En dan is het zo ver (Max 5 slot)

Dan komt er opeens het bericht, uitzending is een week vervroegd. Het wordt donderdag 15 december. Kun je dan ook komen. Ja, dat kan. Is een week minder stress. Ik krijg een mail met routebeschrijving en kledingadviezen. Liever geen wit en geen zwart. Liever ook geen smalle streepjes of ruitjes of blokjes. Ik sta voor mijn kerenkast en kijk wat er overblijft. Dat valt toch weer tegen. Ik word niet gekleed door een bekend couturier. Ik heb nog wel wat te vieren met de goede uitslag gisteren dus ik besluit tot iets nieuws. Een uur later ben ik weer thuis met jurk en trui. 

Om half zes komt mijn dochter voorrijden. In Hilversum is er een onverwachte omleiding. Desondanks iets over zessen in de studio, waar ik uiterlijk half zeven moest zijn. Goed op tijd dus. Parkeerkaart gekregen, maar op de voor ons gereserveerde plaats staat al een auto. Dan maar op een VIP-plaats. 

Er staan soep en  broodjes klaar. Dat wist ik niet, dus heb thuis al gegeten. Jammer, want het ziet er wel lekker uit. En dan wordt het tijd om onze plaatsen in te nemen. Op de tribune nemen behalve ikzelf  nog een paar genodigden plaats. Een echtpaar waarvan de vrouw rookt en de man niet en een verwoed roker. Aan tafel nemen plaats een longarts en een vertegenwoordigster van Stivoro plus natuurlijk de gespreksleidster zelf. Verder is er wat publiek. Na de inleiding wordt het filmpje gedraaid met mijn interview en de opnames in het zwembad. Vreemd weer mijzelf zo terug te zien. (De opname van het programma is te zien via de link hiernaast onder filmpjes.) De longarts vertelt over onderzoeken naar de invloed van (mee-)roken op het krijgen van longkanker.Die blijkt, niet onverwacht, erg groot. Stivorovertegenwoordigster meldt dat het met de kennis in Nederland over de slechte invloed van roken op de gezondheid  heel slecht gesteld is ten opzichte van andere landen in Europa. Mijn buurman, de roker, had ik met plezier een draai om zijn oren gegeven. Tegen struisvogelen kan ik nog wel, maar om nu te beweren dat roken helemaal niet slecht is gaat mij toch "een beetje" te ver. Aan de gelaatsuitdrukkingen van de anderen te zien was ik niet de enige met die gevoelens.
Na afloop was er nog een gezellige bijeenkomst. Mensen van het programma vertelden mij dat zij het  professioneel gedaan vonden van mij. Alsof ik het vaker bij de hand had gehad en ook van het publiek kreeg ik complimenten. Dat is na al die stress toch wel leuk om te horen. Met de vertegenwoordigster van  Stivoro nog even gesproken over hoe de voorlichting zou moeten zijn zodat je ook pubers bereikt. Bij het weggaan vroeg zij of zij mijn adres en telefoon nummer. Of zij nog een keer contact met mij mocht opnemen?  Vraag mij af waar dat  toe leidt. Vrijwilliger bij  Stivoro? Ik wacht wel af.

Twee bange dagen

Een ingetrokken tepel kan duiden op een tumor. Dit hoeft echter niet zo te zijn. Toen ik dit dinsdagmorgen bij mijzelf constateerde toch maar direct een afspraak met de huisarts gemaakt voor de volgende morgen. Huisarts kon niets anders ontdekken dan die ingetrokken tepel maar gaf een verwijzing voor een mammografie. Daarvoor kon ik donderdag om 16.10 uur terecht. 15.45 uur Was ik al op de röntgenafdeling. 15.50 uur kon ik al geholpen worden. 16.05 uur kreeg ik de voorlopige uitslag dat er niets gevonden was en een uur later belde mijn huisarts dat alles goed was. Geen bijzonderheden te zien.

Dit is de zakelijke kant van het verhaal. Mijn gevoelens waren die van 5 jaar geleden. Ongeloof, niet willen geloven in iets ernstigs, jezelf voorhouden dat zoiets niet betekent dat je ook kanker hebt. Tegelijk weten dat mijn niet geloven in iets ernstigs destijds niet terecht was. Nu gelukkig wel. Niets aan de hand.

En nu ben ik ontzettend moe. Twee zulke spannende dagen eisen hun tol. Gelukkig waren het er maar twee. En gelukkig was de uitslag goed. Hoeveel lotgenoten ken ik  inmiddels die dit zo vaak meemaken en dan  een slechte boodschap krijgen of in het beste geval een minder slechte uitslag. Het zijn er veel. Teveel!

The day after (Max 4)

Een dag later beginnen de zenuwen pas echt goed toe te slaan. Is het wel goed gegaan? Heb ik geen gekke dingen gezegd?  Wat halen ze er uit? Kom ik wel een beetje genuanceerd over? Hoe klinkt mijn stem? Mijn stem is niet meer de stem die ik vroeger had, voordat ik die beademingsbuis eruit trok toen ik diep in slaap gehouden werd.

De maakster van het programma belt mij. Ze vraagt hoe ik het beleefd heb. Vertel haar dat ik wel een "beetje" zenuwachtig ben over het resultaat. De interviewer was zeer tevreden over mij vertelt zij. Daar ben ik dan wel weer blij mee. Het geheel is terug gebracht tot een item van 3 minuten. Dat ken ik van onze lotgenotenfilm.  

Er zijn geen andere longkankerpatienten geïnterviewd. In het programma zal vooral aandacht worden geschonken aan de gevaren van roken van light sigaretten.  

Ik word uitgenodigd om bij het programma zelf ook nog aanwezig te zijn om eventueel vragen te beantwoorden. Ik mag mensen meenemen. Mijn kinderen willen met mij mee. Gelukkig.  In mijn eentje naar zo'n opname gaan zag ik niet echt zitten.

22 december om 19.25 uur is de uitzending bij Omroep Max op Nederland 2. Meldpunt heet het. Ik ga morgenavond eens kijken wat voor programma het eigenlijk is.

Het echte werk (Max 3)

Ja, en dan wordt er om 14.45 uur aangebeld en komt er een filmploeg met de interviewer, in totaal drie man, binnen. Eerst maar even koffie. Dan wordt de apparatuur opgesteld. Ik word  in een stoel gezet met het minst opgeruimde deel van de kamer als achtergrond. En dan begint het. De vragen die gesteld worden, worden niet opgenomen dus ik moet de vraag in mijn antwoord verwerken. Dat gaat een enkele keer mis en dan moet dat natuurlijk overnieuw. Of tussen de opnamen door zeg ik iets en dan is het: kun je dat straks nog een keer herhalen. Of ik heb iets er goed uitgekregen en dan blijkt de microfoon niet goed afgestemd en moet ik het over doen en gaat het wat hakkelend. Ik probeer niet te vlug te praten. Ik weet dat dat een slechte gewoonte van mij is. Ik probeer niet te stellig over te komen. Ook een slechte gewoonte die ik van mijzelf ken. Soms vragen ze echter een duidelijke uitspraak waar ik dan wel achter sta, maar niet zo zou willen uitspreken. Ruim twee uur duurt dit. Men is tevreden. Op naar het zwembad. Naast de vijf man (nou ja één man, vier vrouwen) die ik geronseld heb, komt daar opeens een zwemmaatje uit Breda binnen met haar dochter, die een consult had met de bij onze vereniging zeer bekende fysiotherapeut. Ik bied haar aan ook mee te zwemmen. Ik heb altijd een reserve badpak, badmuts en brilletje bij mij. Zijn wij inclusief mijzelf opeens met zijn zevenen. Ik begin met training geven, maar op een gegeven moment mag ik er dus ook in. En dan wordt het weer zwemmen met een camera vlak voor mijn neus zodat mijn techniek naar de knoppen gaat; een startduik met een cameraatje in mijn  hand, zodat ik te plat duik omdat ik bang ben die camera uit mijn handen te laten vallen. En dan wordt er voorgesteld een race tussen ons zevenen over 50 meter. Ik waarschuw al dat ik dan de eerste 10 meter al 25 meter achter lig en vraag de anderen zich even in te houden. Na 50 meter tik ik dus helemaal benauwd aan en ben  tot niets meer in staat. Dan mag ik toch nog even rustig uitzwemmen met weer een camera voor mij. Een uur later gaat de filmploeg zeer tevreden naar huis. Wij zwemmers drinken nog even koffie na.

Stroomversnelling (Max 2)

Woensdag belde ik dus met de maker, die mij een geschikte kandidaat vond maar nog even moest overleggen met de eindverantwoordelijke. Donderdag belde ze al op dat alles akkoord was. Ze wilden met mij in zee. Een filmploeg zou contact met mij opnemen. Ik was nauwelijks bekomen van de schrik of iemand van de filmploeg belde. Of zij maandag langs konden komen. En ja, ze wilden ook wel opnamen maken in het zwembad. Ik zou nog horen hoe laat zij kwamen maandag. Ik moest rekenen op een interview van drie uur. En had ik misschien ook nog foto's van een rokend gezelschap met ook mij erop uit mijn jeugd.

Ik heb het adres van het zwembad gegeven zodat zij konden regelen dat ik daar gefilmd kon worden. Ze zouden nog bellen als alles geregeld was.

Vrijdagmorgen, ik was net wakker, de filmploeg. Ben ik thuis maandag om 15.00 uur? Ja, natuurlijk was ik dan thuis, en het filmen in het zwembad kon 's avonds gebeuren tijdens de uren dat mijn zwemvereniging het bad had. Of ik misschien ook training kon geven dan voor de film. Nu geef ik op maandagavond geen training, maar ik kon natuurlijk even de groep van een ander lenen. Dus geen probleem.

Ik kreeg het steeds benauwder, en dat was niet van de astma, het ging allemaal een beetje erg vlug.

's Avonds een collega trainer opgebeld welke groep ik maandagavond het beste even kon lenen om training aan te geven. Maandagavond vroeg mijn collega? Dat is 5 december. Dan zijn er geen trainingen. Was helemaal niet tot mij doorgedrongen dat maandag 5 december was. Nu had ik wel telefoonnummers van de makers en de filmploeg, maar ik denk weekend. Kan ik niet bellen. Ik stuur dus een email en een sms dat training geven dus niet doorgaat, maar dat ik natuurlijk wel kan zwemmen.

Maandagmorgen vroeg gaat de telefoon nog voordat ik wakker was. De maker van de film. Dat ze toch wel graag mij wilden filmen als trainster en dat de filmploeg op die tijd gereserveerd was. Of ik dat op kon lossen. Ik dus aan de telefoon en vond vijf zwemmaatjes  bereid maandagavond naar het zwembad te komen voor een extra training onder mijn leiding. Geregeld. Toen op zoek naar foto's. Eentje gevonden met een pakje sigaretten op tafel en een foto van mijn zusje en ik op de slee met mijn zwager erachter met een sigaret in zijn mond. Tja, in mijn jeugd, de jaren 50 was fotograferen niet zo gewoon. Vind toch al dat ik vergeleken met anderen van mijn leeftijd vrij veel jeugdfoto's heb.

Ik heb nog even de stofzuiger door mijn huis gehaald en ben daarna even rustig gaan liggen.

Oei! (Max 1)

Het consumentenprogramma Meldpunt van omroep Max is van plan om 22 december een tv-uitzending te maken over de gevaren van meeroken en van het roken van ‘light’ sigaretten. Voor deze uitzending zoeken ze  mensen die door ‘light’ sigaretten longkanker hebben gekregen en mensen die helemaal niet rookten en bij wie meeroken mogelijk de oorzaak van de longkanker is. De Stichting Longkanker werd gevraagd om te helpen in contact te komen met de patiënten die zij zoeken, liefst vrouwen en in ieder geval boven de 50 jaar.

De stichting Longkanker speelde dit verzoek weer door aan onze Hyves Lotgenotenclub. En ja, ik voldoe aan het profiel. Ik ben longkankerpatiënt, vrouw, meeroker en al een eindje boven de 50 jaar.

Nu sta ik niet te trappelen om op tv te komen. Ik wil ook niet met een beschuldigende vinger naar longkankerpatiënten wijzen die gerookt hebben. Wel ben ik ervan overtuigd dat roken een belangrijke oorzaak is voor het krijgen van longkanker, maar ik ben het ook eens met de zienswijze dat er meer factoren een rol spelen zoals milieuvervuiling, voeding, en misschien nog wel meer.

Dat roken slecht is en dat er meer en betere voorlichting zou moeten komen zullen velen  met mij eens zijn . Dat kinderen nog steeds op school voor het eerst gaan roken vind ik niet kunnen. Kortom, ik heb gebeld met de maker van het programma en zij vindt mij een goede kandidaat. Ik vind het wel heel eng. Ik houd jullie op de hoogte.

Antivirusprogramma

In een vorig blog (mijn harde schijf geformatteerd) schreef ik dat ik nog een antivirusprogramma zocht tegen het virus "alleswillenenkunnendoentegenbeterwetenin" of een variant hiervan. Als reactie kreeg ik een tip voor een mogelijk werkend programma. Ik heb het  direct gedownload. Maar ja, dan staat het wel in de computer, maar hoe krijg ik het op mijn eigen harde schijf? Dat is toch niet zo moeilijk als het lijkt. Je klikt een keer op de link en je hoort een lied dat vervolgens niet meer uit je hoofd verdwijnt.

