Zo maar een gesprekje

Voor de scan ga ik naar het Diak. Op de tegel met het pictogram niet roken staat een man met een infuus en een sigaret. Gezonde combinatie zeg ik, waarop de man antwoordt: "ik was bijna dood door medische missers!". Ik reageer: "Daar hebt u binnenkort geen medische missers meer voor nodig." De man staart mij niet begrijpend aan, maar ik loop door.

En dan maar weer wachten

Nog steeds koorts en opnieuw veel hoesten dus vanmorgen weer naar de huisarts. Vertel haar ook dat mijn peak flow nog lager is geworden dan hij al was. Dat ik ondanks dat ik gewoon eet en niet beweeg toch 2 kg afgevallen ben de afgelopen week. Ze wil mij doorverwijzen naar mijn longarts en zal hem zelf bellen. Binnen een uur word ik terug gebeld door haar. De longarts wil eerst een CT-scan en daarna een afspraak. De secretaresse longpoli zal contact met mij opnemen voor een afspraak. Nog geen half uur later de longpoli aan de lijn. Woensdag a.s. (30/12) de CT-scan. Dinsdag 5 januari de afspraak bij de longarts. En nu begint dus weer het wachten. Gelukkig heb ik genoeg afleiding. Ik hoest!

Grenzen stellen? Nee, blokkades opwerpen!!!

De codeïne werkte goed. Geen gehoest meer. Dus op 24 december toch maar wat boodschappen gedaan. De eerste keer dat ik weer buiten was. Thuisgekomen de kerstboom opgetuigd, gestofzuigd en de kamer verder opgeruimd. Daarna heel benauwd naar bed. 's Avonds heel gezellig beneden met kaarsjes en het Weihnachts Oratorium compleet met tikken en herhalingen door het vastlopen van de naald in de groeven. Ja, wij draaien nog steeds de inmiddels stuk gedraaide plaat ipv de cd die wij ook hebben. Die tikken horen erbij. Roepen herinneringen op.

Eerste Kerstdag vroeg in de middag weer naar bed. Erg moe, benauwd, wat verhoging. Mijn vriendin belt of zij even langs kan komen. Gezellig. Ik spring uit bed. Was inderdaad heel gezellig. Nadat zij vertrokken is maak ik vast de tafel in orde voor straks, als de kinderen komen eten. Daarna val ik op de bank onder de tonen van ons Weihnachts Oratorium weer in slaap.

Erg gezellig met de kinderen maar vanaf het moment dat ik van de bank ben hoest ik. Ik neem een extra dosis codeïne, maar de hoest gaat niet over. Ik voel mijn temp stijgen. Mijn dochter vraagt of ik niet beter naar bed kan gaan. Ja, natuurlijk is dat beter, maar het is zo gezellig. Na het eten red ik het niet meer. Ik ga naar bed. En ja de temp is inderdaad weer een stuk boven de 38. Al hoestend val ik gelukkig toch in slaap.

Wat is er mis gegaan. Waarschijnlijk toch weer teveel gedaan, ook al was het volgens mij niet zoveel. Ik had tenslotte longontsteking. Daar moet een mens, dus ook ik, rustig van herstellen.

Ik denk dat grenzen stellen bij mij niet werkt. Er moeten blokkades opgeworpen worden. Mijn man noemt er in ieder geval één. "Jij komt de komende week het huis niet uit!"

En nu duik ik mijn bed weer in. Het hoesten begint alweer en met mijn temperatuur kan ik het hele huis verwarmen.

Toch een beetje bang

Koorts gedaald, wel verhoging. Voel mij weer wat beter maar hoest nog steeds heel erg veel. En dat maakt toch weer angstig. Ik houd mijzelf voor dat deze hoest een restverschijnsel is. Maar toch. Een longontsteking en aanhoudende hoest stonden aan het begin van de afgelopen drie en een half jaar. Kan natuurlijk ook zijn dat die periode nu in stijl ook zo afgesloten wordt. De huisarts wil dat ik een foto laat maken. Ik hoop dat de huisarts mij morgen gerust kan stellen. De vraag is of ik wel gerust te stellen ben.

Nagekomen bericht: Op de foto zijn geen wijzigingen te vinden ten opzichte van de vorige foto. Dus goed bericht. Voel mij door deze uitslag een stuk lichter, maar hoest er niet minder door. Nu codeïne gekregen om de hoestprikkel te onderdrukken. Hoop dat het helpt. Dan ga ik vanavond eens proberen mijn huis in kerstsfeer te brengen.

