"Een gezellig dagje uit".

Gisteren vroeg M-A of ik vandaag mee wilde gaan naar het ziekenhuis waar zij haar botscan zou krijgen. Nou, tegen een dagje uit, gezellig met zijn tweeën zeg ik geen nee.

Eerst om 11.00 uur even koffie gedronken bij haar en toen op naar het ziekenhuis.

Nu wordt er ook flink aan de wegen rondom het ziekenhuis gewerkt, dus het was wel even zoeken hoe bij de parkeerplaats te komen. Daar reed net iemand weg, zodat wij niet meer hoefden te zoeken naar een parkeerplek.

De nucleaire afdeling bevindt zich daar op de 5e verdieping, waar ook de longafdeling met longfunctie en bronchoscopie is gehuisvest. Ik voelde mij direct thuis.

Het duurde niet lang voordat M haar radioactieve spuit gekregen had. De scan zou drie uur later plaatsvinden. Van vorige keren zowel bij haar als bij mij wisten wij dat er dan flink bewogen moest worden om het spul te laten circuleren. En waar denken wij aan bij het woord bewegen? Juist zwemmen. Op naar het zwembad dus met het trainingsprogramma wat de rest van de ploeg ’s avonds zou zwemmen.

Het zwemmen ging bij ons allebei erg lekker, dus M opperde dat ze zich nu voor een EMR maar moest richten op de leeftijdsgroep 50+, mits ze die leeftijd zou halen natuurlijk voegde zij eraan toe. Ik antwoordde dat ik mij helemaal ging richten op records in de leeftijdsgroep 105+. Moest ik natuurlijk ook wel die leeftijd zien te halen. Roept M mij van de andere kant van de baan toe, dat ik al een eind op weg was. Leuke vriendin. Voor de vakantie schat een minioor van zeven jaar die ik training geef mij nog op 28 jaar. Is er niet een gezegde dat luidt: kinderen en dwazen vertellen de waarheid? En nu ben ik opeens een eind op weg naar de 105. Toegegeven. Ik ben al over de helft, maar ik heb toch nog heel wat jaartjes voordat ik zo ver ben.

Heerlijk opgefrist weer terug naar het ziekenhuis langs een veel kortere weg, waar in de wachtkamer heerlijke glazen water klaar stonden voor de patiënten. Desondanks gaap ik aan een stuk door zodat ik M voorstel samen op dat bed te gaan liggen en door de scan te gaan, waarop M reageert met "ja en dan zetten wij onder de foto's: Zoek de verschillen".

M toch maar alleen laten gaan en heb ik lekker even gesudokud terwijl ik op haar wachtte.

Gelukkig had M enige tijd geleden een spoedcursus scan lezen gedaan tijdens een item op tv. Toen de foto’s gemaakt waren maar geen uitslag kreeg heeft ze ze met een schuin oog zelf bekeken, wetende waar ze nu op moest letten. Ze zag alleen een donker plekje op haar voet, maar daar zat ook een blauwe plek. Bovendien vonden wij met zijn tweeën dat er onmogelijk een uitzaaiing op de voet kon zitten als het hele tussenliggende lichaam schoon was. Dit vastgesteld hebbende hebben wij de auto op het parkeerterrein van het zwembad geparkeerd en zijn Amersfoort ingegaan, waar wij op een terras lekker iets gedronken hebben, want als je radioactief spul in je hebt moet je veel drinken om het weer uit je lichaam te krijgen. M zat werkelijk te stralen tegenover mij. Kan ook de radioactieve spuit zijn geweest.

Tot besluit van deze dag zijn wij bij het ophalen van de auto nog even het zwembad ingegaan om de zich daar verzamelende ploeggenoten verslag uit te brengen.

En nu weer vier lange dagen en nachten wachten voordat de uitslag maandag bekend is.