Relativeren

Ik lees een aantal blogs van lotgenoten. Lotgenoten in zoverre dat wij allen de dagnose longkanker kregen. Niet, wat betreft de overlevingskansen. Bij mij is de kans dat ik het overleef groot. Bij de anderen is dat helaas niet het geval.

En als ik die blogs (zie onder mijn profiel) zo lees dan vraag ik mij vaak af waar ik mij zo druk om maak. Die anderen zijn (veel) jonger dan ik of hebben kleine kinderen. Zij zouden er wat voor geven om oud te kunnen worden zonder lange wandelingen, lange fietstochten en snelle zwemtijden.

Ik realiseer mij dat heel goed.

Wat wij wel gemeen hebben is angst. Zij leven met de angst, hoe lang nog, ik leef met de angst, komt het terug, zijn er toch niet al kleine celletjes voor zichzelf, nog heel onopgemerkt, begonnen.

En ja, ik leef. En ik zou toch nog zo graag eens een grote wandeling, een lange fietstocht maken. En ja, ik zou ook weer lange afstanden willen zwemmen. Lekker in open water. Met langzamere tijden begin ik mij zo langzamerhand te verzoenen (al geef ik het nog niet op) Aan die vermoeidheid elke keer weer kan ik niet wennen.

Waar is die goede opbergplaats?

Vanaf de operatie drie jaar geleden worden mijn fysiotherapie en fitness vergoed door mijn verzekering. Daar is wel jaarlijks een verwijzing van de longarts voor nodig. Deze verliep kort geleden. Geen probleem. Opgebeld naar de longarts en de verwijzing werd naar mij opgestuurd. Omdat ik mijzelf ken heb ik deze goed opgeborgen om de volgende keer bij mijn bezoek aan de fysiotherapeut mee te nemen.

Die volgende keer kijk ik dus op die goede opbergplaats maar daar ligt geen verwijzing, ook niet op de tweede goede plek en ook niet op al die andere minder goede plekken. Waar heb ik dat ding gelaten. Goed, ik bel de longarts dus maar weer op met de mededeling dat die verwijzing ergens op een hele goede plek ligt, maar dat ik niet meer weet waar die goede plek is. Ik krijg dus gisteren een nieuwe verwijzing toegestuurd, die ik op een minder goede plek opberg, namelijk in mijn tas die ik altijd bij mij heb. Vanmorgen kijk ik of er post is en wat zit daar bij? Nog een verwijzing van de longarts voor fysiotherapie. Zou hij gedacht ik stuur er nog maar een voor het geval dat? Wedden dat ik straks ook nog die eerste vind? Heb ik er drie.

Kafka

Op zaterdag 12 september wil ik alle liggende rekeningen betalen omdat ik de volgende dag voor een week naar Cadiz vertrek en Kees niet kan internetbankieren. Helaas, de digipas doet het niet.

Op maandag 14 september gaat Kees naar hde bank met de niet werkende digipas. Op het kantoor constateren zij dat deze het inderdaad niet doet en Kees vult een aanvraagformulier in voor een nieuwe digipas en toont daarbij zijn paspoort. Hij krijgt de mededeling dat de digipas binnen 5 werkdagen thuisgestuurd wordt.

Maandag 19 september ben ik weer thuis. Er ligt een brief dat wij welkom geheten worden als nieuwe internetbankiers, wat natuurlijk onzin is want dat doen wij al jaren. De brief is in enkelvoud en ik neem die voor kennisgeving aan, aangezien Kees, zoals hierboven genoemd, al formulieren ondertekend heeft. Daarbij tref ik in de email ook een bericht aan dat de aanvraag voor een nieuwe digipas ontvangen is en dat deze binnen 5 werkdagen aan ons verstuurd zal worden.

Omdat die 5 werkdagen inmiddels verstreken zijn bel ik op. Degene die ik aan de lijn krijg zegt de aanvraag te zien, maar dat er nogal achterstand is in de verwerking van de aanvragen. De pas zal binnenkort toegestuurd worden.

Een week later, het is inmiddels 26 september nog geen digipas en ik bel weer op. Dan krijg ik de mededeling dat wij verzuimd hebben de formulieren op te sturen en dat er daarom geen digipas opgestuurd kan worden. Heel vreemd gezien bovenstaande. Men zal het nakijken.

Op woensdag 30 september nog niets ontvangen of gehoord dus maar weer gebeld. Men wacht nog steeds op onze getekende formulieren. Welke formulieren? Het blijkt dat Zeist onze aanvraag per internet heeft gedaan en er zijn geen formulieren ontvangen. Fout ligt dus bij Zeist. Kan gebeuren, iets kwijt raken gebeurt mij ook regelmatig, maar er wordt niet gezegd "sorry, er is iets misgegaan" nee, WIJ hebben de formulieren niet ondertekend toegestuurd. Mijn suggestie is dat omdat er wel degelijk formulieren getekend zijn en wel op het kantoor in Zeist, die digipas opgestuurd wordt en dat ik bereid ben daarna elk formulier nogmaals te tekenen en op te sturen. Hij zal informeren wat mogelijk is en zal contact met ons opnemen. Dat laatste gebeurt niet. (over klantvriendelijk gesproken). De rekeningen stapelen zich inmiddels op en ik heb geen idee over hoeveel geld wij kunnen beschikken.

Woensdag 7 oktober nog niets in de brievenbus dus ik bel weer. Ditmaal iemand aan de lijn die begrip toont. Biedt zijn excuses aan namens de bank en vindt het niet kunnen dat dit allemaal gebeurd is. Hij zal er achteraan gaan.

Vrijdag 9 oktober ligt er een briefje in de bus dat er iets van de bank bezorgd is. Helaas waren wij niet thuis. Zaterdag 10 oktober ligt er een brief van de SNS in de bus met de initiële code. Wij blij.

Vandaag, maandag 12 oktober naar het postkantoor om de digipas op te halen. Ik voer een paswoord in. Ik start internetbankieren op en krijg de mededeling dat de aanvraag nog in verwerking is en dat dit nog vijf werkdagen kan duren.

En nu knapt er iets in mij. Ik bel weer op en inderdaad, er moeten nog ondertekende formulieren opgestuurd worden. Waarom dan die digipas en die code. Op het envelopje waar de digipas in zit staat dat na het ontvangen van de formulieren de code gezonden wordt. Het feit dat die gezonden is zou dan toch moeten betekenen dat wij eindelijk aan de slag kunnen. Maar nee hoor. Eerst formulieren invullen, opsturen en dan nog 5 dagen wachten.

Volgende weekend ga ik naar wedstrijden in Luxemburg. Daar staat altijd een standje met goedkope badpakken, brilletjes enz. Kan ik dan iets aanschaffen? Geen idee wat er op de rekening staat op dit moment. Inmiddels heb ik zo’n 2 à 3 uur aan de telefoon gehangen (kosten voor onze rekening?)

Maar weer even gebeld. Ik was razend. De meneer aan de andere kant probeerde zijn gesprekstechnieken nog op mij uit, maar de mijne waren sterker. Hij probeerde nog met.... u laat mij niet uitspreken, waarop ik, dat klopt. Ik heb in totaal in diverse gesprekken bijna 3 uur naar jullie geluisterd en nu luisteren jullie naar mij. Hij had echt niets meer in te brengen. Ik heb mij heerlijk uitgeleefd, alle woede van de afgelopen jaren heb ik erin gestopt.

Twee dagen kreeg ik de kosten van de digipas (20 euro) teruggestort op mijn rekening onder vermelding van "coulance van de bank".

Hoera 400 meter gehaald

Vandaag was het een miezerige dag. Ook een typische herfstdag, maar geef mij die van gisteren maar. Werd met een ontzettende hoofdpijn wakker en ben dus maar in bed gebleven tot een uur of elf.

De auto aan mijn dochter uitgeleend dus met bus en trein naar zwembad. Ben lekker bezig achter mijn computer en zie opeens dat het 15.36 uur is terwijl ik om 15.37 uur de bus moet hebben om om 17.00 uur in het zwembad te zijn. En jawel hoor, meestal sta ik te wachten op die bus, maar die bus mooi niet op mij. Terwijl ik aan kom lopen rijdt hij weg. Dat red ik dus niet meer via station Bilthoven, dus bus naar Station Utrecht genomen en daar vandaan de intercity naar Amersfoort. In de trein bedenk ik mij opeens dat de training niet om 17.00 uur begint maar verzet is naar 17.45 uur. Ruim op tijd in het zwembad dus om dan toch weer te laat in het water te zijn omdat ik nu weer met 18.00 uur in mijn hoofd zat ipv 17.45 uur. Werken die hersenen van mij eigenlijk nog wel?

