Luxemburg Open Kampioenschappen 2015

Als ieder jaar weer gezellig met Lidia in de auto. Dit keer veel files onderweg. Na 5 kwartier pas 60 km afgelegd. Geeft niet. We hebben zoveel bij te praten dat de oorspronkelijke duur van de reis te kort zou zijn geweest. En het voordeel van in de file staan op de ene snelweg is dat de file op de volgende inmiddels is opgelost als we daar eindelijk zijn. Eerste pr al te pakken. Tweede 60 km ging in een half uur. Aangekomen in Luxemburg in het sportcomplex ging al vlug het uit. Dus vroeg gaan slapen.

Als vanouds weer ontzettend gezellig. Bovendien goed gepresteerd. Door de resultaten van de race-pace setjes in de training voelde ik wel enige druk toen ik aan de start ging voor de 200 rug. Maar de verwachtingen werden waargemaakt met een pr van 13 sec. Dat is natuurlijk leuk, maar heeft wel gevolgen voor de race-pace de komende tijd. Die moeten dus 3 sec sneller per 50 m.  Betekent ook weer dat ik het aantal keren dat ik die tijd haal achter elkaar minder zal zijn, dus dat ik eerder mag stoppen. Altijd alles van de zonnige kant blijven zien.
De tijd op de 100 rug, gezwommen nog nahijgend van de zeer snelle 50 vrij in de estafette, geeft ook aan dat het nog sneller moet kunnen op de rugslag. Daar ga ik mij dus op richten dit seizoen in de aanloop naar het EMK volgend jaar.Van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn zwembadkleding, in afwachting van de nieuwe clubkleding, alvast aan te passen aan de nieuwe verenigingsnaam.

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Of andersom

September, start van het Zuyderzee Masters Circuit.De afstand waarmee ik startte, 200 vrij, stelde na la die kilometers in open water natuurlijk niets voor. Moest er alleen aan denken nu mijn benen wel goed te gebruiken. In wedstrijden buiten laat ik ze nooit zo hard werken. Dit resulteerde in een pr van rond de anderhalve seconde. Drie uur later de 100m schoolslag. Na al die keren 1000 meter schoolslag was ik pas echt op snelheid toen ik al klaar was. Geen pr, wel bina. Na weer een uur wachten de 200 rug. Hier had ik echt geen zin meer in en ging dus rustig van start. Lag per baan vier keer in de lijnen (wel een binnenbad maar aan het plafond niets waarop ik mij kon richten), drie mislukte keerpunten (geef mij maar open water met een boei om te ronden) maar ondanks deze oponthouden toch slechts 5 sec boven mijn inschrijftijd. Dat moet volgende maand in Luxemburg dus sneller kunnen.
Was erg gezellige, maar ook heel lange wedstrijd. Voor mij te lang. Was om 23.00 uur pas thuis (14.45 uur van huis weg gegaan). Toch een leuk begin vban het seizoen dat in het teken staat van voorbereiding op het EMK in Londen mei volgend jaar.

Een week later de Nationale Masters Club Meet in Alkmaar. Weer goed gezwommen. De ervaring van de laatste jaren heeft mij geleerd geen hoera te roepen voordat het seizoen voorbij is. De winter brengt vaak een terugslag.

Tijdens de training een race pace set geprobeerd. Weer eens wat anders. Proberen zo vaak mogelijk je gemiddelde tijd op de 200 meter op een bepaalde slag te halen. Vaste vertrektijd die tijd + 20 sec rust. Haal je de tijd een keer niet, dan één minuut extra rust. Haal je voor de derde keer de doeltijd niet of 2x achter elkaar niet, dan mag/moet je stoppen. Ik nam de 200 rug als uitgangspunt, mijn hoofdnummer op het EMK nu de vrije slag niet meer wil. 
Resultaat: 10x onder de tijd, 11e keer niet, dus een minuut extra rust. Daarna weer zes keer onder de tijd, maar de 18e keer niet. Weer een minuut rust. Poging 19 t/m 22 lukt het weer onder de tijd te blijven, de 23e keer zit ik erboven. Hoera, ik mag stoppen. Toch ruim een kilometer op snelheid gezwommen. Had je mij van tevoren de opdracht gegeven 20x50 hard dan had ik gedacht dat lukt mij nooit. Moe maar zeer tevreden dus. Leuk dat ik een clubgenoot in het zwembad tegenkwam zodat wij na afloop samen de cappuccino konden drinken die ik nu wel echt nodig had.

NMK open water

Laatste weekend augustus. zaterdagmorgen de NK 3km vrije slag voor Masters. Lang geaarzeld of ik nu wel of niet mee zou doen. Het afgelopen seizoen waren de resultaten erg wisselend. Van 24 minuten in Hoorn waar de tijden altijd langzamer zijn door golven en wind tot 29 minuten een week later in de Bosbaan waar de tijden altijd sneller zijn vanwege de rechte baan. Heel vreemd dus. Ik kan niet ontdekken waarom de tijden zo sterk verschillen van week tot week en daar baal ik flink van. Maar goed, Toch maar meegedaan aan het NK. De afstand werd gezwommen in 2x 1500 meter, dus per baan 750 meter. En ach, ik lig achteraan en heb dus af en toe goed contact met de juryleden in de bootjes. Die moedigen mij aan. Zwaaien naar mij. Ik zwaai niet terug want dat is het teken dat ik eruit gehaald wil worden. Eigenlijk gaat het best lekker zo in mijn eigen tempo, nu ja tempo..... Na 2250 voor de laatste keer de boei ronden. Een jurylid in de boot roept "goed zo Loekie, volhouden, nog maar één baantje". Ik schiet in de lach, verslik mij bijna, maar verhoog het tempo een beetje. Het is tenslotte nog maar één baantje. De tijd is 1 uur en 38 minuten. Ruim een half uur langer dan enkele jaren geleden. Tja, met de die tijd ben ik niet blij. Wel met het feit dat ik dus ruim anderhalf uur achter elkaar kan zwemmen zonder te stoppen. En er zijn ook zwemmers, jonger dan ik, uit het water gehaald.

De dag erop zwem ik ook in de morgen de 2km schoolslag. En die zwem ik in een uur. Op de schoolslag ben ik dus weer sneller dan op de vrije slag. Dit hoort niet. Maar doe er maar eens wat aan. 's Middags zwem ik nog een keer 1000 vrij en 1000 school en dat had ik dus beter niet kunnen doen. De temperatuur van het water was 16 graden en dat vind ik dan wel niet koud, maar mijn longen wel. Bovendien merkte ik dat 7km zwemmen binnen 36 uur ook niet erg verstandig was.
Welk gevoel houd ik nu over aan dit weekend en aan dit openwaterseizoen? Ik weet het niet. Het zwemmen vind ik heerlijk. Lange afstanden in open water is mijn sport, meer dan de wedstrijden in het zwembad. Maar of ik nu zo gelukkig word van deze tijden? Niet echt.Gelukkig ben ik erg goed in omdenken. De tijden mogen dan niet goed zijn. Ik kan wel steeds langer achter elkaar door zwemmen.
Samenvattend: Oogst van dit weekend 1e en Ned Kampioen op de 3000m vrije en 2000 meter schoolslag, twee kaneelstokken, bloemen, diploma's, een zere knie, 2 baanrecords en een grenzeloze vermoeidheid. En dan was dit ondanks wat negatieve gedachten toch een grandioos weekend.

Wie het langst hoest, hoest het best

Al weer maanden aan het hoesten en vooral de laatste paar weken weer heel erg. 

Vorige week een aantal dagen koorts tegen de 40 graden. Dan toch maar even langs de huisarts. In mijn longen was wel iets te horen, maar niet veel. Uitslag bloedonderzoek gaf ontstekingswaarden aan. Het zou een virale longontsteking kunnen zijn, maar op grond van mijn klachten en geschiedenis toch een antibioticum- en prednisonkuur, plus een verwijzing naar de KNO-arts om te zien hoe het met mijn holtes stond. Open Water Wedstrijd in Vriezenveen ging dus niet door.

