Ik zit al weer op 60 graden

Mijn rechterbeen is nu bijna dikker dan mijn linkerbeen. Hoe dat kan? Oedeem. Mijn been houdt veel vocht vast. Het helpt natuurlijk ook niet dat er zo'n strake brace om dat been zit.

Inmiddels heb ik mijn eerste therapie gehad. Mijn fysio vond dat mijn knie beweeglijker is dan zij had verwacht. Dat is dan weer een meevaller. Bij de eerste oefening moet ik terwijl ik zit mijn knie in de maximale buiging brengen (dat was gisteren 30 graden) en weer terug. En dat in 3 setjes van 5. En dat klinkt dan weer vertrouwd. Gewoon een techniek training. Vervolgens weer 3 setjes van 5 met aanspannen van de quadriceps. Bij die laatste oefening gaat normaal je voet iets van de grond. Dat lukte gisteren niet, maar vandaag wel. Bij de eerste oefening moest ik gisteren nog met mijn linker voet mijn rechter weer naar voren schuiven na de buiging, vandaag kon de rechtervoet dat al weer zelf. Het gaat dus erg goed. De oefeningen moet ik driemaal per dag doen zonder brace en daarna mijn knie 15 min. koelen met een ijszak. Na de behandeling gisteren mocht de maximale buiging van mijn knie naar 45 graden. In eerste instantie voelde dat zo instabiel dat ik 's middags dacht ik doe hem weer terug naar 30 graden. Maar ik moet zo'n knie even de tijd geven om eraan te wennen. Aan het einde van de middag liep ik al weer bijna teveel.

Vanmorgen heb ik de stand op 60 graden gezet, dus maar weer even de krukken erbij. Ik weet nu dat mijn knie hier over een uurtje aan gewend is.

Van gips naar brace

Vanmorgen een afspraak om 09.10 uur in het ziekenhuis bij de chirurg met daarvoor een foto. Gisteren liet het openbaar vervoer het afweten dus ik vroeg mij al af hoe ik in het ziekenhuis moest komen. Zou het gips eraf mogen dan toch het liefst vandaag en niet over een paar dagen als de sneeuw weg zou zijn. Half zeven was ik al wakker, dus meteen internet geraadpleegd over het al dan niet rijden van het openbaar vervoer. Er waren geen meldingen van uitval, dus ben ik er (terecht bleek later) vanuit gegaan dat ik het ziekenhuis kon bereiken. Voor de zekerheid om kwart over zeven al op pad. Er stonden meer mensen kou te lijden bij de bushalte en dat gaf mij het positieve gevoel dat wij inderdaad op een bus stonden te wachten die reed. Op het bord stond dat hij over 4 minuten verwacht werd. Dat werden 3 minuten, 2 minuten en toen 6 minuten. Om de tijd te doden begon ik al rustig af te tellen van 300 naar 0, en toen ik daarna nog een keer van 0 naar 60 telde kwam de bus de hoek om. Bij achten was ik in Utrecht. Om 8 uur, vernam ik, zouden de gemeentebussen gaan rijden. De eerste bus die langs kwam had al de tekst "bus is vol, sorry voor het ongemak". Gelukkig was dat niet de bus die ik hebben moest. Die kwam daarna en daarin waren nog staanplaatsen vrij. Vriendelijke mevrouw stond voor mij op, maar met dat gips kan ik mijn been niet kwijt als ik ga zitten, dus ik sta liever.

In- en uit de bus stappen valt nog niet mee met een stijf been en twee krukken en een hoop sneeuw vlak voor de in/uitgang. De sneeuw is van de stoepen geveegd maar vormt dan een bijna onneembare heuvel voor mij. Kwart over acht kwam ik het ziekenhuis binnen strompelen waar geen patient te bekennen was. Ik mocht dus gelijk op de foto en kon mij om half negen, drie kwartier te vroeg, melden bij de balie chirurgie, waar ik dus ook gelijk door kon lopen. Goede nieuws was dat het gips eraf mocht. Vervelende bijkomstigheid dat er wel een brace omheen moest met een kniescharnier die op 0-20 graden gesteld werd. Over een week mag dat naar 0-40 graden en over tien dagen 0-90 graden. Dat werd op de gipskamer gedaan waar men mij ook al met open armen ontving. Die brace valt tegen. Mijn knie mist de bescherming van het gips en doet behoorlijk pijn. De 20 graden die mijn knie nu kan buigen voelt alsof mijn knie helemaal naar achteren, de verkeerde kant opklapt, wat een instabiel gevoel geeft.Beetje zwabberig dus. Om mij voor te bereiden op de reis naar huis eerst maar eens naar het restaurant voor een kop warme chocolademelk en een saucijzenbroodje darbij om mijzelf even te verwennen. Daarna een paar keer de gang op en neer gewandeld om te wennen aan die knie en daarna de straat weer op richting bus. Die bus vertrok al toen ik nog lang niet bij de halte was, maar kwam mij tegemoet en stopte toen hij bij mij was. Sneeuw verbroedert toch wel. Of waren het de krukken? Of beide? In ieder geval verliep de reis vlotter dan de heenreis. Ook bij het overstappen kwam de bus gelijk met mij bij de halte, waardoor ik nog geen half uur later in De Bilt uitstapte en dus aan de 500 meter begon die ik naar mijn huis moest afleggen. Ik heb wel behoorlijk veel pijn aan die knie nu. Komt volgens de chirurg door de kniebanden en pezen en spieren die dan wel niet beschadigd zijn, maar wel een behoorlijke opdonder hebben gekregen. Ik kruip dus nu maar mijn bed in om de slaap in te halen die ik vannacht niet heb gehad en waardoor ik die komende nacht ook wel niet zal krijgen.

Je moet het positieve willen zien

Een been in het gips is niet alleen negatief. Na mijn studeerkamer was gisteren de kast in de kamer aan de beurt. Alles eruit gehaald en bijna niets meer terug gedaan. Wat niet terug ging is grotendeels in de vuilnisbak beland en voor een klein deel ergens anders opgeruimd (opgeruimd niet zomaar ergens neergelegd). Van de twee naaidozen die in de kast stonden heb ik er één gehouden. En ook die inhoud is met 70% afgenomen. Ik leer het wel, weggooien. Ik krijg er zelfs lol in. Toen de twee laatjes van de kast leeggehaald waarbij ook weer veel in de vuilniszak terecht kwam maar ook adressen die wij kwijt waren weer tevoorschijn kwamen. Vandaag kwam Françoise (zwemvriendin) helpen met schoonmaken van de benedenverdieping. Terwijl zij bezig was in de woonkamer heb ik in de keuken de laden leeg gehaald, schoongemaakt en weer ingeruimd en alle apparatuur op het aanrecht uit elkaar gehaald, goed schoongemaakt en weer in elkaar gezet.Gisteravond had ik zelf al de slaapkamer schoongemaakt en de badkamer, op de vloeren na, die mag Kees doen. Bukken kan ik niet dus alleen de dingen waar ik staande bij kan kunnen door mij schoongemaakt worden.Was vanmiddag wel bekaf want zo'n been gebruik je dan wel niet bij het schoonmaken maar het hindert je wel in je bewegingen. En daar werd ik behoorlijk moe van. Maar nu zit ik dus in een opgeruimd schoon huis en dat was mij zonder gebroken knieschijf echt niet gelukt. Nog even en ik vraag maandag als het gips er toch af mag, of ze het nog een weekje kunnen laten zitten.Komt mijn zolder misschien ook nog aan de beurt :-)

Vanavond even rustig aan en dan kan ik morgen de kerstversiering aan gaan brengen.

Mijn been, dat wordt hoe langer hoe dunner

Vorige week maandag kon ik een hele hand tussen gips en been steken. Reden om contact op te nemen met de gipskamer. Ik kon direct komen. Er werd bij mijn bovenbeen een wig gehaald uit het gips. De gipsranden werden strak tegen elkaar aan gelegd met een elastieke band en daarna ging er weer gips om heen. Dat zat wel een stuk lekkerder. Deze week veel pijn gehad in mijn knie en het gips begon weer los te zitten. Dit keer kreeg ook mijn knie heel veel ruimte. Gisteren dus weer gebeld en vandaag opnieuw naar de gipskamer. Nu werd het hele gips vernieuwd en mocht ik opnieuw een kleur kiezen. Toch maar weer gekozen voor de kleur oranje. De pijn in mijn knie is waarschijnlijk bandenpijn en komt misschien omdat de knie teveel ruimte had. De planning was dat de 20e bekeken werd of het gips eraf zou mogen. Daarvoor werden drie afspraken achter elkaar gemaakt: eerst gips eraf, dan foto en vervolgens naar de chirug. Dat het gips er inderdaad af zou mogen leek de gipsmeester onwaarschijnlijk en de volgorde van de afspraken dan ook niet logisch. Hij heeft deze gewijzigd in: Eerst een foto maken van been in het gips. Die had ik zelf ook al gemaakt, maar die voldeed niet aan de eisen. Na de foto dan naar de chirurg en als die bleef bij zijn mening dat het gips eraf kon dan mocht ik direct door naar de gipskamer. Krukken meenemen vertelde de gipsmeester mij nog. Om in te leveren vroeg ik hoopvol, maar nee, dat had ik verkeerd begrepen. Zonder gips zou ik absoluut niet op dat been kunnen staan. Eén voordeel heeft dit been wel opgeleverd. Mijn studeerkamer is helemaal opgeruimd.Alle papieren zijn uitgezocht. 90% is bij het oud papier terecht gekomen of door de versnipperaar gegaan. Verzekeringspapieren keurig geordend, d.w.z. alle oude polissen weg. Handleidingen van apparatuur en garantiebewijzen keurig geordend in mappen enz. Veel dingen waarvan ik wist dat ik ze had, maar even niet waar, heb ik weer gevonden en liggen nu daar waar ik ze weer terug kan vinden. Jammer dat ik, nu ik zoveel tijd heb, niet ook aan de zolder kan beginnen. Dat gaat wat moeilijker. Daar zijn het vooral spullen die ik uit moet zoeken. En ja, sjouwen gaat wat moeilijker.

Weddenschap verloren

Mijn longarts had die weddenschap beter wel met mij aan kunnen gaan, want hij had gewonnen.(zie vorig blog) Toen ik mijn huisarts vroeg wanneer ik die knie weer normaal zou kunnen gebruiken zei hij dat duurt maanden. Mijn fysiotherapeute legde uit dat ik minstens 50% van mijn spiermassa aan het verliezen was in dat been en dat het heel lang zou duren voordat dat weer op het oude niveau terug was. Als dat al zou gebeuren, want ja, ik ben geen 20 meer. En dat ik voorlopig ook echt niet trainen mocht, omdat ik dan de kans liep op peesontstekingen wegens overbelasting van die knie. En alleen armen zwemmen mocht ook niet gezien het feit dat mijn schouders nu ook overbelast zijn en pijn doen door dat lopen met krukken.

De NMK werd mij zeer beslist verboden en bij de EMK zou ik dan misschien wel kunnen zwemmen, maar ik moest niet verwachten dat ik gelukkig zou zijn met de tijden die ik daar zou zwemmen.

Ja, en wat doe je dan. Eerst mij diep ongelukkig voelen. Vreselijk balen. Dan relativeren want anderen zijn er slechter aan toe. Maar dan overheerst toch weer het grote balen. Hoeveel keer de afgelopen vier jaar ben ik weer opnieuw moeten beginnen. Het is zoals een zwemvriendin zei: Je hebt misschien al je geluk nodig gehad om de longkanker te overleven. Nu ja, dan is dat geluk in ieder geval wel nuttig besteed maar ik had zo graag nog een klein beetje over gehad.

Dus gewoon maar weer met Wim Kan: Uithuilen en opnieuw beginnen.

Zou dammen misschien een goede sport voor mij zijn? Hoewel, ook last van mijn elleboog en die heb je weer nodig om de stukken te verschuiven. Het blijft tobben. Ik sta open voor suggesties.

Weer door de APK gekomen

Vanmorgen dan weer een controleafspraak bij de longarts. Vooraf een foto en dan kijken ze heel vreemd naar het formulier en dan naar mijn krukken. Ja, ik kom inderdaad voor een longfoto en ja, ik heb ook een gebroken knie, maar die staat al op de foto.

Ook mijn longarts vraagt wat ik nu weer uitgespookt heb. Ja, hij kent mij ook langer dan vandaag. Foto geeft geen wijziging te zien ten opzichte van de vorige. Dat zegt mij niets. Die foto kan net iets anders zijn dan de vorige, wat niet te zien is en die foto weer..... enz. Dat was hij met mij eens dus liet hij een foto zien van een jaar geleden. Hij merkte op dat deze laatste foto er zelfs beter uitzag dan die van een jaar geleden. Hoe zo beter, wat zag hij nu dan op de foto van vorig jaar wat hij toen niet zag. Bleek dat het onderste puntje toen nog wat restverschijnselen liet zien van een ontsteking en nu was dat puntje helemaal schoon. Maar waar komen dan die hoestbuien weer vandaan? Dat is iets wat hij ook niet begrijpt en waarvoor hij mij dus naar VU en AMC stuurde en Nieuwegein. Nieuwegein? Ben ik in Nieuwegein geweest? Nee ik niet, maar mijn bloed wel.

Uit het dossier blijkt wel dat ik rond deze tijd altijd hoestbuien heb, dus toch maar antibiotica waar ik toen ook goed op reageerde.

Daarna even gezellig bijgepraat over mijn knie. Hij kon zich niet voorstellen dat als het gips er inderdaad op 20 december af mag ik vier weken later aan de NMK kan deelnemen. Wedje maken vroeg ik hem? Maar daar begon hij niet aan want die verloor hij toch altijd van mij. Ook nog even gehad over hoeveel geluk ik toch heb gehad dat mijn huisarts de ingeving had mij door te sturen. Ik moet er toch niet aan denken dat hij dat niet had gedaan. En van zulke toevalligheden kan je leven soms afhangen.

Heel veel anderen hebben dat geluk niet. En daar moet ik toch vaak aan denken.

En dan valt het toch wel weer mee

Vandaag dus mijn afspraak bij de traumatoloog in het ziekenhuis. Dezelfde die ik vorig jaar trof bij mijn gebroken hand. Hij liet mij de foto van mijn knie zien. Het bleek een mooie vertikale breuk in het smalle gedeelte van de knieschijf. Loopvlakken zijn mooi glad, pezen en spieren zijn nog verbonden met elkaar, kortom, als ik dan toch iets moest breken dan heb ik het wel op de minst schadelijke wijze gedaan. Dat dan weer wel. Uit de bespreking die de chirurg met zijn collegae had kwam naar voren dat een operatie geen meerwaarde zou hebben voor het herstel. Hoera! Dat zware gips mocht er nu af en werd vervangen door heel wat beter aanvoelend lichter gips in de mooie kleur oranje. Had eerst nog groen willen kiezen vanwege de clubkleuren maar heb daar toch maar van afgezien. Ik mag het been weer voorzichtig belasten. In eerste instantie had hij het over 6 weken gips (de chirurg bedoel ik) maar nu mag ik 20 december terugkomen en wordt bekeken of het eraf kan. Kan ik de 21e dus lekker meedoen aan de clubkampioenschappen. Eindelijk een gestroomlijnde startduik, want er zal nog niet veel beweging in die knie zitten. Mijn chirurg vond dat trouwens niet zo’n goed idee en mijn fysiotherapeut die mij net belde ook niet. En gehoorzaam als ik ben zie ik dus maar van deelname af. Ben wel benieuwd hoe lang mijn knie nog stijf blijft als het gips eraf is. Heb dan nog een kleine vier weken de tijd om in topvorm te komen voor de NMK.

Gips zit wel van enkel tot heup en is vastgeplakt op mijn huid zodat het niet zakken kan. Maakt dat ik nauwelijks zitten kan. Eigenlijk alleen maar op de hoek van de tafel en op een hoge kruk. Die hoek van de tafel heb ik wel, die hoge kruk niet. Met één bil op het puntje van de stoel zitten gaat ook, maar dan moet ik wel weer uitkijken dat die stoel niet onder mijn gat wegschiet, want wij hebben stoelen met wieltjes. Zou wel weer iets voor mij zijn, nog een gebroken stuitje erbij ook.

Ja, ja, met een lage bloeddruk kun je dan wel oud worden, maar dan moet je niet steeds vallen. Kees vindt dat ik mij moet oefenen in valbreken, maar volgens mij heb ik met mijn gebroken hand vorig jaar en de gebroken knie dit keer al bewezen dat ik het valbreken, op mijn manier, volledig beheers.

Eens onhandig, altijd onhandig

In eerdere blogs heb ik geschreven dat ik jaarlijks controleer hoe het staat met de kwaliteit van mijn botten. Dit doe ik door regelmatig van trappen te vallen, met schaatsen de bocht uit te vliegen of op natuurijs in elke scheur met mijn schaats vast te zitten, zodat ik over de kop ga. Dat ging altijd goed. Wel bont en blauw, maar geen breuken. Daar kwam vorig jaar verandering in. Door mijn lage bloeddruk viel ik flauw en brak zo maar mijn hand, nu ja, een middenhandsbeentje. Bij een tweede val door onhandigheid binnen een week daarna liep het echter weer goed af dus dacht ik, ach vergissing zo'n breukje. Maar wat gebeurt mij nu? Ik val weer flauw en breek mijn knie. En dat is zeer onhandig. In eerste instantie denk ik nog aan een zware kneuzing en rijd dus gewoon met de auto naar Breda en weer terug en 's avonds naar het zwembad en weer terug. Dat rijden ging wel. Het lopen dus absoluut niet. Pijn, pijn, pijn en ik kon mijn been absoluut niet buigen of belasten. Toch maar even langs het ziekenhuis en ja hoor, gebroken knieschijf. En dan komt er gips van enkel tot heup en mag ik dat been helemaal niet meer belasten. En waarschijnlijk volgt er een operatie, maar dat hoor ik maandag. Heel vervelend, want hoe kom ik thuis de trap op en weer af. Zittend dus, steeds een tree omhoog en bovenaan de trap gekomen nog een paar treden van de volgende trap op om weer in vertikale houding te komen. Want probeer maar eens uit zittend op de grond omhoog te komen als je niet op je rechterbeen mag staan en je dat been ook niet kan buigen. Dat gaat dus niet.

Ik sms mijn dochter dat het etentje bij haar dus ook niet doorgaat en krijg als antwoord of ik voortaan geen porseleinen vaas of zoiets kan breken in plaats van mijzelf.

's Avonds geef ik mijzelf de eerste injectie tegen trombose. Stoer hoor. Heel professioneel pak ik een huidplooi, zet de naald erin, langzaam de vloeistof erin spuiten en vervolgens prik ik in mijn vinger als ik na afloop het beschermdopje op de naald wil doen wat mij hiertegen juist moet beschermen. Ach, het was de eerste keer en ik was de enige gebruiker van deze naald, dus geen paniek. De tweede avond ging het alsof ik nooit anders gedaan had.

En nu lig ik in bed en beginnen mijn tenen te slapen terwijl de rest van mijn lichaam wakker blijft. En wat duurt een nacht dan lang.

Overpeinzing

Vanmorgen had ik eigenlijk geen zin om uit bed te komen. Het vervelende is alleen dat ik ook niet lekker kan genieten van het in bed blijven, dus toch er maar uit. Lag nog eens na te denken aan mijn zwemmen afgelopen weekend en dat het voor sommige mensen toch moeilijk te begrijpen is dat ik mij zo druk kan maken over tijden. Je leeft nog! Je zwemt nog! zijn dan een paar van de reacties die ik krijg en o ja, Je bent ook weer ouder geworden, dus je gaat langzamer. Alsof dat niet voor mijn hele leeftijdsgroep geldt.

Ik heb ook nooit gekund tegen opmerkingen als: Geniet je nu meer? Ben je niet dankbaar? Alsof ik moet genieten van of dankbaar zijn voor het feit dat ik longkanker heb gekregen en nu niet meer alles kan doen wat ik zo graag zou willen doen.

Toch bekruipt mij wel een gevoel van dankbaarheid en genieten van. Niet jegens al die gezonde mensen die zelf niet dankbaar hoeven te zijn en niet hoeven te genieten. Nee dankbaar ten opzichte van de mensen die niet zoveel geluk (bij dit ongeluk) hebben. Die moeten vechten voor een paar jaar verlenging, die angst hebben voor hoe het moet gaan straks met hun nu nog jonge kinderen. Mijn kinderen zijn nu volwassen. Kunnen op eigen benen staan. En ik mag waarschijnlijk nog heel lang van ze genieten.

Hierdoor voel ik mij wel verplicht dat ik iets moet maken van mijn leven dat ik opnieuw gekregen heb. Dat ik moet genieten van wat ik kan. En dat betekent ook dat ik energie mag steken in het proberen weer op mijn oude niveau terug te komen. En dat betekent ook dat ik soms mag balen van het feit dat dat waarschijnlijk niet meer lukt. Ook als je bijna dood bent geweest, ook als je meer geluk hebt dan al die anderen, mag je toch nog wel iets anders voelen dan alleen maar dankbaarheid?

Tegelijk geniet ik ook van de afstanden en tijden die ik op dit moment weer kan zwemmen. Maar het frustreert mij wel dat ik nu nooit zal weten waar mijn top zou hebben gelegen. Is dat belangrijk in het kader van leven en dood? Nee natuurlijk niet. Maar voor mij persoonlijk wel. En nu kruip ik toch lekker weer mijn bed in. Merk dat de vermoeidheid van een weekendje zwemmen nog niet uit mijn lijf verdwenen is.

Alles is mogelijk tot het onmogelijke bewezen wordt

Afgelopen weekend dan het uur van de waarheid. Had het weer kunnen trainen de afgelopen periode een positieve invloed op mijn prestaties? Het antwoord is JA! Op deze foto lig ik helemaal uitgeput bij te komen van de 800 meter zondagmorgen. Ik had toen in totaal 3150 meter in 32 uur afgelegd en dat is te zien ook. Hier was ik echt moe. Maar een ander soort moeheid dan ik op andere momenten ervaar als ik eigenlijk niets gedaan heb. Deze moeheid voelde goed aan. Ik wist waar het vandaan kwam.

Vrijdag eind van de ochtend vertrokken wij naar Luxemburg. Ik word daar, als ieder jaar, begroet met een knuffel van een jurylid van Nederlandse afkomst. Hij is blij dat ik er wer bij ben. Nu ik ook. 's Avonds start ik met de 1500 meter. Ik kan niet zeggen dat ik 1500 meter genoten heb. Bij 1000 meter verlangde ik toch wel naar de finish. De hele race mooi vlak gezwommen met tussentijden rond de 2.10 (dus heel wat sneller dan die 2.20 in de training) terwijl ik zelf het gevoel had dat de tussentijden na de 1000 meter pijlsnel omhoog gingen. Ik herstelde ook vrij vlug na de finish. Tijd sneller dan verwacht. 31 min. Ruim onder de 35 waarmee ik mij had ingeschreven. Ook de 200, 400 en 100 vrij op zaterdag gingen sneller dan verwacht. Blij was ik ook met mijn tijden op de 50 meter vrij in de estafettes en persoonlijk. Ik kon heel diep gaan. Op zondagmorgen dan nog de 800 meter. Ik had er toen al 2350 meter op zitten in amper 32 uur. De 800 meter voelde dan ook heel zwaar aan, maar toch weer in een goede tijd.

Ik heb mij niet gek laten maken door mijn tegenstanders. Die gingen uiteraard veel sneller, maar ik heb niet geprobeerd ze bij te houden. Mijn start is wel verbeterd ten opzichte van een paar jaar geleden. Ik lag na de start steeds voorop en het duurde toch wel een meter of 20 voordat ik ingehaald werd. Ook een leuke ervaring.

Ben nu heel benieuwd of ik bij de NMK in januari in Heerenveen, hetzelfde zwembad als in 2007, de tijden van toen kan benaderen. Op dit moment lijkt mij dat haast onmogelijk, maar ja, de tijden die ik nu zwom leken mij ook onmogelijk. Mijn motto is dus: Alles is mogelijk tot het onmogelijke bewezen wordt.

Deze foto toont mij niet eens zo lang na de foto hierboven, nog wel een beetje moe, maar genietend van dit weekend

Ik krijg echt lol in mijzelf

Vanmiddag in mijn eentje een training van 2000 meter afgewerkt. De eerste training deze week want die van maandag moest ik laten schieten. Teveel last van die gordelroos.

Na een inzwemprogramma van 800 meter kwam de kern 8x100 vrij met 15 sr en een vaste vertrektijd. De 15 sr heb ik maar verhoogd tot 20 sec rust, ik lig tenslotte bijna tweemaal zo lang in het water dan de anderen.

Na de eerste 100 meter tikte ik aan in 2.20. Dat werd dus een vertrektijd van iedere 2.40. En wat gebeurde? Iedere 100 meter m.u.v. de 3e en de 6e die alleen met armen ging tikte ik bij exact 2.20 aan. Niet 2.19; niet 2.21; nee 2.20. De 2x100 met armen gingen in 3 à 4 sec langzamer.

Als dat niet vlak zwemmen is!

Niet te geloven dat ik vijf jaar geleden de 1500 meter zwom met een gemiddelde van 1.55 per 100 meter. Natuurlijk niet helemaal te vergelijken. Die tijd zwom ik in een snel pak in een snel bad. Nu lag ik in een trainingsbadpak in een baan met tegenstroom. Terwijl ik zwom had ik lol in mijzelf. Ben benieuwd hoe die 1500 vrijdagavond in Luxemburg gaat.

Ik ben op weg

Vandaag dan de eerste test. Levert het regelmatig kunnen trainen resultaat op. En jawel. Vandaag sneller dan verwacht en nog een lange weg te gaan (let op het woordje "en" ipv "maar"). Ik zwem nu langere afstanden dan vier jaar geleden. Sterker nog. Vier jaar geleden was ik blij dat ik nog drijven kon. Maar of ik die tijden van januari 2007 nu ook weer zwem in januari 2011 weet ik nog niet. Heb mijzelf wel beloofd dat ik er keihard voor zal werken en dat als het niet lukt, (weer "en" ipv "maar") ik mij erbij neer zal leggen dat ik dan gewoon langzamer ben geworden. En dan ben ik nog beter af dan de meesten van mijn lotgenoten.

Vanavond lekker uit eten gegaan met echtgenoot om het even te vieren. De serveerste was een meisje dat ik in de klas heb gehad in het laatste jaar dat ik op school was, maar die ik natuurlijk niet herkende. Ik ben een oen in het onthouden van gezichten en namen. Op dat gebied mis ik echt een hersencelletje. Maar toen zij haar naam zei wist ik wel wie zij was. Kostte mij natuurlijk wel weer extra fooi, want ja, je wilt natuurlijk wel dat ze leuk herinneringen aan je hebben.

Kortom, een heel tevreden mens gaat nu naar bed.

Ik geef je een roosje, mijn roosje.....

Een liedje van Conny Vandenbos. Ik luister graag naar liedjes van haar en ik houd ook van rozen, maar het ligt er wel aan welke soort. De gordelroos die het nu al een week of vijf erg goed doet bij mij, wil ik toch wel graag kwijt. Het lijkt nu een PHN te gaan worden: Post Herpitische Neuraligie. En dat klinkt dan toch wel weer heel mooi. Bij één op de vier patiënten gebeurt dat en de kans dat ik tot de gelukkigen behoor is aanwezig. Ach ik mag nog van geluk spreken. Mijn moeder heeft ook gordelroos gehad, maar die was er doodziek van. Dat ben ik niet. Het doet alleen behoorlijk pijn, maar gelukkig helpt de diclofanac daartegen. Het heeft gelukkig ook geen invloed op mijn conditie (toch?)Dat zal ik morgen wel merken, dan heb ik weer wedstrijden. Ik heb wel een beetje snel ingeschreven met tijden die echt niet haalbaar zijn op dit moment. Zelfs niet als uitdaging geschikt zijn. Ik ga gewoon lekker zwemmen en zie wel hoe ik ervoor sta op dit moment. Afgelopen week een training overgeslagen omdat ik deze week toch wel erg moe was. Maar dat noem ik dan gewoon gas terug nemen voor de wedstrijd. Taperen dus. Klinkt beter dan niet zwemmen omdat ik moe ben.

Op koers

Afgelopen zondag deelgenomen aan wedstrijden in Etten Leur. Testwedstrijd voor mij. Even kijken hoe ik er nu voor sta. Dat valt niet tegen. Niet mijn snelste tijden op de 200 vrij, 100 school en 50 vrij, maar wel sneller dan verwacht. Zeker in dit zwembad. De zee was er niets bij, wat een golven. En doordat het aan de ondiepe kant wel heel ondiep was had je ook nog eens het gevoel tegen een berg op te moeten zwemmen. Ik hoorde veel mensen zeggen dat het zo benauwd was. Zelf merk ik dat eigenlijk niet zo. Wel de hele avond en nacht daarna gehoest, dus dat kan ik dan wijten aan het zwembad. Was maandag wel erg moe, zodat ik niet veel verwachtte van de training maandagavond. Maar ook die training ging boven verwachting goed. Na 500 meter inzwemmen, 1300 meter piramide (50,100,150,200,250,200,150,100,50m) in verschillende slagen met 20sr tussen elke afstand. De 100 meters in borstcrawl, de 50, 150 en 250 in school, rug en school. Ik bleek de hele afstand, inclusief de rusten in 33.20 te kunnen doen. Daarna nog een 50m sprint in 50 sec, terwijl ik daar in de wedstrijd 48.80 over deed. Herstelde ook heel vlug en niet van die hoestbuien zoals zondag. De conclusie die ik trek: Vier jaar geleden rond deze tijd kon ik nog geen wedstrijden zwemmen en kon ik zo'n training echt niet aan. In januari zwom ik toen bij de NMK alle afstanden (50,100,200,400,800) vrije slag in tijden die ik daarna nooit meer verbeterd heb. Ik sta er nu beter voor. Ben dus heel benieuwd wat ik in januari zwem bij de NMK. Heel toevallig in het zelfde zwembad in Heerenveen, dus goed vergelijkbaar. Ben zeer optimistisch gestemd. Ik wil heel graag naar de EMK die komend jaar in de Oekraine gehouden worden. Moet ik daar natuurlijk wel op een veilige manier weten te komen, dus niet met dubieuze vliegtuigmaatschappijen uit Oost-Europa. Zou ik de 5-jaarsoverleving halen wat betreft de longkanker en zou ik daarna alsnog in de overlijdensstatistieken komen doordat ik in zo'n doodskist stapte. Dat kunnen we natuurlijk niet hebben.

Dan is dat ook weer rechtgezet. Of toch niet?

Vandaag dus weer even getraind om te kijken hoe het nu zit met die conditie van mij. Nu, daar is niets mis mee. Lekker een training van 1700 meter afgewerkt in zo'n 5 kwartier. En dat na een paar weken niets doen. Valt dus alleszins mee. Wat zeg ik. Dit is goed.

Wat al zwemmend tot mij doordrong was dat verminderde weerstand en conditie niets met elkaar te maken hebben. Of misschien juist wel. Topsporters verkeren in een uitstekende conditie, maar juist omdat ze zoveel van hun lichaam vergen om in die conditie te komen en die te behouden hebben zij wel een verminderde weerstand en zijn zij niet zo goed bestand tegen allerlei rondvliegende virussen en bacterien. Dat maakt dat ik weer opgelucht ademhaal. Ik ben gewoon een topsporter, die ook nog eens net een operatie achter de rug heeft. Brengt wel een niet te verwaarlozen probleem met zich mee. Dan moet ik een goede balans zien te vinden tussen arbeid en rust. En kijk, daar ben ik dus weer zeer slecht in.

Nou ja, zeg....

In een vorig blog schrijf ik nog dat het met mijn conditie weer bergopwaarts gaat. Ik struin met mijn vriendin lopend heel Barcelona af. Wij bedwingen de Montjuïc door helemaal naar de top te lopen om het daar liggende kasteel te bezichtigen.We lopen daarna uren om het ook daar liggende kerkhof te bezichtigen. We kunnen de ingang maar niet vinden. Je blijkt gewoon heel brutaal over een laag kettinkje heen te moeten stappen om naar binnen te gaan.

Het kerkhof is de moeite waard om te bezichtigen. Men wordt daar begraven in nissen in muren die tot vier/vijf etages hoog zijn. Het is net een nieuwebouwwijk. Het is zo groot dat er zelfs een buslijn doorheen gaat.

Wij overbruggen op de Montserrat 200 meter hoogteverschil lopend in plaats van met het kabelbaantje om de kapelletjes van de daar vroeger wonende kluizenaars te bezichtigen.

We winkelen veel en af en toe liggen we ook even aan het strand. We beklimmen twee tot driemaal per dag de 58 treden naar ons appartement. Kortom met mijn conditie is niets mis. En dan blijk ik gordelroos te hebben. De rugpijn waartegen ik driemaal daags een sterke pijnstiller neem komt niet van mijn ribben, nee na verloop van een week maakt de pijn plaats voor een huiduitslag die vreselijk jeukt en dat is dus gordelroos. En wie krijgen er gordelroos? Vooral mensen boven de 60 (ja, dat klopt, ik ben nu zelfs 65) en met een verminderde weerstand! Nou ja zeg, daar hadden ze de afgelopen drie jaar mee aan moeten komen maar niet nu.

Goed, het is al over zijn hoogtepunt heen. Nog drie dagen niet zwemmen. Maandag kan ik weer bewijzen dat het met die conditie van mij echt wel meevalt.

Een goede wissel

Oorsponkelijk was de neusholte operatie in september gepland, maar ik kon er in juli even tussendoor. Dat heeft goed uitgepakt. De operatie hakte er toch meer in dat ik voorzien had. Weer even een terugslag in trainingsarbeid en wedstrijdprestaties. Dat laatste was voor het open water niet zo erg. De tijden waren al dermate gekelderd dat nog een beetje meer er ook niet meer toe deed. Het belangrijkste was dat ik weer in het open water lag, mijn klassementen vol kon zwemmen en mee kon doen aan de NMK Open water. Dat is op de 3km vrij dan wel niet gelukt, maar op de 2 km school weer wel. Nu, een aantal weken verder, heb ik mijn trainingsvorm van voor de operatie weer terug. Vandaag weer een heerlijke training gedaan van 2300 meter binnen het anderhalf uur. En dan nu een week Barcelona en daarna goed uitgerust er weer lekker tegenaan. Had ik die operatie in september gehad, dan was ik uitgerust teruggekomen uit Barcelona en had daarna weer een terugslag gehad. Dat zou niet zo'n goede volgorde zijn geweest.

Nog even een paar uur wakker zien te blijven. Over een uur brengt Kees mij naar mijn vriendin en daar worden wij om kwart over drie ('s nachts!) opgehaald door de taxi die ons naar Schiphol brengt. Kees mag thuis op de katten passen en ik hoop voor hem en iedereen hier, dat het weer in Nederland wel wat opklaart, ook al hebben wij er in Barcelona geen last van.

De lift gaat omhoog

Het gaat goed met mij. Deze zomer kon ik weer "normale" trainingen aan, met een kleine dip vlak na het operatief schoonmaken van mijn bijholtes. Ook in het open water kon ik weer afstanden van een kilometer aan. Dat de schoolslag dan bijna net zo snel (lees langzaam) gaat als de vrije slag, ach, dan kan ik mij volgend jaar weer verbeteren. Absoluut hoogtepunt kwam vandaag op het NMK 2km schoolslag. Op grond van mijn schoolslagtijden op de kilometer dit seizoen (gemiddeld in de 25 minuten) hoopte ik de dubbele afstand in 55 minuten te kunnen doen. Tot mijn grote verrassing bleek de tijd beduidend sneller. 51.43.49 Dat betekent nauwelijks verval op de 2e kilometer en de titel Nederlands Kampioen. In zowel het vrijeslagklassement als het schoolslagklassement sta ik in mijn leeftijdsgroep nu bovenaan. Kortom, een succesvolle zomer. Nu nog een weekje vakantie in Barcelona. Dan op 11 september nog een openwaterwedstrijd in Beilen en dan vol vertrouwen het winterseizoen in, met als doel deelname aan de EMK in Jalta (Oekraïne) volgend jaar en een snellere vrije slag in het open water.

Gemengde gevoelens

Op dit moment zijn de Wereldkampioenschappen voor masters aan de gang in Gotenborg. Ik was daar graag bij geweest. Normaal in vorm was ik daar met medailles vandaan gekomen. Maar ja, ik ben niet normaal in vorm. Bleef mij niets anders over dan in gedachten en per sms mee te leven. Inmiddels een week na de operatie waarbij de neusholtes opnieuw werden schoongemaakt. Van de week weer even gezwommen en dat ging dus absoluut niet. Neem dus aan dat er nog wat narcose in mijn lichaam achtergebleven is. Sinds gisteren hoest ik ook nog wat bloed op. Maak mij daar niet zo druk om, zo lang het om oud bloed gaat. Heb voor de zekerheid voor volgende week zaterdag de 1000 vrij afgezegd, de 1000 school wel laten staan. Van mijn KNO-arts had ik wel toestemming aan deze wedstrijden mee te doen. Nu ik zie hoe ik al weer achteruit ga door zo'n simpele ingreep ben ik toch blij dat die nu is gedaan en niet in september. Nu kan ik er in september weer helemaal fit(?) en schoon tegenaan. Verder raak ik toch wel geëmotioneerd als ik hoor hoe het met sommige lotgenoten gaat. Dan vraag ik mij weer af waarom ik mij zo druk maak over hoe hard ik zwem en welke afstanden ik aankan. Alsof er geen belangrijkere dingen zijn in het leven. Deze vraag is zo nietig in vergelijking met de vraag die anderen zich stellen: Hoe lang heb ik nog.

Uitslaapkamer of Uitjeslaaphoudenkamer?

Dit vroeg ik mij even af toen ik iedereen maar hoorde roepen terwijl ik zo lekker lag te slapen. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Dit keer weet ik wanneer ik onder zeil ging. Op de operatiekamer gezellig in gesprek nadat de naald voor het infuus er weer niet inging, maar uiteindelijk gelukkig toch wel. Anders had de narcose op de ouderwetse manier met een fles cognac gemoeten en ik houd helemaal niet van cognac. Ze vroegen of ik al wat voelde waarop ik zei helemaal niets en opeens kon ik antwoorden ik geloof dat ik ga, en daar ging ik. Ik werd, zoals het hoort, weer wakker op de uitslaapkamer. Ik werd niet echt ontspannen wakker. Was aan het hyperventileren en had het dus erg benauwd. Met behulp van een verpleegkundige de ademhaling weer onder controle gekregen. Vervolgens zo'n heerlijke warme deken gekregen. Ik had het er met dezelfde verpleegkundige nog over dat dat toch thuis ook wel lekker zou zijn. Je hebt al keukens met laden om je borden voor te verwarmen, dus waarom geen slaapkamers met voorverwarmde dekens? Daarna ben ik weer weggezonken in een heerlijke slaap. En je mag dus van alles op een uitslaapkamer, maar niet uitslapen. Er wordt weer geroepen. Of ik maar weer wakker wil worden. Er staan namelijk een paar mensen die mij naar de afdeling terug willen brengen. Ze doen maar, daar hoeven ze mij toch niet voor wakker te maken? Goed, ik wil wel meewerken. Ik zeg dat ik ze hoor, maar nog even door wil slapen. Hoor iemand zeggen dat ze al een goed gesprek met mij hadden en dat is blijkbaar voldoende, want vervolgens word ik wakker op de afdeling. Daar word ik plotseling ontzettend misselijk. Dat ben ik al jaren niet meer geweest na narcose vertelde ik nog bij mijn intakegesprek. Het blijkt bloed te zijn. Oud bloed wordt mij verteld. Ik weet dat ik veel bewaar maar dat ik nu ook al oud bloed bewaar is mij ontgaan. Gelukkig is dat nu ook weg. Het bracht ongewild toch weer associaties naar boven die ik liever beneden had gelaten. Even een paar smsjes gedaan en weer ontvangen en dat hielp mij er wel weer overheen. Verder viel deze ingreep tegen vergeleken met die van september vorig jaar. Veel meer bloed druppelde door de tampons uit mijn neus, en ik hoestte veel bloed op. Nieuw bloed dit keer. Daardoor kon ik niet meer ademen door mijn neus, wat eerst nog wel een beetje ging en zat mijn keel vol, wat ik niet weg kon slikken en voelde ik mij dus constant benauwd. De nacht dus maar zittend doorgebracht. Dat is toch wel weer lekker van die bedden. Een druk op de knop en je zit of ligt in een heerlijke stand. En ach, dan al die pijnstillende middelen die je aangedragen krijgt. En de ijsjes omdat mijn keel zo zeer deed van de beademing en de vla'tjes die ik kreeg omdat ik het brood ook niet weg kon werken. Verwennerij, ik kan niet anders zeggen.

Mijn KNO-arts kwam langs en vertelde dat tot in de kleine hoekjes alles weer schoon is. Hij hoopte echt dat dit nu voldoende was en het hoestprobleem zou oplossen. Dat hoop ik met hem. Hij had geen problemen met een rustige wandeling in Zwitserland maar vroeg wel even hoe wij erheen gingen. Hij zou wel tegen een vliegreis geweest zijn. En een autorit leek hem ook te vermoeiend. Een treinreis vond hij prima. Ook ging hij akkoord met de openwater wedstrijd op 14 augustus. En nu ben ik weer thuis. Mijn stem doet nog een beetje moeilijk, maar dat zal wel weer overgaan neem ik aan. Heb in ieder geval thuis ook al een paar ijsjes genomen als medicijn. Inmiddels ook even de slaap van vannacht ingehaald en hoop wel dat ik hierdoor nu niet de komende nacht wakker zal liggen. Dat slaapje heeft mij wel goed gedaan. Ik voel mij nu prima.

Het zat er natuurlijk aan te komen

Een open water zwemweekend. Proberen of ik 4x1km aankan in verband met de NMK volgende maand. De vrije slag gaat nog steeds te langzaam. In Anna Paulowna zwom ik de vrije slag lekker door. Op de 2e helft kon ik zelfs versnellen. Toch kwam er een tijd uit die slechts 33 sec sneller was dan de schoolslag. Zondag in Geestmerambacht merkte ik bij de 1000 vrij wel dat ik er de vorige dag al 2 km op had zitten. Ik was moe. Hij ging dan ook wat langzamer dan in Anna Paulowna, hoewel ik al eerder schreef dat openwater banen niet met elkaar te vergelijken zijn. En daarna als laatste afstand weer de schoolslag. De vierde kilometer van dit weekend. En ja, ik kon er natuurlijk op wachten dat het een keer gebeuren zou. De schoolslag ging 11 sec sneller dan de vrije slag. Dat kan natuurlijk helemaal niet. Misschien kwam het omdat ik op de vrij steeds de weg kwijt was en soms aan de verkeerde kant van de boei terecht kwam. Dan zwem je een langere afstand. Maar toch...Er heeft altijd zo'n 4 minuten tussen deze twee afstanden gezeten. Dit was dus het moment dat ik besloot het NMK 3 km vrije slag maar te laten schieten. Eerst een winter lekker doortrainen. Ik concentreer mij nu op de NMK 2 km schoolslag. Op de een of andere manier gaat de schoolslag op dit moment in verhouding beter dan de vrije slag. Ik wilde dat ik hier een verklaring voor kon vinden.

Maar heel fijn, ik kan weer 4x een kilometer zwemmen in een weekend. Dat is toch weer een stap vooruit. En ik handhaaf mijn motto: Hoe langer men zwemt over een afstand, hoe langer men geniet van die afstand.

En een bijkomend voordeel. Ik zwem langer voor hetzelfde inschrijfgeld.

Te stellen doelen beter omschrijven!

Voor de openwater wedstrijd in Middelburg stelde ik mij tot doel dat het verschil tussen vrije slag en schoolslag groter moest zijn. Het verschil van 20 sec in de vorige wedstrijd was echt te klein. Wel dat verschil heb ik nu weten te vergroten tot 2 minuten. Doel bereikt denk je dan. Nou nee dus. Het verschil klopt wel maar hoe het tot stand gekomen is niet. De vrije slag is een halve minuut sneller gegaan dan de vorige keer en dat is goed, hoewel buitenbanen niet echt met elkaar te vergelijken zijn. De schoolslag echter ging een minuut langzamer dan de vorige keer en hoewel ook op de schoolslag buitenbanen niet met elkaar te vergelijken zijn was dat dus niet echt de bedoeling. Dus voor komend weekend het zelfde doel gesteld met een duidelijker omschrijving. Het verschil tussen vrije slag en schoolslag moet groter dan een minuut zijn maar mag niet ontstaan door een langzamere schoolslag maar door een snellere vrije slag.

Ja, zonder duidelijke omschrijving krijg je ongewenste resultaten zoals hierboven beschreven.

Nu is er natuurlijk wel weer een reden te bedenken waarom de schoolslag zo langzaam ging. Er was een behoorlijke stroming. En als je die tegenhebt, werkt dat op de schoolslag negatiever uit dan op de vrijeslag. Gelukkig, de verklaring ligt er.

Omdat ik een tocht per auto van langer dan drie kwartier niet volhoud zonder in slaap te vallen, zeker op de terugweg, besloot ik dit keer gebruik te maken van een van mijn vrije reiskaartjes van de NS. Helaas nam ik het kaartje mee dat pas na het weekend gebruikt mocht worden. Geldig vanaf 19 juli stond erop. Dat zag ik pas toen ik het tevoorschijn haalde omdat de conducteur naderde. Gewoon kaartje overhandigd met mijn NS-kaart erbij. Kaartje wordt gewoon afgestempeld. Dat gebeurde na het overstappen in de volgende trein nog een keer. Ook op de terugreis werd ik tweemaal gecontroleerd. Beide keren werd over de datum heen gekeken.

Geslaagde dag dus in alle opzichten. Op naar de volgende poging.

Komend weekend zowel op zaterdag als op zondag een wedstrijd. Dus woensdag wordt mijn laatste training anders ben ik op zondag te moe.

Zijden draadjes

Vanmidag de afspraak met mijn longarts gehad. In eerste instantie adviseerde hij geen operatie op dit moment, omdat ik aangaf dat de medicijnen schenen te helpen en omdat de kno-arts niet 100% zeker is dat de oorzaak van het hoesten met deze operatie verholpen is. Na even doorgepraat te hebben waren wij het eens dat het misschien toch wel verstandig was. De redenen om het wel te doen zijn dat als de medicijnen blijken te helpen, dat het dan misschien wel goed is die medicijnen hun werk te laten doen vanuit schone holtes en dat wij dan alles geprobeerd hebben. Bovendien, zouden de medicijnen toch niet het gewenste gevolg hebben dan zou een operatie in september/oktober alsnog plaatsvinden en dat tijdstip zou dan mijn hele trainingsopbouw weer in de war brengen.

Inmiddels heeft mijn longarts de foto's ontvangen die in 2005 en 2006 zijn gemaakt in het AZU voor en na mijn longontstekingen. Ook met de kennis van nu is op die foto's geen spoortje van een longtumor te ontdekken. Op de foto twee maanden later gemaakt in het Diak wel.

Als mijn huisarts niet de ingeving had gehad mij door te sturen naar een longarts..... Als mijn longarts niet een nieuwe foto had laten maken.... Dan was ik er misschien niet meer geweest.

Als ik dan toch dankbaar moet zijn dan is het wel dankbaarheid naar deze twee artsen. Beangstigend te bedenken dat mijn leven zo aan een zijden draadje heeft gehangen, zo van toeval afhankelijk was. Met terugwerkende kracht krijg ik het hier nog benauwd van.

Het open water weer in

Afgelopen zaterdag mijn tweede openwater wedstrijd. Dit keer in de afgedamde Maas in Wijk en Aalburg. Heel andere omstandigheden dan in Spaarnwoude. Temp water 23/24 graden en de boventemperatuur boven de 30. Zo warm hoeft nu ook weer niet. De ideale watertemperatuur vind ik nog altijd zo'n 18 graden.

De 1000 meter vrije slag lekker gezwommen met in mijn achterhoofd de 1000 school komt er nog aan. Tijd was twee minuten sneller dan in Spaarnwoude, maar daar zal ook de warmere watertemperatuur wel aan meegeholpen hebben.De 1000 school kwam anderhalf uur later. Hier zag ik wel een beetje tegen op, omdat ik bij die slag steeds zo benauwd word. Het is experimenteren met techniek en ademhaling hoe die afstand het beste vol te houden is. De armslag breder maken zodat mijn longen wat meer ruimte krijgen is al een stap voorwaarts (de spiriva en slijmverdunners trouwens ook). Nu ben ik tot de ontdekking gekomen dat een voor mijn gevoel wat kortere inademhaling beter werkt dan een wat diepere. In ieder geval ging deze afstand veel beter dan ik aanvankelijk verwachtte. Dat viel ook af te lezen aan de tijd. Slechts 20 sec langzamer dan de 1000 vrij. Dat kan dus eigenlijk niet. Of ik heb de 1000 vrij te voorzichtig gezwommen, of ik ben een supertalent op de school. Misschien ook wel beide. Ik werd namelijk ook nog eens eerste op de 1000 school in een baanrecord voor mijn leeftijdsklasse.

In Middelburg komend weekend ga ik in ieder geval wat vlotter van start op de 1000 vrij.

Dat is wel weer heel vlug

Houd ik rekening met een schoonmaakoperatie aan mijn neusholtes over acht weken, krijg ik onverwacht al voor 27 juli een uitnodiging. Daar had ik niet op gerekend. Had de aanvraag in gang gezet op aanraden van de KNO-arts omdat er toch een wachttijd van 8 weken was. Tijd genoeg dus om na te denken of ik deze ingreep wel of niet wil. Terugtrekken van een operatie kan altijd. Nu wordt die bedenktijd wel heel erg kort.

Op zich is 27 juli een handige datum. Twee dagen later gaan wij voor een paar dagen naar Zwitserland, dan kan ik toch niet trainen en in dat weekend zijn er geen wedstrijden. Als ik terug kom mag ik heel rustig een beetje zwemmen en het weekend van 8 augustus zijn er ook geen wedstrijden. Dan mag ik weer wel trainen en kan ik gewoon meedoen aan de wedstrijd op 14 augustus. Trainen voor openwater wedstrijden is voor mij toch alleen nog maar rustig de afstanden zien vol te zwemmen. Echt versnellen is er nog niet bij.

Zou ik in september geopereerd worden, dan mis ik direct in de beginperiode van het seizoen weer trainingen. Dan zijn de trainingen intensiever dan voor het openwater. Dan wil ik in Luxemburg juist weer kijken hoe het gaat met de vrijeslag nummers en dat zou dan weer niet kunnen.

Dus ja, er zijn toch wel wat voordelen voor een operatie op 27 juli, als ik besluit die operatie te willen laten doen.

En waarom zou ik het niet laten doen? Weer een ingreep, weer narcose. Gaat toch ook ten koste van je conditie. Geen enkele ingreep is zonder risico. Dat het het hoesten ophoudt is ook niet 100% zeker. Wat wel ervoor pleit is dat ik dan weer helemaal schoon ben. De spiriva en de slijmverdunnende medicijnen schijnen op dit moment te helpen. Misschien gaat dat nog beter en kunnen ze preventief werken als ze vanuit een schone basis kunnen werken. Misschien komt er dan geen slijm meer vast te zitten in mijn holtes. Dat zou natuurlijk nog beter zijn.

Ik ben erg blij dat ik in ieder geval a.s. donderdag nog een gesprek heb met mijn longarts.

Balen, balen.....

Nee de titel is niet zo negatief als het lijkt. Het gaat namelijk verder met ….dat is het lied van Jan Soldaat en werd in mijn jeugd altijd heel vrolijk in marstempo door ons gezongen bij het lopen van de avondvierdaagse. De titel heeft in dit geval een positieve lading.

Natuurlijk baalde ik wel even toen ik de startlijsten van de WK Masters zag die volgende maand in Zweden gehouden worden en waaraan ik niet meedoe. Met mijn tijden van het EMK in Stockholm zou ik nu bij de eerste acht staan, waarbij de 400 vrij zeker een zilveren medaille zou opleveren. Dat was dan even het negatieve baalmoment. Maar nu de leuke kant. Ik kan toch wel heel trots zijn op mijzelf dat ik toen zo goed gezwommen heb, dat die tijden het nu nog goed doen. Dat is toch wel weer heel leuk. En dan nog iets leuks. Dacht ik vorig jaar nog dat ik niet meer meetelde, blijkt nu toch dat ik met mijn tijden die ik nu zwem toch weer tot de middenmoot behoor. Ook niet slecht gezien alles wat er gebeurt is de afgelopen jaren. Dit motiveert mij weer om toch lekker door te gaan met trainen zo lang ik dat kan. Misschien krijg ik volgend jaar de kans weer lekker mee te doen op de EMK die dan in de Oekraine gehouden wordt. Vandaar dat ik weer vrolijk zing balen, balen……En op de maat daarvan zwem ik lekker verder.

Ben inmiddels weer naar de KNO-arts geweest en besloten is toch tot nog een keer een operatie waarbij mijn neusholtes opnieuw, maar nu in een uitgebreider gebied schoongemaakt worden (kaak- en neusholtes). Ga daar nog wel over in overleg met mijn longarts volgende week.

Zondag heb ik gepland naar de Lektocht te gaan om Marja en Iris aan te moedigen. In eerste instantie hield ik ook nog de mogelijkheid open om de prestatieetocht 2km te zwemmen maar zie daar toch van af. Merk dat ik van trainingen toch echt moet herstellen en 2 km zwemmen op zaterdag en op zondag lijkt mij dan op dit moment teveel van het goede. Moet ik teveel tijd nemen om te herstellen en dat gaat ten koste van goed trainen. Mijn doel voor deze zomer (ja ik stel weer voorzichtig doelen) is de NMK 3 km vrij en 2 km school 22/23 augustus in Stadskanaal. Lijkt mij een haalbaar doel. Blijkt het doel niet haalbaar te zijn dan heb ik toch lekkere trainingen gehad.

Voldaan gevoel

Vanavond weer zo´n training waarvan je denkt, wat zou ik toch moeten beginnen zonder water. Alweer zo´n 2 km getraind binnen een uur. Dat begint er op te lijken. Ook redelijk lange afstanden gezwommen. Setjes van 300, 200, 100 meter. En het gaat allemaal lekker. Hoestend, dat dan weer wel. Een beetje begin ik nu wel te balen dat ik niet mee ga naar het WMK, maar ik vind nog steeds dat ik daar nog niets te zoeken heb. Ik richt mij nu op het NMK open water 3km vrij en 2km school. Dan heb ik toch een doel voor dit jaar. Daarbij verlies ik nog steeds niet uit het oog dat resultaten behaald in het heden geen garantie bieden voor de toekomst. Met de Spiriva merk ik echter dat ik toch meer lucht heb. En, niet onbelangrijk, ik geniet van elke training.

Gevraagd: Epitheelweefsel met goed werkende trilharen, mag gebruikt zijn.

Vanmiddag naar de KNO-arts geweest. Mijn huisarts was erin geslaagd de afspraak met 10 dagen te vervroegen. Wat moet ik ervan zeggen. Hij stelde voor nog een keer operatief mijn holtes schoon te maken en daarmee verder te gaan dan de vorige keer. Ik krijg geen garantie dat het hoesten dan ophoudt en als het ophoudt dat het dan blijvend is. Het kan (let op het woordje kan) verlichting geven. Volgens hem is er sprake van epitheelweefsel met niet goed funktionerende trilharen van long tot en met mijn kaak- en neusholtes. Hij stelde voor het nog een keer met de longarts te bespreken, maar wel vast alles in gang te zetten omdat je toch weer aan een week of acht wachttijd zit en terugtrekken van de operatie altijd mogelijk is. Woensdag dus alvast een afspraak met de anesthesist. Gelukkig had ik met een vooruitziende blik al een afspraak bij mijn longarts gemaakt op 15 juli.

Daarna naar het zwembad waar ik tijdens de training tot twee conclusies kwam.

a. Ik moet echt afzien van de 6 km in de Lek van Beusichem naar Culemborg a.s. zondag. 6 km is echt nog te ver voor mij. Ook de 2 km school moet ik niet doen. Wat ik wel kan proberen, daarvoor kan ik mij op de dag zelf nog opgeven, is de 2 km prestatietocht.

b. Als ik de armslag van de schoolslag wat breder maak krijg ik meer lucht. Zaterdag kan ik in Wijk en Aalburg proberen of ik een wedstrijd over 1000 meter op die manier aankan. Ik zwem daar ook de 1000 vrij dus in totaal toch al weer 2000 meter op één dag. Ben benieuwd. Helaas ben ik de enige van de club die daar zwemt, al ken ik natuurlijk heel veel andere zwemmers dus echt alleen ben ik niet.

Wedstrijden (?) Echternach 3 en 4 juli

Met ploeggenoot hadden we besloten dit weekend deel te nemen aan internationale wedstrijden in Echternach. Waren daar een jaar of acht geleden ook geweest en bewaarden daar goede herinneringen aan.

Vrijdagmiddag vertrokken wij eind van de middag vanuit de Bilt en geholpen door het Nederlands voetbalteam dat zich wist te plaatsen voor de kwartfinales en de FIFA die deze wedstrijd precies op deze tijd plande, bereikten wij Maastricht in de onwaarschijnlijk, .< ouderwets aandoende, reistijd van nog geen twee uur. Ook de horde Maastricht werd zonder oponthoud genomen zodat wij na twee uur al in België reden. Ervaring heeft ons geleerd dat als je eenmaal Nederland uit bent je zo op de plaats van bestemming zit in Luxemburg en dat gold nu ook. Dankzij TomTom was de jeugdherberg in Echternach ook zo gevonden. Bleek nu nieuwbouw te zijn en daardoor verplaatst vanuit de binnenstad naar buiten Echternach. Tot zover alles goed. ´s Morgens om half negen naar het zwembad om in te zwemmen en wat blijkt? Leeg zwembad. Dienstdoende medewerker wist ons te vertellen dat er wel wedstrijden gepland stonden, maar die waren afgelast wegens gebrek aan belangstelling. Waren ze ons waarschijnlijk even vergeten te vertellenDe organisatie was ook even niet te bereiken. Nam eerst steeds de telefoon niet op en was later steeds in gesprek.

Toen wij deze meneer ´s middags dan eindelijk aan de telefoon kregen was hij zeer chagrijnig en vertelde ons dat hij twee weken geleden een mail had gestuurd en dat de mededeling gisteravond ook op de website was gezet. Tja gisteravond waren wij al in Luxemburg en de laatse mail die ik had ontvangen was een bevestiging van onze inschrijving. Gezien het feit dat wij de reservering van de jeugdherberg niet ongedaan konden maken en zeker niet de afgelopen nacht die wij daarin hadden doorgebracht, het mooie weer en de prachtige omgeving waarin wij ons bevonden, besloten wij dan maar er een gezellig weekend van te maken. De kosten van reis en verblijf zouden wij wel declareren bij de chagrijnige meneer. .

Ik twijfel nog of ik daarbij ook de kosten van 4,95 voor een vlug gekochte bikini bij Zeeman daar

ook aan toe zal voegen. Je kunt toch niet in een wedstrijdbadpak met pijpen tot de knieën aan een recreatieplas liggen.

Wel we hebben genoten Stralend weer tijdens ons verblijf. Prima plek voor een trainingsweekend. Gewaterfietst, gewandeld, terrasje gezeten, stadje bekeken en weer op een terrasje gezeten. Op de weg naar huis zondag het stuwmeer bij Esch-sur-Sure aangedaan waar ik toch nog even in open water zwemmen kon.

Geluk en verdriet liggen dicht naast elkaar

Gisteren vierde ik mijn vierde overlevingsfeestje. Vanmorgen hoorde ik dat gisteren een lotgenootje overleden is. Onverwacht kwam dat niet. Ik wist dat een dezer dagen het bericht zou komen, maar toch.....

Geluk en verdriet. Ze liggen zo dicht naast elkaar.

Alweer mijn vierde overlevingsfeestje

Gisteren mijn vierde overlevingsfeestje gevierd. De parasol was wel nodig, want volop zon in de tuin. Wat dat betreft zijn de goden mij dan weer wel gunstig gezind. Ze laten mij als niet roker wel longkanker krijgen, maar op mijn overlevingsfeestjes zorgen ze wel voor mooi weer. Dit keer besloot ik eens wat dingen zelf te maken zoals de kwarktaart bij de koffie, die frisdrank werd omdat het zo warm was.

Leuk om weer vrienden te ontmoeten die je een tijd niet gezien hebt en met wie je op het vorige feestje de afspraak maakte elkaar toch eens wat vaker te zien.

Zweefparasol

Nu onze lijsterbes echt aan zijn einde toe is, hoe spijtig ook want het was een hele mooie boom zowel als hij in bloei stond, als daarna met al zijn oranje/rode besjes, blijkt pas hoeveel schaduw hij verspreidde in de tuin. We hebben dus een zweefparasol aangeschaft om wat schaduw te creëren als wij dat willen en op de plaats die wij willen. Die parasol heeft een voet met zo´n kruis waarvan een poot heel ver vooruit steekt en waarbij het de bedoeling is dat er grote tegels op het kruis gelegd worden om de parasol op zijn plaats te houden.

Nu begin ik mijzelf aardig te kennen, dus ik zag mijzelf al struikelen over dat kruis, mijn tenen stoten tegen die tegels enz. Ik zag meer in een ronde voet waar de parasol in kon staan. Zo´n voet stond overcompleet te wezen bij mijn broer dus daar opgehaald. Parasol opgezet.. Dat ging goed, als je eenmaal weet waar je op moet letten. We hielden wel twee schroefjes over en vijf "rivers". Waar we die in hadden moeten schroeven c.q. steken zal de komende tijd wel blijken De voet bleek toch te licht voor de parasol, dus voorlopig een grote bak met aarde en stenen op de voet gezet en daarna nog met een stevig stuk touw verankerd aan het balkon. En nu op zoek naar een voet die deze parasol wel houdt en waaraan ik mij niet kan stoten.

