Liefde is...

Januari 2009

Jullie kennen allemaal wel die boekjes. Ik heb een toevoeging. Liefde is..... samen lachen om de punt van zijn schaats in jouw scheenbeen.

Jullie begrijpen het al. Gisteren heerlijk geschaatst. De toertocht van 10 km op Ankeveense Plassen. (niet voor te stellen dat ik ooit een tocht van 60 km volbracht heb). De gevoelswaarde temp was heerlijk, de gevoelswaarde afstand was 100 km.

Om 10.00 uur thuis vertrokken en kwamen om half elf in Ankeveen aan, waar op dat moment nog genoeg parkeerruimte was. Schaatsen ondergebonden en toen kwam het eerste probleem. Ik zat zo laag, dat ik uit mijzelf niet omhoog kon komen. Maar gelukkig was daar de sterke arm van Kees (die trouwens ook mijn schaatsen ondergebonden had). Was nog wel een eindje schaatsen naar de inschrijving, maar dat beschouw je dan als inschaatsen. Van Kees kreeg ik de goede raad te proberen mijn evenwicht te bewaren. Ja, waar dacht hij dat ik mee bezig was? Het zijn maar smalle ijzertjes onder die voeten.

Kwamen bij dat inschaatsen al langs een koek en zopie, maar dat vonden wij te vlug. Moet natuurlijk wel verdiend worden.

Nadat wij ons ingeschreven hadden op weg en ja hoor, daar zat een scheur in het ijs die ik niet zag en daar lag ik dus. Mijn eerste controle op de kwaliteit van mijn botten. Die bleken nog van A-kwaliteit te zijn dus geholpen door Kees en nog een aardige meneer weer op de schaats gezet en weer op weg. In eerste instantie ging dat heel lekker en dacht ik ach, wij zijn vroeg genoeg, wij kunnen die tocht eventueel tweemaal doen. Zit ik toch weer aan de 20 km. Maar ja, dan kom je op een stukje waar je even de wind tegen hebt en die wind brengt je dan toch heel gauw op andere gedachten. Diverse scheuren heb ik weten te ontwijken of goed kunnen nemen tot opeens jawel hoor, daar lag ik weer. Kees vertelde mij dat daar een scheur was. Ja, dat had ik inmiddels ook gemerkt. Van het ontwijken van scheuren of het goed nemen van die scheuren en het evenwichtbewaren op stukken waar het ijs toch wel erg bobbelig was werd ik toch wel moe, dus lekker achter Kees aan gaan rijden. Ik zei hem toen nog dat hij dan niet moest vallen, want dat ik dan de schaats tegen mijn benen aan zou krijgen. Zou hij niet doen, maar ja, jullie weten hoe vergeetachtig Kees soms kan zijn dus op een gegeven moment, jawel hoor, daar struikelde hij en de punt van zijn schaats in mijn scheenbeen. Dat deed behoorlijk pijn. Kees stond een beetje bedremmeld te kijken, maar zulke situaties werken toch ook wel op mijn lachspieren. Ik heb hem toen de rolverdeling nog eens uitgelegd. Ik val, jij zet mij weer overeind. Daar zou hij zich aan houden. Wij hebben toen een tijdje naast elkaar hand in hand gereden, waarbij ik Kees tweemaal gered heb van een val. Kijk dat is ook ware liefde. Ik laat hem niet vallen, hij mij wel (oei nu ik dat opschrijf heeft dit wel een dubbele betekenis maar dat bedoel ik nu niet). Wel we hebben de finish bereikt wat voor Kees net inrijden was, maar voor mij een levensgrote prestatie. Dus een warme chocolademelk met dito worst was wel op zijn plaats. Bij het afbinden van mijn schaatsen even gekeken hoe mijn scheenbeen eruit zag. Nu niet zo lekker op dat moment. Wij hadden allebei het idee dat het een beetje diepe wond was en de randen lagen een flink end uit elkaar. EHBO nergens te bekennen dus maar doorgereden naar het Diak in Utrecht (met de auto, niet op de schaats). De eerste hulp had ik nog nooit geprobeerd en het leek mij leuk nu eens voor een normaal geval naar die afdeling te gaan. Tenslotte was het ook al 10 dagen geleden dat ik voor het laatst een ziekenhuis bezocht. Ze zouden mij bijna gaan vergeten.

In de wachtkamer kwam ik tussen veel schaatsers te zitten. TV stond aan dus wij konden direct aanschuiven bij de 10 km van de heren. Die deden hem iets vlugger dan ik net gedaan had. Er zaten veel gebroken polsen, uit de kom geschoten schouders enz. Vooral vrouwen, waarop een man (begeleider) zei bij mijn binnenkomst "alweer een vrouw". "Ho ho" zei ik, "het was wel zijn schaats in mijn scheenbeen hoor!" Waarop ik direct bijval kreeg van alle vrouwen. Met andere woorden, het was daar echt gezellig. Jammer dat ze geen glühwein schonken. Er is daar wel een bus waarin je suggesties kunt stoppen, dus dat doe ik nog wel een keer.

De wond bleek na het schoonmaken toch wel mee te vallen. Er zitten een aantal stripjes over en een mooi verbandje, daarbij ook nog een tetanusprik, dus de volgende 10 jaar kan ik er weer tegenaan.

Maar ja, het betekent wel dat ik op zijn vroegst pas vrijdag weer mag zwemmen. Daar gaat mijn voorbereiding op de NMK. Eerst maar weer taperen dus.