Probeer het maar eens. Het staat hieronder. Ben erg benieuw hoe lang het werkt en hoe sterk het is.

                                                             

film over Hyves-groep van longkankerpatiënten in première

Interview met Maarten Roos, maker van de film,  in gezondheidsplein
(voor de film zelf klik op "longstories" in de lijst met links)
 
Film over Hyves-groep van longkankerpatiënten in première 

De korte documentaire “De Kakels: Leven met Longkanker; Delen op Hyves” toont hoe online vriendschappen groeien en ontstaan, en hoe lotgenoten het online juist over het ‘gewone’ leven hebben. Kortom: wat zo’n netwerk nu echt voor de patiënten betekent. De documentaire gaat vrijdag in première tijdens een bijeenkomst met en voor longkanker patiënten in het Universitair Medisch Centrum Maastricht.

De film ‘De Kakels’ is dit jaar het resultaat van het project Longstories. Sinds 2007 verdiepen zich hiervoor bekende beeldende kunstenaars in levensverhalen van mensen met longkanker en hun naasten. Het resultaat is een jaarlijkse serie unieke kunstwerken en geschiedenissen die vaak tegelijk aangrijpend, wijs en inspirerend zijn. Drs Cilia Linssen van het Longkanker Informatie Centrum over het film-project: “Patiënten zijn gebaat bij internet en social media. Dat blijkt ook uit de belangstelling voor onze site longkanker.info. In de loop der jaren zijn er al 1,2 miljoen mensen op ons internet-forum langs geweest, en hebben ruim 445.000 mensen de pagina’s bezocht waar men vragen kan stellen aan een virtuele arts. Wij moedigen patiënten en hun naasten dan ook aan, om alert te zijn en samen met hun behandelaars echt te kijken wat de beste behandeling is. Dat internet daar een rol bij speelt is evident, maar het aardige van deze film is nu juist, dat je ziet dat de patiënt online niet alleen inhoudelijke informatie over zijn of haar ziekte zoekt; ook uitwisseling van ervaringen, emoties en gevoelens over het ‘gewone leven’, passen daarbij. Ik was behoorlijk geraakt door de persoonlijke verhalen die je in deze film nu zo mooi in beeld gebracht ziet. De patiënt, actief op social media, krijgt nu echt een gezicht en een emotie.”

De film is gemaakt door Maarten Roos van Lightcurve Films, sinds 2007 onafhankelijk filmmaker. Roos is bekend van producties rond het thema wetenschap en techniek, vaak met een educatieve invalshoek. Hij maakte ook een aantal films voor de Longafdeling van het VUmc en kwam zo in contact met het Longkanker Informatie Centrum en het Longstories project. Roos: “Ik vond het een hele uitdaging, omdat ik nog niet eerder een film maakte waarin het om enkel de menselijke emoties gaat en niet iets technisch of wetenschappelijks. Mijn idee was om bij de mensen van deze Hyves-groep thuis langs te gaan en ze in hun eigen omgeving te filmen en te interviewen, ook achter zijn/ haar computer. Zo kon ik dan in de film de link duidelijk maken tussen alle mensen, de internetlink dus.”

“Het moest ook een film worden over leven. Ik vroeg daarom aan iedereen om te bedenken wat we konden doen tijdens de opnames: iets van hun hobby, iets wat van hen is en wat ze willen delen. In de montage heb ik getracht om uit de verhalen van iedereen, één verhaal te vertellen. Daaronder hebben we later speciaal voor deze film gecomponeerde muziek gezet van William Zeitler, een Amerikaanse componist wiens stijl ik uitermate geschikt vond voor deze film. Nu is het afwachten hoe de film aanslaat bij een groter publiek. Eén van de doelen is om aandacht te krijgen voor longkanker en het meer bespreekbaar te maken, en ik hoop dat de film een goede aanleiding kan zijn daarvoor”, besluit filmmaker Roos.

Mijn harde schijf geformatteerd

Er zat een virus op mijn eigen harde schijf te weten het "tegenbeterweteninallesweerwillenkunnenvirus" Ik kon het er maar niet uit krijgen dus heb nu maar de hele harde schijf geformatteerd.

Het enige programma wat er nu nog op staat is het "weerzinenplezierhebbeninalleswatiknogwelkanprogramma"

Hoe werkt het programma?

Heel eenvoudig. Gewoon gaan trainen als ik zin heb, dus zo'n driemaal per week omdat ik zwemmen leuk vind èn omdat zwemmen gezond is èn ook omdat het mijn conditie bevordert.

Aan wedstrijden mee doen als ik daar zin in heb, omdat ik het leuk vind andere zwemmers te zien en te spreken. En ach zo'n baan voor mij alleen is natuurlijk ook wel eens prettig.

Zoeken naar leuke buitenlandse wedstrijden waar wij vroeger veel naar toe gingen. Bijv. de Open Franse Kampioenschappen, Charleroi en zo zijn er nog wel een paar om weer eens een reisje te kunnen maken en natuurlijk horen daar ook de Open Luxemburgse Kampioenschappen bij.

Naar EMK of WMK gaan. Niet om hele snelle tijden te zwemmen, maar omdat het gezellig is met onze mastersgroep op pad te gaan en ja, als ik daar dan toch ben kan ik ook wel een baantje voor mijzelf reserveren voor een paar minuten.

Het programma werkt al want voor volgende week zondag heb ik een wedstrijd afgezegd om naar een verjaardag te kunnen gaan. Dat vind ik op dit moment belangrijker. Had ik echter een jaar geleden niet gedaan.

Nu maar hopen dat het virus niet weer toeslaat. Een antivirusprogramma hiervoor heb ik helaas nog niet kunnen ontdekken. Moet ergens verborgen zitten op mijn harde schijf.

Ik blijf zoeken!

Het roer moet om

De afgelopen weken weer veel nagedacht over mijn zwemmen en dan vooral over wedstrijdzwemmen. Moet ik hier mee doorgaan nu mijn tijden mijlenver verwijderd zijn van de tijden die ik ooit zwom, nog niet eens zo lang geleden trouwens. Moet ik nog trainen voor een WMK of een EMK om dan weer in de achterhoede te belanden, waar ik ooit begon.

En dan opeens is er bericht dat een lotgenote uitbehandeld is. Misschien zijn haar nog een paar dagen gegeven. Misschien overlijdt ze vannacht nog.

32 Jaar. Ik heb een dochter van 30 jaar. Ze is zwanger. En opeens bekruipt mij een grote angst. Ooit heb ik kinderen gewild. Ik kreeg er twee. Twee gezonde kinderen. Zoals die andere ouders die twee gezonde kinderen kregen. Tot drie jaar geleden. Toen kreeg één van hen, mijn lotgenote, de diagnose ongeneeslijke longkanker. Wie garandeert mij dat mijn kinderen gezond oud zullen worden. Wie garandeert mij dat mijn komend(e) kleinkind(eren) gezond oud zullen worden.

Met het vervullen van mijn kinderwens heb ik een lijn voortgezet. Mijn dochter zet die nu voort en misschien later ook mijn zoon. Ik weet niet of allen die uit die lijn geboren zijn of worden een gelukkig en gezond leven beschoren is. Ik kan dat alleen maar uit het diepst van hart wensen.

Ik leef, ik zwem en heb gezonde kinderen en straks een kleinkind. Ik ga mij niet meer druk maken om zwemtijden. Het geluk en de gezondheid van mijn kinderen en hun kinderen is voor mij vele malen belangrijker.

Het houdt je wel bezig

Afgelopen vrijdag even naar de longverpleegkundige geweest. Ik werd gek van al die pufjes verdeeld over een dag. Het geeft de dag natuurlijk wel structuur, maar wat als je net iets langer in je bed ligt of, wat soms ook voorkomt, net iets vroeger eruit moet. Dan loopt mijn hele schema in de war. Of ik was in het zwembad en bleek ik het pufapparaat vergeten mee te nemen. Of ik was het niet vergeten, maar lag ik op de tijd dat ik zou moeten puffen in het water. Enz. enz.

Gelukkig is er nu een duidelijk schema. De onbrez doe ik nu 's morgens om 09.00 uur. 10 min daarna de Alvesco die ik in plaats van tweemaal daags ook direct achter elkaar 2x mag nemen. De spiriva 's middags om 17.00 uur en dan voor het sporten de salbutamol zonodig 1 of 2 pufjes. Dat heb ik nu op papier meegekregen dus kan het niet meer vergeten.

Daarnaast in plaats van zo'n grote aerochamber voor de salbutamol een handig apparaatje meegekregen voor bij de wedstrijden. Past in de zak van mijn badjas of sportbroek en dus makkelijk mee te nemen naar de start om daar zonodig nog een pufje te kunnen nemen. (Let op dat optimistische "zonodig", natuurlijk is het nodig)

Ik geniet nog met volle teugen van mijn nieuwe fiets. Mijn nog heel goede oude fiets geef ik nu aan mijn vriendin met wie ik ook altijd fietstochten maakte en nu weer kan maken. Zie ik mijn fiets nog regelmatig terug.

Eerst erkennen dan genieten

Vandaag neuriënd op de fiets. Ik voelde mij gelukkig en ik genoot (dat gaat meestal samen). Ik kon genieten omdat ik erkend heb dat ik deze fiets nodig heb. Erkennen is een woord wat een zwemmaatje inbracht in plaats van accepteren. Het woord erkennen bevalt mij beter. In mijn vorige blog zei ik al dat accepteren een werkwoord is en dat je daar aan moet blijven werken. Nu kan ik niet èn accepteren èn fietsen èn genieten èn gelukkig zijn tegelijkertijd. Dan word ik toch nog moe. Erkennen is veel makkelijker. Het is een feit dat ik minder kan of ik dat nu wel accepteer of niet of nog niet. Erkennen verplicht mij niet tot accepteren. Dat kan ik uitstellen tot later.

Niet eigenwijs zijn

Hoe hoog moet het zadel?

Het overhandigen van de sleutels

Proefrit

Toen ik op hyves las dat Monique haar elektrische fiets wilde verkopen dacht ik: Dit is een teken. Nu moet ik er echt een aanschaffen en wel deze fiets. Op naar de polder dus om de fiets te bekijken. Tijdens een proefritje met zijn tweeën met een stevige wind tegen wist ik het al. Deze fiets wordt het.

Met een ferme handdruk werd de koop bezegeld, hoewel ik hem nog wel voor een week op proef mee naar huis kreeg.

Dinsdagmiddag met echtgenoot een fietstochtje gemaakt om de fiets nu echt uit te proberen. Naar Soesterberg, dat is uit en thuis zo'n 25 km en tijdens die tocht moeten er diverse heuvels van de categorie 1 bedwongen worden.

Met zo’n fiets moet je wel leren omgaan. In eerste instantie wilde ik, heel stoer, nog geen ondersteuning aanzetten. FOUT! Na drie kilometer kreeg ik pijn in mijn knie. En waarom heb ik een dergelijke fiets aangeschaft? Juist! Onder andere om pijn in mijn knieën te voorkomen. Eigenlijk was ik dus al te laat met hulp in te schakelen (let op de woordspeling). Maar goed, beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald dus het knopje ingedrukt. Komen wij bij de heuvels en ga ik uit alle macht trappen om omhoog te komen. De hulp van mijn fiets viel mij eigenlijk tegen. Enfin ik word moe, trap met minder kracht en zoef, daar ging ik omhoog. Ja, als je een fiets met trapondersteuning hebt en je gaat met heel veel kracht op die trappers staan dan denkt zo’n fiets ook bekijk het maar. Als je dan zonodig jezelf buiten adem wilt trappen moet je dat vooral doen. Ik moet nog wel even leren hulp, al is het dan van een fiets, te accepteren. Morgen ga ik het weer proberen.

Accepteren, neerleggen bij of gewoon omdenken?

Na vijf jaar denk ik nu wel alle stadia doorlopen te hebben die horen "bij het verwerken van een ernstige gebeurtenis in je leven". De ontkenningsfase, hoewel er weinig te ontkennen viel. Een heel groot litteken van voor naar achteren (of van achteren naar voren, ik weet niet waar ze begonnen zijn) liet mij elke dag weer zien dat daar echt een grote operatie had plaatsgevonden. Maar toen ik de diagnose hoorde geloofde ik het niet en dat heb ik volgehouden tot na de operatie toen ik de uitslag kreeg. En ook toen nog zei ik dat ik dus geen longkanker had gehad want: "toen het er was kon het niet geconstateerd worden en toen het geconstateerd werd was het al weg".

Heel erg kwaad ben ik geweest. Had het gevoel dat het leven mij voor de zoveelste keer te pakken nam. Eindelijk werd ik goed in iets, zwemmen, werd het weer afgepakt.

Vervolgens kwam de fase van gewoon doorzetten, het komt allemaal wel weer goed. Gewoon hard trainen. Ik zal ze eens wat laten zien. Dat kon ik een klein jaartje volhouden en toen stortte ik in. Mijn prestatielijn ging loodrecht naar beneden.

Ik heb alles gehaald uit de verschillende fasen wat er maar uit te halen viel. Heb er ruim de tijd voor genomen en alle hulp gezocht en geaccepteerd die maar voorhanden was.

Nu ben ik dan eindelijk in het stadium van de acceptatie beland. Hoewel acceptatie? Is het niet meer dat ik mij heb neergelegd bij de feiten? Of is dat hetzelfde? Voor mijn gevoel niet. Ergens las ik dat acceptatie niet bestaat. Wel het werkwoord accepteren. Je moet er aan werken om om te kunnen gaan met wat niet meer gaat en te genieten van wat je nog kunt. En inderdaad, dat is hard werken, maar afgelopen zomer heb ik weer ouderwets genoten van lange afstandswedstrijden in open water.

Er is één ding wat ik de afgelopen vijf jaar wel gedaan heb door alle fasen heen. Knokken. Ik heb de nodige dippen gehad, maar ik ben nooit lang bij de pakken neer gaan zitten. Na periodes waarin ik niets kon heb ik altijd weer de draad opgepakt en heb ik altijd, met meer of minder succes, geprobeerd toch te genieten van wat ik deed.

En nu leg ik mij dus neer bij het feit dat ik ook geen grote fietstochten meer kan maken en ga ik over tot het aanschaffen van een fiets met trapondersteuning. Of ben ik nu toch bezig met het werkwoord accepteren?

Deze gedachten spoken op dit moment constant door mijn hoofd. Ik zoek antwoorden.

"Omdenken" kan soms zeer vermoeiend zijn.

Ik houd jullie op de hoogte van de uitkomst.

Open Water Seizoen gesloten

Het wedstrijdveld

Vianen. Laatste wedstrijd van het seizoen al weer. Stralend weer. Watertemp 18 graden maar daar boven wel 25! Het was even zoeken hoe je als zwemmer vanuit het startgebied naar de overkant kon komen waar je je stoeltje neer kon zetten. Dat ging dus via een loopplank en een afstapje naar een boot en dan via nog een loopplank en nog een afstapje naar een vlonder en dan weer via een trapje omhoog naar de wal. Deze gang heb ik diverse maken in beide richtingen gemaakt met en zonder bagage en ik heb geen afstapje gemist. Dat was op zich al een prestatie. Op de foto zie je een gedeelte van deze hindernisbaan.Op de 1000 vrij startten de dames en heren tegelijk. De hele afstand kon ik in een behoorlijk tempo afleggen. Onderweg nog een man gepasseerd. Dat doet mij altijd goed. .Zeker als die nog een stuk jonger is ook. Bij de finish waren twee grote platen opgehangen met een kleine tussenruimte. En waar tik ik aan? Juist mijn aantikhand verdween in die kleine ruimte tussen de twee platen. De kamprechter vond dit knap gemikt van mij.Voor het volgende nummer hoefde ik mijn natte badpak niet te wisselen voor een droog. Voordat ik die hele route van start naar wal had afgelegd was dat al droog.

Dit is de finish met twee platen

Ook de 1000m school ging in een behoorlijk tempo.Hier startten de heren wel 5 min eerder dan de dames. Extra leuk dus dat ik ook hier weer een mannelijke veel jongere zwemmer inhaalde. De schoolslag ging als gebruikelijk maar iets langzamer dan de vrije slag. Op de schoolslag ben ik duidelijk minder achteruit gegaan dan op de borstcrawl. Wie kan mij daar een verklaring voor geven? Na deze wedstrijd sta ik nu in het vrijeslag klassement op de eerste plaats. Ik moest twee minuten goedmaken en dat werden er vier. Op de schoolslag stond ik al zover voor, dat ik niet meer ben in te halen.

Het was fijn weer zoveel wedstrijden te kunnen zwemmen dit seizoen.

Ik heb wel mijn grens ontdekt. Niet meer dan één dag per weekend naar een wedstrijd en de langere afstanden beperken tot 2km.

En  ook dit hoort erbij

Zachtjes tikt de regen tegen.......

1000m schoolslag

In 13 min opgezet

Zachtjes tikt de regen...

Afgelopen weekend NK Open Water in Oosterhout met erg wisselend weer. Zon, zodat ik spijt had dat ik mijn korte broek niet aan had, maar ook regen. Hoosbuien! Maar wij zaten heerlijk droog in onze nieuwe openwatertent.De eerste dag met vier personen hadden wij 25 minuten nodig om de tent op te zetten. De volgende dag ging dat met dezelfde vier al in 13 minuten. Nu zie ik er toch al niet op mijn mooist uit als ik het water uitkom, maar op deze foto's kun je toch wel zien dat ik erg moe ben (maar ook heel erg blij en tevreden) Ik merk dat ik weer plezier heb in mijn huidige tijden. De wedstrijden zijn er spannender op geworden. De uitslag staat niet meer bij voorbaat vast. Ik geniet!

2e op NK 2km schoolslag

Ik blijf de schoolslag de eerste 500 meter toch met adembeperking zwemmen. Dan is het weer lekker dan ik de 2000 school zwom, want dan heb ik het maar een kwart van de afstand benauwd. Bij een 1000 meter is dat al gauw de halve afstand.Op zaterdag de 1000 school ging erg hard. Op zondag de 2000 school ook. De 1000 meter vrij daarna was ik niet meer vooruit te branden en heb de hele afstand benut als uitzwemmen. Ik was nog maar net het water uit toen de prijsuitreiking van de 2000 school al plaatsvond.

Heel erg moe

Mijlpaal

Mijlpaal bereikt. Heelhuids, maar niet zonder kleerscheuren, de eerste vijf jaar doorgekomen. Het hoesten en de benauwdheid komen een beetje onder controle, al houden mijn longen, in tegenstelling tot ikzelf, niet van koud water. Dan sputteren ze toch tegen. We proberen dat nu tegen te gaan door de dosis van de onbrez te verdubbelen en salbutamol erbij bij akute benauwdheid. Ook de spiriva eenmaal per dag en de alveco tweemaal per dag blijven en het antibioticum blijf ik slikken tot en met de winter.Dat is nog een heel gepuzzel wanneer ik wat inneem/puf.

Mijn longarts blijft mij onder controle houden voor de longkanker omdat het ontdekken ervan destijds zo ongewoon was. Dat vind ik wel fijn. Geeft mij een veilig gevoel. In februari dus weer een longfunktieonderzoek en een foto.

Ben ik nu blij? Nee ik voel mij meer schuldig. Zonder dat ik er iets voor heb hoeven te doen, nooit chemo of bestralingen gehad, ga ik dit overleven. Anderen slikken het ene medicijn na het andere met alle vervelende bijwerkingen die daarbij horen en kunnen daarmee alleen hun leven verlengen.

