Zwemmend hoesten of hoestend zwemmen?

De laatste jaren breng ik de kerstperiode hoestend door. Dit jaar was daarop geen uitzondering. De laatste drie weken kon ik door het hoesten slechts één keer in de week trainen. Dat kun je eigenlijk geen trainen noemen, maar het is wel regelmatig in het water liggen. Dat dan weer wel. Vandaag weer lekker getraind, waarbij ik mijzelf de vraag stelde of dit zwemmend hoesten of hoestend zwemmen was. Beide disciplines beheers ik uitstekend. Bovendien doen na een zware training of na een periode van hoesten dezelfde spieren pijn. Je zou dus kunnen zeggen dat als ik niet kan trainen door het hoesten, het hoesten zelf toch de spieren prikkelt tot werken. Leuke gedachte. Doe ik toch noch iets aan mijn conditie, als ik niet in het water lig.

Beter kan ik het niet verwoorden

Al geruime tijd houd ik mij al hoestend uit mijn slaap. Niet prettig. Ik vond nog een codeïnetabletje, nam dat in, en ik sliep vannacht helemaal door.
Vanmorgen dus even de huisarts gebeld of ik nog een receptje kon krijgen. Dat kon, maar hij wilde toch nog even naar mijn longen luisteren.
In de wachtkamer las ik onderstaand gedichtje, treffend door zijn eenvoud.
Met mijn longen niets aan de hand overigens, maar mocht het hoesten na het weekend nog niet over zijn toch weer even langs komen.
 

Ze hadden nu de wind achter zich, zodat ze niet hoefden te schreeuwen.

“Konijn is knap” zei Pooh peinzend

“Ja” zei Knorretje “Konijn is heel knap”

“En hij heeft hersens”

“Ja” zei Knorretje. “Konijn heeft hersens”

Het was een hele tijd stil

“Daardoor komt het zeker” zei Pooh “ dat hij nooit iets begrijpt”

                              

Uit: de Tao van Pooh

Soms vergaat de wereld wel

De laatste week stond in het teken van de vraag vergaat de wereld nu wel of niet. Feestprogramma's voor de laatste dag verschenen in diverse talen. En zo waren er meer grappen op hyves, facebook, twitter enz.
Voor veel lotgenoten van mij zijn er dagen zat geweest dat voor hen de wereld verging bij het weer moeten aanhoren en verwerken van slecht nieuws. Dus als de wereld dan toch een keer moet vergaan, dan liever met zijn allen tegelijk. Veel gezelliger.

En dan komt het hoge woord er toch uit

Om mij heen is er veel verdriet. Lotgenoten sterven, krijgen slechte uitslagen, moeten allerlei vervelende onderzoeken ondergaan. En ik? Ik ben er nog en geniet met volle teugen van mijn kleinzoon van nu een half jaar en van mijn zwemmen.  En toch had het maar weinig gescheeld of ik was nu ook een herinnering geweest. Voordat ik longkanker kreeg dacht ik daar niet over  na. Vond het eigenlijk vanzelfsprekend dat ik gezond was, want ik leefde gezond, sportte veel. Tja, dat blijkt toch geen 100% garantie te geven dat het zo blijft.
Altijd een hekel gehad aan het woord dankbaar in het kader van het overleven van kanker, een ziekte waar je niet om gevraagd hebt. En nu bekruipt mij toch een gevoel van dankbaarheid dat ik hem mag meemaken, mijn kleinzoon. 
Allemaal tegenstrijdige gevoelens.

