Mijlpaal bereikt. Heelhuids, maar niet zonder kleerscheuren, de eerste vijf jaar doorgekomen. Het hoesten en de benauwdheid komen een beetje onder controle, al houden mijn longen, in tegenstelling tot ikzelf, niet van koud water. Dan sputteren ze toch tegen. We proberen dat nu tegen te gaan door de dosis van de onbrez te verdubbelen en salbutamol erbij bij akute benauwdheid. Ook de spiriva eenmaal per dag en de alveco tweemaal per dag blijven en het antibioticum blijf ik slikken tot en met de winter.Dat is nog een heel gepuzzel wanneer ik wat inneem/puf.
Mijn longarts blijft mij onder controle houden voor de longkanker omdat het ontdekken ervan destijds zo ongewoon was. Dat vind ik wel fijn. Geeft mij een veilig gevoel. In februari dus weer een longfunktieonderzoek en een foto.
Ben ik nu blij? Nee ik voel mij meer schuldig. Zonder dat ik er iets voor heb hoeven te doen, nooit chemo of bestralingen gehad, ga ik dit overleven. Anderen slikken het ene medicijn na het andere met alle vervelende bijwerkingen die daarbij horen en kunnen daarmee alleen hun leven verlengen.
Ik kan dit niet bevatten. Maar ja, wie wel? En mij schuldig voelen is natuurlijk niet zinvol.
Toch maar een feestje vieren? Als ik dan tot de overlevenden behoor, laat ik daar dan ook blij mee zijn. Dat ben ik de anderen toch wel verschuldigd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten