Shantyfestival

Vaak wordt mij gevraagd of het krijgen van longkanker mijn leven positief beïnvloed heeft. Daar kan ik heel kort op antwoorden. Nee! Wel heb ik (noodgedwongen) meer tijd gekregen voor andere leuke dingen dan zwemmen. Zo waren tot voor kort al mijn weekends in de zomermaanden gevuld met openwater wedstrijden in kanalen, plassen, rivieren, de zee overal in het land. Dit jaar is dat weggevallen omdat ik niet meer in staat ben om kilometers achter elkaar te zwemmen en dan zeker niet in open water.

Daarvoor zijn wel andere leuke dingen in de plaats gekomen. Ik heb een aantal familieverjaardagen en -bijeenkomsten kunnen meemaken die erg gezellig waren. Wij denken over verschillende onderwerpen dan wel vaak anders (ik een beetje meer anders) maar twee dingen hebben wij gemeen. Onze jeugd en een grote dosis humor. Er wordt dan ook wat afgelachen tijdens die bijeenkomsten. En gisteren heb ik dan eindelijk een keer het Shantyfestival in Zeist kunnen bijwonen.

Met Shantykoren kwam ik een jaar of zes geleden in aanraking toen ik nog in de gemeenteraad zat en in die hoedanigheid aanwezig was bij de heropening van het gemeentehuis in Maartensdijk. Daar trad een shantykoor op, waarin ook een collega van mij zong. De meeste liedjes waren natuurlijk wel bekend, omdat in mijn jeugd niet veel anders gezongen werd alleen wist ik toen niet dat het een apart genre was.

Tijd om meer optredens bij te wonen van deze koren had ik niet, want ik lag in het water. En toen ineens zag ik een aankondiging van dit festival, in Zeist, op fietsafstand. Mijn vriendin M-U had wel zin om mee te gaan maar kon pas later in de middag. Kees wilde ook wel mee maar was bang het niet een hele middag vol te kunnen houden. Dus eerst met Kees op de fiets naar Zeist, een aantal optredens bijgewoond, gezellig op terrasjes gezeten en daarna weer op de fiets naar huis en met M-U weer terug naar Zeist en de rest van de middag bijgewoond inclusief de afsluiting. Tijdens de afsluitende bijeenkomst speelde ook een band met popmuziek uit onze tijd wat nodigde  tot meezingen, wat wij wel deden en tot meedansen wat wij niet deden. Er kwam nog iemand aan ons tafeltje hangen die alle liedjes meezong, terwijl hij echt niet van onze generatie was. Ik denk zelfs dat hij nog niet eens geboren was toen mijn moeder mij vroeg wat ik toch aan deze muziek vond. Hij kwam uit de Achterhoek. M en ik vroegen ons af of hij nu algemeen ontwikkeld was dat hij deze teksten allemaal kende of dat deze muziek nu pas doorgedrongen was tot de Achterhoek. Het bleek dat hij een vader had die hem met deze muziek in kennis had gebracht. Na afloop nog even doorgefietst naar Driebergen naar een zus van M en toen weer naar huis. Dit was weer eens een heerlijk ontspannen (nu ja ontspannen?) dagje uit.

Vanmorgen training om 10.00 uur in Amersfoort. Toen de wekker ging was ik nog zo moe dat ik besloot alleen naar de koffie na de training te gaan. Dat koffiedrinken minstens zo belangrijk is als de training zelf heb ik aangetoond in een onderzoek dat ook ergens op deze blog staat onder de titel "de kip of het ei". Pas geleden van wetenschappers gehoord dat koffie inderdaad het herstel na een training bevordert. Hadden ze mijn onderzoek gelezen?

Het weer is niet best, wel voor mijn tuin. Ik ben nog steeds moe dus ik denk dat ik nu lekker nog even naar bed ga.

Rozenperkje

Vanmorgen weer eens mijn moeheid genegeerd. Er stonden verspreid in de tuin wat rozen te verpieteren. Van mijn broer en schoonzus kreeg ik uit de kasteeltuinen van Arcen een pot met 4 potentiële rozenstruiken. Leek mij een goed idee dit alles samen te voegen tot een echt rozenperk. Eerst dus weer een stuk klimop uit de grond getrokken om hiervoor ruimte te maken. De grond verbeterd met goede aarde en mest. Nog wat slakkenvoer (eco) erbij gedaan omdat ik nogal wat slakkensporen aantrof en nu maar wachten op een buitje regen. Natuurlijk heb ik, voor het geval er binnenkort geen regen zou vallen, zelf ook al de struiken van water voorzien.

Daarna natuurlijk weer moe, of nog steeds moe maar dan een beetje meer, dus nu even uitrusten want vanmiddag heb ik nog een druk programma.  .

Hoera en Hoera

Allereerst hoera omdat de uitslag van de onderzoeken bij M positief was , geen uitzaaiingen. Dit betekent dat het een plaatselijk recidief is, wat volgende week weggehaald wordt.

Om dit te vieren vandaag samen gaan zwemmen. Dat had nog wel wat voeten in de aarde. Ik had 's morgens mijn broer en schoonzus met een heleboel bagage in Almere bij mijn andere broer afgeleverd. Blijkbaar vonden zij dat ze nog niet genoeg bagage hadden, want bij het zwembad in Amersfoort aangekomen bleek mijn zwemtas niet meer in de auto te liggen. Gelukkig hebben wij zwemmers altijd wel een reserve badpak plus badmuts en brilletje bij ons en M dus ook. Ik kon dus lekker zwemmen en besloot vandaag eens te proberen of ik 1000 meter achter elkaar kon zwemmen (in borstcrawl). En dat is de tweede Hoera. Het lukte in 24 minuten. Een half jaar na de operatie zwom ik de 1500 meter in 30 minuten, maar goed, twee maanden geleden kwam ik niet verder dan 200 meter. Ik ga dus toch weer vooruit. Word ik dan toch weer lange afstandzwemmer? Ik begin wel heimwee te krijgen naar het open water zwemmen.

Even slikken

De startlijsten van het EMK in september in Cadiz zijn gepubliceerd. Nu wist ik wel dat ik bij de laatste 10 zou zitten, maar het is toch even slikken als je dat zwart op wit ziet. Op grond van mijn tijden van drie jaar geleden (en de prognose was dat die echt wel sneller zouden zijn nu) zou ik bij de eerste 10 gezeten hebben en op de 400 meter vrij waren er zelfs medaillekansen.

Maar goed als van mijn ploeg op dit moment slechts één persoon in topvorm is en de anderen (wmk- en emk kampioenen van een paar jaar geleden) dit keer ook niet om de medailles zullen strijden denk ik maar gedeelde smart is halve smart. Hoewel ik het krijgen van kinderen voor de mindere prestaties toch een meer acceptabele reden vind dan longkanker.

We gaan er in ieder geval een leuke week van maken en zullen in het water strijden voor wat wij waard zijn. En misschien komen er dan toch nog leuke niet verwachte tijden op de klokken. En altijd van de positieve kant benaderen, we kunnen nu iets meer van de zon genieten dan op vorige toernooien. We zijn nu iets minder fanatiek. Misschien ook wel eens leuk om dat te ervaren. En wie weet..... Later..... En dat is toch het belangrijkste. Dat er voor ons allemaal nog een later is. En dat dat later nog heel lang duurt. En dat we in dat later nog heel veel plezier hebben met elkaar en met het zwemmen, met of zonder medaillekansen.

En met deze wijze woorden beëindig ik dit stukje.

"Een gezellig dagje uit".

Gisteren vroeg M-A of ik vandaag mee wilde gaan naar het ziekenhuis waar zij haar botscan zou krijgen. Nou, tegen een dagje uit, gezellig met zijn tweeën zeg ik geen nee.

Eerst om 11.00 uur even koffie gedronken bij haar en toen op naar het ziekenhuis.

Nu wordt er ook flink aan de wegen rondom het ziekenhuis gewerkt, dus het was wel even zoeken hoe bij de parkeerplaats te komen. Daar reed net iemand weg, zodat wij niet meer hoefden te zoeken naar een parkeerplek.

De nucleaire afdeling bevindt zich daar op de 5e verdieping, waar ook de longafdeling met longfunctie en bronchoscopie is gehuisvest. Ik voelde mij direct thuis.

Het duurde niet lang voordat M haar radioactieve spuit gekregen had. De scan zou drie uur later plaatsvinden. Van vorige keren zowel bij haar als bij mij wisten wij dat er dan flink bewogen moest worden om het spul te laten circuleren. En waar denken wij aan bij het woord bewegen? Juist zwemmen. Op naar het zwembad dus met het trainingsprogramma wat de rest van de ploeg ’s avonds zou zwemmen.

Het zwemmen ging bij ons allebei erg lekker, dus M opperde dat ze zich nu voor een EMR maar moest richten op de leeftijdsgroep 50+, mits ze die leeftijd zou halen natuurlijk voegde zij eraan toe. Ik antwoordde dat ik mij helemaal ging richten op records in de leeftijdsgroep 105+. Moest ik natuurlijk ook wel die leeftijd zien te halen. Roept M mij van de andere kant van de baan toe, dat ik al een eind op weg was. Leuke vriendin. Voor de vakantie schat een minioor van zeven jaar die ik training geef mij nog op 28 jaar. Is er niet een gezegde dat luidt: kinderen en dwazen vertellen de waarheid? En nu ben ik opeens een eind op weg naar de 105. Toegegeven. Ik ben al over de helft, maar ik heb toch nog heel wat jaartjes voordat ik zo ver ben.