Sinterklaassurprise? 2

De tweede dag in Vlaardingen werd een evenaring van de eerste dag. Na die 400 meter was ik behoorlijk moe. Ik sliep ook slecht. 's Morgens al vroeg weer op pad. Ik had ingeschreven met de limiet voor de EMK 18.45.00. Daar hoopte ik toch wel onder te komen en op grond van de tijd van de 400m gisteren wel terecht. Heel stiekem dacht ik misschien wel rond de 18.20 te kunnen komen, maar dat durfde ik niet hard op te zeggen.
Ik ging rustig van start, wetend dat ik bij de 400 meter gisteren na 250 meter al doodmoe was. Af en toe kon ik de klok zien op het scorebord. Omdat ik hoopte dat ik binnen de 1.10 per 50 meter zou blijven kon ik zien dat dat mij in ieder geval de eerste 400 meter wel lukte. Daarna was ik te moe om dat nog bij te houden en hoopte er maar het beste van. Met nog 5 banen te gaan zag ik opeens 14 minuten staan. Een vlugge berekening van 5 banen x 1.10. Dan kom ik in de 19 minuten aan. Ging die tweede helft dan zo langzaam. Ik probeerde nog wat aan te zetten om in ieder geval toch beneden die 19 minuten te blijven. Ik tik aan en wat zie ik? 17.00.83. Hoe kan dat nu? Zo snel? Ik was even vergeten dat ik op een 25 meter baan zwom. 5 banen was dus nog 125 meter en niet 250 meter. 
Dolblij en doodmoe. Een uurtje later, met nog steeds loodzware benen, het water weer in voor de 200 schoolslag. Een slag die ik voornamelijk op mijn benen zwem. Mijn tijd stond op 4.18. En waarmee kom ik het water uit? 4.14. 
Zou dit dan toch weer het begin worden van een tweede zwemcarrière? Zoals ik in Sinterklaassurprise 1 al schreef. Niet belangrijk meer, maar wel heel leuk.
Het betekent ook dat de manier van trainen die ik nu doe: zwaardere trainingen met alles er op en er aan als ik fit ben en rustig-aan-trainingen met veel techniek als ik moe ben wel werken voor mij. Ik ga dus door zo!

Sinterklaassurprise? 1

Een stukje recente geschiedenis
400 meter vrije slag
2010 beste tijd 8.25.89
2011 beste tijd 8.45.16
2012 beste tijd 8.27.70
En dan nu naar het heden: Vlaardingen 1 december Limietwedstrijd. 8.09.00!!!!!!!!!!!
Een stukje wat oudere geschiedenis
in 2006 4 maanden voor de operatie 6.49.97, dit haal ik nooit meer.
in 2007 4 maanden na de operatie 7.33.50 Misschien is dit ooit weer mogelijk, maar is dat belangrijk? Nee! Ben zo blij met die 8.09.00
Inmiddels ben ik ook weer 6 jaar ouder. Ben ik nog veel blijer mee!

Morgen weer naar Vlaardingen voor de 800 vrij en 200 school.
(wordt vervolgd)

Helemaal andersom denken

Drie weken geleden kon ik drie trainingen aan met een gezamenlijke omvang van 7km. Daar zaten ook aeroob 3 setjes in. Ik dacht toen nog, als ik dit nu eens kon volhouden zou het nog wel eens wat kunnen worden met mij. Het kon echter niet uitblijven. De moeheid slaat weer toe, ondanks de MRA-beugel die ingezet is om de moeheid te bestrijden (zie blog "zou het helpen"). Feit is wel dat ik beter slaap en fitter wakker word de laatste tijd. Dat is misschien toe te schrijven aan die beugel, maar helaas werkt het niet voor de hele dag. Nu kan ik wel blijven denken waar komt die moeheid dan vandaan, maar dat heeft de afgelopen zes jaar niet zoveel zin gehad en ik ben bang de komende jaren dus ook niet. Daar ga ik dus nu mee proberen op te houden. Voortschrijdend inzicht zullen wij dat maar noemen.
Wat ga ik nu doen? Heel simpel. Niet omdenken maar helemaal andersom denken. Dat houdt in: Genieten van de periodes dat ik niet moe ben en van de trainingen die dan zo lekker gaan. De dagen dat de moeheid weer toeslaat lekker genieten van het niets hoeven. 's Middags even naar bed en rustige trainingen op aeroob 1, hoogstens 2 niveau. Alleen genieten van het zwemmen zelf dus. En verder gewoon meedoen aan wedstrijden omdat die zo gezellig zijn en omdat ik, zelfs als ik moe ben, nog wel eens tot een goede tijd in staat blijk te zijn.
Benieuwd waar dit andersomdenken toe leidt.

