De tweede dag in Vlaardingen werd een evenaring van de eerste dag. Na die 400 meter was ik behoorlijk moe. Ik sliep ook slecht. 's Morgens al vroeg weer op pad. Ik had ingeschreven met de limiet voor de EMK 18.45.00. Daar hoopte ik toch wel onder te komen en op grond van de tijd van de 400m gisteren wel terecht. Heel stiekem dacht ik misschien wel rond de 18.20 te kunnen komen, maar dat durfde ik niet hard op te zeggen.
Ik ging rustig van start, wetend dat ik bij de 400 meter gisteren na 250 meter al doodmoe was. Af en toe kon ik de klok zien op het scorebord. Omdat ik hoopte dat ik binnen de 1.10 per 50 meter zou blijven kon ik zien dat dat mij in ieder geval de eerste 400 meter wel lukte. Daarna was ik te moe om dat nog bij te houden en hoopte er maar het beste van. Met nog 5 banen te gaan zag ik opeens 14 minuten staan. Een vlugge berekening van 5 banen x 1.10. Dan kom ik in de 19 minuten aan. Ging die tweede helft dan zo langzaam. Ik probeerde nog wat aan te zetten om in ieder geval toch beneden die 19 minuten te blijven. Ik tik aan en wat zie ik? 17.00.83. Hoe kan dat nu? Zo snel? Ik was even vergeten dat ik op een 25 meter baan zwom. 5 banen was dus nog 125 meter en niet 250 meter.
Dolblij en doodmoe. Een uurtje later, met nog steeds loodzware benen, het water weer in voor de 200 schoolslag. Een slag die ik voornamelijk op mijn benen zwem. Mijn tijd stond op 4.18. En waarmee kom ik het water uit? 4.14.
Zou dit dan toch weer het begin worden van een tweede zwemcarrière? Zoals ik in Sinterklaassurprise 1 al schreef. Niet belangrijk meer, maar wel heel leuk.
Het betekent ook dat de manier van trainen die ik nu doe: zwaardere trainingen met alles er op en er aan als ik fit ben en rustig-aan-trainingen met veel techniek als ik moe ben wel werken voor mij. Ik ga dus door zo!
1 opmerking:
En dat is het aller belangrijkste Loekie: genieten van de dingen die je doe, dus gewoon genieten van het zwemmen ook al zou het resultaat iets minder zijn....
Ik doe je dit niet meer na hoor!!!!
Een reactie posten