Eén grote worsteling

Wedstrijdterrein

Strijen. 1000 meter schoolslag in de Binnen Maas bij Strijen. Temperatuur water 18 à 19 graden. Temperatuur daarboven 16 à 18 graden. Windkracht 5. Zonnetje? Ja, op weg naar de auto om naar huis te gaan. De eerste 200 meter dacht ik al ik wil eruit. De wind was sterk en blies mij opzij. Daar kon ik tegen. Maar ik kreeg geen lucht. Ben even  achter iemand gaan zwemmen in de slipstream mee. Dat was toch niet zo prettig, want ik was duidelijk sneller, dus kwam niet in mijn slag. Een tijdje naast haar gaan liggen en zo naar het keerpunt. De benauwdheid werd niet minder. Ik ademde, maar kreeg geen lucht binnen. Tenminste zo leek het. Alsof mijn longen gewoon dicht zaten. Ik heb de eerste 500 meter een aantal keren overwogen mijn hand omhoog te steken en in het bootje naar de finish te gaan.  Moet ik toch ook eens meegemaakt hebben. Toch deed ik dat niet. Ik hield mij voor, na 500 meter is dit over. Bij het keerpunt echter nog steeds benauwd. Ik zag wel de finish in de verte (en dat zonder brilletje op sterkte, want dat kan ik sinds een week niet meer vinden) en dat gaf toch een beetje moed om door te gaan. Wel moeilijk om een rechte baan te blijven zwemmen want de wind blies mij nu steeds het riet in. Met schoolslag kan je gelukkig in die omstandigheden beter richting bepalen dan met de vrije slag. Ik was dan ook heel blij dat ik zo verstandig was geweest om op die afstand niet in te schrijven. De tweede 500 meter heb ik mijzelf voorgehouden dat dit de laatste openwaterwedstrijd was die ik zwom. Dit is geen doen. Bij de finish helemaal achter mijn adem, alsof ik de hele afstand gesprint had. Kreeg een hoestbui die met tussenpozen een uur duurde. En ik baalde. Openwaterzwemmen ook afgelopen? Na het wandelen, het fietsen, mijn zwemtijden nu ook hier afscheid van nemen? Ik was niet eens overdreven moe, ben in die laatste 500 meter 250 meter weg gezwommen van mijn tegenstandster. De afstand op zich kon ik aan. Ik had ook geen last van de kou. Alleen die rot longen, die werkten niet mee.

Mijn medezwemmers hielden mij voor dat de omstandigheden niet altijd zo slecht zijn. Dat er ook wedstrijden zijn met een hogere watertemperatuur en een lekker zonnetje erboven. Maar dat is geen openwaterzwemmen. Dan moet je tegen kou kunnen, en dat kon ik als geen ander. Waar anderen bibberend uit water van 16 of 17 graden kwamen, had ik redelijk lekker gezwommen. Watertemperatuur, weersomstandigheden konden nog zo slecht zijn. Ik zwom. En dan zou ik nu zo'n mooiweerzwemmer moeten worden? Dan is het mijn sport niet meer. Mooi weer en een hogere watertemperatuur horen meevallers te zijn, waar je van kunt genieten. Gelukkig ben ik nog goed in Sudoku. Ik zit al op level 7.

's Avonds besluit ik het toch nog een keer te proberen. Volgende week in Scheerwolde. Weer alleen de 1000 meter schoolslag.

Een wonder

Elian 4 juni 2012

Onze kleinzoon is geboren. Een moment om bij stil te staan.

Zes jaar geleden was de vraag haal ik volgend jaar nog. Twee maanden later was het haal ik de nacht nog. En nu ben ik oma geworden via mijn eigen dochter.

Hier word ik stil van, want ik weet, niets is vanzelfsprekend.

Heikel onderwerp

Woensdag naar het ziekenhuis geweest. Dan moet ik via de ingang. Die is geblokkeerd door rokers. Na de afspraak ga ik naar buiten. Ik moet een uitrijkaartje hebben en ga dus naar de parkeerautomaat. Sta weer naast rokers. Ik krijg een hoestbui die 10 minuten duurt en ik krijg een inwendige woede-uitbarsting die uitmondt in de zoveelste klachtenbrief aan het ziekenhuis over het roken.

Donderdag, jaarlijkse ontmoetingsdag met longkanker lotgenoten. We zitten gezellig op een boot die over de Maas en de Waal vaart. Een groepje lotgenoten begint te roken. Ik kijk ernaar. Zeg niets. Gelukkig wordt er door anderen wel wat van gezegd en het roken stopt. Dan ontspint er zich een gesprek over roken. Het is helemaal niet meer gezellig in café's sinds dat rookverbod. Het wordt steeds leger in de café's. Gelukkig mag het weer wel in de kleine café's. Als je langs een snelweg staat is dat ook ongezond. Ik word hier stil van. Natuurlijk zijn er een hoop ongezonde dingen in het leven naast het roken. Maar wat rokers vergeten is dat zij met hun rookgedrag andere mensen lastig vallen. Ik kan niet meer op een terrasje zitten als er links en rechts van mij gerookt wordt. Ik krijg een hoestbui. Ik kies er dus voor om niet meer op terrasjes te gaan zitten. Maar als zelfs longkankerpatiënten de ernst van het roken niet inzien wie dan wel? Waarom kan in Nederland niet wat in alle andere landen wel kan? Gewoon niet roken in openbare gebouwen en openbare ruimtes zonder dat direct gesproken wordt over aantasting van de persoonlijke vrijheid. Waarom kan het in andere landen wel gezellig zijn in rookvrije café's en in Nederland niet? Waar blijft mijn persoonlijk recht op een rookvrije omgeving?

Vrijdagmorgen gaat de telefoon. Het ziekenhuis naar aanleiding van mijn klacht. En dan komt alle woede naar buiten. De hoeveelste klacht is dit niet al. Hoe vaak heb ik niet gehoord dat ze er wat aan gaan doen. Ik zeg dat ik behoorlijk pissig ben en dat ze beter die borden met verboden te roken weg kunnen halen als ze toch niet handhaven....dat ik er wel voor kan kiezen niet op een terrasje te gaan zitten maar ik MOET regelmatig naar het ziekenhuis  gaan..... dat ik  een rookvrije doorgang eis zowel bij binnenkomst als bij het weg gaan en een rookvrije omgeving bij de parkeerautomaat.....

Ik krijg voor 20 juni bericht wat ze gaan doen. Ben heel benieuwd of nu in de komende vier weken gaat lukken wat in de afgelopen vijf jaar niet kon.

Rokers. Het wordt een steeds kleiner groepje, maar ze zijn nog steeds de baas in Nederland!