Heerlijk opgefrist weer terug naar het ziekenhuis langs een veel kortere weg, waar in de wachtkamer heerlijke glazen water klaar stonden voor de patiënten. Desondanks gaap ik aan een stuk door zodat ik M voorstel samen op dat bed te gaan liggen en door de scan te gaan, waarop M reageert met "ja en dan zetten wij onder de foto's: Zoek de verschillen".

M toch maar alleen laten gaan en heb ik lekker even gesudokud terwijl ik op haar wachtte.

Gelukkig had M enige tijd geleden een spoedcursus scan lezen gedaan tijdens een item op tv. Toen de foto’s gemaakt waren maar geen uitslag kreeg heeft ze ze met een schuin oog zelf bekeken, wetende waar ze nu op moest letten. Ze zag alleen een donker plekje op haar voet, maar daar zat ook een blauwe plek. Bovendien vonden wij met zijn tweeën dat er onmogelijk een uitzaaiing op de voet kon zitten als het hele tussenliggende lichaam schoon was. Dit vastgesteld hebbende hebben wij de auto op het parkeerterrein van het zwembad geparkeerd en zijn Amersfoort ingegaan, waar wij op een terras lekker iets gedronken hebben, want als je radioactief spul in je hebt moet je veel drinken om het weer uit je lichaam te krijgen. M zat werkelijk te stralen tegenover mij. Kan ook de radioactieve spuit zijn geweest.

Tot besluit van deze dag zijn wij bij het ophalen van de auto nog even het zwembad ingegaan om de zich daar verzamelende ploeggenoten verslag uit te brengen.

En nu weer vier lange dagen en nachten wachten voordat de uitslag maandag bekend is.

Voor later, je kunt nooit weten....

Jarenlang bewaarde ik allerlei spullen. Waarom bewaarde ik die allemaal? Voor later, je kunt nooit weten... Sinds de diagnose longkanker werd gesteld kan ik steeds makkelijker dingen weggooien. Later kan vroeger zijn dan je denkt heb ik gemerkt. En voor je kinderen hoef je het ook niet te bewaren. Dat hebben ze mij al lang duidelijk gemaakt. Ik denk nu bij alles wat ik onder handen krijg bij het opruimen voor wie in het later dat handig is. Wie heeft er dan nog interesse in cassettebandjes van Sesamstraat? Jip en Janneke? Sprookjes van Andersen? Aan alles kleven herinneringen. Ik hoor de kinderen weer op de achterbank in de auto op weg naar Finland en Zwitserland meezingen. Maar ja, wie heeft er later nog een casssetterecorder? Onze kinderen zeker niet, dus vooruit, de vuilniszak in. Als ik echt heimwee krijg naar die liedjes zullen ze best op cd of dvd te koop zijn. Later.

De Disneyvideo's bewaar ik zolang ik nog een videorecorder in huis heb. Daarna vervang ik ook deze door dvd's.

Weer een zegening van de longkanker. Ik kan dingen weggooien die ik eigenlijk bewaarde voor later. Het huis wordt steeds leger.

EMK Cadiz 1

Hoewel ik weet dat ik eigenlijk niets te zoeken heb bij de Europese Masterskampioenschappen heb ik mij er toch weer voor opgegeven. Het is toch altijd erg gezellig zo'n weekje weg met de ploeg. Nadat ik mij had opgegeven ging er weer van alles mis met mijn training (zie vorige blogs). Mijn doel is dus nu tenminste in de uitslagen opgenomen te worden. Dat betekent dat je onder de limiet moet zwemmen en dat is echt nog een uitdaging. Soms (vaak) zeggen mijn trainingsmaatjes en mijn fysio dat ik het wat rustiger aan moet doen. Maar ja, wat is rustig. Daarover verschillen wij van mening.

Nu blijkt dat iedereen al een bevestiging van zijn inschrijving thuis heeft gekregen behalve ik. Zouden zij echt zo ver zijn gegaan dat zij mijn inschrijving niet verstuurd hebben zodat ik rustig als supporter/coach meega. :-) Ze verzekeren mij van niet. Rond 15 augustus verschijnen de startlijsten op internet. Ben benieuwd.

Opruimwoede

Deze titel kun je letterlijk nemen. Al mijn woede jegens die ziekte die kanker heet, wend ik nu aan om mijn zolderkamer opgeruimd te krijgen. Eerst loodzwaar Aupingbed samen met echtgenoot naar beneden gesjouwd en op de nieuwe logeerkamer weer in elkaar gezet, waardoor mijn hand de rest van de dag behoorlijk pijn doet. Daarna weer verder met uitzoeken, splitsen in wat weg kan maar nog wel bruikbaar is en wat weg kan en ook inderdaad weg moet. En dingen opzij zetten die gewoon opgeruimd moeten worden. En ondertussen draaien er nu twee films in mijn achterhoofd. Zo erg dat de borstkanker terug is gekomen bij M-A.

's Avonds nog even lekker zelf getraind en een uurtje gezwommen, nou ja gezeten in het ondiepe bad met oppaskind. Iemand vroeg of het mijn kleinzoon was, want hij was zo vertrouwd met mij. Nee, geen kleinkind maar mijn vier oppaskinderen nemen die tot op heden vacante plaats wel in.

Kan het misschien wat vlugger?

Het is dus helemaal mis met M-A. De kanker is terug. Vandaag en morgen onderzoeken naar uitzaaiingen. En de uitslag? Die krijgt ze maandag over een week. Dat is dus 10 dagen. Hoe komen artsen erbij om iemand 10 dagen op zo'n uitslag te laten wachten terwijl die morgen al bekend is.

Het is verdomme kanker, niet het een of ander onschuldige virusje.

In ieder geval was één arts al zo aardig om te zeggen dat de lever in ieder geval schoon was. Dat is tenminste iets.

K3

Terugblik

Nee, ik bedoel niet de zanggroep. Ik bedoel mijn twee vriendinnen M-U, die ik al ruim 30 jaar ken en M-A van mijn zwemclub en ikzelf. Een jaar nadat mijn tumor verwijderd was belde M-A op met de mededeling dat zij nu pas echt begreep wat ik had door moeten maken. Zij zat nu ook in de molen, nadat ze een verdacht knobbeltje in haar borst had ontdekt. Ik heb gereageerd dat ik het erg sympatiek vond dat zij zich zo inleefde, maar dat ik haar nu wel wat te ver vond gaan. Ze bleek inderdaad borstkanker te hebben.

De volgende dag belde M-U mij op. Bij het bevolkingsonderzoek op borstkanker was er iets geconstateerd, wat na onderzoek ook borstkanker bleek te zijn. M-U en M-A werden een dag na elkaar geopereerd. Ik heb beide M's in contact gebracht met elkaar, want ik was dan wel ervaringsdeskundige op het gebied van longkanker, maar van borstkanker wist ik niet zoveel. Wij hebben met zijn drieën wat afgemaild. Nadat ze alles hadden doorlopen hebben we gezellig met zijn drieën gegeten en hebben ons K3 gedoopt.

Met M-U heb ik veel gelachen, ook in die "kankerperiode". Ik heb samen met haar gestudeerd en was eerder klaar dan zij. Beiden hebben wij kinderen gekregen. Ik iets eerder dan zij. Beiden hebben wij kanker gekregen. Ik iets eerder dan zij. Dat zei ze mij ook toen zij bij mij op bezoek kwam in het ziekenhuis. Ik lig hier misschien volgend jaar. En ze had gelijk hoewel ik het wel wat overdreven vind om alles wat ik doe ook te doen, maar goed.

Met M-U ging ik ook naar de arts waar haar uitgelegd werd hoe de bestralingen gingen. Ik ging met haar mee. Nadat de arts vroeg hoe onze relatie in elkaar zat (je hebt vriendinnen en vriendinnen) en wij uitgelegd hadden dat wij vriendinnen waren maar geen relatie hadden en dat ik ook kanker gehad had het jaar daarvoor en zij (M-U) gewend was alles iets later te doen dan ik vroeg de arts of ik ook bestraald was. Dat was niet het geval, maar zei ik, dat doe ik dan misschien volgend jaar.

Wel ik heb een hoop rare dingen gedaan na die longkanker, maar tot nu toe nog geen bestralingen.

En nu heeft M-A weer een knobbeltje ontdekt op het litteken van de eerste wond. En ja hoor, kwaadaardig. Wel vreemd dat het is ontstaan in het stukje huid wat over haar eerste tumor zat en wat gewoon daar gelaten is. Hadden ze dat stukje huid ook niet beter kunnen verwijderen is nu onze vraag, of heeft het daar niets mee te maken?

De komende dagen zullen uitwijzen of het bij haar weer plaatselijk is of dat er nu uitzaaiingen zijn.

Wat een kk is deze ziekte toch.

Nog een keer gebroken middenhandsbeentje

Toen ik viel dacht ik dat mijn hand gekneusd was. Fysiotherapeute en huisarts dachten dat er toch wel gebroken kon zijn. Dus naar het Diak om foto's te laten maken. Voor mijn gevoel meer om een breuk uit te sluiten, want ik breek nooit iets, waarom dan nu bij zo'n klein valletje dan wel. Chirurg vraagt mij nog eens aan te wijzen waar het pijn doet en zegt dan, dat dacht ik wel. Op de vraag hoe hij dat kan weten antwoordt hij dat op die plek een breuk zit. En dan zakt opeens toch weer de grond onder mijn voeten weg. Niet zozeer vanwegen die breuk. Ik ga opeens drie jaar terug in de tijd toen ik ook een uitslag kreeg die dan ergens ver in mijn achterhoofd wel niet onverwacht kwam maar die ik niet echt had verwacht.

En sinds die onnozele breuk in mijn middenhandsbeentje ben ik weer teruggeworpen in de tijd en speelt die longkankerfilm indringender dan ooit constant op de achtergrond in mijn hoofd.

Wanneer kom ik daar nu toch eens van af. Ik heb alle reden om positief en optimistisch in het leven te staan. Waarom doe ik dat dan niet?

Dan maar weer taperen

Periode mei-augustus 2009
Het gaat nog steeds niet lekker. Steeds erg moe. In het water kan ik nauwelijks 200 meter achter elkaar zwemmen. De totale training beslaat niet meer dan 1000 meter.

Dan opeens eind juni zwem ik in de training tijdens het inzwemmen zo maar 300 meter achter elkaar en bedraagt de totale afstand die training 2500 meter. Datzelfde kunstje herhaal ik twee dagen later weer tijdens de training. Ik ga net denken zou de lijn nu weer omhoog gaan. Maar dat is te vroeg gedacht. Vrijdag 3 juli val ik flauw, te lage bloeddruk, en breek mijn middenhandsbeentje. Ik, die een vrije val kan maken van 2 meter en vervolgens een tweede trap af stuiter met alleen maar blauwe plekken en een paar gekneusde ribben maar zonder iets te breken, breek iets door rustig in elkaar te zakken. Dat betekent dus weer een paar weken niet trainen. Ach, dan maar weer taperen. Maar gelukkig heb je naast de Jaked, B70, Arena en nog een paar van die drijfpakken ook nog zwemgips, en nog wel in de kleur oranje. Echt zwemmen kan ik er niet mee, maar benen zwemmen wel. Dat heb ik dus een paar weken gedaan.

5 augustus mocht het gips eraf en kreeg ik een steunkousje. Daarmee is goed te zwemmen. De eerste training legde ik alweer 2500 meter af; de tweede training was ik na 2000 meter moe. Maar goed, de terugval was niet zo groot als ik gevreesd had.

Ach nog 4 weken voor de grote toernooien. Mijn doelstellingen heb ik alweer bijgesteld. Ik ben nu al blij als ik onder de gestelde limieten zwem. Wat een verschil met vier jaar geleden.

Het openwaterseizoen gaat ook dit jaar aan mij voorbij.

Weer eens wat anders

Mei 2009

Het stolsel of wat het dan ook was in mijn long is verdwenen. Ik mag stoppen met de bloedverdunners. Toch blijf ik moe en heb veel pijn in mijn hoofd en in mijn ribben. Voor de zekerheid toch een botscan en een mri-scan van mijn hoofd. Natuurlijk verwachten wij hier niets bijzonders van, maar het blijft toch altijd een spannende periode. Mijn hoofd is prima in orde. Uit mijn botscan blijkt iets van een holteontsteking. Omdat die ontsteking daar al een tijdje moet zitten heeft antibiotica geen zin dus wordt ik door mijn longarts doorgestuurd naar de kno-arts. Die laat weer een ct-scan maken van dat gedeelte van mijn hoofd en daaruit blijkt dat mijn holtes in mijn hoofd vol zitten met slijm en poliep(en?). Omdat het vrij diep en vol zit moet dit onder narcose schoongemaakt worden. Dit betekent wel weer een nachtje ziekenhuis en daarna twee weken niet sporten. Moet dan toch maar na de EMK gebeuren want als ik nu weer twee weken niet mag trainen vraag ik mij af wat ik in Cadiz (waar de EMK gehouden worden) heb te zoeken. Dat vraag ik mij trouwens toch al vaak af.

Maar goed, ook dit jaar heb ik de premie van de ziektekostenverzekering er al lang uit en ook die van mijn kinderen die zeggen mij graag te willen sponsoren met hun premie door zelf geen uitgaven te hebben op het gebied van de gezondheid.

Stem kwijt

Maart 2009

Al ruim een week mijn stem kwijt, dus weer een afspraak met de KNO-arts voor een strobohuppelepup onderzoek. Wat blijkt? Mijn hele strottenhoofd is ontstoken en er zitten overal korstjes. Ik heb het zelf gezien, anders zou ik het niet geloofd hebben. Hoe ik daar nu weer aan kom? Ach ik heet Loekie. En ja, natuurlijk weer een antibioticakuur. En eigenlijk vernevelen, maar omdat ik zo'n apparaat niet thuis heb, veel stomen.

Nog even gevraagd, maar ik mag tijdens de kuur zwemmen en ook wedstrijdzwemmen, zolang ik mij maar goed voel.

Dus. Als dit goed voelen van dit ogenblik de hele dag duurt en morgen ook nog dan kom ik zondag in ieder geval koffiedrinken en misschien ga ik dan helpen bij het verwerken van de uitslagen bij de wedstrijdenl Kom ik dat ook heelhuids door, dan kom ik maandag weer zwemmen..

Trombosedienst

6 februari 2009

Dat was dus de trombosedienst vandaag. In mijn onschuld dacht ik in eerste instantie ach, bloedverdunners, ik slik wat, zo eens in de paar maanden wordt het bloed dan gecontroleerd en dat is dat.

Niets is minder waar. Ik moet letten op mijn voeding. Niet teveel van dezelfde kleur groente achterelkaar. Dus niet wat zullen wij eten morgen? Doperwten, spruitjes, boerenkool? Nee het wordt. Wat zullen wij morgen eten. Wat denk je van iets roods? Gisteren hebben we al groen gehad en eergisteren oranje. Of heb je toch liever iets blauws? Daar moet ik dan nog iets bij bedenken…..

Dan mag ik ook niet meer zomaar een tandartsbehandeling ondergaan. Dat moet ik vooraf melden, want daar moet de medicatie op afgesteld worden.

Ik mag niet zomaar met vakantie. Dat moet ik vooraf melden want dan moet eerst gecontroleerd worden of mijn bloedwaarde(?) wel in orde is.

Waar ik ook heenga moet ik iets bij mij hebben waaruit blijkt dat ik bloedverdunners slik.

Als ik medicatie krijg voor het een en ander dan niet na overleg met de trombosedienst.

Of zoals iemand van de zwemploeg tegen mij zei. Het lijkt wel dopingcontrole. Dat is dan weer een lichtpuntje, ben ik daar tenminste aan gewend mochten ook masters voor dopingcontrole in aanmerking gaan komen.

Dan zijn er nog een paar verboden:

Ik mag niet meer van trappen afvallen.

Ik mag niet meer over tegels struikelen.

Ik mag niet meer over mijn eigen voeten struikelen.

Ik mag niet meer door glazen deuren heenlopen.

Hoe moet ik dan controleren hoe het met mijn botten gesteld is? Dit is toch de enige zekere manier om te controleren of ik wel of niet aan osteoporose lijd.

Dan moet ik ook nog uitkijken met schaatsen. Het is dus maar goed dat Kees met zijn schaats in mijn scheenbeen zat voordat ik aan de bloedverdunners ging. Mag hij ook niet meer doen in het vervolg.

De uitslag valt mee

29 januari 2009

Geen kanker, wel verdenking van een longembolie. (vreemd genoeg in mijn rechterlong) en missschien heb ik er meer gehad vanaf december 2007 en zou dat de oorzaak kunnen zijn dat ik vanaf die tijd zo moe ben geworden en mijn conditie achteruit ging. Zeker is dit niet. Men denkt dat er nu een oud stolsel te zien isl. Tenminste ze weten nog niet precies wat ze daarmee aan moeten. Ben dus vreselijk opgelucht, maar direct baal ik ook weer, want dat betekent nog steeds geen lucht genoeg om te zwemmen.

Ik word nu dus doorverwezen naar de trombosedienst. Het houdt nooit op, zo ben ik gewend aan de ene tegenslag en dan komt de andere er al weer aan. Maar goed, ik val zo niet in het zwarte gat na pensioen en laatste kind de deur uit. Ik kan mij nauwelijks meer voorstellen dat ik ooit tijd heb gehad om te werken.

Het leven blijft spannend

27 januari 2009
Do 29 januari 12.50 uur is de afspraak met de uitslag van de scan.

Nog maar twee nachtjes slapen dus. Ben gelukkig druk bezig met uitslapen (vanmorgen) fietsen (vanmiddag) en verslag en inschrijving en Kees brengen en halen (vanavond), Morgen hele drukke dag, eerst trainen in Woudenberg, podoloog, trainen, Jacqueline, verjaardag in Almere, als ik het red zwemmen en daarna miniorenvergadering. Dan nog een nachtje slapen en dan naar Amsterdam en dan kom ik weer helemaal opgelucht thuis.