Ik zit nog steeds in de weken dat ik van de KNO-arts niet mag zwemmen om anderen achter mij te laten. Hij hoeft niet bang te zijn. In de training binnen mijn club is mij dat nog nooit gelukt. Ook niet in de tijd dat ik nog goed zwom. Dat is het lot van de oudste te zijn.

In de training stond een 400 meter op tijd zwemmen. Ik heb hem gezwommen om te kijken of ik die afstand al kon zwemmen en zo ja in wat voor tijd. En jawel hoor. Ik heb hem uitgezwommen en had daar een tijd van 9 min en nog wat voor nodig . 2 1/2 min boven de tijd die ik vlak voor de longoperatie zwom (6.49.97). Een half jaar na de operatie zwom ik slechts 45 sec. langzamer dan die tijd van 2006 (7.33.50).

Maar goed: twee positieve opmerkingen.

1. Ik kan weer 400 meter achter elkaar zwemmen.

2. Langzamer dan deze tijd kan haast niet, dus van nu af aan zwem ik de 400 sneller.

Zaterdag 31 oktober zwem ik weer een wedstrijd. De 200 vrij. Heb ik in 2008 en 2009 niet meer gezwommen,dus ben benieuwd wat ik hiervan terecht breng.

Herfst

Mooie herfstdag vandaag dus M-U, Kees en ik hebben heerlijk in het bos gewandeld. Eerst anderhalf uur, toen besloten (heel verstandig van mij) niet de hele tocht af te maken maar koers te zetten naar het boswachtershuis waar we met warme chocolade 20min gepauzeerd hebben. Daarna was het nog ruim een half uur wandelen naar huis.

Dat is langer dan ik verwacht had te kunnen.

Onderweg nog een heleboel tamme kastanjes opgeraapt. Volgens Kees waren het wilde, want ze staken hem behoorlijk toen hij het stekelige omhulsel van de kastanjes open wilde maken. Dat moet je ook niet doen. Je moet de kastanjes nemen die voor het oprapen liggen. Overigens kost het open maken van deze tamme kastanjes je wel je nagels. En ook handig is als je verwacht tamme kastanjes te vinden een flesje water mee te nemen want M verslikte zich behoorlijk en kon daarna bijna net zo goed hoesten als ik.

Moe

Laatste dagen veel hoofdpijn gehad en pijn in mijn schouderbladen en ribben. Dat is natuurlijk niet echt bevorderlijk voor mijn conditie. Desondanks vanmorgen met mijn dochter naar Ikea geweest om spullen te kopen voor haar nieuwe huis. Veel te veel gesjouwd natuurlijk. Daarna met man nog even naar de Mauritshoeve gefietst en daar maar direct een pannenkoek gegeten, hoeven we straks niet meer te koken.

En nu ben ik dus moe. En ondanks dat ik mij voorgenomen heb het leven wat positiever te ondergaan kan ik er nog steeds niet tegen dat ik steeds zo moe ben. Ik kan er maar niet aan wennen. Weet nog steeds niet waar mijn grens ligt en weet niet wanneer ik te hard van stapel loop. Al ken ik mijzelf goed genoeg om, als ik die grens wel zou kennen, ik er toch overheen zou gaan :-)

Gelukkig hoef ik nu niets meer dus ga straks lekker in bed tv zitten kijken. En dan morgen maar weer eens zien of ik een uurtje in het opruimen van de zolderkamer kan steken.

Terugblik op EMK 2005

Na het behalen van de bronzen medaille op de 200 vrij in Stockholm was ik intens gelukkig. Een bronzen medaille, nooit verwacht, maar gewonnen na een periode van afwisselend longontstekingen en dan opnieuw keihard trainen om weer terug te komen, niet wetend dat er een longkanker aan zat te komen.

Datzelfde gelukkige gevoel bekruipt mij de laatste tijd ook steeds meer. Ik knok nog steeds. Na elke tegenslag probeer ik toch weer om op mijn oude niveau terug te komen. Het wordt wel wat minder belangrijk. Ik weet dat er veel mensen zijn die knokken om zo lang mogelijk in leven te blijven.