APK met wat klein onderhoud

Deze week  bij de Longarts geweest voor controle en ik werd, zoals verwacht, weer goedgekeurd voor een half jaar. Dat klinkt heel gewoon, maar is toch iedere keer weer spannend. Zeker nu ik net hoorde dat een lotgenootje na 7 jaar opnieuw longkanker kreeg in haar andere long.
Even de medicatie doorgenomen. Alvesco en Spiriva blijven. Gelukkig was hij het met mij eens om met de Ombrez  te stoppen. Iedere keer als ik dit medicijn inhaleer krijg ik een hoestbui. Tja, hoesten kan ik zelf wel, daar heb ik geen Ombrez voor nodig. 
Op grond van mijn hoesten een foto van mijn holtes laten maken, want hij dacht eerder dat het hoesten daar vandaan kwam dan vanuit mijn longen. Deze foto's lieten inderdaad gezwollen slijmvliezen zien, dus hoesten komt daar vandaan. Dat ik irritante slijmvliezen heb, weet ik al een paar jaar. Ben allang blij dat het hoesten daar vandaan komt en niet van mijn longen. Geen antibiotica dus deze winter. Wat zal ik dan eens eten
Ook nog even naar mijn huisarts geweest. Al jaren heb ik last van een verstopt talgkliertje, in de volksmond mee-eter geheten. Deze ongenode gast verschanste zich in mijn rug, komt nooit naar buiten en veroorzaakt daar constant een schrijnend gevoel. Dat gaat knap irriteren op den duur. Daarbij komt, in deze tijd van bezuinigingen heb ik geen behoefte aan ongenode mee-eters.

Mijn huisarts stelde voor hem te verwijderen en ik moest dan maar even een afspraak maken voor een ingreep. Ingreep? Wat een groot woord om zo'n onwelkome gast te verwijderen. Of ik nog mocht kiezen uit narcose of een ruggenprik vroeg ik? Nee, zei hij, het wordt een ruggenprik.

En inderdaad een klein verdovingsprikje in mijn rug was voldoende om deze mee-eter pijnloos te verwijderen. En de grote pleister die er daarna opgeplakt werd doet de naam "ingreep" eer aan. Heel indrukwekkend. Jammer dat niemand dit ziet.
Morgen gaat hij er trouwens  af, dan ga ik weer zwemmen. Volgende week donderdag de hechtingen eruit en ben ik weer een littekentje rijker.

Moe, moe en nog eens moe

Dit weekend met mijn zwemmer naar het NK. 's Morgens vroeg mijn bed uit om op tijd (kwart voor acht) in het Sloterparkbad in Amsterdam te kunnen zijn. Hele dag zwembad met gelukkig goede resultaten voor mijn zwemmer en 's avonds om half negen ben ik weer thuis. Helemaal kapot. Wat dat betreft merk ik nog niet zoveel van mijn mra-beugel. Ja, dat ik overdag pijn heb in mijn kaakgewricht omdat mijn kaken weer in de gewone stand terug proberen te komen. Dat wel. Ik heb de stand van de beugel dus maar één draai teruggezet, kijken of dat helpt.
Om die moeheid tegen te gaan zou ik mijzelf ook een tandje terug moeten zetten. En daar baal ik van, want zo was ik niet, zo ken ik mijzelf niet en zo wil ik niet zijn. Altijd maar extreem moe als ik even buiten die onzichtbare grenzen ga.
Maar toch. Ik verkies  het eeuwig moe zijn boven de eeuwige rust. In ieder geval voor de komende, laten wij zeggen, 30 jaar. Dus blijven we voorlopig maar zo aanmodderen. Een stapje teveel naar voren en dan weer drie stapjes terug.
Vandaag rustdagje. Morgen weer naar Amsterdam.

Hardleers

Al zes jaar doe ik het met een half longetje minder. Nog steeds race ik de trap op om vervolgens  minutenlang te staan hijgen voor ik verder kan. 
Weg tijdwinst van het racen. 
Hoeveel jaar duurt het nog voordat ik gewoon rustig de trap op ga, zodat ik  boven gekomen direct door kan lopen om dat te gaan doen waarvoor ik die trap nam?
Hardleers. Ik kan geen beter voorbeeld bij dit woord bedenken.

