Zachtjes tikt de regen tegen.......

1000m schoolslag

In 13 min opgezet

Zachtjes tikt de regen...

Afgelopen weekend NK Open Water in Oosterhout met erg wisselend weer. Zon, zodat ik spijt had dat ik mijn korte broek niet aan had, maar ook regen. Hoosbuien! Maar wij zaten heerlijk droog in onze nieuwe openwatertent.De eerste dag met vier personen hadden wij 25 minuten nodig om de tent op te zetten. De volgende dag ging dat met dezelfde vier al in 13 minuten. Nu zie ik er toch al niet op mijn mooist uit als ik het water uitkom, maar op deze foto's kun je toch wel zien dat ik erg moe ben (maar ook heel erg blij en tevreden) Ik merk dat ik weer plezier heb in mijn huidige tijden. De wedstrijden zijn er spannender op geworden. De uitslag staat niet meer bij voorbaat vast. Ik geniet!

2e op NK 2km schoolslag

Ik blijf de schoolslag de eerste 500 meter toch met adembeperking zwemmen. Dan is het weer lekker dan ik de 2000 school zwom, want dan heb ik het maar een kwart van de afstand benauwd. Bij een 1000 meter is dat al gauw de halve afstand.Op zaterdag de 1000 school ging erg hard. Op zondag de 2000 school ook. De 1000 meter vrij daarna was ik niet meer vooruit te branden en heb de hele afstand benut als uitzwemmen. Ik was nog maar net het water uit toen de prijsuitreiking van de 2000 school al plaatsvond.

Heel erg moe

Mijlpaal

Mijlpaal bereikt. Heelhuids, maar niet zonder kleerscheuren, de eerste vijf jaar doorgekomen. Het hoesten en de benauwdheid komen een beetje onder controle, al houden mijn longen, in tegenstelling tot ikzelf, niet van koud water. Dan sputteren ze toch tegen. We proberen dat nu tegen te gaan door de dosis van de onbrez te verdubbelen en salbutamol erbij bij akute benauwdheid. Ook de spiriva eenmaal per dag en de alveco tweemaal per dag blijven en het antibioticum blijf ik slikken tot en met de winter.Dat is nog een heel gepuzzel wanneer ik wat inneem/puf.

Mijn longarts blijft mij onder controle houden voor de longkanker omdat het ontdekken ervan destijds zo ongewoon was. Dat vind ik wel fijn. Geeft mij een veilig gevoel. In februari dus weer een longfunktieonderzoek en een foto.

Ben ik nu blij? Nee ik voel mij meer schuldig. Zonder dat ik er iets voor heb hoeven te doen, nooit chemo of bestralingen gehad, ga ik dit overleven. Anderen slikken het ene medicijn na het andere met alle vervelende bijwerkingen die daarbij horen en kunnen daarmee alleen hun leven verlengen.

Ik kan dit niet bevatten. Maar ja, wie wel? En mij schuldig voelen is natuurlijk niet zinvol.

Toch maar een feestje vieren? Als ik dan tot de overlevenden behoor, laat ik daar dan ook blij mee zijn. Dat ben ik de anderen toch wel verschuldigd.

Wat een verrassing

Zwem ik in Middelburg zo maar 23 minuten over de 1000 vrij. Twee minuten sneller dan de overige wedstrijden en de snelste tijd van de laatste twee jaar. Leuke strijd kunnen leveren zowel op de vrije slag als op de schoolslag. Zie hierboven de finish van de 1000m vrije slag. Ik lig links. Ik tik net iets eerder aan in 23.26.79. Wat een verrassing.En dan komt de schoolslag, net 30 min nadat ik uit het water kom van de vrijeslag. Ook hier weer een spannende strijd die ik nu met 10sec verlies.Eerst zie je rechts de mannen langs komen dan zie je mij weer helemaal links zwemmen. Mijn tegenstandster zwemt rechts voor mij.De 1000 meter was net te kort om haar in te halen.

Komend weekend zien wij elkaar op het NK Open Water op de 2000 school. Zal weer een leuke strijd opleveren.

Dat heb ik toch maar weer gedaan!

Woensdag 18 augustus. Zeetocht van Dishoek naar Zoutelande. 4 km Ik schrijf mij hiervoor in maar weet niet of ik echt de finish zal halen. Het is de hele dag zonnig tot het moment dat wij het water in moeten. Dan is het bewolkt en een koude wind steekt op. Bij de start gaat het al mis. Hardlopend van het strand naar het water. Bij het water heb ik al een zuurstofschuld en dan heb ik nog geen meter gezwommen. Toch maar het water in. Het gaat moeizaam. Benauwd. Golven. Zie niets. Zwem te ver om de eerste boei heen en moet weer een eind terug zwemmen richting strand.Golf na golf. Ik kom niet in mijn slag. De eerste kilometer bekruipt mij driemaal het gevoel mijn hand op te steken om mij uit het water te laten halen. Maar dan opeens krijg ik de slag te pakken. Mijn ademhaling krijg ik onder controle. Niet meer zo benauwd. Zie af en toe wat badmutsen voor en opzij van mij. Dat geeft wel moed. Ik lig hier niet in mijn eentje. Ik focus op een punt op het strand waarvan ik denk dat de finish daar is en zwem door. Het gaat lekker zo. Daardoor mis ik de finish. Die ligt zo'n 100 meter daarvoor. Ik word gewaarschuwd door een bootje dat ik terug moet. Dat gaat moeilijker. Ik moet nu tegen de stroom in schuin naar het strand. Ik zie twee zwemmers die kennelijk achter mij lagen finishen. Daar had ik dus voor kunnen liggen. Uiteindelijk bereik ook ik de finish. Toch nog binnen het uur. Had ik wel gehoopt, maar niet verwacht. Later blijkt dat er een paar minuten later nog een paar zwemmers binnenkomen.

Ik ben trots op mijzelf. Mijn zwemmen mag dan niet meer zo snel zijn. Met mijn doorzettingsvermogen is niets aan de hand.

's Avonds met 39 graden koorts in bed. Inspanning toch te groot geweest?

En nu is het genoeg

In de regen in Heerjansdam bedacht ik mij dat ik er genoeg van had ineen gedoken in mijn kleine tentje te proberen droog te blijven en besloot op zoek te gaan naar een tent waarin ik comfortabel droog kon zitten als het buiten nog natter was dan in het water. 's Avonds op marktplaats gekeken en maandagavond had ik de tent in huis. We kunnen daar makkelijk met de hele ploeg in. Moet hij natuurlijk wel opgezet worden. Leek mij handig dat eerst eens uit te proberen. Na een half uur modderen bleek dat de opmerking in de beschrijving dat voor het opzetten twee personen nodig waren helemaal klopte. Probeer dan maar weer eens zo'n tent terug in de doos te krijgen. Lukte mij echt niet.Vrijdag met Françoise nog eens geprobeerd de tent op te zetten wat ook met zijn tweeën nog niet meeviel. Uiteindelijk kwamen we er achter dat het grondzeil maar voor de helft bij de buitentent hoorde en dat op de andere helft de binnentent zou komen te hangen met eigen grondzeil. Ook kwamen wij tot de ontdekking, nadat de tent een paar keer onder onze handen weggewaaid was, dat het ook handig was elke boog direct met een haring in de grond vast te maken. Tot dit inzicht gekomen konden wij de tent, zij het met enige inspanning overeind krijgen. Te verbeteren tijd: 65 minuten. Andere ploeggenoten mogen in tweetallen deze tijd proberen te verbeteren. Uiteindelijk moet deze tijd, na veel training, terug te brengen zijn tot 15 à 20 minuten en misschien wel sneller

We zullen zien wie het eerst deze tijd benadert. In ieder geval niet in Middelburg morgen, want voor die dag is zonnig weer beloofd.

Het afbreken van de tent ging vlotter. En wat een verrassing, hij paste weer in zijn draagzak.