Longembolie

20 januari 2009
Vandaag zou ik een afspraak hebben met mijn longarts in het VU. Gisteren belde hij. Er was iets gevonden op de scan. Kan longembolie zijn, kan ook wat anders zijn. Daarom a.s. maandag een nieuwe (nucleaire) scan en de donderdag daarop de uitslag.

Maar wat als het iets anders is? En wat is dat anders dan?

Ach, positief bekijken. Wat het ook is, het zit in de linkerlong, dus dezelfde waar de helft al vanaf gehaald is. Stel dat het foute boel is en er is verder niets in mijn lichaam te vinden, dan kan die kwab er ook uitgehaald worden. Dan leef ik met één long verder, maar die kwab doet op dit moment ook niet wat hij zou moeten doen, dus ik leef al op één long. Tegelijkertijd is het weghalen van deze in staking zijnde kwab misschien een waarschuwing voor die andere long niet ook een “wilde” staking te gaan beginnen.

En ach, in eerste instantie zou er een hele long weggehaald worden. Dus wat is er eigenlijk aan de hand?

Ik had vorige week op het ijs ook wel mijn nek kunnen breken.

Liefde is...

Januari 2009

Jullie kennen allemaal wel die boekjes. Ik heb een toevoeging. Liefde is..... samen lachen om de punt van zijn schaats in jouw scheenbeen.

Jullie begrijpen het al. Gisteren heerlijk geschaatst. De toertocht van 10 km op Ankeveense Plassen. (niet voor te stellen dat ik ooit een tocht van 60 km volbracht heb). De gevoelswaarde temp was heerlijk, de gevoelswaarde afstand was 100 km.

Om 10.00 uur thuis vertrokken en kwamen om half elf in Ankeveen aan, waar op dat moment nog genoeg parkeerruimte was. Schaatsen ondergebonden en toen kwam het eerste probleem. Ik zat zo laag, dat ik uit mijzelf niet omhoog kon komen. Maar gelukkig was daar de sterke arm van Kees (die trouwens ook mijn schaatsen ondergebonden had). Was nog wel een eindje schaatsen naar de inschrijving, maar dat beschouw je dan als inschaatsen. Van Kees kreeg ik de goede raad te proberen mijn evenwicht te bewaren. Ja, waar dacht hij dat ik mee bezig was? Het zijn maar smalle ijzertjes onder die voeten.

Kwamen bij dat inschaatsen al langs een koek en zopie, maar dat vonden wij te vlug. Moet natuurlijk wel verdiend worden.

Nadat wij ons ingeschreven hadden op weg en ja hoor, daar zat een scheur in het ijs die ik niet zag en daar lag ik dus. Mijn eerste controle op de kwaliteit van mijn botten. Die bleken nog van A-kwaliteit te zijn dus geholpen door Kees en nog een aardige meneer weer op de schaats gezet en weer op weg. In eerste instantie ging dat heel lekker en dacht ik ach, wij zijn vroeg genoeg, wij kunnen die tocht eventueel tweemaal doen. Zit ik toch weer aan de 20 km. Maar ja, dan kom je op een stukje waar je even de wind tegen hebt en die wind brengt je dan toch heel gauw op andere gedachten. Diverse scheuren heb ik weten te ontwijken of goed kunnen nemen tot opeens jawel hoor, daar lag ik weer. Kees vertelde mij dat daar een scheur was. Ja, dat had ik inmiddels ook gemerkt. Van het ontwijken van scheuren of het goed nemen van die scheuren en het evenwichtbewaren op stukken waar het ijs toch wel erg bobbelig was werd ik toch wel moe, dus lekker achter Kees aan gaan rijden. Ik zei hem toen nog dat hij dan niet moest vallen, want dat ik dan de schaats tegen mijn benen aan zou krijgen. Zou hij niet doen, maar ja, jullie weten hoe vergeetachtig Kees soms kan zijn dus op een gegeven moment, jawel hoor, daar struikelde hij en de punt van zijn schaats in mijn scheenbeen. Dat deed behoorlijk pijn. Kees stond een beetje bedremmeld te kijken, maar zulke situaties werken toch ook wel op mijn lachspieren. Ik heb hem toen de rolverdeling nog eens uitgelegd. Ik val, jij zet mij weer overeind. Daar zou hij zich aan houden. Wij hebben toen een tijdje naast elkaar hand in hand gereden, waarbij ik Kees tweemaal gered heb van een val. Kijk dat is ook ware liefde. Ik laat hem niet vallen, hij mij wel (oei nu ik dat opschrijf heeft dit wel een dubbele betekenis maar dat bedoel ik nu niet). Wel we hebben de finish bereikt wat voor Kees net inrijden was, maar voor mij een levensgrote prestatie. Dus een warme chocolademelk met dito worst was wel op zijn plaats. Bij het afbinden van mijn schaatsen even gekeken hoe mijn scheenbeen eruit zag. Nu niet zo lekker op dat moment. Wij hadden allebei het idee dat het een beetje diepe wond was en de randen lagen een flink end uit elkaar. EHBO nergens te bekennen dus maar doorgereden naar het Diak in Utrecht (met de auto, niet op de schaats). De eerste hulp had ik nog nooit geprobeerd en het leek mij leuk nu eens voor een normaal geval naar die afdeling te gaan. Tenslotte was het ook al 10 dagen geleden dat ik voor het laatst een ziekenhuis bezocht. Ze zouden mij bijna gaan vergeten.

In de wachtkamer kwam ik tussen veel schaatsers te zitten. TV stond aan dus wij konden direct aanschuiven bij de 10 km van de heren. Die deden hem iets vlugger dan ik net gedaan had. Er zaten veel gebroken polsen, uit de kom geschoten schouders enz. Vooral vrouwen, waarop een man (begeleider) zei bij mijn binnenkomst "alweer een vrouw". "Ho ho" zei ik, "het was wel zijn schaats in mijn scheenbeen hoor!" Waarop ik direct bijval kreeg van alle vrouwen. Met andere woorden, het was daar echt gezellig. Jammer dat ze geen glühwein schonken. Er is daar wel een bus waarin je suggesties kunt stoppen, dus dat doe ik nog wel een keer.

De wond bleek na het schoonmaken toch wel mee te vallen. Er zitten een aantal stripjes over en een mooi verbandje, daarbij ook nog een tetanusprik, dus de volgende 10 jaar kan ik er weer tegenaan.

Maar ja, het betekent wel dat ik op zijn vroegst pas vrijdag weer mag zwemmen. Daar gaat mijn voorbereiding op de NMK. Eerst maar weer taperen dus.

Krullen

Half januari 2009

Vanavond in het clubhuis sta ik te praten met wat clubleden. H komt binnen met een kop krullend haar wat hij tevoren niet had. Ik merk op dat ik jaloers ben op zijn krullen, waarop hij zegt wel een middeltje te weten. Dat middeltje ken ik, hebben mijn beide vriendinnen ook - met succes - geprobeerd en wordt gegeven onder de naam "chemokuur". Hij zegt inmiddels weer een aardige conditie opgebouwd te hebben en niet meer zo vermoeid te zijn. Maar ja, voegt hij daaraan toe, het is ook al weer een jaar geleden dat ik ziek werd. Nou zeg ik, van M is het anderhalf jaar geleden en die heeft nog steeds aanvallen van vermoeidheid en de operatie van mij is al twee en een half jaar geleden en ik ben nog steeds vermoeid, en dan heb ik nog niet eens chemo gekregen en dus ook geen krullen. Dat vind ik niet eerlijk.

De krullen van mijn vriendin zijn na een paar knipbeurten verdwenen, de mijne, waarvoor ik fors heb moeten betalen, gewoon bij een kapper, zitten er nog in. Gratis is niet altijd goed.

Wie heeft geluk en wie heeft pech: oordeel zelf?

Januari 2009

"wie heeft geluk en wie heeft pech: oordeel zelf."

Laatst ging ik gezellig koffiedrinken bij mijn vriendin en ja waar heb je het dan zoal over. Zwemmen, echtgenoten, kanker. Bij mijn vriendin is als gevolg van borstkanker een lymfeklier weggenomen wat achteraf gezien niet had gehoeven, want er waren geen uitzaaiingen. Dat was dus pech. Bij mij is een halve long weggenomen terwijl op dat moment nog niet duidelijk was of het om een goedaardige dan wel kwaadaardige tumor bleek te gaan. Dat bleek achteraf om een kwaadaardige tumor te gaan. Ik had dus geluk dat ik die halve long niet voor niets was kwijtgeraakt. Of had ik ook pech? Daar kwamen wij niet uit.

Strop voor de verzekering

Eind november 2008
Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis in augustus 2006 lag ik een maand op een eenpersoons kamer zonder daarvoor verzekerd te zijn. Dat vond ik heel prettig. Toen ik dit jaar een aanbod kreeg van mijn verzekering mij tegen een gering bedrag bij te verzekeren voor een eenpersoons kamer wilde ik dat ook doen. Ik kreeg echter te horen dat ik hiervoor niet in aanmerking kwam omdat de kans groot was dat ik hiervan gebruik zou moeten maken. Ja, waarom zou ik mij verzekeren tegen iets waarvan het 100% zeker was dat ik het niet zou gebeuren?

