Beter leren hoesten?

Vandaag kreeg ik de raad van mijn begeleider uit het ziekenhuis met wie ik regelmatig gesprekken heb om een longverpleegkundige te raadplegen om beter te leren hoesten. Nu dacht ik dat ik het hoesten al redelijk onder de knie had. Hij dacht echter aan technieken die het hoesten minder vermoeiend maakte. Goed idee. Nadeel hiervan is dat mocht dit werken ik dan geen excuus meer heb om overdag op bed te liggen. Dat kan niet als je niet moe bent. Dit overwegende toch maar even naar de longpoli gegaan en gevraagd of een afspraak voor mij met een longverpleegkundige erin zat. Mijn longarts is de enige die kan zeggen of zoiets zinvol is voor mij en die was er niet. Dinsdag word ik hierover teruggebeld. Ben benieuwd. Mochten die technieken inderdaad bestaan en zouden die bij mij helpen dan moet ik wel weer naar een nieuwe tijdbesteding uitzien. Misschien zou zwemmen iets voor mij zijn?

Mijn grens aan het ontdekken

Dat zwemmen in Heerenveen zorgde zondag weer voor flinke hoestbuien en een dagje koorts, dus lekker in bed gebleven en alle gedachten aan een zolderkamer die ik zou gaan opruimen ver van mij af geschoven. Maandag nog moe, dus dinsdag pas een begin gemaakt. Nu gaat opruimen sneller als je er eenmaal aan begint, dan als je er alleen maar aan denkt. Na een uur sorteren zag ik al weer een stukje vloerbedekking. Helaas begonnen de hoestbuien toen ook weer, dus gestopt en naar bed. Woensdag mijn revalidatie/fitnessdagje en dat was ook weer genoeg voor die dag. Vandaag lekker uitgeslapen en toen weer naar boven. Ik heb nu een volle doos voor Roemenië, een hele grote grijze zak voor de vuilnisophaaldienst, een grote doos met een aantal spullen waar ik al naar zocht en nu dus gevonden heb en een stuk vloer om te stofzuigen, wat ik pas ga doen als ik de hele vloer kan doen. En na dit alles heb ik nu ook die streep gevonden die bij het schaatsen en bij het zwemmen altijd te zien is om ons kijkers te tonen hoever de sporter de tijd van de eerstgeplaatste nadert of al voorbij is. Die streep is bij mij de hoestbui. Begin ik te hoesten dan weet ik dat ik de streep al voorbij ben. Nu nog die hoestbuien aan voelen komen en ik weet waar mijn grens ligt. Dichterbij dan ik zou willen vrees ik.

Heerenveen

Gisteren dus naar Heerenveen voor een dagje zwemmen. In Heerenveen is het duidelijk kouder dan in het midden van het land. Bij ons staan buiten borden om ons te waarschuwen voor de gladheid. In Heerenveen staan zelfs in het zwembad borden met waarschuwingen voor gladheid. Dacht even dat we onze afstanden schaatsend in plaats van zwemmend moesten afleggen.

Ik zou de 50 vrij zwemmen, dan na twee uur de 50 rug en een kwartier daarna weer de 200 vrij. Tja ik had mij opgegeven voor deze afstanden voordat ik vorig weekend weer met koorts op bed lag. Tijdens het inzwemmen dacht ik na twee banen ach, die twee kunnen er nog wel achteraan. Op de kant realiseerde ik mij dat dit een 25 meter bad was, dus er zouden nog zes banen volgen voordat de 200 meter afgelegd was.

Hoe ging het. Ach, wel redelijk. Tijd op de 50 vrij verbaasde mij. Ruim onder de 50. Gaat dus weer de goede kant op. De 50 rug ging een fraktie langzamer dan in Vlaardingen toen ik alleen maar de 50 rug op een dag zwom en de 200 vrij daar vlak achteraan ging net niet onder de 4 min terwijl ik bang was boven de 5 min uit te komen.

Natuurlijk lange hoestbuien per afstand. Dat hoort er zo langzamerhand bij. Vervelend dat ik de volgende dag dan ook moe blijf.