Waar ligt mijn grens?

Grenzen niet overschrijden blijft moeilijk. Vanmorgen even thee gedronken beneden. Daarna doodmoe dus weer naar bed. Zo languit op bed liggend zie ik het kastje met 20 laatjes die eens uitgezocht moeten worden. Omdat ik het niet verstandig vind om te gaan slapen, vannacht heb ik ook al tot vier uur wakker gelegen omdat ik overdag een dutje had gedaan, denk ik waarom niet het een met het ander combineren. Dus zittend in mijn bed gooi ik alle laatjes leeg in een hele grote zak en ga sorteren.

Gevolg?

Mooi opgeruimde laatjes, dat is het probleem niet. Maar wel heel erg moe en heel veel hoesten. En weer een stijgende temperatuur. Dus zelfs zittend laatjes opruimen is al teveel.

Nu ga ik dus echt liggen. Misschien is er wel een leuke Kerstfilm en anders kan ik nog uitwijken naar Animal Planet.

Op het nippertje

Tijd niets van mij laten horen. Dat heeft een oorzaak. Mijn lichaam kwam er achter dat het jaar bijna voorbij was en dat ik dit jaar nog geen longontsteking had gehad. Dat moest even rechtgezet worden. Na vorige week zaterdag een redelijk goede wedstrijd te hebben gezwommen was ik daarna doodmoe. ´s Avonds liep de temp behoorlijk op terwijl ik lag te klappertanden van de kou kreeg ik zulke hoestbuien dat ik dacht erin te zullen stikken. Ik werd ook erg misselijk. Voelde mij weer terug in de tijd geworpen. De periode na de mislukte longpunctie. Was weer erg bang niet wakker te zullen worden als ik zou gaan slapen. De huisarts schreef antibiotica voor, waarvan de eerste dosis in de wc terecht kwam omdat ik hem niet binnen kon houden en de tweede de eerste volgde, waarop ik zetpillen kreeg om de misselijkheid tegen te gaan. De pillen worden er van boven uitgegooid en dan moet je er beneden wat in stoppen om ze van boven binnen te houden. Klinkt niet logisch, maar werkt wel. De derde kwam niet terug. Een dag later werd de vooraad medicijnen aangevuld met een prednisonkuur omdat het hoesten maar niet ophield.

Ik heb de hele week heerlijk op het logeerkamertje doorgebracht zodat ik mij ongestoord aan mijn hoestbuien kon overgeven en midden in de nacht naar muziek kon luisteren zonder iemand te storen. Heb nu ook besloten nieuwe matrassen aan te schaffen want het logeerbed slaapt veel beter dan ons eigen bed.

Koorts is sinds gisteren wat gaan zakken, maar is nog steeds niet op de juiste temp. Ik ben vandaag af en toe mijn bed uitgekomen en dat beviel wel, behalve dat dat wel weer enorme hoestbuien veroorzaakt, nu van die kriebelhoestbuien. Leiden tot niets en ik vraag mij af waarom ik die nu weer krijg. Van een productieve hoest begrijp ik de functie nog wel, deze kriebelhoest wekt alleen pijn en vermoeidheid op. Ademhalen vind ik ook erg vermoeiend. Soms zou ik gewoon eens een minuut of vijf willen stoppen daarmee om even bij te komen, maar ik heb mij laten vertellen dat stoppen met ademhalen, al is het maar voor een paar minuten, averechts werkt dus ga ik maar gewoon (nou ja gewoon) door.

Betekent wel dat er niet positief is ingegaan op de verzuchting dat ik hoopte nu weer eens ongestoord door te kunnen trainen (zie een paar blogs hieronder ´het wedstrijdgevoel is er weer´) We beginnen dus gewoon opnieuw met trainen. Heb mij al voorgenomen bij het NMK in januari alleen (eventueel) in estafettes uit te komen en het individuele werk maar even te laten zitten. 9 Januari hoop ik wel in Zwolle mijn 2x25 en 1x100 te kunnen zwemmen om mijn klassementen vol te kunnen krijgen.

We zien wel. Eerst maar eens kijken hoe ik de komende week doorkom. Ik ben al weer te lang op. Ik ga lekker liggen.

