens ook. Sta ik weer voor een lastige keuze. Schaatsen vind ik ook leuk, maar daar heb ik niet zo´n leuk ploeg om mij heen als bij het zwemmen.(zie http://azpcmasters.blogspot.com ) Schaatsen is ook wel een wat gevaarlijker sport. (Zie bericht "liefde is...."op deze site) Dus voorlopig toch maar weer in training voor de WMK Zwemmen in Göteborg augustus volgend jaar. De limiet op de 200 vrij is al binnen, al moet ik hem nog een keer zwemmen op de 50 meter baan.

Mijn longarts had trouwens een andere uitleg voor astma onder topzwemmers en topschaatsers. Die vind ik echter niet zo leuk als de mijne.

We hadden trouwens nog een verschil van mening. Ik dacht dat ik toch een grotere kans had te overlijden aan een gebroken nek door een val van een trap (of ander onhandigheidje van mij) dan aan longkanker. Mijn longarts dacht dat de (kleine) kans te overlijden aan longkanker toch groter was. Daaruit blijkt alleen dat hij mij niet zo goed kent. Hij ziet mij dan ook alleen maar veilig in een ziekenhuisbed of veilig in een stoel in zijn spreekkamer.

De groeiende lading medicijnen op mijn nachtkastje doen mij toch een beetje aan mijn moeder denken. Als ik dan ook op dezelfde manier als zij 96 word hoor je mij niet klagen.

Het wedstrijdgevoel is er weer

Gisteren naar Eindhoven geweest voor mijn eerste 200 vrije slag sinds twee jaar. PR van drie jaar geleden voor de operatie lag op 3.13.31. In 2007, 4 maanden na de operatie zwom ik 3.32.49. En dat bleef dat jaar mijn beste tijd.

Nadat ik de afgelopen twee jaar geen afstanden langer dan 50 meter op de vrije slag kon zwemmen heb ik het nu weer een keer geprobeerd. Op grond van mijn trainingstijd werd een tijd geschat van 4.36. Zelf was ik bang dat ik niet onder de 5 min zou blijven en ik had mij dus een wedstrijddoel gesteld dat niets met de tijd te maken had. Ik zou proberen een aantal koprolkeerpunten te maken. Ik kreeg waarachtig weer een wedstrijdspanning over mij. Een heerlijk gevoel. Ik had er zin in. Ik heb van de 7 keerpunten het eerste en het derde keerpunt een koprol gemaakt. Daarna had ik daar geen lucht meer voor en de overige keerpunten dus gewoon aangetikt. De tijd? 3.58.75 Onder de 4 min! Had ik nooit verwacht. Ik ben zo ontzettend blij met deze tijd. Dit biedt weer perspectief voor de toekomst. Als ik nu eens een jaar ongestoord kan trainen wordt het misschien wel weer wat.

Er gebeurde wel weer iets raars. Toen ik klaar stond om de tussentijden van de estafette op te nemen werd ik duizelig en voelde mijn hartslag door mijn hele lichaam. Omdat ik tegenover een digitale klok stond nam ik mijn hartslag op. Over de 130! Een half uur later was dat nog 120. Dat had ik vorige week ook na de 400 meter. Wat dat nu weer betekent. Laat ik het er maar op houden dat ook mijn hart zo blij was met deze tijd dat het er opgewonden van werd.