Vanaf de bodem kun je alleen nog maar omhoog

De laatste drie jaar heb ik mijn absoluut laagste niveau bereikt met zwemmen. Langzamer kon ik niet.Dat hoeft niet negatief te zijn. Als het niet meer langzamer kan, kan het alleen nog maar sneller. En op dat punt zit ik nu. Twee weken geleden probeerde ik weer eens een 200 meter vrij in een wedstrijd. Ik schreef in met 4.15. Dacht op de wedstrijddag zelf niet onder de 4.20 te zullen komen en vroeg dus of ik in een eerdere serie mocht zwemmen met zwemmers met tijden in de 4.20. Dat mocht. En wat doe ik? Ik kom er met 3.55 uit. Dat noemen wij jezelf verrassen. De snelste tijd in drie jaar.
Gisteren deed ik dit nog eens, mijzelf verrassen bedoel ik. De 200 vrij ging dit keer in 4.00.73, iets langzamer dan twee weken geleden, maar de tweede keer in drie jaar dat ik onder de 4.15 zwom. Op de 100 vrij kwam ik met 1.48 zelfs tot mijn snelste tijd sinds 2008.
Had ik geen longkanker gehad, dan zou ik mijzelf nog een aantal jaren verbeterd hebben, maar was toch het moment aangebroken dat ik door het ouder worden (logisch gevolg van overleven) per jaar wat langzamer zou gaan. En dat heb  ik dus kunnen voorkomen door maar direct een vrije val te maken, zodat ik daarna alleen maar weer sneller kon. Je moet het willen zien  maar dan is er (bijna) overal wel een positieve draai aan te geven.

Zou het helpen?

En dit kunststuk moet dan, in mijn mond geplaatst, ervoor zorgen dat mijn luchtwegen 's nachts vrij blijven. Zoals al eerder vermeld blijk ik aan obstructieve apneu te lijden. Dat is een mooie uitdrukking voor het stokken van mijn ademhaling terwijl ik snurk. Gevolg hiervan is te weinig zuurstof tijdens mijn slaap en dit kan de vermoeidheid overdag verklaren.
Vannacht voor het eerst geprobeerd. Ik werd wel redelijk fit wakker. Had ook de hele nacht door geslapen dus dan is dat ook wel wat je mag verwachten. Twee uur later was ik echter wel weer moe. Maar natuurlijk is het niet reëel na één nacht al resultaat te verwachten. Wel leuk is de vraag van mijn man. Of het hielp? Tja, dan moet ik eerst weten of ik die nacht niet gesnurkt had. Hij had niets gehoord, want hij sliep. Ja, dan weet ik het ook niet. Ik sliep ook! Hoe komen wij er dan achter? Bandrecorder mee laten draaien? Maar wie heeft tijd om 8 uur lang die band terug te luisteren? Ik niet. En ook op de achtergrond afspelen tijdens de dag lijkt mij niet zo'n goed idee. Echtgenoot dan maar de hele nacht laten opblijven?
We wachten eerst maar eens een weekje af. Mocht ik dan opeens helemaal hyper zijn kunnen wij er vanuit gaan dat het helpt. Help het niet, dan is het in ieder geval mooi meegenomen dat ik niet meer snurk.

Alweer zes jaar (en een maand) verstreken

Alweer zes jaar en één maand geleden verliet ik het ziekenhuis met achterlating van een halve long en een hele tumor. Beide mis ik nog steeds, zij het met verschillende gevoelens. Er is veel gebeurd in deze zes jaar (en een maand). Het eerste jaar was nog het minst erge. Ik pakte de zwemtraining weer op en zwom bij het NMK krap vijf maanden later tijden die mij het gevoel gaven dat mijn oude tijden er weer aan zaten te komen. Daarna kwam de grote klap. Mijn conditie maakte een vrije val en ik was nergens meer. Kon geen zwemtrainingen meer aan, kon geen fiets- en wandeltochten meer maken. Was moe, ontzettend moe. En dan kregen al die negatieve gevoelens, zoals ontzettend kwaad zijn op die kanker, op rokers, op mensen die het verkeerde zeggen weer de overhand. En dat kostte weer zoveel energie. Toch is het niet alleen kommer en kwel. Ik heb een stel vrienden, vooral binnen mijn zwemvereniging, waarop ik terug kan vallen, die mij nooit, ook niet in mijn meest negatieve buien, hebben laten vallen. Daarnaast kon ik gelukkig ook nog steeds genieten van het feit dat ik nog kàn zwemmen. Een uitspraak die mij op de been (in het water) hield en houdt is: "Er is één ding erger dan slecht zwemmen en dat is helemaal niet kunnen zwemmen". Tijd heelt alle wonden zegt men en dat is waar. Maar dat komt niet vanzelf. Dat blijft hard werken. Met vallen en opstaan kreeg ik weer meer plezier in de dingen die ik deed. Lotgenoten stierven en ik bleef leven. Ik kon mij dan wel blijven afvragen waarom ik longkanker moest krijgen. Zo langzamerhand begon ik mij af te vragen waarom die anderen niet overleefden en ik wel. Weegt het geen lange wandelingen, geen lange fietstochten meer kunnen maken, geen snelle tijden meer zwemmen niet op tegen het feit dat ik weer zes jaar ouder mocht worden? 

En dan raak ik in een stroomversnelling. Mijn dochter is zwanger. Ik krijg een kleinkind. En ik realiseer mij dat het maar heel weinig had gescheeld of ik had dat niet meer meegemaakt. Ik zit weer zingend op de fiets. Ik geniet weer van mijn zwemtijden, ook al wordt het gat tussen mijn tijden en die van mijn leeftijdsgenoten steeds groter. Ik geniet weer van het feit dat ik mijn open water klassementen vol heb kunnen zwemmen. En vooral geniet ik met volle teugen van mijn eerste kleinkind! De titel van mijn blog is zwemmen of verzuipen. Ik ben niet verzopen, ik zwem en blijf zwemmen en als het moet, ook tegen de stroom in!

Omdenken voor gevorderden

Het open water seizoen zit er weer op. Mijn klassementen, ook die van de vrije slag, vol gezwommen en gewonnen. Dat winnen is niet zo'n prestatie als anderen die sneller zijn, het klassement niet vol zwemmen.

Mijn vrijeslag klassement was zo'n 4 minuten langzamer dan dat van vorig jaar en dat was weer 7 minuten langzamer dan het jaar daarvoor. Een flinke achteruitgang dus, maar dan is daar het omdenken voor gevorderden. Let op!

De tweede helft van het seizoen begon ik met mijn vrijeslag klassement. En de tweede helft van het seizoen begon het ook beter weer te worden. Het werd zelfs zo warm dat andere zwemmers het jammer vonden niet op meer afstanden ingeschreven te hebben. Tussendoor kun je namelijk niet even het water in. Ik had daar geen last van. In plaats van de 18 minuten een paar jaar geleden deed ik nu 26 minuten over de 1000 meter vrije slag. Dat was dus 8 minuten langer genieten. En dat dan ook nog voor het zelfde startgeld als de anderen betalen, die na 14 minuten al het water uitkomen.

Op het moment dat ik in Aalsmeer even dreigde een snelle tijd te zwemmen hield ik de verkeerde boei in de gaten, zodat ik bijna tussen de zeilboten terecht kwam en zo'n 300 meter meer aflegde dan de geplande 1000. Ja, wie niet snel is moet slim zijn.

Tijdens de laatste wedstrijd in het Merwedekanaal  in Vianen, een niet als snel bekend staande baan,  opeens mijn snelste tijd van de afgelopen twee jaar.  Een leuke afsluiting van het seizoen.

Dromen zijn bedrog...toch?

Dromenvanger

Waarschijnlijk omdat ik gisteren naar de huisarts ging voor mijn hoesten en waarschijnlijk omdat mijn heup al weer een tijdje pijn doet en dit  niet de wijten is aan slijtage. Zeer waarschijnlijk omdat ik hoorde van een zwemvriendin dat haar longkanker is uitgezaaid naar de botten en de artsen niets meer voor haar kunnen doen. Feit is dat ik vanmorgen vreselijk angstig wakker werd. De droom was de eerste minuten na het wakker worden nog zo reëel. Ikzelf stond voor de keuze verder gaan met behandelen of stoppen. 