Ik heb ze teruggepakt. Bij mijn laatste opname lag ik weer alleen op een eenpersoonskamer en weer zonder hiervoor verzekerd te zijn.

Fitness in een ziekenhuisbed

Begin november 2008
Ben al weer een paar dagen uit het ziekenhuis, waar ik opgenomen werd met hoge koorts. Reageer gelukkig goed op de antibiotica waardoor de koorts nu weg is. En waarom ik koorts had? Geen idee. Er moet wel ergens een infectie zitten, maar waar? Ook geen idee. Wat ik wel weet is dat de roomservice in het Diak erg goed is, dus als iemand er nog een weekendje tussenuit wil kan ik dit ziekenhuis van harte aanbevelen. Tijdens mijn verblijven de afgelopen maand ook uitvoerig de Tel Sell programma's bekeken en daarvan geleerd dat je je buikspieren toch op een veel eenvoudiger manier kan trainen dan wij over het algemeen doen. Zijn hele leuke apparaten voor waardoor je zelf geen enkele inspanning meer hoeft te leveren. Zelf heb ik ontdekt dat het ook liggend in bed kan. Je drukt op de knopjes waardoor het hoofdeinde rechtop komt en dan weer op een ander knopje waardoor het omlaag gaat. Een hele eenvoudige en niet vermoeiende manier om je buikspieren te trainen. (je moet natuurlijk wel in deze methode geloven) Bovendien ook nog krachttraining voor je duim door dat gedruk met je duim.

Operatie aan mijn stembanden

Eind oktober 2008
Toen ik voor de tweede keer op de intensive care lag heb ik in mijn slaap de beademing eruit getrokken waardoor ik mijn stembanden beschadigd heb. Ik klink schor en regelmatig komt er helemaal geen geluid meer uit. Geprobeerd wordt nu door injecties de stembanden weer te laten sluiten. Dit moet onder volledige narcose.

Bij de wedstrijden in Luxemburg in het weekend voor de operatie heb ik drie dagen lang juryleden in witte jurypakken gezien. In het ziekenhuis maandagmorgen ook allemaal witte pakken. Ik voel mij direct thuis. Ik word onder narcose gebracht met de woorden: "denk maar aan iets leuks, dan word je daar ook mee wakker". Ik denk dus aan zwemmen.

Hoor ik opeens iemand roepen dat ik wakker moet worden net als ik aan het stroomlijnen ben en mijn onderwatertechniek beter is dan ooit te voren. Hoor ik weer zeggen: "ze zakt steeds weg". Ik wil wel bovenkomen maar vind dat jammer van mijn afstand die ik onder water zwem. Hoor ik weer roepen: "Je moet wel ademhalen hoor". Nee, natuurlijk niet. Natuurlijk haal je geen adem onder water. Uiteindelijk toch maar boven gekomen en even laten zien dat ik er wel was en ik weer onder water. Hetzelfde gesprek wordt zo een paar keer herhaald. Dan krijg ik extra zuurstof en dat is toch lekker. Ik kwam nog nooit zo ver onder water.

Om een uur of tien ben ik geholpen dus ik zou om zo'n uur of één naar huis mogen, maar toen was ik nog niet helemaal wakker of ik was nog bezig met mijn keerpunten. Het is maar hoe je het noemen wil. Om 16.00 uur kwam de arts weer langs waarop ik vroeg (nou ja schreef, want ik mocht niet praten) wanneer kan ik naar huis. Nu zei hij, in principe kan je nu naar huis, maar ik zou je dat ten sterkste ontraden. Ach, het bed lag lekker dus ben ik weer lekker onder zeil gegaan.

Helaas werd in de loop van de middag de extra zuurstof eraf gehaald. Zou best zo'n tankje mee naar huis willen. Heb nu pas in de gaten wat een energie het kost om mijn dagelijkse hoeveelheid zuurstof binnen te krijgen.

's Avonds mag ik heel voorzichtig proberen of mijn stem het deed. Morgen mag ik alleen in noodgevallen wat zeggen. Met het echte praten mag ik over een week voorzichtig beginnen. Langzaam opbouwen. Voorlopig echter nog niet in grote ruimtes of in grote gezelschappen. Zwemmen mag wel. Dus mensen, wie gaan er morgen trainen?

Nooit meer gewoon verkouden

Mei 2008

Bij elk hoestje denk ik niet aan verkouden maar aan longkanker. Bovendien heb ik op dit moment last van die onverklaarbare moeheid. Niet moe dus, maar gewoon uitgeput. Loop al weer vanaf 6 februari in de ziektewet, heb longontsteking achter de rug, ben weer door de hele onderzoeksmolen gegaan. Zwemmen lukt weer niet. Open water zwemmen mag ik deze zomer niet. Kortom, ik heb alle tijd om constant dankbaar te zijn dat ik nog leef, en blij te zijn dat ik in ieder geval nog wel kan zwemmen, en ik geniet overmatig van alles, teveel om op te noemen. Kortom, ik kan er een boom over opzetten (moet er wel een sterke man bij, want ik ben te moe om zelfs een tak in de groenbak te doen).

De kip of het ei

Mijn zwemploeg is een echte vriendenploeg. Ik heb veel steun aan hen. We drinken ook altijd koffie na de training, ook als je niet kunt trainen. Naar de invloed van dat koffiedrinken na de training heb ik een "wetenschappelijk onderzoek" gedaan met als titel "De kip of het ei". Zie hieronder.

De kip of het ei.
Wetenschappelijk onderzoek naar de invloed van het drinken van cappuccino/thee op de zwemprestaties.

Voorwoord:

Het is al vaker ter sprake gekomen tijdens onze koffiebijeenkomsten. Waaraan zijn onze prestaties te danken. Aan de training of aan de koffie?

De reden om deze vraag te stellen was dat in de voorbereiding naar de WMK in Nieuw Zeeland en de EMK in Mallorca na keiharde training goede resultaten bereikt werden.

Echter, in Milau en Stockholm werden ook goede resultaten bereikt, met minder training, maar met veel koffie drinken.

In verband met de toekomst vroeg dit onderwerp om een gedegen onderzoek. Ik noemde dit het onderzoek naar de bekende vraag: Wat was er het eerst, de kip of het ei. Hierbij staat de kip voor de koffie en het ei voor de training.

Opzet van het onderzoek:

Om dit onderzoek te kunnen doen moest ik uitgaan van een nulmeting. Daarvoor moest ik eerst definiëren wat onder de nulmeting verstaan werd. Onder de nulmeting versta ik een persoon die nauwelijks of totaal geen conditie heeft en daarbij geen koffie drinkt.

Wel daar diende zich een probleem aan. Wij waren immers allen in min of meerdere mate goed getraind en goed ingedronken. Hoe tot een nulmeting te komen.

Ik vond een aantal specialisten, chirurgen en verpleegkundigen bereid mee te werken. Het ziekenhuis waaraan zij verbonden waren stelde een kamer beschikbaar en een grote zorgverzekering uit Den Haag stond garant voor de kosten. Ikzelf was de proefpersoon.

Verloop van het onderzoek:

Ik werd opgenomen en met behulp van enkele chirurgische ingrepen, langdurige bedrust, bacteriën en diverse pijnstillende middelen werd mijn conditie tot ver onder nul gereduceerd. Koffie heb ik een maand niet gedronken. Toen vastgesteld werd dat ik echt tot niets meer in staat was kon ik weer naar huis, Koffie lustte ik zelfs niet meer.

Twee dagen later bezocht ik het zwembad en daar beek dat ik nauwelijks nog tot het zwemmen van 25 meter in staat was. Tijdens de koffiesessie daarna heb ik geen kopje koffie kunnen drinken. Sterker nog, van de lucht alleen werd ik al misselijk.

De nulmeting was een feit.

Ook na enkele keren zwemmen was er slechts een zeer geringe verbetering in het vermogen enige afstand te kunnen zwemmen. Ook voor de koffie werd nog steeds bedankt. Dat duurde zo ruim drie weken.

Na deze periode bezocht ik L, een zwemmaatje. Tijdens dit bezoek besloot ik weer eens een kop koffie te proberen. Die ene kop koffie werden er drie. De vrijdagavond daarop ging ik weer naar het zwembad, waarbij ik niet te water ging, maar wel een kop koffie dronk. Zaterdag ging ik opnieuw naar het zwembad. Ik zwom opeens 1500 meter in een uur. Na afloop weer koffie gedronken. Zondag opnieuw naar het zwembad. Ik was wat vroeg en dronk te voren een kop koffie. Hoewel ik de dag daarvoor dus 1500 meter gezwommen had presteerde ik het nu weer een behoorlijke afstand af te leggen. 1000 meter.

Maandagavond voor de derde achtereenvolgende dag naar het zwembad geweest en nu legde ik 1600 meter af.

Conclusie:

Met bovenstaande bevindingen heb ik met een wetenschappelijke onderbouwing kunnen vaststellen dat koffie ten onrechte van de dopinglijst is gehaald.

De koffie is een zeer belangrijke voorwaarde om te kunnen trainen en dient dus niet alleen maar als een gezellig samenzijn achteraf.

Hiermee wil ik niet zeggen dat wij aan het koffiedrinken geen gezelligheidsaspect mogen verbinden, maar heb je weinig tijd laat dan eerder de training schieten dan de koffie.