En als ik ophoud met door glazen deuren te lopen, van trappen te vallen, over tegels te struikelen enz. heb ik een goede kans heel oud te worden.

Ik kan het nog steeds niet goed hebben als volkomen gezonde mensen mij vertellen dat ik toch extra moet genieten. Maar als ik al die blogs lees van lotgenoten komt dat gevoel vanzelf in mij op.

Ik leef!

Net weer op de site van Sandra gekeken en ik heb mij voorgenomen niet meer te zeuren over het feit dat ik niet meer zo goed zwem. Ik leef. Dat kunnen heel veel mensen die na mij longkanker kregen niet meer zeggen.

Dat betekent natuurlijk niet dat ik niet mijn best ga doen toch weer op mijn oude niveau terug te komen. Dat zit niet in mijn aard. Ik ga wel meer genieten van wat ik wel kan. En heel soms mag ik dan een beetje balen als het niet zo gaat als ik zou willen :-)

Dus op weg naar een nieuwe levensinstelling!

Luxemburg

Elk jaar nemen wij deel aan de wedstrijden in Luxemburg. Altijd hele gezellige wedstrijden. Ik zwom hier altijd hele goede tijden. Dit jaar ging ik wel mee, maar aan wedstrijden deelnemen was mij nog verboden. Wel zou ik dit weekend voor het eerst na de operatie weer een beetje mogen zwemmen.

Anders dan in Cadiz had ik er dit keer geen moeite mee. Wel hoop ik binnenkort weer eens een lange afstand te zwemmen maar op zich vond ik dit toch een heel ontspannen en vooral gezellig weekend. Heerlijk met de kinderen die meegingen (5 en 6 jaar) gezwommen. Nog een paar van dit soort weekends en ik wil niet eens meer wedstrijdzwemmen.

Zondagmorgen heb ik 100 meter achter elkaar borstcrawl gezwommen met drie duikelkeerpunten erin. De eerste 25 meter dacht ik, heerlijk door het water glijdend, ik zou zo 1500 meter kunnen zwemmen. Na 75 meter wist ik echter dat daar voorlopig nog geen sprake van kan zijn. De 100 meter heb ik volgemaakt, maar meer zat er toch echt niet in.

Zie ook het verslag op http://azpcmasters.blogspot.com

We zijn er bijna.....

..... maar nog niet helemaal. HELEMAAL

En dit slaat dan op de ontzettende troep die er nog ligt op mijn zolder en in mindere mate op mijn studeerkamer. Mijn huis begint steeds opgeruimder te worden, maar die zolder en mijn studeerkamer op de eerste verdieping zijn nog lang niet leeg. Ik kan nog net bij mijn computer komen en vreemd genoeg weet ik ook de spullen die ik direct nodig heb nog te vinden. Dat is iets anders dan de kamers echt gebruiken. Na de schuur en de garage en de logeerkamer op de eerste verdieping moeten deze ruimtes dus aangepakt worden. Ik heb het laten liggen omdat ik mijn hand brak, daarna logées kreeg, daarna wedstrijden had en toen even geen zin had. Nu ik weer tijd heb mag ik dus vier weken (waarvan er één om is) niet bukken, tillen enz. door die schoonmaak van de holtes in mijn hoofd. (daar hadden ze niet zooveel tijd voor nodig!) Maar goed, ik kan ook zittend spullen uitzoeken en wat te zwaar is laat ik gewoon door man, dochter of zoon versjouwen. Geen excuus dus om nu niet te beginnen.

Ik ben dus begonnen door heel rustig om mij heen te kijken en kreeg acuut hoofdpijn. Maar dat zit dus tussen mijn oren. Ik zie er gewoon geen gat meer in (zowel figuurlijk als lettelijk). Maar ja, er is dan ook een gezegde dat luidt "er komt geen einde aan het werk dat telkens wordt begonnen". En in de afgelopen jaren ben ik steeds weer begonnen troep om mij heen te verzamelen.

Een grove schikking heb ik al gemaakt. Op het bed alle dingen die ik echt bewaren wil en kleding die ik volgend jaar weer aan kan/wil. In een hoek de dingen die ik weg wil doen of in de vuilniszak of naar het adres waar ook de inhoud van garage/schuur ligt. Maar dan blijft er toch nog een heleboel uit te zoeken over.