Waarom ligt er bij mij niet net zo´n streep voor mij als bij het schaatsen op het ijs. Zo´n streep waar de schaatsers wel voorbij moeten zien te komen, maar waar ik dan achter moet blijven. Dan is het veel duidelijker voor mij wat ik wel en wat ik niet moet doen, of wanneer ik moet ophouden met iets te doen. Ik realiseer mij opeens dat de schaatsers die streep niet zien. Alleen wij, zittend op de bank, kijkend naar de TV. Toch zou zoiets een goed idee zijn.

Gewoon een virus

Vanavond was ik even in het zwembad om een training over te nemen. Word ik begroet met fijn dat je weer beter bent (ik lag het weekend namelijk weer met een temp rond de 39 in bed en heb een dag vreselijk overgegeven). Gelijk krijg ik verhalen te horen van die was ook een paar dagen ziek, en die, en die.

Blijkt er gewoon een virus rond te zijn gegaan, die ook mij bezocht heeft.

Zou je bijna vergeten, dat er ook gewone virusjes zijn.

Dagje AM(sterdam)C

En dan eindelijk is het zover, woensdag 17 februari. De dag waarop voor het laatst gehoest zou worden. Na zes weken wachten kon ik dan eindelijk naar mijn afspraak in het AMC bij een echte professor(Ja,ik maak promotie) die gespecialiseerd is in hoestende mensen zoals ik. Zoals altijd maken wij van bijzondere ziekenhuisbezoeken een dagje uit. Dit keer met vriendin M-U. De afspraak stond wat ongelukkig om 13.00 uur, midden op de dag. Maar als ik een beetje op tijd geholpen zou worden zou er wel tijd zijn voor het Van Goghmuseum. Maar zou daar geen tijd voor zijn werd ons verzekerd dat het in het AMC zelf ook leuk winkelen was en dat je daar ook een restaurant had voor als het wat later zou worden.

Op het station in Utrecht afgesproken waar het ene bericht na het andere door de luidsprekers schalde over perronwisselingen, uitval, vertraging en wat er zoal met treinen mis kan gaan. Voor de zekerheid dus maar in klaar staande trein gestapt die ons naar Breukelen bracht, waar overgestapt kon worden op de trein die ons rechtstreeks naar station Holendrecht bracht.

Bij binnenkomst in het AMC al direct teleurgesteld. Wat een betonnen massa. Diak in Utrecht is veel gezelliger. Zelfs het UMC, toch ook niet vrij van beton, doet veel gezelliger aan. Natuurlijk komen wij hier niet voor de gezelligheid dus mij in laten schrijven, waarbij bleek dat ik al in de computer stond met drie essen in mijn naam. Zeker als compensatie voor al die keren dat ik er maar een krijg. Toch er maar één laten verwijderen. De professor bleek een heel aardige vrouw, die geassisteerd werd door een hele aardige Belgische assistent. Of ik daar bezwaar tegen had? Nou nee, twee weten meer dan één. Ben ruim een uur binnen geweest waarbij de hele geschiedenis weer verteld moest worden, ik ruim jonger geschat werd dan de bijna 65 jaar, mijn hart en longen goed klonken, hartslag en bloeddruk als gewoonlijk laag waren. Kortom, hier zat een volkomen gezond persoon te hoesten.

Afgesproken werden (als ik het allemaal goed begrepen heb, maar ik krijg het gelukkig nog op papier thuis) een ct scan, twee longfunctieonderzoeken één met medicijnen en één zonder en dan toch ook nog maar een gewone foto en een looptest. Bloedonderzoek en hartfilmpje. En dan de grote teleurstelling. Behoudens bloedonderzoek en hartfilmpje wat direct gebeurde is de rest gepland in de week van 11 maart. De 25e krijg ik dan telefonisch de uitslag en begin april heb ik een afspraak. Dat wordt dan weer wachten. Gelukkig kan ik de tijd doden met hoesten.