Reacties op dit onderzoek:

Reactie 1

Hoi

Leuk stukje… en aanvullend bewijs…

In diezelfde zaterdagtraining zwom ik 1.55 over 100m schoolslag. Een dag later bij de competitie bood R me een kop koffie aan omdat we zo vroeg waren… en het leverde zowaar een 3.02 op over de dubbele afstand oftewel 1.31 per 100 meter.

Maar waarom wil ik dan toch zo graag trainen. Koffie drinken lukt me al een hele tijd prima.

L

Beste L

Bedankt voor je reactie. Je vraag wil ik natuurlijk graag beantwoorden.

Het willen trainen staat natuurlijk helemaal los van het moeten koffiedrinken. Ik houd bijvoorbeeld ook van wandelen en fietsen. Gewoon blijven doen dus. Kan allemaal naast elkaar. Wat ik heb willen aantonen is het belang van koffiedrinken en daarin ben ik geslaagd vind ik.

Overigens, dit geldt niet alleen voor koffie, maar ook voor thee. Dus waar koffie staat in mijn onderzoek kan hiervoor ook thee gelezen worden.

Heb je nog vragen, stel ze gerust.

Loekie

Reactie 2

Beste Loekie

In verband met dit uiteraard belangrijk onderzoek, wil het volgende misschien helpen.

Mijn nulwaarde was lang geleden al bereikt. Ik ben koffie blijven drinken, 6-8 per dag. Mijn training bestaat uit een keer per week de zondagse krant halen, (lopend) dit neemt ongeveer een half uur in beslag, Een paar dagen terug moest ik de drains in mijn vijver vervangen, dus zwemmen.

Ik vond dat de 1.90m naar beneden wel ging, maar na vijf minuten zwemmen, waarbij geen afstand werd afgelegd moest ik rusten. Conclusie Of ik drink niet genoeg koffie, of koffie drinken maakt je zwemmen niet beter, maar training wel.

Ik ben benieuwd naar jouw reactie hierop.

A (Australië)

Beste A

Wat leuk dat ik nu ook reacties uit Australië krijg.

Je vraag is niet zo moeilijk te beantwoorden. Bij mijn onderzoek ben ik uitgegaan van de vooronderstelling dat het om zwemmers gaat met een goede techniek als basis. Zo zou dit onderzoek ook voor wandelaars kunnen gelden als ze een redelijke looptechniek onder de knie (let op de woordspeling) hebben. Ik begrijp uit je reactie dat de zondagse krant halen geen problemen oplevert wat in feite de conclusie van mijn onderzoek bevestigt. Immers er wordt verder niet veel gelopen, maar wel veel koffie gedronken. Het aantal koppen koffie van 6-8 per dag lijkt mij eerder iets teveel dan te weinig. (ik denk hierbij natuurlijk niet aan het feit dat ik beloofd heb de kosten voor de koffie voor mijn rekening te nemen in februari, als ik op jouw uitnodiging en op jouw kosten in Australië ben)

Ik hoop dat dit antwoord voldoet?

Met vriendelijke groeten,

Loekie

Dag Loekie,

Grappig zo'n wereldwijde discussie! Blijkbaar ken je deze meneer, want je wilt in februari zijn koffie betalen?

Ik ga nu voor R koffie zetten, wie weet...(hij twijfelt ook over zijn deelname in Winterswijk).

groetjes,

A (andere A dan hierboven)

De gevolgen voor mijn werk

Periode september 2006-juli 2008

Mijn werk op school als lerares economie en Nederlands kan ik dat eerste jaar nog niet oppakken. Wel ga ik regelmatig koffiedrinken en heb ik regelmatig gesprekken met de schoolleiding om het contact te houden. In december 2006 maak ik al wat opdrachten voor de lessen economie en kijk die ook zelf na. Zo blijf ik toch nog betrokken bij school.

Alle hulde voor schoolleiding, collega's en bedrijfsarts van mijn school, de Werkplaats in Bilthoven. Ik heb de laatste tijd wel andere dingen gehoord. Ik krijg alle steun en medewerking om in mijn eigen tempo weer wat taken op mij te nemen. Alles nog op therapeutische basis. In april en mei 2007 sta ik weer een paar uur voor de klas en in juni besluit ik in het nieuwe schooljaar weer volledig aan de slag te gaan. Mijn bedrijfsarts vraagt zich af of dit wel verstandig is maar ik wil weer volledig aan het werk en eerst komt er toch nog een lange schoolvakantie.

In september start ik met mijn normale rooster en ik vind het fijn weer gewoon te werken. Net alsof er niets aan de hand is geweest. Dat er wel wat aan de hand is merk ik begin december. Weer doodmoe. Ik moet mij ziekmelden. Na de kerstvakantie kom ik weer op school, maar het gaat weer mis. In overleg met mijn teamleider besluiten wij dat mijn lessen overgenomen worden maar dat ik wel de lesinhoud blijf bepalen, testen blijf maken en nakijken. Ik blijf regelmatig op school komen maar merk dat het mij allemaal teveel wordt. In februari besluit ik dit schooljaar af te maken en dan fpu aan te vragen. Ik kan het de kinderen en mijn collega's niet aan doen steeds weer af te moeten haken. Bovendien vind ik dit zelf ook niet prettig.

Ik krijg een fantastisch afscheid en dan is ook deze periode, noodgedwongen, afgesloten.

Mijn zoon

Ergens in 2007

Mijn zoon loopt stage in Caraçao als bij mij longkanker werd vastgesteld. Ik besluit hem nog niets te zeggen omdat volgens mij het nog helemaal niet zeker is dat het longkanker is en het er ook niet naar uitziet dat ik op korte termijn kom te overlijden. Wat moet hij dan met die wetenschap? Binnenkort is zijn stage afgelopen en dan zal ik hem inlichten. Hij komt terug naar Nederland en ziet mij toen ik voor de tweede keer op de intensive care lag na wat complicaties. Hij schrok zich wild en is direct gestopt met roken.

Maar ja, stoppen met roken wil niet zeggen dat je dan gezond leeft.

Op de trap kom ik mijn zoon tegen met een zak vol chips en andere vette troep waarmee hij zijn honger stilt. Ik zeg hem dat mijn longkanker hem van dan wel van het roken af geholpen heeft, maar dat mijn liefde voor hem niet zo ver gaat dat ik nu een hartinfarct ga krijgen om hem van de chipsverslaving af te helpen.

Of de boodschap is aangekomen?

"Goed bedoelde opmerkingen"

Over goed bedoelde opmerkingen kan ik een boek vol schrijven.

Opbeurend bedoeld?

"Ach, ik heb iemand gekend die hetzelfde had als jij en die heeft toch nog 5 jaar geleefd"

Ik heb besloten met werken te stoppen. Ik sta voor de klas en je kunt het de kinderen niet aan doen dat zij steeds een vervanger krijgen als ik mij weer ziek moet melden. Ik besluit dus vervroegd met pensioen te gaan. Een reactie? Ach ja op jouw leeftijd zou ik ook stoppen. Tja, alleen ik wilde nog niet stoppen.

Goh wat fijn dat je weer zwemt, is ook zo’n opbeurend bedoelde opmerking als je weer eens geconfronteerd wordt met een langzamere tijd dan je gewend was.

Of, Ja, natuurlijk is het langzamer, je bent al weer een jaartje ouder. Wees blij dat je er weer bent. (als het verval zo snel gaat ben ik er over drie jaar niet meer)

Ik zie er goed uit. Dat is ook het eerste wat ze tegen mij zeggen. En als ik net de tiende hoestbui van 10 minuten achter de rug heb wordt er gezegd, ja ik was gisteren ook wat verkouden.

En dan lig ik helemaal uitgeput op de bank en dan hoor ik, ja ik ben gisteren de stad in geweest, toen was ik ook moe. Ik was niet moe, ik was uitgeput en ik was niet de stad in geweest, ik had gewoon niets gedaan. Maar ja, je moet juist wel wat doen, want van niets doen word je ook maar moe, en ja die moeheid zit vaak tussen mijn oren, in de vorm van hoofdpijn namelijk.

En nog wat. Wat heb je eigenlijk aan percentages. Stel je hebt maar 1% kans dat het niet goed afloopt. Wat een geluk voor die ene die net dat ene procent is. Wat heb je er dan aan dat 99 van de 100 er wel goed doorkomen?

Sorry, natuurlijk beetje pessimistisch gedacht. Zo wordt het nooit wat. Tenslotte kan ik morgen ook onder een auto komen (hoor ik ook erg vaak).

Ik doe mee aan de NK voor masters. Normaal zwem ik 50, 100, 200, 400, 800, 1500 vrij in een weekend. Sinds een paar maanden is mijn conditie nadat die eerst gedurende anderhalf jaar een stijgend lijn vertoonde opeens in een paar weken loodrecht naar beneden gegaan. Ik heb dus alleen de 50 meters gezwommen en dan nog langzamer dan een jaar geleden (was dus ook na de operatie)

En wat hoor je dan....... Je kunt het wel raden.

MAAR JE ZWEMT TENMINSTE NOG grrrrrrrrrr

Gedachtenspinsels

Wat losse gedachtes:

Tja, het is vervelend die longkanker en vooral de impact die het heeft op mijn kwaliteit van leven daarna, maar ja, ik had ook een been kunnen breken.

Och, als je maar gezond bent denk ik dan maar.

Heb ik toch alles overleefd dankzij mijn ijzersterke conditie, verkregen door het zwemmen. Ik denk dat ik mijn trainingsgeld maar ga declareren bij mijn begrafenisverzekering. Tenslotte derven ze voorlopig geen inkomsten.

Nooit longkanker gehad?

Toen ik het had kon het niet bewezen worden.

En toen het dan eindelijk bewezen was bewezen was, was het er al uit.

Eventjes een dipje

Oktober 2007
Op dit moment gaat het weer even niet goed. Het kan een kwestie van overtraindheid zijn. Ik heb natuurlijk wel in 2005 heel hard getraind voor het EMK, daarna ben ik de hele winter doorgegaan en ook in 2006 tijdens de zomerstof gewoon doorgezwommen met langebaanwedstrijden in open water. En na de ziekenhuisopname weer hard doorgetraind om mijn conditie terug te krijgen.

Zo langzamerhand begin ik mij erbij neer te leggen dat ik mijn oude tijden wel niet meer zal zwemmen. Ik begin al een beetje plezier te krijgen in mijn huidige tijden. Ben ik blij dat ik ook dit jaar in het open water beide klassementen, zowel op de 5x1000 vrij als 5x1000 school weer gewonnen heb ook al is het verschil met de nummers 2 en 3 kleiner geworden. Dan heb ik het gevoel dat ik het toch maar weer goed gedaan heb. Het is mij niet in de schoot geworpen. Ik heb er hard voor moeten werken en ik moet er nog steeds heel hard voor werken. En heel stiekem blijf ik toch hopen dat ik ooit weer met de snelsten in mijn leeftijdsgroep mee kan. Maar of dat ooit zal gebeuren?

EMK zwemmen 2007

EMK september 2007

Bij de EMK In Slovenië dit jaar was ik er ook weer bij. Dat was heel bijzonder. De hele ploeg, was erg blij dat ik er weer bij was. Zelf heb ik het een paar dagen erg moeilijk gevonden. Het laatste EMK eindigde ik bij de eerste zes, met als hoogtepunt die bronzen medaille op de 200 vrij. Nu eindigde ik bij de laatste zes..

Voor mij was mijn eerste nummer, de 800 meter vrije slag heel bijzonder. Het was mijn eerste start op een groot toernooi na het zo succesvol verlopen EMK in Stockholm en na de longoperatie vorig jaar. Mijn doel was onder mijn inschrijftijd, gezwommen tijdens de NMK in Eindhoven te blijven. In de voorstartruimte zag ik MF uit Duitsland, de zwemster met wie ik de afgelopen twee EMK’s samen van stoeltje naar stoeltje geschoven was in de voorstartruimte. Ze vroeg waarom ik zo langzaam had ingeschreven. Dat maakte dat ik vrij emotioneel op het startblok stond en mijn eerste 100 meter zwom alsof er geen 700 meter moest volgen. Bij het 150 meter keerpunt was ik dan ook al doodmoe en lag ik mij zelf uit te schelden om die snelle start. Na 300 meter beloofde ik mijzelf dat ik bij het 400 meter keerpunt eruit mocht stappen. Maar ja, het was natuurlijk wel een EMK. Dan stap je er niet zo maar uit. Dus mijzelf nog maar eens goed toegesproken en de laatste 400 meter doorgeworsteld. De eindtijd? Slechts 4 sec boven mijn inschrijftijd. En ook heel vlak gezwommen. En hoewel die andere tijd, 2 jaar geleden gezwommen, op mijn netvlies brandde, vooral toen ik de serie zag zwemmen waar ik met die tijd in gelegen zou hebben, was ik toch heel blij met de nu gezwommen tijd en vooral met het feit dat ik door mijn moeheid heen heb kunnen zwemmen, dat mijn tijden niet opliepen maar dat ik de race heel vlak kon houden, dat ik de kracht had om door te zetten.

Heel bijzonder was ook het feit dat ik de wedstrijd over 5 km uitgezwommen heb en niet eens als laatste eindigde. Ik had mij ervoor opgegeven maar wist eigenlijk niet of ik al zo’n afstand achter elkaar kon zwemmen. Wel het lukte, en de tijd viel nog mee ook. Toen ik finishte kreeg ik een hartverwarmende ontvangst. Ze stonden mij allemaal op te wachten, feliciteerden mij met deze prestatie alsof ik eerste geworden was. Ze waren net zo blij als ik dat ik de wedstrijd uitgezwommen had

Het was voor mij een moeilijk EMK, maar ik ben blij dat ik er was en ik ben blij met de prestaties die ik heb neergezet.

Van voor de diagnose 2005, de operatie in 2006 tot en met NMK zwemmen 2007

Vooraf
Al mijn hele leven houd ik van zwemmen. Was in mijn jeugd ook lid van een zwemvereniging maar trainde niet omdat ik meer aan de kant zwemles stond te geven of jurylid was bij wedstrijden dan dat ik zelf zwom. Ben wel heel mijn leven wekelijks baantjes blijven zwemmen. Toen ik tegen de 50 liep kwam ik in contact met het masterszwemmen. Zwemmen van wedstrijden in leeftijdsgroepen van 5 jaar. Toen ben ik pas echt serieus gaan trainen, zeker nadat ik in 1998 bij AZ&PC in Amersfoort ging zwemmen. Mijn techniek werd steeds beter en dus ging ik ook steeds sneller met mijn top in de jaren 2005 en 2006. In die jaren zette ik werkelijk goede prestaties neer nog onbewust van een klein kankercelletje in mijn lichaam dat in 2005 en 2006 voor een paar longontstekingen zorgde en zich in mei 2006 zou openbaren als longkanker. Mijn klassement in het open water in 2005 was goed voor een KNZB-prestatiemedaille; Bij het EK voor Masters haalde ik een bronzen medaille op de 200 meter vrije slag en vierde en vijfde plaatsen op de overige nummers, incl. de 3km vrije slag. Ik prolongeerde mijn plaatsen op de ranglijsten van de Europese top tien. Op de 1500 meter stond ik zelfs vierde. Na de EK verbeterde ik mijn tijden nog tot ver in 2006.

Van longontstekingen tot de diagnose longkanker

In het voorjaar van 2006 weer twee longontstekingen. Daarna gaven de foto's niets aan maar ik bleef hoesten. Mijn huisarts stuurde mij door naar de longarts om "dingen uit te sluiten". Ik dacht daarbij aan bronchitis of astma. Op de foto die de longarts liet maken in mei 2006 zag hij iets wat volgens hem een tumor was. Er werd een scan gemaakt die bevestigde dat er wat zat waarvan mijn longarts weer dacht aan een tumor en ik aan littekenweefsel. Daarna een bronchoscopie die niets opleverde. Mijn longarts probeert mij nog steeds voor te bereiden op een slechte diagnose en ik wil daar nog steeds niet aan. En dan komt de petscan met definitief de diagnose Longkanker. Hoewel definitief? Er was nog altijd kans dat het om een goedaardige tumor ging, al zei mijn longarts dat die kans meer een theoretische was dan dat hij er in geloofde. Hij liet mij ook zien dat de tumor zo gelegen was dat hij bang was dat de hele long weggenomen zou moeten worden. Ik was nog steeds optimistisch en zei gekscherend dat als ik op één long verder moest ik kon gaan zwemmen bij de Nebas (zwemmers met een beperking) en dan naar de Paralympics in Peking kon. Olympische Spelen zijn er niet voor masters. De operatie zou in eerste instantie een diagnostische operatie worden omdat er nog steeds geen kankercellen gevonden waren. Tijdens de operatie zou een stukje weggenomen worden en naar het lab gebracht worden. Aan de hand van die uitslag zou of de long worden weggenomen of ik zou weer dichtgemaakt worden en dan werd het wachten op de uitslag van de kweek die na 5 dagen beschikbaar was. Ik hield nog steeds rekening met een goedaardige tumor, tegen alle overredingskracht van de longarts in die mij probeerde voor te bereiden op een slechte uitslag.

Naast het feit dat hij dacht dat het om longkanker ging had hij toch een positief bericht. Mijn conditie was meer dan goed genoeg om de operatie te kunnen doorstaan, de capaciteit van de rechter long ruim voldoende om mee te kunnen leven en de tumor was niet groot. Ik stopte de gedachte aan slecht nieuws weg en zwom mijn kilometers in diverse langebaanwedstrijden en drie weken voor de operatie ook nog een zware wedstrijd in de Lek, 6 km van Beusichem naar Culemborg.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat mij toch een loodzwaar gevoel bekroop van stel je toch eens voor dat hij gelijk heeft en een gevoel van absoluut niet willen geloven. Ik longkanker, nooit gerookt, gezond geleefd? Dan wist ik wel anderen die ervoor in aanmerking kwamen.

De opname
Op 31 juli 2006 werd ik opgenomen en op 1 augustus geopereerd. Voor mijn gevoel ging ik volledig gezond naar de ok en kwam ik er doodziek uit. Op de IC werd ik wakker met vier drains, een morfinepompje, en een antibiotica infuus. Daarnaast nog een slangetje met zuurstof door mijn neus en een katheter. Ik had veel pijn aan mijn ribben, kon mij niet bewegen. Als ik onderuit zakte moest ik bellen om mij weer omhoog te laten hijsen. Dat ging in de dagen daarna niet beter.

Na twee nachten mocht ik weer naar de afdeling. Ik had daar een eenpersoonskamer, waar ik heel blij mee was want ik voelde mij doodziek. De longarts kwam met de uitslag. Hij zei dat hij een positief en een negatief bericht had. Tijdens de operatie bleek dat er geen klein stukje van de tumor weggehaald kon worden omdat dit een uitzaaiing zou veroorzaken als het inderdaad om een kwaadaardige tumor zou gaan. De tumor moest er dus helemaal uitgehaald worden. Positief daarbij was dat ze er in geslaagd waren maar één kwab te verwijderen in plaats van de hele long. Het negatieve nieuws daarbij was dat ik met anderhalve long niet in aanmerking kwam voor de Paralympics in Peking. Mijn longarts bleek gelukkig hetzelfde gevoel voor humor te hebben als ik. De uitslag een paar dagen later was dat het toch om longkanker ging, maar dat de tumor nog beneden de 3 cm was. En nog belangrijker, dat er geen sprake was van te constateren metastasen. Een T1N0M0 dus. Geen nabehandeling.

Vijf dagen met veel pijn volgde. Ik was erg ziek. Bleef koorts houden. Had totaal geen trek in eten, kon niets naar binnen werken. Ik gebruikte de morfinepomp te weinig zei een verpleegkundige mij. Tja, ik dacht aan mijn eigen bijdrage. Mijn ook niet van humor gespeende verpleegkundige zei dat ik daar toch al overheen was, dus dat ik die pomp rustig kon gebruiken. Ik bleek een infectie te hebben en reageerde niet al te best op de antibiotica. Ik werd steeds zieker, kon mijzelf niet bewegen. Kon alleen half zittend ademhalen. Zakte ik onderuit, moest ik hulp hebben om mij weer overeind te hijsen. Pijn ging niet weg, maar werd steeds erger.

Na een week ging ik dus niet met ontslag, zoals mij vooraf verteld was maar kreeg ik een echogestuurde punctie omdat men wilde weten om wat voor bacterie het ging. Men was bang voor een sepsis. Ik zag daar niet tegen op. Een punctie had ik ook gehad tijdens de zwangerschap van mijn tweede kind. Toen werd een gedeelte van mijn buik verdoofd en besloot mijn zoon juist daar niet te gaan liggen zodat in het niet verdoofde stuk buik geprikt werd. Dat heb ik nauwelijks gevoeld, dus ik was zeer ontspannen voor deze punctie, waarbij ik verdoofd werd en ik zeker wist dat daar ook geprikt werd.

Binnen een paar seconden veranderde de ontspannen sfeer in een voor mij heel bedreigende. Ik proefde bloed in mijn mond, gaf bloed over voelde een grote angst over mij heen komen, dacht nog waarom gaat het licht uit en zakte weg. Een shock lees ik later in het dossier.

Omdat de boel zo geïnfecteerd was kon niet goed gezien worden waar geprikt werd en werd een longadertje geraakt.

Twee spannende dagen op de IC

Ik werd wakker op de IC. Kreeg bezoek wat ik later weer vergat. Was ontzettend bang, zakte steeds weer weg en opeens lag ik weer in een bed op weg naar de OK voor een spoedoperatie om de bloeding te stoppen. Man, dochter, zoon en een paar vrienden angstig achterlatend. Daar werd ik weer even wakker en hoopte ik dat zij mij heel vlug onder narcose zouden brengen, zodat ik niets meer zou weten. Ik was bang dat ik op dat moment zou overlijden. Dankzij de goede conditie die ik opgebouwd had met zwemmen word ik toch weer wakker en lig ik weer op de IC. Mijn man en zoon zijn er. Ik kan niet praten, komt door de beademingsbuis. Ik kan mijn zoon alleen maar aankijken. Ik denk nu kan ik je nooit meer zeggen hoe veel ik van je houd. Later zegt mijn man dat ik hem zo lief aankeek, dat hij er verlegen van werd. Ik probeer te communiceren met pen en papier. Lukt niet echt. Ik val weer in slaap en droom dat ik ontzettend aan het vechten ben. Blijkt later dat ik waarschijnlijk op dat moment de beademing eruit getrokken heb.

Na twee nachten gelukkig weer naar mijn eigen afdeling. Ik kan nauwelijks praten. Adem tekort. Na elk woord moet ik naar lucht happen. Voel mij nog steeds doodziek. Maar langzaamaan gaat het beter.

Na de opname

Voor de operatie ging ik er vanuit dat ik met een half jaartje wel weer op mijn oude niveau zou zitten. Maar ja, door deze complicaties ging mijn conditie toch sneller en meer achteruit dan ik had verwacht. Toen ik na een maand uit het ziekenhuis kwam en de volgende dag naar het zwembad ging zonk ik na 20 meter al naar de bodem en werd mij verteld dat het nog wel een tijdje zou duren voor ik op mijn oude niveau terug was, als dat al zou gebeuren.

Mijn longarts had beloofd dat hij mijn eerste grote wedstrijd zou komen kijken en heeft zelf een goed revalidatieadres voor mij gevonden. Het sportmedisch centrum in Woudenberg. Daar kwam ik onder behandeling van, toevallig, een zwemmaatje van mij bij AZ&PC wat natuurlijk wel fijn was.

Ik ben er toen heel hard tegenaan gegaan. Tweemaal per week naar Woudenberg voor cardio- en krachttraining; vier keer in de week lag ik in het water. In november kon ik voor het eerst weer 400 meter achter elkaar zwemmen.

Eerste conditietest

Voor de longkanker fietsten mijn man en ik lange afstanden. Met mijn vriendin liep ik lange afstanden. In het water zwom ik lange afstanden.

In de eerste weken dat ik weer thuis was waren de afstanden die ik aflegde zeer beperkt. Mijn eerste fietstocht was een blokje rond van nog geen halve kilometer waarna ik doodmoe naar bed moest en was ik al blij als ik de straat op en neer kon lopen. In het water hield het bij 20 meter al op.

In oktober kreeg ik een longfunctieonderzoek om te kijken hoe het nu met mijn coditie gesteld was. Ik was helemaal niet tevreden maar het onderzoek wees uit dat ik nu al beter presteerde dan mijn gemiddelde (gezonde) leeftijdgenoot. Toen ik mijn longarts aankeek zei hij dat ik niet zo vuil naar hem moest kijken, want dat hij best wist dat dat niet de groep was waarmee ik mij vergeleek.

NMK 2007

Mijn eerste grote wedstrijd was in januari 2007, het NK voor masters dat in Heerenveen werd gehouden. In drie dagen zwom ik daar de 50, 100, 200, 400 en 800 meter vrije slag. Mijn longarts hield woord en was bij mijn eerste afstand, de 400 meter vrij, aanwezig.

Tijdens dat NK zwom ik tijden die ik, gezien alles wat er gebeurd was, nog niet verwacht had te zullen zwemmen en daar was ik erg blij mee. Tegelijkertijd wist ik ook dat er een heel groot gat zat tussen de tijden die ik voor de operatie had gezwommen en nu. Dat was een heel dubbel gevoel.

Moeilijke tijd

Het is toch al een moeilijke tijd. Je hebt longkanker, de kankersoort waar ik nooit van gedacht had die te zullen krijgen. Ik dacht wel eens aan borstkanker, aan darmkanker, maar als nooit gerookt hebbende sporter toch niet aan longkanker. Maar ja, ook als meeroker kom je voor deze kankersoort in aanmerking. Dat brengt diverse gevoelens met zich mee. Boosheid, waarom ik wel en al die rokers niet. Waarom juist nu, nu het zo enorm goed ging met het zwemmen. Angst, hoe gaat het nu verder. Boosheid om al die goedbedoelde reacties van, “ach, je bent wel een jaartje ouder nu” als ik weer eens ontevreden was over een tijd. Alsof je in een jaar tijd opeens 10 sec langzamer gaat op een 50 meter nummer. Of “Ben je niet dankbaar dat je er nog bent” Hoezo dankbaar? Is die ander dankbaar dat hij elke morgen gezond weer wakker wordt?

Ik ben niet dankbaar. Ik ben kwaad en ja, ik ben ook blij. Blij dat ik er nog ben, blij dat mijn conditie zo goed was dat ik alles heb overleefd. Blij dat mijn huisarts mij zo vlug doorgestuurd heeft omdat hij intuïtief voelde dat er wat meer aan de hand was, zodat de tumor toch redelijk vlug is ontdekt. Blij dat ik een redelijke kans heb tot de kleine groep te gaan behoren die longkanker overleven. Ontzettend blij met mijn longarts die begrijpt dat ik het er moeilijk mee heb dat ik zo’n stap terug heb moeten doen met zwemmen. Blij met mijn vrienden, waaronder velen in mijn zwemteam bij wie ik mij niet groot hoef te houden. Blij met de steun die ik kreeg vanuit de school waar ik werkte. Blij met de gesprekken die ik vanuit het ziekenhuis aangeboden kreeg.