Nooit gedacht dat ik ooit nog langzamer zou kunnen op de 100 vrij dan die 27 minuten twee jaar geleden in Spaarnewoude, maar zie, de aanhouder wint! Afgelopen zondag in Mijnsheerenland in de Binnen Maas gezwommen. Regen, wind en onweer werd voorspeld. Dat onweer kwam niet, maar de regen en de wind vulden dat gat goed op. Op het terrein zelf met zes man/vrouw de tent opgezet. De tent wilde liever gaan vliegeren dan weer zo'n dag in de regen staan. De speaker meldde dat over anderhalf uur, het moment dat wij het water in moesten, de lucht zou open trekken. Ja, hoe bedoelt u? Ontstaat er door dat gat dan nog meer ruimte voor nog meer regen of breekt de zon er doorheen? Het werd veel van het eerste en een beetje van het tweede. De temperatuur van het water was 18.5, twee graden warmer dan vorige week, maar het voelde kouder. Waarschijnlijk omdat het weer boven het water nu veel slechter was. Geheel onverwacht, want niet op gerekend met deze watertemp was ik heel benauwd. Dit overviel mij dit keer echt. De eerste 500 meter en zelfs ook nog wel met de finish in zicht gedacht dat ik dit niet vol zou houden. Maar ja, al vaker geschreven, opgeven zit niet zo in mijn systeem dus toch maar door. En dat resulteerde in ruim 28 minuten zwemmen voordat ik aantikte na 1000 meter. 28 Minuten. Als je dan geen pr's meer kunt zwemmen door sneller te gaan, dan probeer je gewoon er langer over te doen dan de vorige keer. Weer een mooi voorbeeld van omdenken, waar ik erg goed in begin te worden. Na deze krachtsinspanning lang na gedacht of ik wel voor de tweede keer het water zou ingaan voor de 1000 school zo'n anderhalf uur later. Tot aan de start heb ik door getwijfeld. Helaas, als je er dan toch, al twijfelend, inspringt moet je toch zwemmen. Het voordeel van schoolslag is dat je ziet waar je heengaat, dus geen omweggetjes maakt. Het nadeel is dat je ademhaalt terwijl je naar voren kijkt. En wat ontstaat er in open water met veel wind? Juist golven. En uit welke richting komen die golven op jou af? Juist van voren. En wat gebeurt er vervolgens? Bij het ademhalen neem ik ook een slok water mee en ik verslik mij. Dat overkomt mij meerdere keren en daar kan ik er dus eigenlijk niet meer bij hebben.
Maar let op het woordje "eigenlijk" want natuurlijk zwem ik door en dit keer lig ik een halve minuut korter in het water dan bij de vrije slag maar ook nu weer een van de langzaamste tijden. In het water had ik het niet koud. Te druk met het geworstel met de golven. Later, aangekleed, wel.De hele weg naar huis was ik rillerig. 's Avonds na een warme douche en maaltijd was ik echter weer helemaal in orde. Vreemde hobby dat openwater zwemmen! Vroeger vond ik borduren ook heel leuk.
Ze dachten bijna aan alles daar in Strijen. Een trapje erbij zou wel makkelijk zijn geweest.
Toen ik vanmorgen wakker werd was ik ontzettend benauwd. Dat zal wel aan het weer gelegen hebben. Toch maar naar het zwembad, waar ik met redelijk gemak 2400 meter heb kunnen zwemmen in setjes van 600 meter. Daarna uiteraard de koffie en broodje gezond als beloning. Daar doen wij het toch eigenlijk voor. Vanmiddag besloten wij (Kees en ik) mijn zus op de camping te bezoeken. Op de fiets wel te verstaan. Dat is zo'n 20 km van ons vandaan. 2x 20 km is 40 km. Ach dacht ik. Moet kunnen, desnoods laten wij de fietsen daar staan en nemen we de bus
naar huis. Doen we dat de volgende dag precies andersom. Daar draai ik mijn hand niet voor om. Nee, mijn hand niet, mijn knieën wel. De terugweg uiteraard ook met de fiets afgelegd. Opgeven zit niet zo in mijn systeem. En ja, al fietsend, draaien die knieën wel. En dat heb ik geweten, en nog! Maar het gevoel van heerlijk weer eens een afstand te hebben kunnen fietsen overheerst.
En eindelijk is het dan weer zover. Het open water seizoen is aangebroken. In Spaarnewoude zwem ik mijn eerste kilometer kilometers. Het voorjaarsweer beloofde niet veel goeds voor de watertemperatuur en tot twee weken geleden vroeg ik mij af of die wel boven de vereiste 16 graden zou komen. We hadden geluk. Op de dag zelf scheen zelfs de zon, al stond er ook een hele harde wind die het werk van de zon dan weer wat afzwakte. Maar het was droog, op de kant dan. Het water had volgens de officiële waarnemingen bij de start een temperatuur van 17.1 en verderop 16.7, maar dan was ik toch al ingezwommen, dus mocht het ook wel wat minder zijn. En daar, waar ik mij de afgelopen weken in het binnenbad wel eens af vroeg hoe ik het zomers toch deed, zo maar in het koude water springen, bleek dat op het moment zelf geen enkel probleem te zijn. Toch een kwestie van instelling denk ik. Ik spring het water in en op weg naar de start zo'n 15 meter wen ik al aan het koude water.
