Vervelende rib

Vandaag wilde ik weer eens proberen een (aangepaste) zwemtraining te volbrengen. Eerst naar Woudenberg geweest voor de fysio en wat fitness gedaan. Toen had ik het al kunnen weten. Mijn ribben deden extreem pijn. In mijn onnozelheid (niet willen weten?) dacht ik dat zwemmen misschien wel goed zou zijn. Dan zouden die spieren wat los gezwommen worden.

Nu dat heb ik geweten. Bij de eerste 25 meter kreeg ik mijn arm bijna niet meer door het water, maar dacht ik nog, even doorzetten, gaat straks wel over. Na 50 meter maar op rugslag overgegaan. Ook toen gaf de doorhaal heel veel pijn. Dan maar benen zwemmen. Dat ging goed ware het niet dat je dan je armen gestrekt voor je op een plankje legt en ja, dat ging dus niet. Na 50 meter moest ik ook weer terug. Heb ik gehaald, maar oei wat deed dat pijn. Dan maar rugslag benen met armen langs mijn lijf. Na 25 meter dacht ik nu stop ik. Maar ja, hoe stop je. Dan beweeg je toch weer je ribben. Op de terugweg van die 25 meter mijn ribben stevig vastgehouden, waardoor ik bijna niet kon ademhalen en ik het vreselijk benauwd kreeg. Het enige wat ik dacht was nu gaan verdrinken kun je niet maken. Niet motiverend voor mijn startgroep: Sorry kinderen, je trainster is er niet, is verdronken tijdens de training. Zo stimuleer je geen kinderen.

Ik ben aan de kant gekomen en ja, ik kon terugzien op een aangepaste training. Duurde slechts 250 meter. In het clubhuis met mijn clubhuiskinderen deed het nog wel pijn maar ging het eigenlijk wel. Thuisgekomen kreeg ik weer de ene hoestbui na de andere en ja, daar kan zo'n rib niet tegen. Ik ook niet meer trouwens. Is echt een verkeerde combinatie pijnlijke rib en hoestbuien.

Heb mij intussen wel opgegeven voor de wedstrijd in Heerenveen op 20 februari, maar dat is nog drie weken te gaan.

Opniew opnieuw beginnen

Afgelopen weekend meegedaan aan de NMK in Vlaardingen. Al een paar dagen eerder vertrokken met L en kinderen naar een huisje in Hellevoetsluis. Dat was heel verstandig van mij want zo kwam ik weer in het gewone ritme van op tijd naar bed, op tijd opstaan en de dag rustig door zien te komen. Het waren hele gezellige dagen met een dag naar het zwembad met de kinderen met een hele hoge glijbaan. Na drie keer eraf te zijn geweest ermee opgehouden. Je kon alleen maar eraf als je er eerst bovenop was en dat ging alleen door middel van een hele hoge trap.

De Kampioenschappen zelf ook heel rustig gehouden. Ten eerste zwom ik (als langeafstandszwemmer) drie keer 50 meter. Vrijdag de 50 school, zaterdag de 50 school in de estafette (3 sec sneller dan vrijdag) en zondag 50 rug (sneller dan in 2009). Heel succesvol dus :-)

Daarnaast heb ik mij ook heel rustig gehouden door mij niet constant tussen de mensen te begeven maar lekker rustig bij het recreatiebad te gaan zitten met de kinderen. Desondanks moest ik maandag wel weer even bijkomen van deze dagen. Wat vervelend was, was dat ik heel veel pijn in mijn ribben had en heb. Het lijkt wel of er een rib gekneusd is. Zou je een rib kunnen kneuzen door hoesten? Geen idee.

Gisteren weer naar de fysio, maar de pijn in mijn ribben blijft. Wel weer even 5 min geroeid, 5 min gefietst en 5 min gelopen. Daarnaast weer wat apparatenwerk voor het versterken van de spieren. Planning voor 's avonds was 2x3 kwartier training geven aan mijn startgroep, daarna half uurtje zwemmen en dan weer een uur training aan de masters. Die planning heb ik toch maar bijgesteld. Bij de startgroepen heb ik alleen geassisteerd en wat met ouders gesproken. Het zelf zwemmen en training aan de masters heb ik maar laten zitten. Rond half acht was ik thuis en half elf lag ik in bed.

En nu is het al woensdag en heb ik besloten, mede door het weer, ook vandaag niet naar het zwembad te gaan. Vrijdag wil ik om 16.00 uur weer eens gaan zwemmen 20 februari wil ik weer aan wedstrijden meedoen. Dan staat er 200 vrij op het programma.