Wat een vreselijke keuze waar je dan voor staat. En toch zijn al heel wat mensen die ik ken voor deze keuze komen te staan. Bij mij is het dromen zijn bedrog, hoop ik, vertrouw ik op. Feit is dat mijn angst dus nog wel diep in mij verborgen zit en af en toe zijn kans grijpt om weer naar boven te komen.

Daar gaan we weer

Al een maand of twee heb ik 's avonds weer hevige hoestbuien, al dan niet productief en ik ben vaak benauwd. Eén trap op en ik sta al te hijgen. Vanmorgen was ik het zat en ben dus even bij de huisarts langs geweest. Eigenlijk om uit te sluiten dat er wat aan de hand was, maar nee. Vocht achter mijn logen dat wijst op een infectie en dus een antibioticakuurtje. Dit was niet wat ik verwachtte, maar kwam ook niet direct als een verrassing. Die longen blijven nu eenmaal een zwakke plek. Wel lastig is dat de medicijnen die ik nu gekregen heb niet te combineren zijn met zonnig weer, net nu de voorspellingen  meer zon aangeven voor de komende dagen. De apotheek gaf mij  daarom een tubetje zonnebrandolie factor 50 mee. Zondag moet ik mij  dus heel goed insmeren voor de start van de 1000 meter vrij. Misschien glijd ik dan wel lekker door het water.

Met een weekje moet het afgelopen zijn met het hoesten, zo niet, dan weer een foto en een afspraak. Ach, heb ik weer iets om naar uit te kijken.

Volgende keer beter nadenken

Heel in de verte, voorbij de zeilboot, ligt het keerpunt.

Gisteren toch weer iets teveel gedaan. 20km gefietst, twee uur gewandeld achter de kinderwagen. Op dat moment gaat alles goed maar thuis merk ik het al. Linker heup doet pijn en doodmoe. Niet verstandig dus met de 1000 meter vrij voor de boeg vandaag. Spijt? Helemaal niet.

Vandaag dus naar Hoorn voor mijn tweede 1000 meter vrij. En daar had ik dus beter over moeten nadenken voordat ik mij inschreef.  De wedstrijd vindt plaats in de haven van Hoorn en Hoorn ligt aan het IJsselmeer. Dat betekent dus wind en golven. Lekker handig als je voor de tweede keer probeert een 1000 meter vrij te zwemmen.

Maar het is mij wel gelukt. 27.46.09 was de tijd. Dat wel. De nummer 1 deed het in 16 minuten. Maar het startgeld blijft 6,50 ongeacht de tijd die je erover doet. Dus ik had meer "genieten" voor mijn geld. Het gaat goed met mij. Nog drie wedstrijden en ook dit klassement is vol gezwommen.


Op de terugweg even bij vriendin in Castricum langs. Ik was nu toch in de buurt. Ter informatie: De afstand De Bilt - Hoorn is één uur. De afstand De Bilt - Castricum is ook één uur. En de afstand Hoorn - Castricum? Precies, ook één uur. Maar het is ook Noord-Holland en aan dezelfde kant van de tunnel, dus ja, ik was toch in de buurt.

Ik denk wat af achter zo'n rollator

Terwijl dochter en schoonzoon aan het  mountainbiken zijn rond Lage Vuursche wandelen wij daar met kleinzoon. Bedoeling is zo ongeveer een uur. Het worden er twee. Het wandelt lekker achter zo'n aangepaste rollator. Kleinzoon vindt het ook best. Laat zich heerlijk rijden.

Al wandelend gaan mijn gedachten terug naar gisteravond waar een Olympische gouden medaille winnaar uit het verleden vertelt dat het gevoel niet te beschrijven is als je daar staat met zo'n medaille om. Ik kan mij daar wel in verplaatsen. Ik denk hetzelfde als wat ik voelde toen ik mijn bronzen medaille won op de Europese Masters Kampioenschappen van 2005. Een mengeling van ongeloof en blijdschap. Die ervaring valt echter in het niet bij wat ik voelde bij de geboorte van mijn dochter, toen ik haar voor het eerst in mijn armen hield. Dat intense geluksgevoel is ook niet te beschrijven. Al die uren daarvoor vielen in het niet bij het zien, voelen en ruiken van dat grote wonder in mijn armen.

