Na vijf jaar denk ik nu wel alle stadia doorlopen te hebben die horen "bij het verwerken van een ernstige gebeurtenis in je leven". De ontkenningsfase, hoewel er weinig te ontkennen viel. Een heel groot litteken van voor naar achteren (of van achteren naar voren, ik weet niet waar ze begonnen zijn) liet mij elke dag weer zien dat daar echt een grote operatie had plaatsgevonden. Maar toen ik de diagnose hoorde geloofde ik het niet en dat heb ik volgehouden tot na de operatie toen ik de uitslag kreeg. En ook toen nog zei ik dat ik dus geen longkanker had gehad want: "toen het er was kon het niet geconstateerd worden en toen het geconstateerd werd was het al weg".
Heel erg kwaad ben ik geweest. Had het gevoel dat het leven mij voor de zoveelste keer te pakken nam. Eindelijk werd ik goed in iets, zwemmen, werd het weer afgepakt.
Vervolgens kwam de fase van gewoon doorzetten, het komt allemaal wel weer goed. Gewoon hard trainen. Ik zal ze eens wat laten zien. Dat kon ik een klein jaartje volhouden en toen stortte ik in. Mijn prestatielijn ging loodrecht naar beneden.
Ik heb alles gehaald uit de verschillende fasen wat er maar uit te halen viel. Heb er ruim de tijd voor genomen en alle hulp gezocht en geaccepteerd die maar voorhanden was.
Nu ben ik dan eindelijk in het stadium van de acceptatie beland. Hoewel acceptatie? Is het niet meer dat ik mij heb neergelegd bij de feiten? Of is dat hetzelfde? Voor mijn gevoel niet. Ergens las ik dat acceptatie niet bestaat. Wel het werkwoord accepteren. Je moet er aan werken om om te kunnen gaan met wat niet meer gaat en te genieten van wat je nog kunt. En inderdaad, dat is hard werken, maar afgelopen zomer heb ik weer ouderwets genoten van lange afstandswedstrijden in open water.
Er is één ding wat ik de afgelopen vijf jaar wel gedaan heb door alle fasen heen. Knokken. Ik heb de nodige dippen gehad, maar ik ben nooit lang bij de pakken neer gaan zitten. Na periodes waarin ik niets kon heb ik altijd weer de draad opgepakt en heb ik altijd, met meer of minder succes, geprobeerd toch te genieten van wat ik deed.
En nu leg ik mij dus neer bij het feit dat ik ook geen grote fietstochten meer kan maken en ga ik over tot het aanschaffen van een fiets met trapondersteuning. Of ben ik nu toch bezig met het werkwoord accepteren?
Deze gedachten spoken op dit moment constant door mijn hoofd. Ik zoek antwoorden.
"Omdenken" kan soms zeer vermoeiend zijn.
Ik houd jullie op de hoogte van de uitkomst.
2 opmerkingen:
Hi Loek ben weer bijgelezen, wat is een fiets met ondersteuning? Ab
Heel mooi Loekie, ik ben nu al (of eigenlijk al heel lang) trots op je!!!
gr,
Atie
Een reactie posten