Afspraak bij de KNO-arts levert eigenlijk niet veel op. Ja, mijn slijmvliezen zijn niet in goede conditie, maar de openingen zijn nog doorgankelijk. Allergietest levert gelukkig niets op. Tegen huisstof heb ik gezien mijn huishoudelijke capaciteiten waarschijnlijk al weerstand opgebouwd. Hij verwijst mij naar de longarts, waar ik gelukkig al dezelfde week terecht kan. 

De longarts vindt op de foto van de KNO-arts toch dat er teveel slijm achterblijft in mijn holtes. Dus een neusspray die met een week of twee het hoesten zou moeten stoppen. Longfoto's niet anders ten opzichte van de vorige. Longarts zal contact opnemen met KNO-arts. 

Na de spray een aantal dagen gebruikt te hebben, nog geen verbetering waarneembaar. 's Nachts gaan de hoestbuien door tot een uur of vier en ook de temperatuur schiet weer omhoog. Ik ben het nu helemaal zat. Dus zit ik weer bij de KNO-arts. Hij raadt mij een electrische neusdouche te gebruiken om de holtes schoon te houden en beter adem te kunnen halen. Die kost rond de € 75,-- en wordt niet vergoed door de Zorgverzekering. 

Vreemd vind ik het dan weer dat ik tijdens de training vanmiddag 10x100 zwem in een alleszins acceptabele tijd.
Mijn lijf? Ik begrijp er helemaal niets van.

Ik ken mij lijf niet meer

Waar ik de laatste tijd steeds vaker moeite mee heb is dat ik mijn lijf niet meer ken. En daarmee bedoel ik dat ik niet weet wat ik wel en wat ik niet aankan. Ik kan heel onverwacht ontzettend moe zijn, zonder dat ik een oorzaak kan vinden. Ik kan ook terwijl ik moe ben dan opeens wel weer heel goed zwemmen.

Ik sta in Grootebroek aan de start van de 400 meter vrije slag. Al twee uur loop ik mij af te vragen of ik mij niet af moet melden. Zo moe ben ik. Ik zie zo tegen deze afstand op. Het duurt even voordat er een tijdwaarnemer bij mijn baan staat en maak al een grapje met de scheidsrechter dat er geen tijd opgenomen hoeft te worden als hij maar wel noteert dat ik de afstand gezwommen heb, want dat heb ik nodig voor het klassement.

Dan gaat het fluitje, ik lig in het water en alle moeheid verdwijnt. Het gaat lekker, ik kan goed doortrekken, de keerpunten lukken en aan het einde kan ik nog versnellen. Omdat ik in de baan zwem langs de kant zie ik mijn ploeggenoot gebaren dat ik vlak zwem. Dat is dan mooi meegenomen want ook dat heb ik al een tijd niet meer gekund. Zegt overigens nog niets van de tijd want je kunt heel vlak heel langzaam zwemmen en heel vlak heel snel.

Dan tik ik aan en ik kan mijn oren niet geloven. Een tijd ver onder mijn inschrijftijd en een tijd waar ik de laatste twee jaar niet meer bij in de buurt ben gekomen. Maar hoe kan dit nu?

Twee weken later zwem ik in IJsselmuiden de 800 meter. Ook nu vraag ik mij weer af of ik die lange afstanden niet moet laten voor wat ze zijn en mij gewoon beperken tot 200 meter en korter, desnoods een 400 meter. Na 350 meter ben ik al moe. Ik neem mij al zwemmend voor dat dit de laatste keer is dat ik een lange afstand zwem. Ik neem mij voor ook niet aan het open water seizoen mee te doen.Ik neem mij elke 100 meter voor dat ik eruit stap. Dan tik ik aan. Gewoon, na 800 meter. En wat blijkt? Natuurlijk was ik na 350 meter moe. De eerste 400 meter legde ik als tussentijd, dus zonder eindsprint, 3 sec sneller af dan mijn eindtijd 400 meter in Grootebroek. En die eerste 400 meter gingen ook weer heel vlak. Daarna gingen de tussentijden zo'n 4 seconden omhoog, maar ook dat hield ik 350 meter vol, waarna er nog een eindsprint kwam van 1.05. Dus ook op de 800 meter weer een tijd, sneller dan ik de laatste jaren zwom.

En natuurlijk ben ik hier blij mee. Maar ik vind het heel deprimerend dat ik niet weet wat mijn lijf aankan op bepaalde momenten. 

Ik ken mijn lijf niet meer.

70 en 9 jaar geleden

En dan is het weer mei en komt de dag eraan dat ik 70 jaar geleden geboren werd en dat het 9 jaar geleden is dat ik voor het eerst een bezoekje bracht aan de longarts en de diagnose longkanker kreeg. De laatste tijd moet ik steeds weer aan die periode denken. Ik ben emotioneel. Als ik het woord kanker hoor schieten de tranen al in mijn ogen. Maar ook als ik zwem en ik realiseer mij dat ik zwem en dat het zo heel anders had kunnen aflopen springen de tranen in mijn ogen. Mijn brilletje loopt vol. Wat heb ik toch een enorm geluk gehad. En ja, dat vieren wij. Mijn verjaardag is geen probleem. Alle broers en zussen op mijn verjaardag zelf. Voordeel als iedereen de pensioengerechtigde leeftijd al lang voorbij is. Kan gewoon op een dag midden in de week. Het

overlevingsfeestje met mijn vrienden is moeilijker te plannen. De wedstrijdkalender moet erbij gehaald worden. Wanneer zwemmen we zelf, wanneer moeten we coachen. En dan maar hopen op mooi weer, want de 20 mensen die ik uitnodig kunnen echt niet in mijn kamer. En nog iets. De tuin. Die moet ontdaan worden van al het ongewenste onkruid. Mijn vriendin komt mij even helpen alles in kaart te brengen.

Ik maak een plattegrond, vul daarin de namen  van de planten die er staan, maak foto's en ga aan de slag. Ruim een week lang zo'n twee à drie uur bezig in de tuin. Ik heb een nieuwe hobby. Breng meer tijd in mijn tuin door dan in het zwembad. Allereerst groen wegtrekken tussen de tegels. Waarom groeit het gras daar toch beter dan op het stukje

grond midden in de tuin dat ik daarvoor bestemd heb? Dan het zevenblad, de klimop, de dovenetel. Er komt schot in. Om planten die ik hebben wil te onderscheiden van planten die ik niet hebben wil en om te voorkomen dat de planten die ik wel wil door elkaar heen gaan groeien zodat en de planten en  ik niet meer weten wiens plek het is maak ik afscheidingen met cacaodoppen. En ik ben zeer tevreden met het resultaat. Zo langzamerhand is de dip weer verleden tijd en kan ik weer genieten van het leven zoals het is.

Dipje voor het ONMK-

De maand april bracht ik door in een dipje. Kwam het door het overlijden van Wim? Kwam het omdat het met zwemmen weer niet zo wilde lukken? Kwam het omdat ik weer constant aan het hoesten was? Ik weet het niet. Wel wist ik dat ik voor het eerst in al die jaren dat ik bij AZ&PC zwem geen zin had in de NK, ook niet voor de gezelligheid. Ook de eerste dag in Eindhoven nog steeds geen zin. 's Avonds vroeg naar bed. En dan begint op de tweede dag langzaam weer een wat positiever gevoel bovendrijven. Vind ik het toch wel weer gezellig zo met de ploeg in een huisje.

Op de derde dag van het ONMK kijk ik naar de laatste serie 800 vrij mannen. Over een kleine 20 minuten het water in voor de 1500 meter. Ik vraag mij af wat mij bezield heeft om mij in te schrijven voor deze afstand op de derde dag. Heb  al een behoorlijk programma achter de rug. Zo'n 1850 wedstrijdmeters. Tja het moet je hobby maar wezen.