Weet je wat ik ga doen. Ik maak een Plan van Aanpak. Ik ga mij hier eerst met een boek eens geestelijk op voorbereiden. Daarna ga ik een schema maken, ben ik erg goed in. Vervolgens houd ik mij daar niet aan, want er komt altijd wel iets tussen. Dan ga ik wachten op kaboutertjes. Dat is gewoon de zaak voor mij uitschuiven want ik weet heus wel dat die niet bestaan. Dan ga ik eens kijken of ik het mij niet verbeeld heb dat er zoveel ligt. En als dat alles achter de rug is begin ik gewoon met een uur per dag. En daar start ik dan mee..... Morgen!

Hèt clubhuisgevoel

En dan opeens kan ik mij zo heel gelukkig voelen. Dat had ik vanavond in het clubhuis met mijn oppaskinderen. Vorige week was ik niet geweest en de vijfjarige had mij echt gemist. Twee weken mij niet zien was te lang. Was ik helemaal met hem eens. Ik mis de kinderen ook als ik ze een week niet zie, laat staan twee weken.

De kinderen zijn mij zo vertrouwd. Ze kunnen zo lekker tegen mij aan gaan zitten. Kunnen zo heerlijk knuffelen. Laten zich ook troosten door mij als er iets is. Dat geeft een heerlijk gevoel. En dan denk ik weer, niets is zo belangrijk als dit gevoel. Daar kan geen zwemwedstrijd tegenop.

Volgend weekend in Luxemburg kan ik dus niet deelnemen aan de wedstrijden. Maar ik kan wel lekker met de 5- en 6-jarige (die ook meegaan) in het zwembad zwemmen. Drie dagen lang.

Ik hoop dat ik nog heel lang deze clubhuiscrèche mag draaien.

En begrijp mij niet verkeerd. Ik hoop toch ooit weer op mijn oude niveau te kunnen meezwemmen. Maar op dit moment kan ik gelukkig zijn met het ene en hopen op het andere. Ik hoop dat ik dit kan vasthouden.

En ach, mocht zelf wedstrijdzwemmen nooit meer lukken, dan begin ik toch bij iedere wedstrijd een crèche. Kunnen meer jonge moeders blijven zwemmen. Ik zie een gat in de markt.

TomTom en Aldi

Wel eens op pad geweest met twee zwemvrouwen in één auto met twee navigatiesystemen? Ik wel. De ene had een TomTom. De andere een vrouwelijk exemplaar van de Aldi. We gingen met zijn drieën naar de verjaardagslunch van een andere zwemvriendin. De systemen werden aangezet. TomTom gaf een route aan die vier minuten langer duurde dan die van de Aldi. Maar ja, TomTom is ook duurder en laat je dus iets meer zien van de stad dan het vrouwelijke apparaat van Aldi. Kan ook zijn dat vrouwen beter de weg weten te vinden in een stad dan mannen. Dat is mijn ervaring tenminste.

Dan ga je rijden en verdringen de twee systemen elkaar om je de weg te wijzen. Dan hoor je TomTom zeggen na 400 meter linksaf en direct erachteraan Aldi na 200 meter naar links afslaan. Constant proberen ze elkaar de loef af te steken. Praten vaak door elkaar heen en ja, dan komt het moment dat ze het niet eens zijn met elkaar. TomTom zegt rechtsaf en Aldi wil naar links en wat doe je dan? Afspraak is dat degene die rijdt mag kiezen welk apparaat ze volgt. We slaan dus rechtsaf waarop TomTom heel dwingend begint te roepen Keer om! Keer om! Uiteindelijk geeft hij dat op en rekent met Aldi mee en we komen een tijdje lang op dezelfde route uit. Dan krijgt TomTom een keer zijn zin en dan hoor je toch weer het verschil tussen mannen en vrouwen. Waar TomTom heel dwingend gebiedt om te keren zegt zijn vrouwelijke collega heel vriendelijk, keer om alsjeblieft, en nog een keer heel vriendelijk, keer om alsjeblieft.

