Alweer moet een lotgenotenkakel die meegewerkt heeft aan onze lotgenotenfilm in 2011, afscheid nemen van het leven en wij van haar. Het is zo bizar te lezen hoe zij zelf, tot op het uur, aankondigt wanneer zij komt te overlijden, wanneer haar crematie zal zijn en aan ons vraagt wie er bij willen zijn. Eigenlijk willen wij er helemaal niet bij zijn. Wij willen dat ze blijft leven. Nog heel veel jaren met man en kind. Maar helaas, wij zullen er wel bij zijn. Vrijdag is de crematie. Ik loop constant aan haar te denken. Hoe bereid je jezelf op deze leeftijd voor op je naderend einde? De klachten die ik zelf heb vallen hierbij in het niet. De tranen zitten hoog.
Dag kakel, groet de andere kakels die je voor zijn gegaan van mij.
Mijn longarts vroeg zich af of ik in Australië minder last zou hebben van mijn longen. Dat kon ik nu mooi uitproberen. Mijn broer in Australië werd 80 jaar en nodigde ons, de broers en zusters, uit om die verjaardag met hem te vieren. Aangezien hij ook nog eens een groot deel van reis- en verblijfkosten op zich nam was de keuze om te gaan al gauw gemaakt. Het was voor mij nu de 7e keer dat ik daar kwam. Zodra ik op de luchthaven Sydney buiten stond kwam de combinatie van warmte, geur, geluid mij zo vertrouwd voor. Zet mij geblinddoekt zonder dat ik de
bestemming weet in Australië neer en ik weet direct dat ik daar ben. En ja, ik geloof inderdaad dat ik daar makkelijker ademhaal dan thuis. Nu trof ik het ook wel met het weer. Ook in Australië kan het vochtig zijn en ik weet niet hoe het dan gaat. In de Blue Mountains een hoge trap beklommen. Ik stond wel hijgend boven, maar niet meer dan mijn overige familieleden. Ook de beklimming van de Harbour bridge, toch ook een behoorlijk aantal treden ging mij redelijk af, mits ik regelmatig even mijn rust nam. Zou mijn longarts toch gelijk hebben dat ik ondanks mijn beperkingen toch een betere conditie heb dan mijn gemiddelde leeftijdgenoot? En daarmee bedoelt hij natuurlijk niet mijn zwemgenoten mee. Wel was ik 's avonds zo rond 21.00 uur doodmoe, zodat ik regelmatig om half tien al in bed lag. Dan was het met mijn conditie helemaal gedaan. Maar ik ben ervan overtuigd dat deze drie weken Australië mijn longen een goede oppepper hebben gegeven. De ademhaling die ik achterliep heb ik daar ingehaald.Toch maar overwinteren in Australië?
De Europese ranglijsten over 2013 zijn uit. De LEN is eindelijk met zijn tijd meegegaan en ze zijn voor het eerst op internet te vinden. Natuurlijk kijk ik dan even naar mijn oude afstanden, de 200, 400, 800 en 1500 vrije slag. En ja hoor, was er niets met mij gebeurd, dan zou ik daar tussen hebben gestaan. Helaas er is wel het een en ander gebeurd maar kijk ik leef en zwem er nog steeds gelukkig op los. Ja soms vind ik het jammer dat ik nooit zal weten wat mijn snelste tijd zou zijn geweest. Maar..... ik heb wel gezien dat mijn dochter moeder werd. Ik heb dat jochie, mijn kleinzoon, nu al 22 maanden mee mogen maken. Stapelgek ben ik op hem. Daarbij vallen goede zwemtijden in het niet.
Stel dat ik geen longkanker had gehad. Stel dat ik al die jaren lekker door had kunnen trainen. Stel dat mijn dochter dan gevraagd had kun je een dagje oppassen en dat ik daarvoor een training had moeten missen. Wat had ik dan gekozen? Waarschijnlijk had ik ook dan voor mijn kleinzoon gekozen, maar de keuze was wel wat moeilijker geweest.
Het leven heeft de keuze voor mij gemaakt. Moet ik nu een training laten schieten voor mijn kleinzoon dan is dat totaal geen probleem voor mij. Mijn kleinzoon gaat voor alles.
En ach, had ik het nog zes jaar volgehouden alles opzij te zetten voor mijn zwemmen? Dat is ook de vraag nog maar.
Het leven heeft een keuze voor mij gemaakt. Dat had wat mij betreft wel op een andere manier gemogen maar uiteindelijk is de uitkomst niet zo slecht. Ik leef, ik heb een kleinzoon, waar ik van houd en ik zwem nog steeds met plezier.
Het trainen gaat deze winter, zoals alle vorige winters overigens, niet naar wens. Mijn longen houden niet van de winter. Daar heb ik mij bij neergelegd. Bijkomend voordeel is dat het zwemmen ook liggend wordt uitgeoefend. Ik zwem dus nog wel regelmatig mijn baantjes, wat iets anders is als trainen.
Afgelopen maand was ik in de gelegen- heid mijn zwembad te verruilen voor de koivijver van mijn broer, zo'n 20.000 km verderop in het zonnige Australië. (Ik ging er toch al heen voor zijn verjaardag). Zo tussen de koi heb ik mij al voorbereid op het zwemmen in open water. Onder onnederlandse omstandigheden legde ik daar mijn baantjes (van 14 meter) af. Na drie heerlijke weken vol zon, zee en gelach, weer terug in Nederland met direct de voorbereiding op onze eigen Masterswedstrijd in Amersfoort. De eerste training na terugkeer kon ik net 600 meter afleggen. De tweede training ging beter, 1500 meter. Ik stond ingeschreven op de 100 school en 400 vrij. Samen 500 meter. Moet dus lukken. Zondag tijdens het inzwemmen kon ik nauwelijks 100 meter achter elkaar zwemmen. Maar goed, in mijn kop werkt alles nog wel, dus ik maakte mij geen zorgen. Ook niet toen er nog een 100 vrij in de estafette bij kwam. En zo verscheen ik dus aan de start voor de 100 school en legde die afstand, rustig zwemmend in een zeer acceptabele tijd af. In de 100 vrij in de estafette heb ik wat meer energie gestoken en ook die tijd verraste mij positief. Tegelijk wist ik dat als ik in deze tijd mijn eerste 100 meter op de 400 af zou leggen ik wel direct kon stoppen. Rustig van start gegaan dus en dat volgehouden tot de laatste 100 meter. Toen zag ik naast mij iemand liggen die ik graag voor wilde blijven dus even de turbo aangezet. Ik tikte net iets eerder aan. Toen bleek echter dat mijn tegenstandster nog 100 meter moest afleggen. Dat geeft een voldaan gevoel. Dubbelen met 100 meter op de 400 meter. En ook nu weer een zeer acceptabele tijd.
Wat zeggen deze tijden nu. Wel, dat ik goed bezig ben. De trainingen die ik kan doen met beleid zwemmen. Luisteren naar mijn lichaam. Als ik moe ben nog twee baantjes meer zwemmen, zodat mijn lichaam wel een prikkel krijgt maar mij niet de complete vermoeidheid inzwemmen. Dus op tijd stoppen. Op het komende ONMK in mei zwem ik weer mijn oude afstanden, de 200, 400 en 800 vrij. De tijden doen er niet meer toe. Nou ja, wel een klein beetje natuurlijk, maar ik kijk niet meer naar oude tijden. Het gaat mij er nu om deze afstanden weer in een voor mij op dit moment reële tijd af te leggen.