Mijn ploegmaten voor de start laten weten dat ik bij een tijd rond de 39 minuten een gat in de lucht zou springen, als ik daar dan nog de fut voor zou hebben tenminste. Bij 40 minuten of langzamer zou ik mijzelf 5 minuten balen toestaan. En dan kom ik na die 1500 mdeter het water uit en hoor tot mijn grote verbazing 37.17 roepen. Dat gat in de lucht komt een andere keer. Ben ik nu een beetje te moe voor. Maar ik ben zo blij met deze tijd.

Nu alleen nog de 200 rug en 50 vrij. 200 rug is ook vier uur na de 1500 meter vrije slag nog erg vermoeiend, zelfs als je hem heel rustig op techniek zwemt. Ook de Speedo, overgenomen van Henriëtte (rugslagzwemster) kon hier niets meer aan doen. Tijd was in ieder geval voldoende om nr. 2 achter mij te laten.

En dan rest nog één afstand. De 50 vrij. Kijken of er nog iets in mij zit om eruit te laten komen. Begint al goed met een voor mij hele snelle starttijd, al wist ik dat op dat moment nog niet. De man met de hamer, die al naast mij op het startblok stond, werd door die kracht weggevaagd. Ik kon van begin tot einde racen met dan aan degene die naast mij lag en steeds dichterbij kwam. Resultaat? Een hele goede tijd en dat na drie dagen zwemmen. Zo werd het uiteindelijk toch nog een gezellig toernooi. Was wel blij dat ik nu

niet in de auto hoefde te stappen maar nog een nacht in het huisje kon blijven.

De volgende dag met Lidia en de kinderen lekker in de zon op het park doorgebracht aan de rand van de plas. Nog even nagenieten in de zon. En  waarmee doe je dat? Juist! Met cappuccino en appelgebak.

Wim den Boer 10-4-1923 - 02-03-2015

Wim den Boer, mijn oude baas, hij is er niet meer.
10 Jaar lang was hij als directeur van het bondsbureau van de KNZB mijn baas. En wat voor een. Nooit meer zo'n warme, invoelende baas mee gemaakt. Ook na mijn bondsbureautijd bleven wij contact houden. Toos, zijn secretaresse op het bondsbureau en een goede vriendin van mij, Wim en ik, een driemanschap. Op het bondsbureau, maar ook in de jaren daarna, toen Toos en ik daar niet meer werkten. Samen uit eten om een reünie voor te bereiden voor de mensen van het eerste uur op het bondsbureau. Toos stierf heel plotseling, heel onverwacht in 2008. 
De laatste twee jaar waren niet de beste jaren voor Wim. Vasculaire dementie heet het met een mooi woord. Wim werd verward, vergeetachtig, maar nog steeds wist hij iedereen te vertellen dat ik bij hem gewerkt had en dat hij 's avonds om 23.00 uur het licht bij mij moest uitdoen als ik nog zat te werken. Ja werken op het bondsbureau in die tijd was geen kantoorbaan van 09.00 tot 18.00 uur.
Iedere vrijdagmorgen bezocht ik Wim. Als het even kon lekker buiten wandelen of koffiedrinken aan de overkant in het restaurant van Zwembad Den Hommel of samen met zijn zoon en vrouw zwemmen in Den Hommel. Vrijdag 27 februari zouden wij weer gaan zwemmen. Het ging niet door. De avond daarvoor was Wim naar het ziekenhuis gebracht, gevallen, gebroken heup. En zoals het zo vaak gaat op die leeftijd. Die val en de daarop volgende operatie luidde het einde in van het leven van Wim. 10 Dagen lang heb ik mee mogen lopen in het 24 uurs rooster om Wim niet alleen in het ziekenhuis te laten liggen en vervolgens in het hospice. Ervoor zorgend dat hij altijd een bekend gezicht zag. En dan op maandag 2 maart het telefoontje. Wim is 's nachts overleden. Wim is er niet meer. Geen gesprekken meer over onze tijd op het bondsbureau. Over ons zwemmen in zwembad De Kromme Rijn, toen nog niet verwarmd, in de pauzes. De interlands in de zomer. De aanplakbiljetten om de aandacht te vestigen op de interlands die in de zomer gehouden werden en die wij 's avonds laat op muren en schuttingen plakten. De serie-indeling voor de NK's die op één avond ingedeeld en uitgetypt moesten worden (met 5 doorslagen!) zodat de volgende dag de drukker aan het werk kon met het programma. Ach zoveel herinneringen. Die keer dat ik het verkeerde programma naar de DDR gestuurd had en daar pas achter kwam bij de interland zelf. Programma's konden weggegooid worden. De DDR vond het gelukkig geen probleem ons programma te zwemmen waarop wij de zwemmers geselecteerd hadden. Zij waren toch wel sterker. Reactie van Wim? Ik heb je veel te hard laten werken. Die keer bij het EJK dat ik 's avonds nog als een gek uitslagen zat te typen voor de pers omdat een ander het stapeltje meegenomen had (er was nog geen fotokopieerapparaat in die tijd, alleen het stencilapparaat) en Wim vond dat ik stoppen moest. Ik was aan het werk op de enige elektrische

typemachine die ons bureau rijk was. Wim zei alleen maar "Als ik zo doe".... en hij trok de stekker uit het stopcontact..... "juist, dan kun jij niet meer verder"
Ach er zijn zoveel herinneringen. Ik kan ze nooit meer met hem ophalen. Weer een tijdperk afgesloten. 
Wim ik zal je zo missen.

Lenig zijn klinkt leuk

Ja lenig zijn klinkt leuk. Maar als dit een euforisme is voor te slappe gewrichtsbanden en pezen en bindweefsel om je gewrichten stevigheid te geven en chronische pijn veroorzaakt, is het minder leuk. Op dit moment werkt een band om mijn onderarm net onder mijn elleboog gelukkig goed tegen een pijnlijke elleboog. Maar het is wel irritant dat ik desondanks geen verpakking voorzien van een kindersluiting kan open maken. Ook is de pijn niet helemaal weg en kom ik soms ook moeilijk de trap op en af door pijnlijke knieën, maar ach, die trappen veroorzaken toch al last door een tekort aan zuurstof, dus dat kan er nog wel bij. Trouwens eventjes omdenken. Door die knieën moet ik rustiger de trap op, vlugger kan niet eens. En dan valt het met dat zuurstoftekort boven gekomen weer mee. En dan, er blijkt niet veel of eigenlijk, helemaal niets, tegen te doen dus ik hoef geen tijd te verdoen aan

ziekenhuizen aflopen voor hulp. Die tijd besteed ik dan weer aan het in conditie houden van mijn spieren door middel van oefeningen in de sportzaal. Als je het omdenken goed onder de knie hebt (let op de woordspeling) dan zie je eigenlijk alleen maar voordelen. 
En ach, als ik al te lenig word kan ik altijd nog op ballet.

Na 8 jaar opnieuw ONMK in Heerenveen

En dan is het vrijdag 23 januari. 's Morgens vroeg om kwart over vijf opstaan om via Nijkerk, om iemand op te halen, naar Heerenveen te rijden voor het ONMK kb. Acht jaar geleden was hier in Heerenveen mijn eerste NMK na de operatie. Er is veel gebeurd in die acht jaar. En voor het eerst

in al die jaren durf ik nu weer mijn oude afstanden te zwemmen op een NMK. Deze eerste dag ga ik om 09.00 uur van start voor de 1500 meter en rond half zes de 200 meter vrije slag. Een hele dag dus om bij te komen. Op de 1500 vrij zwem ik redelijk vlak. En mijn tijd is rond de tijd van Luxemburg in oktober en  Amersfoort in december. Daar ben ik erg blij mee. En ook de 200 meter vrij gaat 's avonds in een alleszins acceptabele tijd. Natuurlijk ben ik moe, maar niet uitgeput.

Wij zitten met de ploeg in twee zes-persoons huisjes.Een gezellige ploeg zo bij elkaar. Toch blijf ik niet te lang genieten van die gezelligheid. Vroeg naar bed. Morgen staan er weer drie afstanden op het programma. Gelukkig niet al te vroeg op.

