10 Jaar lang was hij als directeur van het bondsbureau van de KNZB mijn baas. En wat voor een. Nooit meer zo'n warme, invoelende baas mee gemaakt. Ook na mijn bondsbureautijd bleven wij contact houden. Toos, zijn secretaresse op het bondsbureau en een goede vriendin van mij, Wim en ik, een driemanschap. Op het bondsbureau, maar ook in de jaren daarna, toen Toos en ik daar niet meer werkten. Samen uit eten om een reünie voor te bereiden voor de mensen van het eerste uur op het bondsbureau. Toos stierf heel plotseling, heel onverwacht in 2008.
De laatste twee jaar waren niet de beste jaren voor Wim. Vasculaire dementie heet het met een mooi woord. Wim werd verward, vergeetachtig, maar nog steeds wist hij iedereen te vertellen dat ik bij hem gewerkt had en dat hij 's avonds om 23.00 uur het licht bij mij moest uitdoen als ik nog zat te werken. Ja werken op het bondsbureau in die tijd was geen kantoorbaan van 09.00 tot 18.00 uur.
Iedere vrijdagmorgen bezocht ik Wim. Als het even kon lekker buiten wandelen of koffiedrinken aan de overkant in het restaurant van Zwembad Den Hommel of samen met zijn zoon en vrouw zwemmen in Den Hommel. Vrijdag 27 februari zouden wij weer gaan zwemmen. Het ging niet door. De avond daarvoor was Wim naar het ziekenhuis gebracht, gevallen, gebroken heup. En zoals het zo vaak gaat op die leeftijd. Die val en de daarop volgende operatie luidde het einde in van het leven van Wim. 10 Dagen lang heb ik mee mogen lopen in het 24 uurs rooster om Wim niet alleen in het ziekenhuis te laten liggen en vervolgens in het hospice. Ervoor zorgend dat hij altijd een bekend gezicht zag. En dan op maandag 2 maart het telefoontje. Wim is 's nachts overleden. Wim is er niet meer. Geen gesprekken meer over onze tijd op het bondsbureau. Over ons zwemmen in zwembad De Kromme Rijn, toen nog niet verwarmd, in de pauzes. De interlands in de zomer. De aanplakbiljetten om de aandacht te vestigen op de interlands die in de zomer gehouden werden en die wij 's avonds laat op muren en schuttingen plakten. De serie-indeling voor de NK's die op één avond ingedeeld en uitgetypt moesten worden (met 5 doorslagen!) zodat de volgende dag de drukker aan het werk kon met het programma. Ach zoveel herinneringen. Die keer dat ik het verkeerde programma naar de DDR gestuurd had en daar pas achter kwam bij de interland zelf. Programma's konden weggegooid worden. De DDR vond het gelukkig geen probleem ons programma te zwemmen waarop wij de zwemmers geselecteerd hadden. Zij waren toch wel sterker. Reactie van Wim? Ik heb je veel te hard laten werken. Die keer bij het EJK dat ik 's avonds nog als een gek uitslagen zat te typen voor de pers omdat een ander het stapeltje meegenomen had (er was nog geen fotokopieerapparaat in die tijd, alleen het stencilapparaat) en Wim vond dat ik stoppen moest. Ik was aan het werk op de enige elektrische
Ach er zijn zoveel herinneringen. Ik kan ze nooit meer met hem ophalen. Weer een tijdperk afgesloten.
Wim ik zal je zo missen.