Ik kan dit niet bevatten. Maar ja, wie wel? En mij schuldig voelen is natuurlijk niet zinvol.

Toch maar een feestje vieren? Als ik dan tot de overlevenden behoor, laat ik daar dan ook blij mee zijn. Dat ben ik de anderen toch wel verschuldigd.

Wat een verrassing

Zwem ik in Middelburg zo maar 23 minuten over de 1000 vrij. Twee minuten sneller dan de overige wedstrijden en de snelste tijd van de laatste twee jaar. Leuke strijd kunnen leveren zowel op de vrije slag als op de schoolslag. Zie hierboven de finish van de 1000m vrije slag. Ik lig links. Ik tik net iets eerder aan in 23.26.79. Wat een verrassing.En dan komt de schoolslag, net 30 min nadat ik uit het water kom van de vrijeslag. Ook hier weer een spannende strijd die ik nu met 10sec verlies.Eerst zie je rechts de mannen langs komen dan zie je mij weer helemaal links zwemmen. Mijn tegenstandster zwemt rechts voor mij.De 1000 meter was net te kort om haar in te halen.

Komend weekend zien wij elkaar op het NK Open Water op de 2000 school. Zal weer een leuke strijd opleveren.

Dat heb ik toch maar weer gedaan!

Woensdag 18 augustus. Zeetocht van Dishoek naar Zoutelande. 4 km Ik schrijf mij hiervoor in maar weet niet of ik echt de finish zal halen. Het is de hele dag zonnig tot het moment dat wij het water in moeten. Dan is het bewolkt en een koude wind steekt op. Bij de start gaat het al mis. Hardlopend van het strand naar het water. Bij het water heb ik al een zuurstofschuld en dan heb ik nog geen meter gezwommen. Toch maar het water in. Het gaat moeizaam. Benauwd. Golven. Zie niets. Zwem te ver om de eerste boei heen en moet weer een eind terug zwemmen richting strand.Golf na golf. Ik kom niet in mijn slag. De eerste kilometer bekruipt mij driemaal het gevoel mijn hand op te steken om mij uit het water te laten halen. Maar dan opeens krijg ik de slag te pakken. Mijn ademhaling krijg ik onder controle. Niet meer zo benauwd. Zie af en toe wat badmutsen voor en opzij van mij. Dat geeft wel moed. Ik lig hier niet in mijn eentje. Ik focus op een punt op het strand waarvan ik denk dat de finish daar is en zwem door. Het gaat lekker zo. Daardoor mis ik de finish. Die ligt zo'n 100 meter daarvoor. Ik word gewaarschuwd door een bootje dat ik terug moet. Dat gaat moeilijker. Ik moet nu tegen de stroom in schuin naar het strand. Ik zie twee zwemmers die kennelijk achter mij lagen finishen. Daar had ik dus voor kunnen liggen. Uiteindelijk bereik ook ik de finish. Toch nog binnen het uur. Had ik wel gehoopt, maar niet verwacht. Later blijkt dat er een paar minuten later nog een paar zwemmers binnenkomen.

Ik ben trots op mijzelf. Mijn zwemmen mag dan niet meer zo snel zijn. Met mijn doorzettingsvermogen is niets aan de hand.

's Avonds met 39 graden koorts in bed. Inspanning toch te groot geweest?

En nu is het genoeg

In de regen in Heerjansdam bedacht ik mij dat ik er genoeg van had ineen gedoken in mijn kleine tentje te proberen droog te blijven en besloot op zoek te gaan naar een tent waarin ik comfortabel droog kon zitten als het buiten nog natter was dan in het water. 's Avonds op marktplaats gekeken en maandagavond had ik de tent in huis. We kunnen daar makkelijk met de hele ploeg in. Moet hij natuurlijk wel opgezet worden. Leek mij handig dat eerst eens uit te proberen. Na een half uur modderen bleek dat de opmerking in de beschrijving dat voor het opzetten twee personen nodig waren helemaal klopte. Probeer dan maar weer eens zo'n tent terug in de doos te krijgen. Lukte mij echt niet.Vrijdag met Françoise nog eens geprobeerd de tent op te zetten wat ook met zijn tweeën nog niet meeviel. Uiteindelijk kwamen we er achter dat het grondzeil maar voor de helft bij de buitentent hoorde en dat op de andere helft de binnentent zou komen te hangen met eigen grondzeil. Ook kwamen wij tot de ontdekking, nadat de tent een paar keer onder onze handen weggewaaid was, dat het ook handig was elke boog direct met een haring in de grond vast te maken. Tot dit inzicht gekomen konden wij de tent, zij het met enige inspanning overeind krijgen. Te verbeteren tijd: 65 minuten. Andere ploeggenoten mogen in tweetallen deze tijd proberen te verbeteren. Uiteindelijk moet deze tijd, na veel training, terug te brengen zijn tot 15 à 20 minuten en misschien wel sneller

We zullen zien wie het eerst deze tijd benadert. In ieder geval niet in Middelburg morgen, want voor die dag is zonnig weer beloofd.

Het afbreken van de tent ging vlotter. En wat een verrassing, hij paste weer in zijn draagzak.

Een erg natte dag en niet alleen door het zwemmen

Vorige week in de Gaasterplas heb ik gedacht dat dit mijn laatste seizoen open water zou worden. Tijdens de 1000 meter schoolslag was ik zo benauwd, dat ik de 1500 vrije slag moest afzeggen. Dat heb ik nog nooit gedaan. En dan opeens gaat het vandaag weer heel goed. Ik begon weer met de 1000 school. Watertemp weer ongeveer 19 gr, dus weer erg benauwd. Maar dit keer duurde dat maar 500 meter. De tweede helft heb ik heerlijk gezwommen, mij steeds concentrerend op de uitademing. Ik had tijd genoeg om van deze afstand te bekomen want de vrije slag vond pas vier uur later plaats. Tijd genoeg om dus heerlijk van de door de 5-daagse weersverwachting voorspelde zon te genieten, dacht ik. Het was vijf dagen geleden dat dit voorspeld werd. Echter, naarmate de zaterdag naderde werd de verwachting steeds slechter, maar dat het zo zou worden als het werd had ik niet verwacht. Ik ben toch nat geworden. Ja natuurlijk, ook door het zwemmen, maar dat duurde bij elkaar maar 50 minuten. Direct na de schoolslag begon het te regenen en dat hield maar niet op.