De volgende morgen ligt er een dikke laag sneeuw. Vanuit het zwembad krijgen wij het bericht dat door de gladheid het programma een half uur later begint. Dat halve uur extra hebben wij hard nodig om de auto's van sneeuw te ontdoen, ijs weg te krabben en via een gladde weg heelhuids bij het zwembad te zien komen. Dat lukt allemaal binnen de gestelde tijd.


De 200 school belooft spannend te worden. Ik lig tussen twee jongere zwemsters Mijn leeftijdsgenoot ligt een paar banen verder. De zwemster rechts van mij ben ik al gauw voorbij, maar tot mijn grote verbazing kan ik de zwemster links van mij, die veel sneller is, ook redelijk bijhouden. Na 150 meter ga ik haar zelfs voorbij en bij de finish lig ik een eind voor. Even ben ik zelfs bang dat ik mij verteld heb en nog twee banen moet. Maar nee, er staat echt een eindtijd op het bord. Mijn echte concurrente is 1/100 sneller dan ik zie ik op het scorebord. Maar dat heb ik verkeerd gezien. Ik blijk net iets sneller aangetikt te hebben hoor ik van mijn ploeggenoten als ik uit het water kom. De aandacht voor mijn keerpunten de laatste twee weken tijdens de training heeft gewerkt.

Na een training van 1500 tot 2000 meter heb ik altijd drie dagen rust nodig. Het is dan ook niet zo gek dat na 1900 wedstrijdmeters in anderhalve dag mijn armen en benen tijdens de eerste meters van de 100 vrij al erg zwaar aanvoelen. Toch is de uiteindelijke tijd niet slecht. Nog 100 rug en dan zit het er voor vandaag weer op. Wie had dat de laatste jaren kunnen geloven dat ik zo'n zwaar programma weer zwemmen kon. Ik zeker niet.

Dag 3 begin ik met de 800 meter. De focus ligt (vind het leuk dat woord ook eens te gebruiken, staat zo professioneel) op de keerpunten. Ik kan volgens plan alle keerpunten, en dat zijn er 31! versnellen naar het keerpunt toe en blijf niet hangen. Tevreden met mijn tijd. Daarna komt dan het leukste deel, lekker uitzwemmen/drijven/dobberen in het instructiebad met wellness temperatuur. Daar doe je het toch voor.
Tijdens het uitzwemmen realiseer ik mij weer hoe bijzonder het toch is dat ik hier zwem. Deze afstanden weer aankan. Dat de tijden veel langzamer zijn geworden dan op grond van acht jaar ouder zijn verwacht mocht worden, doet mij niets meer. Ik kan nog steeds genieten van het kunnen zwemmen. 

De 200 rug zwem ik vooral op techniek. Dat gaat goed tussen de twee vlaggetjeslijnen. Voor de vijf meter van de vlaggetjeslijnen tot aan de keerpunten heb ik echter steeds een wisselend aantal slagen nodig. Lijkt wel of ze de lijn verplaatsen, elke keer dat ik eraan kom. Desondanks weer een tijd waarmee ik zeer tevreden ben.

En dan tot slot de 50 meter vrij, waarin ik het laatste beetje energie dat ik nog heb kan stoppen. Daardoor finish ik tot mijn grote genoegen zo'n 3 sec sneller dan waar ik op gerekend had.

De oogst van dit ONMK is 6 gouden en 2 zilveren medailles. Terugblikkend op dit ONMK vraag ik mij toch af waar al die mensen van geboortegolf 1945 zijn gebleven. 6 Gouden medailles winnen is natuurlijk leuk, maar dan alleen als er ook 6 zilveren en 6 bronzen worden uitgereikt. Ik doe het nu dus

maar met het plezier waarmee ik gezwommen heb. Met de tijden, die echt geen honderdste van een seconde sneller hadden gekund, want ook de wat trage keerpunten kon ik echt niet sneller doen. Met de onzettend gezellige ploeg die wij hebben en die al lekker aan het verjongen is. Met de fijne sfeer tijdens de wedstrijden. Met die juryleden die altijd weer op komen draven zodat wij onze sport kunnen beoefenen. 

Zwemmen? Ik kan niet zonder!