Dan gaan mijn gedachten naar die dag  in mei 2006 dat ik te horen kreeg dat ik longkanker had en naar die dag in augustus 2006, dat ik heel bang was dat het nu afgelopen was. Allemaal heel intense gevoelens, die niet te beschrijven zijn.

En nu loop ik hier met kleinzoon. Alweer zo'n intens gevoel van geluk dat niet te beschrijven is en waar geen medaille tegenop weegt.

Het blijft woekeren

Het omgaan met mijn vermoeidheid gaat mij steeds beter af, maar is nog wel voor verbetering vatbaar. Na de wedstrijd in Anna Paulowna was ik doodmoe. Maandag dus niet gaan trainen, maar gewoon, lekker achter de tv, de techniek bestudeerd van de toppers bij de Olympische Spelen. Dinsdag idem, met een klein uitstapje naar mijn kleinzoon om van hem te genieten en daardoor positieve energie op te doen. Vandaag weer het water in voor een training. Het schoolslagklassement is vol gezwommen. Ik richt mij nu helemaal op de 1000m vrije slag.

Vandaag tot doel gesteld 10x100 meter met 15 sec rust na elke 100 meter. De totale tijd, incl 9x15 sr,  was 25.45 en de laatste drie 100 meters gingen in 2.20. Dat is beter dan ik had durven hopen. Op dit moment is de vrije slag nog wel langzamer dan de schoolslag. Dat kan ik natuurlijk negatief uitleggen. Maar het omdenken beheers ik nu redelijk. Ik houd mij  dus voor dat ik minder heb verloren op de schoolslag. Hoe dat komt? Geen idee. Misschien ben ik wel een getalenteerde schoolslagzwemmer en kwam dat er tot nu toe niet uit omdat ik goed was op de vrije slag.

Na de zwemtraining vanmiddag ook nog zo'n 30km gefietst. En dat was dus weer  teveel.

Volgend jaar worden de EMK gehouden  in Eindhoven. Ik wil daar weer aan meedoen. Niet om  te proberen bij de eerste acht te komen. Dat lukt niet meer en daar kan ik mij nu bij neerleggen. Wel voor de sfeer, de gezelligheid, het ontmoeten van zwemmers uit andere landen en ook om  zo goed mogelijk te presteren binnen mijn mogelijkheden. Limieten op de vrijeslagnummers zal ik waarschijnlijk niet meer halen. Op de 200 school en 200 rug echter wel. Dan ga ik mij daar op richten. En misschien dat er voor mij bij het EMK open water dan ook weer een 3km in zit. Dat zou helemaal fijn zijn.

Morgen, vrijdag en zaterdag weer rustig aan doen. Zondag de 1000m vrij in Hoorn.

Het was in Anna Paulowna......

Een strakke blauwe lucht, wie had dat verwacht

Een intens gevoel van geluk bekruipt mij terwijl ik zwem. Voor het eerst dit seizoen heb ik mij ingeschreven voor de 1000 meter vrije slag. In het binnenbad kwam ik niet verder dan 400 meter. Ik ga van start. Het gaat lekker. Wat ben ik toch een geluksvogel is wat ik denk, wat ik voel. Mijn ogen worden nat en dat is niet door het water van, ja, waar zwem ik eigenlijk in? Een groot water bij Anna Paulowna. En tegen alle weersverwachtingen in, mooi weer. Ik zwem in open water. Ik zwem weer vrije slag. En ja, een stuk langzamer dan zes jaar geleden en ook langzamer dan vorig jaar, en misschien wel sneller dan volgend jaar. Wat doet het er toe? Ik leef, ik zwem, ik geniet. Wat kan een mens gelukkig zijn met doodmoe het water uitkomen.

Genieten van de zon

Een plant in plaats van een beker, daar heb ik meer aan.

Na 750 meter benauwd gaat het nu lekker

Ben er bijna!

De rode loper ligt al op mij te wachten

Hier struikelde ik net niet over