En dan eindelijk is het zover, woensdag 17 februari. De dag waarop voor het laatst gehoest zou worden. Na zes weken wachten kon ik dan eindelijk naar mijn afspraak in het AMC bij een echte professor(Ja,ik maak promotie) die gespecialiseerd is in hoestende mensen zoals ik. Zoals altijd maken wij van bijzondere ziekenhuisbezoeken een dagje uit. Dit keer met vriendin M-U. De afspraak stond wat ongelukkig om 13.00 uur, midden op de dag. Maar als ik een beetje op tijd geholpen zou worden zou er wel tijd zijn voor het Van Goghmuseum. Maar zou daar geen tijd voor zijn werd ons verzekerd dat het in het AMC zelf ook leuk winkelen was en dat je daar ook een restaurant had voor als het wat later zou worden.
Op het station in Utrecht afgesproken waar het ene bericht na het andere door de luidsprekers schalde over perronwisselingen, uitval, vertraging en wat er zoal met treinen mis kan gaan. Voor de zekerheid dus maar in klaar staande trein gestapt die ons naar Breukelen bracht, waar overgestapt kon worden op de trein die ons rechtstreeks naar station Holendrecht bracht.
Bij binnenkomst in het AMC al direct teleurgesteld. Wat een betonnen massa. Diak in Utrecht is veel gezelliger. Zelfs het UMC, toch ook niet vrij van beton, doet veel gezelliger aan. Natuurlijk komen wij hier niet voor de gezelligheid dus mij in laten schrijven, waarbij bleek dat ik al in de computer stond met drie essen in mijn naam. Zeker als compensatie voor al die keren dat ik er maar een krijg. Toch er maar één laten verwijderen. De professor bleek een heel aardige vrouw, die geassisteerd werd door een hele aardige Belgische assistent. Of ik daar bezwaar tegen had? Nou nee, twee weten meer dan één. Ben ruim een uur binnen geweest waarbij de hele geschiedenis weer verteld moest worden, ik ruim jonger geschat werd dan de bijna 65 jaar, mijn hart en longen goed klonken, hartslag en bloeddruk als gewoonlijk laag waren. Kortom, hier zat een volkomen gezond persoon te hoesten.
Afgesproken werden (als ik het allemaal goed begrepen heb, maar ik krijg het gelukkig nog op papier thuis) een ct scan, twee longfunctieonderzoeken één met medicijnen en één zonder en dan toch ook nog maar een gewone foto en een looptest. Bloedonderzoek en hartfilmpje. En dan de grote teleurstelling. Behoudens bloedonderzoek en hartfilmpje wat direct gebeurde is de rest gepland in de week van 11 maart. De 25e krijg ik dan telefonisch de uitslag en begin april heb ik een afspraak. Dat wordt dan weer wachten. Gelukkig kan ik de tijd doden met hoesten.
En dan tijd voor het culturele gedeelte. Door dat bezoek van ruim een uur met daarna nog dat bloedonderzoek en hartfilm viel Van Gogh af. Restaurant in AMC bleek gesloten. Gezellige winkeltjes in AMC niet te vinden. Dus na een broodje aan de eetbar die wel open was, toch maar naar Amsterdam. Gezellig gewandeld langs de Zeedijk; leuke speelgoedwinkel met hele leuke houten puzzels gevonden, een nog leukere kledingzaak met allemaal kleding van bekende couturiers die Marja allemaal kende, want zij was algemeen ontwikkeld, las kranten en keek tv. Daarna naar Tuschinski, waar wij een goede film zagen en bij de toiletten een zeer zwangere BN-er. Onder het handen wassen even een klein gesprekje over zwangere buik en hoe lang nog en hoe gaat het. Vriendin herkende haar niet eens, ik wel want kwestie van algemene ontwikkeling, kranten lezen, tv kijken enz.
Daarna besloten wij in Amsterdam wat te gaan eten. Wij vervielen weer in onze oude gewoonte van toen wij beiden nog ongebonden waren. Praten over eten, over lekker gebak, over een lekkere taart, de patat en dan zonder iets gegeten te hebben thuiskomen met slechts de geplande kilo kippenmaagjes voor de katten. Dat dreigde nu weer te gebeuren, muv de aanschaf van kippenmagen voor de katten. Een aantal eetgelegenheden liepen wij voorbij want, te druk, te duur en bovendien wilden wij eigenlijk naar de 1e klas op Amsterdam CS waar het zo gezellig was en heel lekker. Bijna waren wij toch bij de Rode Hoed naar binnengegaan (nostalgie), maar hielden toch vast aan ons doel, de 1e klas op Amsterdam CS. Die zag er erg gezellig en erg druk uit en bleek vooral heel erg duur, zodat wij besloten de trein terug naar Utrecht te nemen en daar wat te gaan eten bij Olivier, naast de ingang Hoog Catharijne Vredenburg. Eerst de fiets van M opgehaald uit de stalling en dan blijkt dat je met fiets eigenlijk niet komen kan bij Olivier omdat je niet met de fiets aan de hand over Hoog Catharijne kan. Je kan wel oversteken naar de Mariaplaats en dan de Mariastraat in en stoppen bij Uitspanning Boslust. Dit restaurant/kroeg lijkt niet echt op wat je je bij een uitspanning voorstelt en de naam Boslust is, zo in het centrum van de stad, ook vergezocht, maar het is er wel erg gezellig, heel erg lekker, en niet al te duur.
En zo kwam het dat ik uiteindelijk om kwart voor elf ´s avonds thuiskwam na een afspraak van een uur in het ziekenhuis. Vervolgens 13 uur aan één stuk door geslapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten