Weer een stapje verder

200m schoolslag

een kleine portie friet

Afgelopen weekend aan het ONMK meegedaan in Terneuzen. Dit keer met een klein ploegje. Zwemmaatje en ik hadden in ieder geval afgesproken er een korte vakantie van te maken en dan af en toe een baantje te zwemmen. Met zo'n instelling kan het dus nooit fout gaan. In het kader van de korte vakantie via België gegaan voor de Belgische frieten. Wij namen een kleine portie, maar die was drie keer zo groot als een normale Nederlandse hoeveelheid. Natuurlijk ook weer verkeerd gereden. Wij reden in de tegenovergestelde richting en kwamen in Gent terecht. Van de nood een deugd gemaakt en gelijk even gekeken hoe het Kanaal van Gent naar Terneuzen erbij lag. In dat kanaal wordt jaarlijks een leuke open water wedstrijd gezwommen. Wel, men loopt op schema. Het kanaal was al flink gevuld met water. Volgens mij kunnen ze nu al met opwarmen beginnen. Dat ontlokte een prémaster die ook mee was de vraag of  water in een kanaal dan opgewarmd kon worden? Ja, dat kan wel maar gebeurt zelden in Nederland. Er is namelijk zon voor nodig.

Leuk onderkomen in Terneuzen, 7km van het zwembad. Wij hadden ook fietsen tot onze beschikking. Nog even met de gedachte gespeeld op de fiets naar het zwembad te gaan, maar dat is bij spelen gebleven.

En dan het zwemmen zelf. Ik heb genoten. Ondanks de slechte voorbereiding, ziek geweest, moe, niet getraind dus, maar wel heel goed getaperd, dat dan weer wel, zwom ik de snelste tijden van het afgelopen jaar. En wat nog beter was, ik kon weer helemaal tot het uiterste gaan. Verzuren en toch door zwemmen. Dat is al heel lang niet meer gelukt. En daar kan ik dan weer van genieten. De uiteindelijke tijd doet er niet meer toe. Ik kan weer racen.
(Voor een uitgebreid verslag zie Wedstrijdverslagen AZ&PC Masters in het rijtje volgblogs hiernaast)

Dat was nu ook weer niet de bedoeling

Nog steeds niet 100% fit, dus dat de zwemtraining vanmorgen niet doorging omdat mijn zwemmaatje dat ook niet was kwam dus goed uit. Maar naar buiten kijkend zag ik daar wel heel mooi weer. Van dat weer dat je naar bevroren sloten en plassen doet verlangen. Uitgelezen schaatsweer dus. Het gras zag al wit.  Er is echter een gezegde dat men niet over één nachtje ijs mag gaan, dus dan kom je automatisch uit bij de fiets.

Vriendin M-U belt op of wij thuis zijn, dan komt ze even langs op de fiets. Is ook niet helemaal fit en dat is net een lekker ritje. Tja, dat kleine ritje waren wij net zelf ook van plan. Omdat ik M al een tijd niet gesproken heb, besloten wij (echtgenoot en ik en M-U) elkaar bij Rhijnauwen te treffen. Daar met zijn drieën een kop koffie drinken en dan weer ieder zijns huis'

En dan zitten wij daar. En dan is de lucht zo mooi blauw. En dan komen toch de fietskriebels weer naar boven. Dus ja, met een klein omweggeje via Bunnik weer naar huis moet kunnen. En ja, dan kunnen we ook wel even dit weggetje nemen.... en ach dan is hier door het bos toch mooier dan langs de weg....en als we hier rechtsaf gaan in plaats van rechtdoor is leuker en is echt niet zo veel om.

En dan, bijna 25km verder blijkt een fiets met trapondersteuning toch wezenlijk iets anders dan een fiets met hulpmotor. Ook met trapondersteuning word ik moe. En ik heb koude tenen ook. Maar de lucht is nog steeds erg mooi, roze, rood, blauw gaat in elkaar over.