Geplaatst door Loekie op 05:26

Tja, wat voor titel moet ik dit stukje geven?

Gistermiddag/avond vanuit het ziekenhuis doorgereden naar het zwembad. Wilde iedereen toch wel weer een keertje zien en vooral, chloor snuiven.

Het was inderdaad erg gezellig. Heb nu op mijn gemak, zittend achter een kop thee, de techniek van alle groepen eens bekeken. Hier en daar een praatje gemaakt en beloofd dat ik morgen (dat is dus vandaag) weer naar mijn eigen groep zou komen kijken en daarna misschien even zwemmen. Na afloop van de trainingen weer aan de koffie, in mijn geval warme chocolademelk, met het bekende groepje. Ik was toen al moe en men vroeg mij al hoe ik thuiskwam. Ik dacht met 10km per uur over het fietspad.

Op weg naar huis dacht ik inderdaad dit had ik niet moeten doen. Maar ja, dat vergeet ik dan weer als ik thuis ben.

Vanmorgen naar Woudenberg voor de fysio. Ik was een beetje vroeg dus dacht ik, laat ik eens wat aan mijn conditie gaan doen. Van niets doen wordt die ook niet beter. Mijn eerste trainingsprogramma van na de operatie vond ik een beetje aan de zware kant. Ik heb dus alleen maar heel rustig 5 min geroeid, 5 minuten gefietst en 5 minuten gelopen. Hartslag niet boven de 100. Alles zeer verantwoord. Maar jullie begrijpen het al. Toch erg vermoeiend. Thuisgekomen besloten vanavond toch maar niet naar het zwembad te gaan.

Het gaat weer bergopwaarts

Zo langzamerhand gaat het steeds beter. Dat wil zeggen, ik hoest veel minder. Ben wel nog steeds heel erg moe. Dat verklaart misschien ook die nog iets verhoogde temp.

Vanmiddag mijn fietsproef gedaan bij de cardioloog en na een uurtje de uitslag van alle onderzoeken. Zoals ik al dacht, niets aan de hand. Bloeddruk goed, zoals bekend aan de lage kant, nieren goed, niets te vinden in het bloed. De hartspier is stevig en trekt krachtig samen. Een minimaal lekje, maar dat komt meer voor, vooral bij duursporters. En laat ik nu een duursporter zijn. Het enige wat misging was de fietsproef. Op grond van al het voorgaande was die veel beter ingeschat. Wel een langzaam oplopende hartslag die klopt bij de geleverde inspanning, maar na afloop een langzaam herstel. Maar dat klopte dan wel meer met die moeheid. Stel je voor dat ik nu steeds loop te mopperen dat ik zo moe ben en er komt een grandioze fietstest uit. Sta ik toch ook voor gek.

Uit de 24 uurs hartfilm kwam naar voren dat mijn hart wel een ritmeverhoging te zien gaf als ik benauwd was. Dat klopt volgens mij ook. Als ik benauwd ben heb ik een zuurstoftekort. Dan moet het hart wat harder werken om dat tekort op te heffen is mijn theorie.

Kortom, niets aan de hand. Als ik wil of als de longarts dat wil kan ik over drie maanden, als ik fit ben, de fietsproef over doen.

Ik zie wel. Als ik weer last krijg van een verhoogde hartslag na inspanning lijkt mij dat wel goed om te doen. Zo niet, dan lijkt het mij verspilde tijd en geld.

Kortom, ik ben weer door de sportkeuring gekomen.

En nu hoor ik vanavond dat een aantal zeer goede zwemmers met asthma het deze week door de weersomstandigheden erg moeilijk hebben gehad met zwemmen. Bevind ik mij dus in goed gezelschap. En dan begrijp ik alles een beetje beter. En longontsteking en asthma en het verkeerde weer. Kom ik zo langzamerhand niet in aanmerking voor een kuuroord in Zwitserland? Wel met een zwembad natuurlijk!

Toch weer die grenzen opzoeken

Vandaag is de weg terug ingezet denk ik/hoop ik. Vanmorgen vroeg naar de cardioloog voor de echo en het kastje laten aanbrengen dat een 24uurs hartfilmpje moet maken. Ik verwacht hier niets van, maar goed het sluit weer iets uit.