Uiteindelijk kwamen we bij een parkeergarage dicht in de buurt van het restaurant waar wij de auto parkeerden. Hoe nu naar het restaurant. Nu, gewoon Aldi meenemen. Die gaf aan rechtsaf, brug over en toen was het stil, waarop de eigenaar zei “doet het niet meer” en de eigenaar van TomTom zei dat haar systeem altijd doorging tot de bestemming bereikt was en ik, zonder navigatie in mijn handen, constateerde dat wij voor het restaurant stonden waar we moesten zijn en dus maar beter naar binnen konden gaan. Vervolgens hadden we een hele leuke dag, waarin naar voren kwam dat Engelsen vaak de woorden ´very nice´ in de mond namen maar dat je desondanks nooit in Engeland moet gaan wonen. Dat je in België nooit één met de Belgen wordt maar dat Brussel zo´n internationale stad is dat dat niet geeft. Dat je in België, net als in Nederland trouwens je lege mosselschalen gewoon in een pannetje gooit tot er niets meer bij kan. Dat je dan dat pannetje leegt en doorgaat met gooien, maar dat ze in Noord Brabant die schalen heel netjes in elkaar steken zodat er veel meer lege schalen in een pannetje gaan en je dus niet zo vaak hoeft op te staan om dat pannetje te legen om door te kunnen eten. En er werd nog veel meer gelachen over onderwerpen die absoluut niet te benoemen zijn.

Na de grote schoonmaak

Mijn dochter bracht mij naar het ziekenhuis en vroeg toen ik uitstapte of ik mijn strippenkaart bij mij had. Had ik en ook mijn volgeplakte zegeltjeskaart voor een extra pijnstilling naar keuze. Voor ik het wist lag ik al in de wachtkamer voor de operatiekamer naast een vrouw die een keizersnede zou krijgen voor haar eerste kind. Het zou een dochter worden. Een gezellig gesprek ontspon zich tussen de verpleegkundige, de aanstaande moeder en mijzelf. Volkomen ontspannen werd ik dus de operatiekamer ingereden. Op dat moment de KNO-arts nog maar even gevraagd wat nu onder zware sportbeoefening begrepen wordt en of ik echt niet het water in mocht, bijv. bij de training aan de startgroep de komende twee weken. Het antwoord was duidelijk. De eerste twee weken absoluut het water niet in en de eerste vier weken absoluut niet proberen anderen achter mij te houden. Ik zei hem wel dat dat laatste mij toch al niet zo best meer lukte, maar dat ik de boodschap begreep. Verder een wat prettiger verbod: Niet zwaar tillen, niet bukken, kortom geen huishoudelijke taken, vooral niet stofzuigen. Verder niet warm eten, niet warm drinken, geen alcohol (of heel erg met mate). Het gaat erom dat ik geen rood hoofd mag krijgen. Er mag geen druk komen op de bloedvaten in mijn hoofd. Kortom oppassen dat ik geen bloedneus veroorzaak. Dit gesprek was voor de narcose, dus ik hoop dat ik alles zo goed weergegeven heb. Ach en zoals gewoonlijk, toen ik dacht dat de operatie zou beginnen lag ik al weer op de uitslaapkamer en ja, heel lekker ingestopt met een warme deken.

Terug op zaal zag ik zoals ik er zelf uitzag. Niet! Ik bedoel dus dat de anderen er niet uitzagen en ik dus ook. Tampon in het neusgat, de draadjes bovenop mijn neus met een grote pleister vastgezet. Een dik gaasje als een snor onder mijn neus geplakt. Dat gaasje was oorsponkelijk wit, maar begon toen ik het zag al aardig rood te worden. En toen heb ik na een aantal paracetamollen mijn zegeltjeskaart ingezet op een morfineprik. Ik verging van de hoofdpijn, kiespijn, kaakpijn en alles wat meer zeer kan doen in je gezicht.

Toch wel lekker gegeten 's avonds al proef je inderdaad niet veel zonder reuk. De hele avond en nacht beetje gedommeld. Je denkt dat het al ochtend is en dan ben je net 20 minuten verder, maar ach zo'n nacht kom je ook wel weer door.

's Morgens om kwart over acht naar de poli, waar iedereen je aanstaart, want al ben je zelf een beetje aan je kamergenoten gewend, je ziet er zelf echt nog steeds niet uit. Tampon verwijderd. Is een beetje naar gevoel. En dan weer een nieuwe snor opgeplakt want het bloed stroomt nog steeds een beetje. In een taxi met een hele aardige taxichauffeur naar huis.