Rood, groen, geel

Paaltjes in alle kleuren, behorend bij uitgezette wandelingen. Wij wandelen in het Savelsbos, een hellingbos met een hoogteverschil van ruim 50 meter. Het is ons nog nooit gelukt een wandeling volgens een bepaalde kleur paaltjes tot een goede einde te brengen en ook deze keer zien wij opeens gele en groene paaltjes terwijl wij toch echt met de rode wandeling zijn begonnen. Geeft niet. Het zonnetje schijnt en mijn lichaam heeft zich duidelijk neergelegd bij de afstanden die het af moet leggen en houdt zich rustig. En dat terwijl wij heel wat hoogteverschillen moeten overwinnen. En zo lopen wij ongemerkt toch weer verder dan gepland. Twee en een half uur verder verlang ik toch wel naar het einde van de wandeling. Dit keer vinden mijn longen dat ze genoeg werk hebben verzet. Wij lopen al een uur langer dan gisteren. En in de verte hoor ik nu toch die "man met de hamer" aankomen. Bij het zwemmen kom ik ze ook wel eens tegen.Maar nee, het blijken spechten te zijn. We zien een mergelgroeve die we nooit hebben gezien in de voorgaande jaren dat we hier waren. We zien de steengroeve en de grafheuvel waarvan ik zei dat ik dit keer zo ver niet wilde. We zien bankjes, maar ik ben bang dat als ik ga zitten, ik niet meer in beweging kom. En dan, heel in de verte zien wij het einde van de wandeling, onze auto. Wij hebben er drie en een half uur opzitten. Het is maar goed dat wij morgen weer naar huis gaan voor ik overmoedig begin te worden.

Geest en lichaam zijn één?

Nee hoor, niet bij mij. Mijn geest en lichaam liggen constant met elkaar overhoop. Wij zijn nu voor een paar dagen in Limburg. De eerste dag kwamen wij om 17.00 uur aan in ons hotel in Schweiben. Omdat aan dit hotel geen restaurant is verbonden wilden wij gaan eten in Vijlerhof in Vijlen, een hotel waar wij jarenlang kwamen. Wij zagen op de wandelkaart een leuke route daar naartoe van ongeveer 3 km, dus besloten wij om de calorieën al voor de maaltijd zelf weg te lopen. Nu is de ene wandelkaart de andere niet en dat geldt ook voor de kaartlezers. In dit geval betrof het een grote kaart met verschillende wandelingen in stippeltjes aangegeven. Die stippeltjes zie je echter niet op de grond terwijl je loopt en ook andere tekenen in de vorm van bijvoorbeeld paaltjes ontbreken. Gevolg?

Heel veel onzekerheid of wij nu wel of niet de juiste route namen. De route was niettemin wel heel mooi, het weer werkte ook mee, dus op zich geen probleem of wij nu wel of niet de kortste route namen, Tenminste, dat zou geen probleem hoeven te zijn ware het niet dat mijn geest en mijn lichaam het niet met elkaar eens waren. Mijn lichaam verweet mijn geest dat hij aan zelfoverschatting leed en mijn geest verweet mijn lichaam dat het de uitdaging niet aannam. Uiteindelijk kwamen wij na een kleine twee uur wandelen aan in hotel Vijlerhof waar gelukkig nog net één tafel vrij was voor twee personen. Lekker gegeten en toen voor de zekerheid maar zonder omwegen gewoon langs de weg in anderhalf uur terug naar Schweibe. Mijn geest en lichaam kwamen tot de conclusie dat zij beide een beetje gelijk hadden. En ik was het daarmee eens. Kees en ik hebben de eerste dag besloten met een glas heerlijk water met daarin een sterke pijnstiller opgelost. Hij voor zijn frozen schoulder en ik voor mijn kniën, slijmbeurzen en heupen.
Nu eerst slapen en dan kijken wat wij morgen gaan doen.

Monnikenwerk

Inderdaad, lintjes van medailles halen lijkt gemakkelijk maar dat is het niet. Je moet die ringetjes open drukken en dat kost je je nagels. Gelukkig kreeg ik hulp van oudste kleindochter. Met zijn tweeën is dat ook gezelliger om te doen. De lintjes konden zo in een plastic zak, om te worden gedoneerd aan de vereniging. Een grote berg medailles sorteren valt ook niet mee. De medailles wilde ik overzichtelijk bewaren, maar ze mochten niet veel ruimte innemen. Eerst maar sorteren dan in stapeltjes medailles van de Nederlandse, Luxemburgse en Franse kampioenschappen, dat was de grootste hoeveelheid. Nadat de medailles van de Dutch Open in Apeldoorn en de Veteran Games in Denemarken ook uit de stapel waren gehaald werd het al overzichtelijker. Toen ook nog de medailles van de diverse Nederlandse klassementswedstrijden, de Gelderse Kampioenschappen, de Swimmeet en Mastersgala in Breda uit de stapel waren  gehaald bleven er nog wat   medailles over van diverse wedstrijden in Duitsland en herinneringsmedailles van diverse Europese en Wereldkampioenschappen en natuurlijk nog medailles uit de categorie open water zwemmen. 
Nu zit alles in glazen potten om de medailles toch niet uit het zicht te laten verdwijnen. Het zijn stille getuigen van heel wat plezier in het water.