Om 09.30 uur vanmorgen was ik weer thuis en heb toen maar direct de kerstboom afgetuigd, de overige versierselen verwijderd en alles keurig opgeborgen in de daarvoor bestemde kastjes in mijn zeer opgeruimde garage. Heerlijk als je zo overal heel gemakkelijk bij kan. Waarom heb ik dat niet 25 jaar eerder bedacht.

Daarna natuurlijk moe en zeer kortademig, dus "even" gaan ligen, wat resulteerde in 2,5 uur slapen.

Daarna weer fit dus direct de badkamer ook maar schoongemaakt. Weer kortademig natuurlijk, dus lekker op de bank naar de marathon schaatsen op Loosdrecht gekeken. Na het eten steeds kleine dutjes op de bank. Had moeite echt wakker te blijven. Nu ga ik dus echt naar bed met de bedoeling over een half uur te slapen. Morgen moet ik om half negen al weer in het diac zijn om mij van het kastje te laten verlossen.

Er is altijd wel iets positiefs te bedenken

Van de week kreeg ik een mail van een zwemmaatje/trainster/vriendin van mij. Zij had gelezen dat ik blokkades nodig had om mijn grenzen niet te overschrijden en ze nam nu de vrijheid er zelf ook een op te werpen: Terugtrekken van deelname aan de NMK in ieder geval voor de 100 en 200 meter nummers. Nu zat ik daar zelf ook wel over na te denken, maar kon de beslissing nog niet nemen. Wilde eigenlijk nog even afwachten. Maar omdat ik haar mening wel serieus neem heb ik mij direct teruggetrokken op die afstanden. Nu zwem ik alleen op vrijdag 50 school, op zaterdag de 50 school in de estafette en op zondag de 50 rug. Drie keer 50 meter en dan nog verdeeld over drie dagen. Moet kunnen, hoewel ik zelf altijd zeg of het moet, of het kan. Dan zeg ik toch dit moet. Ik voel mij nog wel steeds lange afstandszwemmer, maar nood breekt gevoel ;-)

Vandaag ben ik helemaal blij dat ik mij teruggetrokken heb. Van de week ging het een beetje beter met mijn hoesten, maar ik bleef erg moe.

(Vreemd om dit zo te stellen. Als een scan een negatieve uitslag geeft, is dat positief en als het goed gaat met hoesten, betekent dat juist dat het hoesten minder wordt. Vreemde taal dat Nederlands.)

Gisteren was ik weer erg benauwd en toen ik bezoek kreeg na een half uurtje erg moe, maar het hoesten viel wel mee. En vandaag hoest ik weer als vanouds, de ene hoestbui na de andere. En natuurlijk net weer in het weekend.

Overal worden nu toertochten op het ijs georganiseerd. Ik baal ervan dat ik daar nu ook niet aan mee kan doen. Zo vaak gebeurt het niet dat er buiten geschaatst kan worden.

Maar goed, zie de positieve dingen: Ik kan nu lekker in bed, warm onder de dekens, naar zowel het EK als naar het NK Sprint schaatsen kijken. Dat is toch genieten.

Zo kom je nog eens ergens

Gisteren belde mijn huisarts hoe het met mij ging. Dat vind ik toch heel attent. Het ging op dat moment eigenlijk niet, want ik kon moeilijk praten door benauwdheid. Ook weer zo´n herkenning uit het verleden. In de loop van de dag ging dat wel beter, maar vandaag kon ik soms ook moeilijk praten omdat ik zo benauwd was.

Vandaag dan het gesprek met mijn longarts. Reden om af te spreken met mijn vriendin M-U, die ook in het ziekenhuis moest zijn om na afloop gezellig bij te kletsen in het restaurant van het ziekenhuis.

Om te beginnen had ik half twee in mijn hoofd, terwijl de afspraak half een was. Bij het overhandigen van de kaart bij de receptie denk ik nog, goh er staat een verkeerde tijd op de kaart. Drong niet eens tot mij door dat ik dus te laat was. Mijn longarts deed niet moeilijk, als ik even wilde wachten maakte hij nog wat tijd voor mij vrij. Ik ben dan ook de beroerdste niet ;-), dus ik heb even gewacht.

Wat is er nu aan de hand met mij. Geen idee dus. Alles wijst op asthma, alleen de medicijnen helpen blijkbaar niet terwijl ik op een hoge dosis zit. Mijn peak flow laat zien dat ik moeite heb met uitademen. Maar..... scan en longen laten geen oorzaken hiervoor zien. Leuk bij dit gesprek was dat zijn gehoor niet optimaal werkte en mijn stem verre van optimaal.