En dan tijd voor het culturele gedeelte. Door dat bezoek van ruim een uur met daarna nog dat bloedonderzoek en hartfilm viel Van Gogh af. Restaurant in AMC bleek gesloten. Gezellige winkeltjes in AMC niet te vinden. Dus na een broodje aan de eetbar die wel open was, toch maar naar Amsterdam. Gezellig gewandeld langs de Zeedijk; leuke speelgoedwinkel met hele leuke houten puzzels gevonden, een nog leukere kledingzaak met allemaal kleding van bekende couturiers die Marja allemaal kende, want zij was algemeen ontwikkeld, las kranten en keek tv. Daarna naar Tuschinski, waar wij een goede film zagen en bij de toiletten een zeer zwangere BN-er. Onder het handen wassen even een klein gesprekje over zwangere buik en hoe lang nog en hoe gaat het. Vriendin herkende haar niet eens, ik wel want kwestie van algemene ontwikkeling, kranten lezen, tv kijken enz.

Daarna besloten wij in Amsterdam wat te gaan eten. Wij vervielen weer in onze oude gewoonte van toen wij beiden nog ongebonden waren. Praten over eten, over lekker gebak, over een lekkere taart, de patat en dan zonder iets gegeten te hebben thuiskomen met slechts de geplande kilo kippenmaagjes voor de katten. Dat dreigde nu weer te gebeuren, muv de aanschaf van kippenmagen voor de katten. Een aantal eetgelegenheden liepen wij voorbij want, te druk, te duur en bovendien wilden wij eigenlijk naar de 1e klas op Amsterdam CS waar het zo gezellig was en heel lekker. Bijna waren wij toch bij de Rode Hoed naar binnengegaan (nostalgie), maar hielden toch vast aan ons doel, de 1e klas op Amsterdam CS. Die zag er erg gezellig en erg druk uit en bleek vooral heel erg duur, zodat wij besloten de trein terug naar Utrecht te nemen en daar wat te gaan eten bij Olivier, naast de ingang Hoog Catharijne Vredenburg. Eerst de fiets van M opgehaald uit de stalling en dan blijkt dat je met fiets eigenlijk niet komen kan bij Olivier omdat je niet met de fiets aan de hand over Hoog Catharijne kan. Je kan wel oversteken naar de Mariaplaats en dan de Mariastraat in en stoppen bij Uitspanning Boslust. Dit restaurant/kroeg lijkt niet echt op wat je je bij een uitspanning voorstelt en de naam Boslust is, zo in het centrum van de stad, ook vergezocht, maar het is er wel erg gezellig, heel erg lekker, en niet al te duur.

En zo kwam het dat ik uiteindelijk om kwart voor elf ´s avonds thuiskwam na een afspraak van een uur in het ziekenhuis. Vervolgens 13 uur aan één stuk door geslapen.

Ruilclub

De zoon van een zwemvriendin, probeerde vorig jaar (toen vier jaar) zijn voetbalalbum vol te krijgen. Dat gaat heel moeilijk als je dubbele plaatjes niet wilt ruilen, want zeker op die leeftijd zien ze dat als weggeven. "En ik heb er net zo veel....." Dus binnen de zwemclub werd er hard gewerkt om dat voetbalalbum vol te krijgen. Daarbij werden ook de albums van neefje van andere zwemvriendin en kleinkind van mijn zus niet vergeten. Wij spaarden ons een ongeluk en er was een druk emailcontact voor uitwisseling van nummers van dubbele en ontbrekende plaatjes.

Mijn zus ging zelfs als oma (en zij was niet de enige oma daar) naar de ruilbeurs die aan het einde van de aktie gehouden werd en kwam met extra plaatjes thuis, die in eerste instantie niet in het album waren opgenomen en waarvan ook de anderen dus profiteerden. Zelf had ik op internet een ruilsite ontdekt om de laatste plaatjes in de albums te krijgen.

Ik weet niet wie er het gelukkigst was met de drie volle albums. Wel vielen zowel mijn twee zwemvriendinnen als ik in een groot gat. Waar moesten wij het nu over hebben in onze emails. Waar hadden wij het vroeger ook al weer over voordat deze aktie startte?

Er viel een grote stilte, hadden wij nog wel wat te bepraten buiten het onderwerp "welke nummers moet jij nog hebben en welke heb jij dubbel".