Weer een deadline gehaald

Maar daarmee ben ik er nog niet.  Bureau is dan wel leeg en er kan weer aan gewerkt worden. Kasten zijn opgeruimd. Papierwerk is, voor zover niet bij het oud papier beland, keurig gesorteerd in schapjes opgeborgen. Maar Ik heb ook nog heel veel medailles.

Dit is maar een heel klein gedeelte van mijn voorraad medailles

Deze wil ik van hun linten ontdoen. De linten kunnen weer goed door de vereniging hergebruikt worden. De medailles worden overzichtelijk opgeborgen in doosjes. Hier zal nog heel veel tijd in gaan zitten en het zal heel wat nagels kosten, maar dat kan ik doen in uurtjes dat ik niets te doen heb (wat is dat eigenlijk, niets te doen hebben?)

En wat er dan nog ligt is een hele stapel t-shirts, die ik bij openwater wedstrijden kreeg. In eerste instantie wilde ik die ook weg doen, maar in tweede instantie heb ik besloten de logo's en teksten ervan te bewaren en hiervan een dekbedovertrek te maken. Dat wordt dus knippen, rangschikken, naaien enz.
We zijn er dus nog lang niet, maar wel op de goede weg. Ik begin opruimen echt leuk te vinden.
Op naar de logeerkamer! 

 

Gaat het niet snel, dan moet het maar mooi

Kampen. Even mijn allroundklassement over 10 afstanden vol zwemmen. Ik moet nog 50 en 200 school en 200 rug. Tweemaal een 200 meter nummer. In wat voor overmoedige bui bevond ik mij toen ik mij hiervoor inschreef? Zo belangrijk is dat klassement toch ook weer niet. Inzwemmen doe ik niet, dat zijn ook meters die ik moet maken. Ik gebruik mijn eerste nummer, de 200 meter rug, daar maar voor. De 50 school kan ik misschien wel zien als wedstrijd. Is tenslotte maar één baantje. De 200 school wordt dan weer uitzwemmen.

En ja, als de mensen mij, gezien de tijd die ik erover ga doen, zo lang zien zwemmen kan ik ze beter gelijk ook een goed voorbeeld geven van hoe het moet.

Bijkomend voordeel is dat je met een goede techniek het langer kunt volhouden en daardoor toch ietsje sneller door het water gaat dan je vooraf verwacht had. Ik geef mijzelf dus een techniekopdracht mee. Op de rug letten op roteren. Op de 200 school kan ik dan aan een zwemgenoot ook nog even laten zien wat ik bedoel met slag afmaken. Ja, ik blijft trainer ook al zwem ik nu zelf. Op de 50 school kan ik het inderdaad niet laten toch even gas te geven, uiteraard met behoud van techniek, en laat zo twee concurrenten toch nog achter mij.

Een gezellige dag, maar wel veel te vermoeiend voor mij. De wedstrijden begonnen om 16.45 uur en duurden tot 21.00 uur. Dat samen met het feit dat ik 's morgens nog een paar uur training had gegeven maakt dat ik nu doodmoe ben en ik moet nog helemaal van Kampen via Amersfoort naar huis rijden. Ik doe een klein dutje op de kisten achter de start. Daarna even naar buiten de frisse lucht in. Dat helpt. Ik ben weer wakker. De reis naar huis zit ik gelukkig weer klaarwakker achter het stuur. Ik hoef de auto dus niet onderweg aan de kant te zetten. Om 22.30 uur ben ik thuis, wil naar bed en ja hoor, doodmoe en klaarwakker. Het duurt nog een paar uur voor ik in slaap val en ben nu ook weer vroeg wakker. Ik duik er toch maar weer in. Vanmiddag naar een concert, moet ik wel uitgeslapen zijn.

Het roer gaat helemaal om

Soms gaan dingen niet zoals ik wil. Dan moet ik maar willen zoals het gaat. Kwestie van roer omgooien (variatie op omdenken). Na een week vakantie moet ik in het water weer helemaal opnieuw beginnen. Kan nauwelijks een kilometer zwemmen, laat staan trainen. Het MOZ (Meerjaren Opleidingsplan Zwemmen) dat wij hanteren in de opbouw van de training van onze zwemmers kent verschillende fases. FUNdament, Train Techniek, Train Trainen, Train Racen en Train voor Top.

Ik begin voor mijzelf weer bij FUNdament en Train techniek. FUN, het woord zegt het al, is vooral het plezier in zwemmen hebben en houden. Train techniek is nodig om mij op een technisch juiste wijze door het water te bewegen. Hier houd ik het voorlopig bij. Zin hebben in trainen, plezier hebben in trainen, techniek behouden en verbeteren. Dit zijn de doelen die ik heb. De trainingen worden nu dus doel op zich. En de wedstrijden? Naar wedstrijden ga ik voor de gezelligheid. Ik zwem afstanden die ik leuk vind. Niet om te presteren. Dat komt wel weer. Of niet. Kan ook. Snel zwemmen mag wel, in een estafette bijvoorbeeld, dat is altijd leuk. De gezwommen tijden staan echter (voorlopig) niet meer centraal. Alleen het plezier!