Overpeinzing

Vanmorgen had ik eigenlijk geen zin om uit bed te komen. Het vervelende is alleen dat ik ook niet lekker kan genieten van het in bed blijven, dus toch er maar uit. Lag nog eens na te denken aan mijn zwemmen afgelopen weekend en dat het voor sommige mensen toch moeilijk te begrijpen is dat ik mij zo druk kan maken over tijden. Je leeft nog! Je zwemt nog! zijn dan een paar van de reacties die ik krijg en o ja, Je bent ook weer ouder geworden, dus je gaat langzamer. Alsof dat niet voor mijn hele leeftijdsgroep geldt.

Ik heb ook nooit gekund tegen opmerkingen als: Geniet je nu meer? Ben je niet dankbaar? Alsof ik moet genieten van of dankbaar zijn voor het feit dat ik longkanker heb gekregen en nu niet meer alles kan doen wat ik zo graag zou willen doen.

Toch bekruipt mij wel een gevoel van dankbaarheid en genieten van. Niet jegens al die gezonde mensen die zelf niet dankbaar hoeven te zijn en niet hoeven te genieten. Nee dankbaar ten opzichte van de mensen die niet zoveel geluk (bij dit ongeluk) hebben. Die moeten vechten voor een paar jaar verlenging, die angst hebben voor hoe het moet gaan straks met hun nu nog jonge kinderen. Mijn kinderen zijn nu volwassen. Kunnen op eigen benen staan. En ik mag waarschijnlijk nog heel lang van ze genieten.

Hierdoor voel ik mij wel verplicht dat ik iets moet maken van mijn leven dat ik opnieuw gekregen heb. Dat ik moet genieten van wat ik kan. En dat betekent ook dat ik energie mag steken in het proberen weer op mijn oude niveau terug te komen. En dat betekent ook dat ik soms mag balen van het feit dat dat waarschijnlijk niet meer lukt. Ook als je bijna dood bent geweest, ook als je meer geluk hebt dan al die anderen, mag je toch nog wel iets anders voelen dan alleen maar dankbaarheid?

Tegelijk geniet ik ook van de afstanden en tijden die ik op dit moment weer kan zwemmen. Maar het frustreert mij wel dat ik nu nooit zal weten waar mijn top zou hebben gelegen. Is dat belangrijk in het kader van leven en dood? Nee natuurlijk niet. Maar voor mij persoonlijk wel. En nu kruip ik toch lekker weer mijn bed in. Merk dat de vermoeidheid van een weekendje zwemmen nog niet uit mijn lijf verdwenen is.