Drie weken geleden kon ik drie trainingen aan met een gezamenlijke omvang van 7km. Daar zaten ook aeroob 3 setjes in. Ik dacht toen nog, als ik dit nu eens kon volhouden zou het nog wel eens wat kunnen worden met mij. Het kon echter niet uitblijven. De moeheid slaat weer toe, ondanks de MRA-beugel die ingezet is om de moeheid te bestrijden (zie blog "zou het helpen"). Feit is wel dat ik beter slaap en fitter wakker word de laatste tijd. Dat is misschien toe te schrijven aan die beugel, maar helaas werkt het niet voor de hele dag. Nu kan ik wel blijven denken waar komt die moeheid dan vandaan, maar dat heeft de afgelopen zes jaar niet zoveel zin gehad en ik ben bang de komende jaren dus ook niet. Daar ga ik dus nu mee proberen op te houden. Voortschrijdend inzicht zullen wij dat maar noemen.
Wat ga ik nu doen? Heel simpel. Niet omdenken maar helemaal andersom denken. Dat houdt in: Genieten van de periodes dat ik niet moe ben en van de trainingen die dan zo lekker gaan. De dagen dat de moeheid weer toeslaat lekker genieten van het niets hoeven. 's Middags even naar bed en rustige trainingen op aeroob 1, hoogstens 2 niveau. Alleen genieten van het zwemmen zelf dus. En verder gewoon meedoen aan wedstrijden omdat die zo gezellig zijn en omdat ik, zelfs als ik moe ben, nog wel eens tot een goede tijd in staat blijk te zijn.
Benieuwd waar dit andersomdenken toe leidt.
Deze week bij de Longarts geweest voor controle en ik werd, zoals verwacht, weer goedgekeurd voor een
half jaar. Dat klinkt heel gewoon, maar is toch iedere keer weer spannend. Zeker nu ik net hoorde dat een lotgenootje na 7 jaar opnieuw longkanker kreeg in haar andere long.
Even de medicatie doorgenomen. Alvesco en Spiriva blijven. Gelukkig was hij het met mij eens om met de Ombrez te stoppen. Iedere keer als ik dit medicijn inhaleer krijg ik een hoestbui. Tja, hoesten kan ik zelf wel, daar heb ik geen Ombrez voor nodig.
Op grond van mijn hoesten een foto van mijn holtes laten maken, want hij dacht eerder dat het hoesten daar vandaan kwam dan vanuit mijn longen. Deze foto's lieten inderdaad gezwollen slijmvliezen zien, dus hoesten
komt daar vandaan. Dat ik irritante slijmvliezen heb, weet ik al een paar jaar. Ben allang blij dat het
hoesten daar vandaan komt en niet van mijn longen. Geen antibiotica dus deze
winter. Wat zal ik dan eens eten 
Ook nog even naar mijn huisarts geweest. Al jaren heb ik last van een verstopt talgkliertje, in de volksmond mee-eter geheten. Deze ongenode gast verschanste zich in mijn rug, komt nooit naar buiten en veroorzaakt daar constant een schrijnend gevoel. Dat gaat knap irriteren op den duur. Daarbij komt, in deze tijd van bezuinigingen heb ik geen behoefte aan ongenode mee-eters.
Mijn huisarts stelde voor hem te verwijderen en ik moest dan maar even een afspraak maken voor een ingreep. Ingreep? Wat een groot woord om zo'n onwelkome gast te verwijderen. Of ik nog mocht kiezen uit narcose of een ruggenprik vroeg ik? Nee, zei hij, het wordt een ruggenprik.
En inderdaad een klein verdovingsprikje in mijn rug was voldoende om deze mee-eter pijnloos te verwijderen. En de grote pleister die er daarna opgeplakt werd doet de naam "ingreep" eer aan. Heel indrukwekkend. Jammer dat niemand dit ziet.
Morgen gaat hij er trouwens af, dan ga ik weer zwemmen. Volgende week donderdag de hechtingen eruit en ben ik weer een littekentje rijker.