De speaker gaf zijn eigen verwachting dat het straks kortstondig droog zou zijn en dat daarna de regen pas echt goed zou losbarsten. Dat klopte. Het werd even droog en dan is het gelijk warm, want de zon heeft nog kracht genoeg. Wij werden opgeroepen voor de 1000 meter vrij en vlak voor de start begon het toch te regenen. Wij gingen kletsnat het water in. Gelukkig dat het geen hardloop- of fietswedstrijd was. Bij zwemwedstrijden heb ik daar minder last van. Nat worden wij toch. Achteraf hoorde ik dat het pas goed ging hozen toen ik aan het zwemmen was, maar daar heb ik niets van gemerkt. Ik was toen al nat.

Het zwemmen ging heel goed. Ik kon bij de start goed bij de rest blijven en na 500 meter had ik nog contact met de groep. Ook de tweede helft kon ik goed kracht blijven zetten en dat resulteerde in een zeer goede tijd. En ja, daar word ik dan wel vrolijk van.

Het naar huis gaan leverde nog wat problemen op. Ik zat met de auto vast in de modder. Kon geen wiel meer voor- of achteruit krijgen. Wat nu. In de auto blijven tot de modder opgedroogd was? Dat kon nog wel een weekje duren en zoveel eten en drinken had ik niet bij mij om dat te overbruggen. Nog maar eens schuin achteruit geprobeerd. En jawel, daar lag een stukje gras zonder modder zodat in ieder geval één wiel uit de modder was. En toen dachten die andere drie dat ze niet alleen achter wilden blijven en kwamen met veel geraas ook uit de modder los.

Thuis lekker onder de warme douche. Woensdagavond de tocht van Dishoeck naar Zoutelande, een tocht in zee van 4 km, wel met de stroom mee.

Om even bij stil te staan

1 augustus 2006 werd bij mij een longtumor verwijderd.

8 augustus 2006 bezweek ik bijna aan de complicaties.

1 augustus 2011 is de dag dat ik tot die kleine 10% longkankerpatiënten behoor die na vijf jaar nog in leven is. En van die 10% behoor ik tot de nog kleinere groep, die een goede kans heeft longkanker te overleven. Ik heb dus alle reden om feest te vieren, hoewel ik de 23e pas een afspraak heb waarin mijn longarts kan bevestigen dat ik longkanker vrij ben.

Vier ik nu feest? Nee. Ik denk aan mijn lotgenoten.

Aan diegenen die na mij de diagnose longkanker kregen en nu niet meer leven.

Ik denk aan mijn lotgenoten die nog wel leven, maar niet weten hoe lang nog.

Ik denk aan hen die ik heb leren kennen maar ook aan hen die ik niet ken en voel verdriet, geen geluk.

Ik heb mij de afgelopen vijf jaar vaak afgevraagd waarom juist ik longkanker kreeg. Nu stel ik mijzelf de vraag: Waarom overleef ik wel en die anderen niet?

Ik heb nog tijd genoeg om feest te vieren.

Soms werkt het andersom

Ik train omdat ik dat leuk vind. Ik train om in conditie te blijven en ja, ik train ook om tijdens de wedstrijden goede resultaten te kunnen halen. En wat blijkt nu? Het is precies andersom. In de wedstrijden in open water was het enige zichtbare resultaat dat ik finishte, dus de afstand had volgehouden. Ook niet onbelangrijk natuurlijk. Ook kon je zien dat ik blij was weer in sloot en plas te liggen. Maar wat blijkt nu verder? Ik kan weer trainen! Was het zondag tijdens de training nog een beetje bijkomen van de wedstrijd zaterdag, gisteren heb ik een echte training gedaan. 300m wisselende slagen; 300m b, 300m a en 100m b. Daarna 4x100m afwisselend 25m techniek en 25m hele slag in bc, rc en ss. Vervolgens 3x200m die alle drie vlak in 5 min gingen. Ik eindigde met nog zo’n 400m benen. Met alleen benen achter een plankje zwem ik altijd graag uit. In dit geval kreeg ik er alleen zware benen van, dus nog maar even 100m hele slag om daar weer van bij te komen. Bij elkaar 2500 meter in 5 kwartier. Dit heb ik in maanden niet voor elkaar gekregen.Ik werd net wel wakker met spierpijn.

Kijken wat ik woensdag doe.

Een pittige training met adembeperking

Huizen, 2x 1000 m in het Gooimeer. De weersvoorspellingen zijn niet zo goed. Watertemp zou 19 à 20 graden zijn. Voor de zekerheid mijn tentje maar opgezet en dat was maar goed ook. Nog voordat de wedstrijd begon kwam er een miezerig regentje naar beneden. Nu ja, nat zouden we toch wel worden vandaag, maar het is toch wel prettig dat als je je daar nog niet op gekleed hebt (badpak aan) je droog kunt zitten.We beginnen met de 1000 school. Ik heb eindelijk een zwembrilletje op sterkte aangeschaft en kan vanaf de kant de boei waar wij moeten keren al zien liggen. Als ik in het water spring voel ik direct dat dit geen 20 graden is. Wachtend op het startsein probeer ik mij met watertrappen "warm" te krijgen.

Nadat ik zo'n 100 meter gezwommen heb voelt het water aangenaam aan. Ik houd wel van een beetje fris water. Mijn longen niet. Ik ben benauwd. Kan moeilijk ademhalen. Ik neem aan dat dit door de kou komt, zeker weten doe ik het niet. Voor de operatie had ik hier geen last van.

Zo'n 100 meter voor het keerpunt zie ik Gonnie al terug komen die mij toeroept "kan je het keerpunt nu zien", zo serieus zijn wij met de wedstrijd bezig. Bij het keerpunt zie ik de juryleden in het bootje turen naar mijn nummer dus ik roep ze maar toe "14", waarop ik hoor "bedankt, en succes Loekie!" Dit vind ik het leuke van open water zwemmen, het gaat er allemaal wat gemoedelijker aan toe dan in het zwembad.

De tweede helft adem ik wat makkelijker en voor ik het weet bereik ik zonder verdere problemen de finish.

Na anderhalf uur mag ik opnieuw het water in voor de 1000 vrij. Nu zwem ik de hele afstand met ademnood. In training zwem je soms met 1 ademhaling op 3 slagen en de volgende baan 1 ademhaling op 5 slagen en dan 1 ademhaling op 7 slagen enz. Dat heet zwemmen met adembeperking. Voorlopig hoef ik dit niet meer te doen in training.Ik heb 1000 meter gezwommen met adembeperking. Ik had ook nog last van "spookzwemmers". Zwemmers die al op de terugweg waren maar zonder goed werkend navigatiesysteem. Dus een paar bijna-botsingen. Op de terugweg veel last van golven. Maar de finish kon ik goed zien dankzij mijn brilletje. En ik bleef ook aan de goede kant van de (zwem)weg. De tijd? Vier minuten langzamer dan de schoolslag en dat kan dus eigenlijk niet want de schoolslag is een langzamere slag dan de borstcrawl. Dus of ik ben een supertalent op de schoolslag of ik was super slecht op de vrije slag. Laten we het maar op het eerste houden. Beter voor mijn humeur.