Vreemd blijft nog altijd dat het tot een jaar na de operatie goed ging en toen opeens niet meer. Volgens mijn longarts moet er toen iets gebeurd zijn (die longembolie?) waar hij niet achter kan komen.

Ik word nu doorgestuurd naar prof. Bel in het AMC te Amsterdam. Er is daar een aparte polikliniek voor mensen die op latere leeftijd asthma hebben gekregen en voor mensen met asthma die moeilijk te behandelen is. Ik behoor tot beide groepen.

Van dat ziekenhuis weet ik verder alleen dat de ingang moeilijk te vinden is (zie longkankerdag) We gaan dus ruim op tijd van huis. We ja, want natuurlijk gaat vriendin M-U mee en knopen we er een dagje Amsterdam Cultureel aan vast. Zo besloten wij tijdens onze kop koffie c.q. warme chocolademelk.

Ik merk wel dat ik weer ontzettend moe ben, maar dat komt natuurlijk ook omdat ik nog herstellende ben van die longontsteking. Wedstrijden in Zwolle komend weekend dus maar afgezegd. Volgende week hoop ik wel mijn neus weer in het zwembad te kunnen laten zien en even mijn grote teen in het chloorwater te dopen.

Uitslag scan is goed

Gisteren was ik het na uren onafgebroken hoesten helemaal zat. Ik belde de huisartsenpost Zeist met de vraag of ik de dosis codeïne mocht verdubbelen. De assistente hoorde mij hoesten en vond het beter als ik eerst even langs kwam.

De huisarts constateerde schone longen, koorts en onafgebroken hoesten waarvan zij dacht dat ik daarmee niet langer kon doorlopen. Dat was ik helemaal met haar eens. Ze wilde een advies van de dienstdoende longarts wat resulteerde in een doorverwijzing naar de eerstehulp in Diak te Utrecht voor een foto. De foto was goed, geen oorzaak te vinden voor het hoesten. Saturatie was 100, dus de benauwdheid die ik had lag niet aan te weinig zuurstof. Voor de zekerheid werd ook nog bloed uit mijn polsslagader afgenomen, wat ook geen bijzonderheden gaf. Ik werd ondertussen wel gek van het hoesten. Er vond een overleg plaats met de dienstdoende longarts en dat bleek mijn eigen longarts te zijn. Hij gaf in ieder geval door dat de uitslag van de CT-scan goed was. Dat was een grote opluchting, want eigenlijk hield ik er al helemaal rekening mee dat de uitslag niet goed zou zijn.Dit scheelt dus weer twee dagen piekeren.

Oorzaak van het vele hoesten is nog niet gevonden. Er wordt nu op drie fronten tegen mogelijke oorzaken gewerkt. Medicijnen tegen de hoestprikkel, medicijnen tegen een eventuele neusverkoudheid waarbij druppeltjes vanuit mijn neus in mijn keel kunnen komen en daardoor een hoestbui veroorzaken en medicijnen tegen maagzuur omdat ook maagzuur, waar ik overigens geen last van heb, ook een hoestreflex kan veroorzaken.

Mijn eigen remedie is dat ik deze dag nauwelijks uit bed ben gekomen. Dat helpt in ieder geval. Zodra ik overheind kom, zoals nu om dit stukje te typen, hoest ik weer, maar niet zoveel als alle dagen hiervoor. Morgen ook nog maar een dagje in bed blijven en dan dinsdag de afspraak met de longarts, niet over de uitslag van de scan maar hoe nu verder. Ik kan toch niet de rest van leven in bed blijven liggen.

Tel uw zegeningen

De jaarwisseling hebben wij gezellig rustig met zijn tweeën doorgebracht. Vanmiddag heerlijk een uurtje gewandeld in de Ridderoordse bossen. Daar lag nog sneeuw. Ondanks de kleine afstand er wel met de auto naartoe gegaan want fietsen zou teveel geweest zijn. Een beetje beweging in de buitenlucht deed mij goed al levert het ook weer de ene hoestbui na de andere op. Zo lang ik horizontaal in bed lig hoest ik niet en dat is fijn, want dan slaap ik in ieder geval wel. Zodra ik overeind kom begint het hoesten weer. Door dat hoesten ben ik nu weer mijn stem kwijt. En dat is weer een voordeel, want praten levert ook hoestbuien op.

Tel uw zegeningen zeg ik altijd maar.