Enfin, 30 km was niet echt de bedoeling, maar was wel heel gezellig en toch weer heel goed dat ik dit gedaan heb en M en ik hebben weer lekker bij gekletst. Wacht maar tot ik wel weer 100% fit ben.

En oh, wat zitten pantoffels nu lekker.

Ik zou wel eens willen weten.....

Een liedje van Jules de Corte. Een zanger waar ik in de jaren '70 graag naar luisterde en nog. Ik heb nog veel platen van hem en gelukkig ook nog een platenspeler.

Naast de vele vragen die in dit lied aan de orde komen zou ik er een aan toe willen voegen: ...... waarom gaat mijn zwemmen zo slecht. Als ik een bevredigend antwoord zou krijgen op die vraag kan ik er vrede mee hebben. Maar hoe kan het toch dat ik in de maanden voor mijn operatie, met longkanker in mijn lijf, nog zo goed zwom. (foto rechts, 9 juli 2006 start van de 6km vrij in de Lek van Beusichem naar Culemborg Ik zwom een zeer goede tijd; foto links, op 24 juni 2006 won ik van mijn grote concurrent de 1000m vrij, ik lig rechts van haar, het verst van de lijn)
Hoe kan het toch dat ik in de vier maanden na de operatie van een absoluut nulpunt, ik kon net 10 meter zwemmen volhouden, tot zeer goede tijden kwam bij de NMK in januari 2007 op o.a. de 400 en 800m vrije slag. Hoe komt het toch dat ik die progressie in het half jaar daarna kon voortzetten met een mooie tijd op de 5km bij de EMK in Slovenië. En hoe komt het toch dat het 15 maanden na de operatie opeens heel slecht ging en daarna nooit meer echt beter is geworden. Ik kan zelfs geen 3km vrij meer volhouden.

Ik kan vrede hebben met het feit dat ik als gevolg van longkanker niet meer snel kan zwemmen. Ik heb longkanker overleefd. Slechts weinigen is dat geluk beschoren. Maar de lobectomie op zich is geen reden voor het slechtere zwemmen. Wat is de reden dan wel? Die vraag blijft mij bezig houden. Ik wil zo graag een verklaring. Dan kan ik die periode afsluiten en mijn doelen bijstellen. Het zou zoveel rust geven in mijn hoofd.

De lappenmand

Vroeger gebruikte ik die lappenmand om overgebleven lapjes van kleren die ik naaide, in te bewaren. Je wist nooit wat je er nog mee kon doen. Sinds de diagnose longkanker gebruik ik die mand heel vaak. Niet om er lapjes uit te halen waar ik wat mee kan. Nee! Ik laat die lapjes lekker liggen en duik ertussen. Ik heb nog nooit zo vaak in de lappenmand gelegen als de laatste 5 jaar. Nu weer Kerst en Oud/Nieuw lekker in die lappenmand doorgebracht. Wel rustig. Geen uitgebreide diners; geen oliebollen en appelflappen bakken; niet buiten in het lawaai staan om het vuurwerk te bekijken.

Daarvoor in de plaats heel veel hoesten, met als gevolg pijn in mijn hele lichaam. Ondanks de griepinjectie toch weer griep met als nasleep dit keer geen longontsteking maar een holteontsteking. Hoewel dat laatste ook niet echt origineel is.

Ik ben nu weer aan het opknappen. De koorts is weg, een beetje verhoging blijft. De wedstrijd van a.s. zaterdag dus maar afgezegd. Had eerst nog mee gewild als coach, maar ook dat vind ik te vermoeiend. Maar gelukkig. Komend weekend is er EK schaatsen. Kan ik lekker ongestoord vanuit die lappenmand (of vanuit mijn bed, ook heel comfortabel) drie dagen naar het schaatsen kijken. Het is even zoeken, maar dan is er altijd wel iets positiefs te vinden.