Nog even samen aan de koffie en dan weer de boel opbreken. Ik sla nu een paar wedstrijden over. Even rust nemen. 7 Augustus de volgende wedstrijd in de Gaasperplas in Amsterdam.

Barre tocht

Al jaren wordt ons bij de Lektocht stroming beloofd. Nooit wat van gemerkt. Dit jaar was het niet anders. Door de weersomstandigheden werden we wel op het verkeerde been gezet. Een lekkere buitentemperatuur, een zonnetje en een watertemperatuur van 20 graden. Dat wordt dus een makkelijke tocht denk je. Nu ja, dat dacht ik dus eigenlijk niet. Voor het eerst in vijf jaar zwem ik weer in de Lek. Aan de 6km waag ik mij nog niet. De 2 km zal nog een hele klus worden. In het binnenbad hiervoor getraind met interval duurtrainingen. Dan kwam ik niet verder dan 1500 meter. Dan was de energie op. Maar stiekem hoopte ik op die stroming en de goede weersomstandigheden.

Eerst nog even een statiefoto van mijn twee ploeggenoten en mij alvorens ons in het water te begeven.Ik neem nog even mijn doelen met mijzelf door. Doel 1 is finishen en doel 2 is als het even kan binnen het uur.Hoewel ik van plan was rustig te beginnen omdat het om twee kilometer gaat, zet ik er toch direct een behoorlijke vaart in. Dat kan omdat het in de zandafgraving zelf nog vrij rustig water is. Dat verandert als ik eenmaal in de Lek zelf kom. Ik lig zoals verwacht in de achterhoede. Ik zie iemand schuin voor mij liggen, waar ik mij goed op richten kan. Dat is prettig. Verder kan ik ook koers houden op de begeleidingsbootjes en de gele boeien. In het begin lukt dat goed. Dan krijg ik de verwachte ZW-wind pal tegen. Dat betekent ook golven tegen. Tegelijkertijd gaat de scheepvaart ook gewoon door op de andere helft van de Lek en dat betekent ook golven. Door die golven zie ik de andere zwemmer niet meer en ook de gele boeien verdwijnen nog wel eens achter de golven. Gelukkig deinen de bootjes op de golven en zie ik die nog wel. Ik kom weer in mijn ritme, 10x ademhalen opzij en dan 1x naar voren. Goed naar achteren ademhalen zodat ik die golf water niet naar binnen krijg. Ik word moe en laat het tempo wat zakken. Toch wat te voortvarend van start gegaan. Aandacht houden bij de techniek dus.Dat lukt. Ik blijf mijn slagen redelijk lang maken. Oriënteren wordt moeilijker, ook al omdat mijn zwembrilletje geen glazen op sterkte heeft. Die zijn er wel. Ik ben al maanden van plan er een aan te schaffen. Daar denk ik echter steeds pas aan als ik in het water lig en de finish niet kan vinden. En hoewel ik moe ben; mijn slijmbeurs in mijn dij opspeelt; ik wat pijn in mijn rug krijg, geniet ik. Ik lig weer in de Lek. Net als 5 jaar geleden. 3 Weken voor de operatie. Toen heb ik de 6km nog uitgezwommen. Nu 5 jaar verder lig ik hier weer, al is het dan nu voor de 2km. Maar wie had dat 5 jaar geleden gedacht. Ik zie de opening van de haven en zie voor mij een deelnemer aan de 6km ploeteren. Die moet ik toch voorbij kunnen. Ik zet een sprintje in en zowaar, dat kan ik volhouden tot aan de finish. En wat blijkt? Niet alleen ben ik die zwemmer voorbij, door dat sprintje blijf ik precies 6 sec binnen het uur. Ook doel 2 gehaald. Niet belangrijk, maar wel prettig. Als ik het water uitkom hoor ik al van verschillende deelnemers dat zij ook last hebben gehad van de wind en de golven. Later mag ik een medaille ophalen voor de 2e plaats in mijn leeftijdsgroep waarbij de speaker vermeldt dat ik ook bekend ben van de 6km. Dat vind ik toch wel leuk. Thuis maken wij nog even een groepsfoto van drie medaillewinnaars in drie verschillende leeftijdsgroepen.

Volgende week zaterdag in Huizen in het Gooimeer 1000m vrij en 1000m school.

Open Water

Inmiddels twee wedstrijden achter de rug. Sluis en Bodegraven. In Sluis kon ik mijn concurrenten achter mij houden. In Bodegraven lukt dat niet. Vind ik dat erg? Nee. De wedstrijden worden er leuker op. De uitslag staat niet al bij voorbaat vast zoals in het verleden. Er moet nu echt strijd geleverd worden.

Deze foto is gemaakt vlak na de start van de 1000m vrije slag. Daar is het altijd een gedrang om een goede plaats te veroveren. Ik zwem met capnr.14

De eerste 500m ging moeilijk. Benauwd, moeite met ademhalen. Ging niet echt lekker. De tweede helft ging gelukkig beter. Probleem toen was dat ik elke witte boot voor de finish aanzag. Toch maar eens een brilletje op sterkte aanschaffen.

We zwemmen in de Oude Rijn. Dit is een mooi overzicht van de baan. Ik ben op weg naar het keerpunt.

Van de kant af het water in en dan zwemmend naar de start van de 1000m schoolslag. De start ligt achter een denkbeeldige lijn tussen de boot en de kant.

Achtervolging op de schoolslag.Vanaf het begin ging de schoolslag beter dan de vrije slag. De eerste 500 meter zwom ik gelijk op met een zwemster van een aantal leeftijdsgroepen jonger. Dat is fijn zwemmen. Je trekt je dan aan elkaar op. Na het keerpunt ging zij mij uiteindelijk voorbij. Mijn leeftijdsgenoten hield ik echter achter mij.

Na het keerpunt lig ik voor. Daarna

zij aan zij naar de finish.

Een tweede plaats. Nr 1 ontbreekt, was al naar huis.

Ik kijk terug op een zeer geslaagde dag. De 1000m is geen probleem meer voor mij wat betreft de afstand. Beide afstanden en zeker de vrije slag moeten wel sneller kunnen. Ik durf nog niet direct de vaart erin te zetten. Dat ga ik de volgende keer eens proberen. Kijken waar het schip strandt.

Komende zondag, 10 juli de 2km vrije slag in de Lek tussen Beusichem en Culemborg.