Ik was van plan, gezien de trainingsarbeid van de afgelopen maanden die ik niet had kunnen doen, die eerste 1000 meter vrije slag heel rustig te zwemmen. Niets forceren, gewoon kijken hoe het zou gaan. Dat was ik bij de start echter even vergeten. Ik zette er lekker de vaart in en na zo'n 400 meter herinnerde ik mij opeens dat ik het rustig aan zou doen. Het ging echter goed, dus besloot ik op de ingeslagen weg voort te zwemmen. De laatste 200 meter kon ik zelfs nog even aanzetten. Ik kwam dus zeer tevreden het water uit. Het ging
ouderwets lekker. Dit is open water zwemmen zoals het hoort. Gezellig ook dat Kees weer een keer mee gegaan was. Handig ook, want mijn badjas liet ik achter bij de start en Kees kon dus de badjas naar de finish brengen. Dat is toch wel lekker als je zo het water uitkomt. Maar waar was Kees? Geen idee. Dus op
naar de start waar mijn badjas nog over het hekje hing en daarna op zoek naar Kees. Die bleek ergens halverwege de baan te staan kijken waar ik was. Had mij nog lang niet terug verwacht. Ik had gezegd dat ik het rustig aan zou doen. Ja zeg, maar zo lang doe ik er nu ook weer niet over. En nu helemaal niet want groot was mijn verrassing toen ik de tijd officieel onder ogen kreeg. Die was in de 24.41.78 In 2010 had ik er in dit water nog ruim 26 minuten voor nodig en in 2011 en 2012 zaten al mijn tijden (op één na, de laatste wedstrijd) in de 25, 26 en 27 minuten.
Daarna nog de 100 schoolslag gezwommen. De eerste 250 meter lag ik achter de latere nummer drie en dacht dat ik die niet voorbij zou komen. Op 500 meter had ik haar echter gepasseerd en lag ik één lengte voor en dat kon ik volhouden tot aan de finish. Drie seconden was de voorsprong. Maar door deze race, mijn achtervolgster die mij probeert in te halen ik die probeer haar voor te blijven, zorgde er wel voor dat wij beiden met een zeer goede tijd uit het water kwamen. Met 25.03.51 was dit ook voor de schoolslag een van de betere tijden van de afgelopen paar jaar.
Komende zondag Strijen. Ik heb er zin in.
 |
| Elian één jaar |
Na een dag oppassen op mijn kleinzoon heb ik wel behoorlijk veel last van mijn rug. Hij mag dan net één jaar zijn geworden, hij is groot voor zijn leeftijd en dus ook zwaarder. Met deze lengte en dit gewicht hoort hij los te lopen, maar dat doet hij dan weer net niet. Dus sjouw ik hem de trap op en af, til hem op de commode voor een schone luier, til hem op om even lekker met hem te knuffelen en dat wil deze rug niet meer. De volgende dag gaan Kees en ik wandelen. Ik loop nog een beetje krom door mijn zere rug en neem dus de rugzak om mij rechtop te houden. Dat werkt en na ruim 10 km wandelen in ruim vier uur (met af en toe even rond kijken, op de kaart kijken, foto's maken) is mijn rugpijn verdwenen. Daarvoor in de plaats doen wel mijn heupen, knieën en enkels pijn. Deze afstand was dus nog ietsje teveel, was ook niet de bedoeling zo lang. We misten de dwarsverbinding om de route te verkorten. Dag daarop even de buurt in de woonplaats van mijn dochter verkennen met kleinzoon in de wandelwagen. En zo loop ik de pijn in heupen en enkels er weer uit en, mede geholpen door twee dagen gedwongen rust daarna omdat ik maag- en darmproblemen kreeg, verdwijnt ook de pijn in mijn enkels. Nu nog iets zien te vinden om die maag- en darmproblemen weer weg te krijgen. Misschien met dat, waar ik dit stukje mee begon. Een dag oppassen op mijn kleinzoon!
Vandaag bijscholing leercoach, georganiseerd door de KNZB. Goede programmaleider, dus informatief en niet zonde van mijn tijd, wat ik soms wel vind van sommige bijscholingen. Duurde echter wel de hele dag en om 13.00 uur merkte ik dat ik moe was en eigenlijk niets meer opnam. Mijn hoofd liet het volledig afweten. Het was mij het weekje ook wel. Donderdag boottocht met longkankerlotgenoten. Heel leuk en gezellig en er wordt wat afgekakeld, maar ook altijd even moeilijk in het begin als je je realiseert dat een aantal kakels, die er vorig jaar nog bij waren, er dit jaar niet meer zijn. Na zo'n dag op het water wel moe en dan had ik 's avonds nog een vergadering over het zwemcircuit volgend seizoen. Zinnig, ook gezellig, maar beetje teveel voor één dag.
Vrijdagmorgen de begrafenis van een zwemmaatje. Zij stierf aan longkanker. Dat is extra confronterend. 's Avonds de 30x100 gezwommen. Heerlijk als afleiding, lekker leeg zwemmen, niet alleen mijn lichaam, dat had niet direct gehoeven, maar vooral mijn hoofd. Zaterdag dan nog een hele dag cursus is dan toch iets teveel van het goede.
Half uurtje geaarzeld maar toen toch maar verstandig geweest en mij afgemeld voor het middagprogramma. Om half twee naar huis, met toch wel iets van spijt dat ik de rest van de dag zou missen.
Soms lukt het mij wel om verstandig met mijzelf om te gaan. Vandaag dus.