Weekje in mineur

Schrik niet van de titel. De Frühlingsonate deel 2 van Beethoven is in mineur geschreven en toch erg mooi. Maar deze week zou ik toch niet als mooi willen beschrijven.

Weer veel pijn gehad in mijn ribben. Paar keer door mijn heup gezakt. Erg benauwd geweest en vooral heel erg moe. Pijn kan ik dan nog wel hebben, maar van moe zijn word ik echt niet vrolijk.

Waar ik wel vrolijk van werd waren de wedstrijden afgelopen zondag. Ik had mij drie doelen gesteld. De 100 meter vrij met drie tuimelkeerpunten. Is gelukt, moet ze in training wel op snelheid gaan oefenen want afzet was niet goed. De 100 school met een korter uitdrijfmoment gezwommen. Dat lukte, maar daarna was ik wel heel erg buiten adem, dus volgende keer toch iets langere rust tussen de slagen. De 200 vrij was een verhaal apart. Mijn clubgenoot moest vlak voor mij de 50 vlinder zwemmen. Ik neem zijn tijd op, wil deze aan hem doorgeven en hoor opeens mijn naam omroepen. Ik had al op het startblok moeten staan voor de 200 vrij. Had geen brilletje bij mij en geen badmuts. Vlug brilletje van clubgenoot op mijn hoofd en zonder badmuts het water ingedoken. Dit keer maar gewoon aangetikt in plaats van tuimelkeerpunt. Tijd viel reuze mee.

Wat ook leuk was deze week is dat mijn broer met mijn hulp (ik mocht bijlichten, trapje vasthouden enz.)de lampen in het huis van mijn dochter opgehangen heeft. Dochter erg blij en ik dus ook.

En eigenlijk moet ik nu weg om een uurtje te trainen. Maar hoewel alles in mij zich hiertegen verzet ga ik nu toch een uurtje rustig liggen in plaats van zwemmen omdat ik anders te moe ben voor de kinderen in het clubhuis.

Verstandig hè!

Hoe te verklaren?

Afgelopen vrijdag parkeer ik mijn auto en steek mijn bankpasje in de automaat om parkeergeld eraf te laten halen. Het is dus een vaststaand feit, te bewijzen met mijn parkeerkaartje, dat ik mijn pasje toen nog had.

100 Meter verderop bij mijn vriendin kan ik mijn pasje niet meer vinden. Vlug teruggelopen naar de automaat of ik het pasje vergeten was eruit te halen. Zit er in ieder geval niet in. Ook op de 100 meter tussen parkeermeter via auto naar huis vriendin geen pasje te bekennen. Dus twee zakKen in mijn jas leeggehaald. Geen pasje. Mijn tas leeggehaald (5 vakken, waarvan 2 met rits) geen pasje. Tas op zijn kop gehouden. Geen pasje. Alle spullen één voor één weer in mijn tas gestopt, geen pasje.

Goed pasje is dus weg.

Thuisgekomen nog eens alles herhaald. Alle zakken hoefden niet leeggehaald te worden, want waren leeg, dus geen pasje. Tas nogmaals helemaal leeggehaald, gevoeld, op zijn kop¨gehouden alles er weer in, geen pasje. Dus pasje maar laten blokkeren en nieuwe pas aangevraagd.

Afgelopen maandag komt echtgenoot thuis. Kan zijn pasje niet meer vinden. Dat gebeurt bijna dagelijks dus daar kijk ik niet van op. Hij heeft overal al gezocht. Mijn ervaring is dat mannen niet zoeken, die kijken en dan nog overal overheen. Ik ga dus zelf zoeken. Hij heeft een jas met één grote zak achterop met rits. Daar zit wel zijn identiteitskaart in, maar geen pasje. Ik voel nog even in zijn andere korte jasje met twee zakken. Geen pasje. Ik kijk even op de plaats waar het pasje eigenlijk hoort te liggen en vaak ook blijkt te liggen, geen pasje. Dat wordt een beetje serieus. Ik vraag dus ook voor hem een nieuw pasje aan, maar laat het niet blokkeren want eigenlijk weet ik wel zeker dat het ergens in huis ligt.

Gisteren trekt echtgenoot zijn jas aan en haalt uit zijn zak die zowel door hem als door mij is doorzocht zijn bankpasje. Vanmorgen haal ik mijn agenda uit mijn tas en wat zie ik daar? Mijn bankpasje.

Wie dit kan verklaren mag een reactie plaatsen.