Gelukkig, na verloop van tijd herstelde het gewone contact zich weer.

En nu, tot onze grote vreugde, waar zijn wij weer mee bezig? Juist, het ruilen van voetbalplaatjes. De aktie is weer gestart. Hoera! En gelukkig dat wij ons ermee bemoeien, want kleinzoon van zus was al bezig de plaatjes die hij van vorig jaar overgehouden had in zijn nieuwe album te plakken.

Wat fijn dat er toch elk jaar weer iets gebeurt om ons ouderen in contact te brengen met elkaar.

Op naar de 5 km

Onze vereniging bestaat dit jaar 100 jaar. In het kader daarvan zwommen wij gisteren verdeeld in ploegen met 100 zwemmers-sters de 100x100 meter. Mijn deelname hieraan had een sociaal aspect. Als ik in het water lag voor mijn 100 meter had de rest van mijn ploeg extra rust. Uiteindelijk heb ik, tegen mijn verwachting in, alle keren dat ik aan de beurt was mijn 100 meter gezwommen en zo meer meters gemaakt dan de rest van mijn ploeg, want ik startte als eerste en eindige als laatste. Bij elkaar heb ik 800 meter gezwommen, redelijk vlak, zo rond de 2 min per 100 meter. Dat is zo´n beetje mijn 100m tijd die ik op de 5 km zwom. Dus als ik nu die rusten tussen de 8x100 meter wegdenk zit ik al op 800 meter met een goede tussentijd van 16 min. Dan hoef ik er nog maar 4200m achteraan te zwemmen. Werk aan de winkel dus.

Het was een zeer gezellige ordelijke wanorde in het zwembad gisteravond met de ouderen bezig met hun 100x100m in het diepe deel van het zwembad en de toekomst met een levend ganzenbordspel mbv van vragen en opdrachten op naar de 100 punten aan de ondiepe kant van het zwembad, symbolisch gescheiden door de brug.

Het was me het weekje wel

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd is een bekend gezegde. Nu moet ik vooral niet lachen want dan volgt er direct een hoestbui. Er valt ook niet veel te lachen want ik heb toch al aan de lopende band hoestbuien. Ik denk dan maar Een dag niet gehoest is een dag niet geleefd. Of moet het dan juist zijn een dag niet gehoest is een dag (wel)geleefd.

Dinsdagavond heb ik zowaar 250 meter gezwommen, nadat ik twee trainingen gegeven had. Woensdag weer gaan zwemmen, zo vers uit mijn bed en toen kwam ik al weer tot 1000 meter, waarvan de tweede 500 meter met flippers aan. Dat gaat dus weer de goede kant op. Ik ben zo langzamerhand erg goed geworden in hoestend zwemmen of zwemmend hoesten.

Donderdag was ik het hoesten helemaal zat en het duurt nog wel even voor ik in het AMC terecht kan bij de prof die gespecialiseerd is in hoestende mensen zoals ik. Dus toch maar weer even bij de huisarts langs. Ik wilde de fiets pakken, maar toen ik in de tuin kwam zag ik een lege plek daar waar tot dan toe altijd onze fietsen stonden. Gestolen dus. En dat in een nacht die ik grotendeels wakend doorbracht. En toch niets gehoord. Enfin, lopend dus naar de huisarts. Die liet voor de zekerheid bloed afnemen, waarvan de uitslag goed was en zou contact opnemen met mijn eigen longarts omdat hij een frequentie mat van één hoestbui per 20 sec. En ik mij maar afvragen waarom mijn ribben zo´n pijn doen en ik zo moe ben.

Thuisgekomen naar de fietsenwinkel gegaan die een hele mooie fiets voor mij had voor maar 129 euro en een voor echtgenoot voor 320 euro.

En om dan toch met iets positiefs te besluiten. Deze fiets fietst lekkerder dan mijn oude fiets. De fiets van echtgenoot was toch al aan vervanging toe en.... de fietsen gaan voortaan in de schuur of in de garage en niet meer voor het raam waar ik altijd zo´n hekel aan had.

Eindigt de week toch nog goed.