Maar voordat je van het kastje bij de muur bent...

Vorig najaar dacht men dat mijn hoesten lag aan ontstekingen in mijn bijholten. Die zijn toen operatief schoongemaakt. Hoesten ging na een korte onderbreking gewoon door. Stevige medicijnen gekregen tegen asthma. Reageerde ik niet op. Doorgestuurd naar longarts in AMC. Constateerde infecties in de longen. Twee maanden antibiotica. Bracht even soelaas, maar hoesten kwam weer terug. Dan maar weer naar de KNO-arts. Die constateerde weer ontstekingen in de kaakholten. Hij denkt aan niet goed funktionerende trilharen zodat het slijm niet goed afgevoerd wordt, maar wilde ook weten van de kaakchirurg of daar wortelproblemen aan ten grondslag konden liggen. Dus weer

wachten op een afspraak met de kaakchirurg. Dat was vandaag en hij stelde vast dat mijn tanden en kiezen en aanverwante artikelen zoals de wortels niets aan de hand is. Dat hadden mijn tandarts en ikzelf ook kunnen vertellen en dan al een paar weken eerder. Maar goed ik moet weer terug naar de KNO-arts. De eerste mogelijkheid tot een afspraak was over drie weken. En toen knapte er iets bij mij. Weer drie weken wachten. Ik hoest al vanaf september vorig jaar. Ik loop even door naar de longpoli of zij die afspraak kunnen vervroegen. Nee, helaas, dat zou, eventueel, alleen de huisarts kunnen. Ze kunnen wel een afspraak met mij maken voor de longarts, maar dat kan pas over drie weken. En dat is dan precies op de dag dat ik ook een afspraak met de KNO-arts heb. We besluiten die afspraak te maken. Ik verwacht dat de KNO-arts mij toch weer terug verwijst naar de longarts en ook als hij weer operatief een grote schoonmaak wil houden vind ik even overleggen met mijn longarts wel prettig. Zo heb ik in ieder geval de wachttijd tussen de afspraak met mijn KNO-arts en mijn longarts weten te beperken tot 5 uur. Daarna op advies van de longpoli even naar de huisarts om naar mijn longen te luisteren. Daar kon ik gewoon even wachten en dan zou iemand mij even er tussendoor nemen. Longen klonken goed, al zat ik bijna op een longontsteking te hopen om maar een verklaring te hebben voor dat hoesten. Ben toch blij dat dat niet het geval is. In ieder geval gaat mijn huisarts proberen de afspraak met de KNO-arts te vervroegen. Inmiddels is het half zes geweest en houd ik het na een dagje ziekenhuis (´s morgens was ik al in het VU in Amsterdam voor controle stembanden) voor gezien. Niet meer naar het zwembad zoals gepland maar lekker naar huis.

Zou het nu zo moeilijk zijn om direct een aantal afspraken die verband houden met elkaar te plannen binnen een week in plaats van steeds per afspraak een vervolgafspraak te moeten maken. Voor je het weet ben je een jaar verder en is er nog niets gebeurd.

Wordt vervolgd.

Mijn overlevingstuintje

Toen de kinderen nog klein waren mocht mijn tuin met recht kindvriendelijk genoemd worden. Een schommel, een hele grote zandbak, zelf gegraven, een groot kinderzwembad namen een groot deel van de tuin in. Daarnaast een grote ren 3x3 meter bovengronds met konijnen en cavia´s en een ondergronds gangenstelsel door de konijnen zelf aangelegd. Verder was er nog een scharrelkip, die op straat liep en door onze hond onze tuin in werd gejaagd, waarna zij vriendschap sloten en de kip 7 jaar voor ons en de hele buurt eieren heeft gelegd. Ze legde die eieren namelijk ook bij de buren.

Nadat de kinderen groter werden en de deur uitgingen en dus ook onze tuin wilde ik wel eens een echte tuin. Dat kwam er echter niet van. Zevenblad en dovenetel plus de klimop was alles wat je zag.

In 2006 begon ik met zevenblad te verwijderen en dovenetel daar waar ik het niet hebben wou. Het werd direct al wat overzichtelijker. Bij mijn eerste overlevingsfeestje in 2007 vroeg ik tuinbonnen en dat deed ik ook in 2008 en 2009. En zie, het resultaat mag er zijn.

Geen keurig aangelegde tuin met strakke randjes die ik bij anderen zo bewonder. Nee, een tuin die bij ons past. Wat wild, maar er is te zien dat er aandacht aan besteed wordt.

Mijn overlevingstuintje dus.

De tuinbonnen van dit jaar worden gebruikt voor de voortuin, die meer en meer op een tropisch oerwoud begint te lijken.

Calorie-neutraal fietsen

Mooi weer vandaag. Na de fitness overdekt dus tijd voor een fietstocht in de openlucht. Het fietsen had ik daarvoor ook laten schieten bij de fitness. Bedoeling was langs de Loosdrechtse Plassen, maar zo als altijd wijzigen onze plannen zich al fietsend. Tot vliegveld Hilversum ging alles volgens plan. Daar lekker even een ijsje gegeten, want mijn doel was niet calorieën verbranden, er moeten namelijk kilo´s bij.

Hier stond ook zo´n fietstochtenknooppunt en aan de hand van die kaart besloten wij rechtsaf het bos in te gaan richting Hoornboegse Heide. Dan via een aantal knooppunten naar knooppunt 12. En daar begon weer waar wij meer last van hebben. Waar was knooppunt 12. Eerst nog steeds bordjes die ons wezen welke kant wij op moesten en daarna akelig stil, of eigenlijk akelig leeg. Geen bordje meer te zien en opeens stonden wij dan in Hilversum, wat niet de bedoeling was. Op eigen houtje dan maar richting ´s Gravesande en wat komen wij daar tegen? Knooppunt 12. Vervolgens via ´s Gravesande toch richting Oud-Loosdrecht en daar bij een klein restaurantje een kop uiensoep. Via stukje Loosdrechtse Plassen weer aangekomen bij de Hoornboegse Heide. Die heide heuveltje op en heuveltje af doorkruist en via Lage Vuursche en Mauritshoeve voor een pannenkoek weer naar huis. Op deze manier heb ik onze fietstocht hopelijk in ieder geval voor mij calorie-neutraal gehouden.

Zo ken ik mij weer

En eindelijk, na twee jaar, weer een wedstrijd in open water. Geen long gerelateerde problemen hielden mij dit jaar tegen. Het weer werkte erg mee in die zin dat het een echte open water wedstrijd betrof en niet lekker recreëren onder het mom van "ik doe mee aan een open wedstrijd wedstrijd". Nee, een watertemperatuur van 16.2 en een boventemperatuur van rond de 14 graden en dat nog eens gecombineerd met een behoorlijke harde wind.

Dit is het echte zwemmen. Wachtend aan de waterkant tot ik het water in mocht kreeg ik het wel een beetje koud maar eenmaal in het water was dat zo over. Ik was dan ook al een beetje gewend aan deze watertemperatuur de afgelopen twee weken in de Maarsseveense Plassen, hoewel de temp daar toch wel 1 à 1 1/2 graden hoger was.De eerste meters kreeg ik wel een koude nek, waarschijnlijk door de wind, maar na die paar meters was dat over en vond ik de temperatuur zelfs aangenaam. Kwam gelijk in mijn ritme van om de 10 slagen even naar voren kijken waar ik lag. Zoals verwacht een eind achteraan. Geeft niet, dan geniet je langer dan diegenen die er korter over doen. En genieten deed ik. Zoals Marja zei: "Je was de eerste die met een lach op haar gezicht het water uitkwam".

Eenmaal uit het water zou een beetje zon toch wel lekker geweest zijn om je op te warmen. Gelukkig waren er warme douches. Het tweede nummer, de 1000 meter schoolslag een uur later, heb ik maar laten schieten. Was net opgewarmd en had niet het gevoel dat ik mijzelf ermee hielp gezond te blijven als ik weer het water was ingegaan. Meer zwemmers die al een keer gezwommen hadden trokken zich terug voor het tweede nummer, dus dat hielp ook bij de besluitvorming.

Wij (mijn ploeggenoten en ik) waren wel blij met de partytent die ik meegenomen had met zijwandjes aan de kant waar de wind vandaan kwam. De volgende keer neem ik ook terrasverwarming mee, of een grote zonnebank (of beide), om ons op de kant op te warmen :-)

Hieronder onze groepsfoto, koukleumend in de tent. We kunnen nog lachen.

Je moet er maar lol in hebben

Nu, in dit water, had ik in de gaten dat dat niet getuigde van realiteitszin. Wel denk ik aan de NK 3 km. Die is pas in augustus, dus nog twee maanden om te trainen. Eenmaal uit het water had ik het vreselijk koud. De hele weg naar huis hard gefietst omdat ik het zo koud had. Thuis een warme douche, daarna warme kleren, een dikke jas en nog steeds koud. De weersverwachting voor zondag (openwater wedstrijd Spaarnewoude) is ook niet echt gunstig. Tja, het moet je sport maar wezen.