Een erg natte dag en niet alleen door het zwemmen

Vorige week in de Gaasterplas heb ik gedacht dat dit mijn laatste seizoen open water zou worden. Tijdens de 1000 meter schoolslag was ik zo benauwd, dat ik de 1500 vrije slag moest afzeggen. Dat heb ik nog nooit gedaan. En dan opeens gaat het vandaag weer heel goed. Ik begon weer met de 1000 school. Watertemp weer ongeveer 19 gr, dus weer erg benauwd. Maar dit keer duurde dat maar 500 meter. De tweede helft heb ik heerlijk gezwommen, mij steeds concentrerend op de uitademing. Ik had tijd genoeg om van deze afstand te bekomen want de vrije slag vond pas vier uur later plaats. Tijd genoeg om dus heerlijk van de door de 5-daagse weersverwachting voorspelde zon te genieten, dacht ik. Het was vijf dagen geleden dat dit voorspeld werd. Echter, naarmate de zaterdag naderde werd de verwachting steeds slechter, maar dat het zo zou worden als het werd had ik niet verwacht. Ik ben toch nat geworden. Ja natuurlijk, ook door het zwemmen, maar dat duurde bij elkaar maar 50 minuten. Direct na de schoolslag begon het te regenen en dat hield maar niet op.

De speaker gaf zijn eigen verwachting dat het straks kortstondig droog zou zijn en dat daarna de regen pas echt goed zou losbarsten. Dat klopte. Het werd even droog en dan is het gelijk warm, want de zon heeft nog kracht genoeg. Wij werden opgeroepen voor de 1000 meter vrij en vlak voor de start begon het toch te regenen. Wij gingen kletsnat het water in. Gelukkig dat het geen hardloop- of fietswedstrijd was. Bij zwemwedstrijden heb ik daar minder last van. Nat worden wij toch. Achteraf hoorde ik dat het pas goed ging hozen toen ik aan het zwemmen was, maar daar heb ik niets van gemerkt. Ik was toen al nat.

Het zwemmen ging heel goed. Ik kon bij de start goed bij de rest blijven en na 500 meter had ik nog contact met de groep. Ook de tweede helft kon ik goed kracht blijven zetten en dat resulteerde in een zeer goede tijd. En ja, daar word ik dan wel vrolijk van.

Het naar huis gaan leverde nog wat problemen op. Ik zat met de auto vast in de modder. Kon geen wiel meer voor- of achteruit krijgen. Wat nu. In de auto blijven tot de modder opgedroogd was? Dat kon nog wel een weekje duren en zoveel eten en drinken had ik niet bij mij om dat te overbruggen. Nog maar eens schuin achteruit geprobeerd. En jawel, daar lag een stukje gras zonder modder zodat in ieder geval één wiel uit de modder was. En toen dachten die andere drie dat ze niet alleen achter wilden blijven en kwamen met veel geraas ook uit de modder los.

Thuis lekker onder de warme douche. Woensdagavond de tocht van Dishoeck naar Zoutelande, een tocht in zee van 4 km, wel met de stroom mee.

Om even bij stil te staan

1 augustus 2006 werd bij mij een longtumor verwijderd.

8 augustus 2006 bezweek ik bijna aan de complicaties.

1 augustus 2011 is de dag dat ik tot die kleine 10% longkankerpatiënten behoor die na vijf jaar nog in leven is. En van die 10% behoor ik tot de nog kleinere groep, die een goede kans heeft longkanker te overleven. Ik heb dus alle reden om feest te vieren, hoewel ik de 23e pas een afspraak heb waarin mijn longarts kan bevestigen dat ik longkanker vrij ben.

Vier ik nu feest? Nee. Ik denk aan mijn lotgenoten.

Aan diegenen die na mij de diagnose longkanker kregen en nu niet meer leven.

Ik denk aan mijn lotgenoten die nog wel leven, maar niet weten hoe lang nog.

Ik denk aan hen die ik heb leren kennen maar ook aan hen die ik niet ken en voel verdriet, geen geluk.

Ik heb mij de afgelopen vijf jaar vaak afgevraagd waarom juist ik longkanker kreeg. Nu stel ik mijzelf de vraag: Waarom overleef ik wel en die anderen niet?

Ik heb nog tijd genoeg om feest te vieren.