Afgelopen maandag tijdens de training meende ik hem in de verte al te herkennen. Had hem echter al sinds een jaar of twee niet meer gezien, dus in eerste instantie was ik er niet helemaal zeker van. Tijdens de training vanmiddag bij het setje 8x50 hard dacht ik hem weer te zien maar het duurde toch tot de 8e 50 meter dat ik echt wist dat hij het was. Mijn lijf zag duidelijk op tegen een ontmoeting met hem en ging dus steeds langzamer zwemmen, wat overigens achteraf niet aan de tijd was te zien. Toen wij elkaar dan eindelijk de hand schudden begreep ik niet waarom ik pas geleden nog zei dat ik weer eens verlangde naar zo´n anaeroob setje. Ik had niet eens meer de fut om uit te zwemmen, zo loodzwaar waren mijn benen en armen. Ja zo´n anaeroob setje hakt erin.
Nu zwem ik wel vaker anaeroob. Sterker nog, de afgelopen twee jaar gebeurde dat al bij het inzwemmen. Ik zwom constant zonder lucht. Setje zwemmen met adembeperking? Ik deed de hele training al niet anders. Maar dat is toch niet hetzelfde als heel bewust 8x50m hard zwemmen. Dat kon ik voorheen niet en nu weer wel. Daar werd ik dan wel heel moe van maar ook heel blij. Mijn lichaam verzuurde wel, maar mijn stemming dus niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten