En dan is het zo ver (Max 5 slot)

Dan komt er opeens het bericht, uitzending is een week vervroegd. Het wordt donderdag 15 december. Kun je dan ook komen. Ja, dat kan. Is een week minder stress. Ik krijg een mail met routebeschrijving en kledingadviezen. Liever geen wit en geen zwart. Liever ook geen smalle streepjes of ruitjes of blokjes. Ik sta voor mijn kerenkast en kijk wat er overblijft. Dat valt toch weer tegen. Ik word niet gekleed door een bekend couturier. Ik heb nog wel wat te vieren met de goede uitslag gisteren dus ik besluit tot iets nieuws. Een uur later ben ik weer thuis met jurk en trui. 

Om half zes komt mijn dochter voorrijden. In Hilversum is er een onverwachte omleiding. Desondanks iets over zessen in de studio, waar ik uiterlijk half zeven moest zijn. Goed op tijd dus. Parkeerkaart gekregen, maar op de voor ons gereserveerde plaats staat al een auto. Dan maar op een VIP-plaats. 

Er staan soep en  broodjes klaar. Dat wist ik niet, dus heb thuis al gegeten. Jammer, want het ziet er wel lekker uit. En dan wordt het tijd om onze plaatsen in te nemen. Op de tribune nemen behalve ikzelf  nog een paar genodigden plaats. Een echtpaar waarvan de vrouw rookt en de man niet en een verwoed roker. Aan tafel nemen plaats een longarts en een vertegenwoordigster van Stivoro plus natuurlijk de gespreksleidster zelf. Verder is er wat publiek. Na de inleiding wordt het filmpje gedraaid met mijn interview en de opnames in het zwembad. Vreemd weer mijzelf zo terug te zien. (De opname van het programma is te zien via de link hiernaast onder filmpjes.) De longarts vertelt over onderzoeken naar de invloed van (mee-)roken op het krijgen van longkanker.Die blijkt, niet onverwacht, erg groot. Stivorovertegenwoordigster meldt dat het met de kennis in Nederland over de slechte invloed van roken op de gezondheid  heel slecht gesteld is ten opzichte van andere landen in Europa. Mijn buurman, de roker, had ik met plezier een draai om zijn oren gegeven. Tegen struisvogelen kan ik nog wel, maar om nu te beweren dat roken helemaal niet slecht is gaat mij toch "een beetje" te ver. Aan de gelaatsuitdrukkingen van de anderen te zien was ik niet de enige met die gevoelens.
Na afloop was er nog een gezellige bijeenkomst. Mensen van het programma vertelden mij dat zij het  professioneel gedaan vonden van mij. Alsof ik het vaker bij de hand had gehad en ook van het publiek kreeg ik complimenten. Dat is na al die stress toch wel leuk om te horen. Met de vertegenwoordigster van  Stivoro nog even gesproken over hoe de voorlichting zou moeten zijn zodat je ook pubers bereikt. Bij het weggaan vroeg zij of zij mijn adres en telefoon nummer. Of zij nog een keer contact met mij mocht opnemen?  Vraag mij af waar dat  toe leidt. Vrijwilliger bij  Stivoro? Ik wacht wel af.

Twee bange dagen

Een ingetrokken tepel kan duiden op een tumor. Dit hoeft echter niet zo te zijn. Toen ik dit dinsdagmorgen bij mijzelf constateerde toch maar direct een afspraak met de huisarts gemaakt voor de volgende morgen. Huisarts kon niets anders ontdekken dan die ingetrokken tepel maar gaf een verwijzing voor een mammografie. Daarvoor kon ik donderdag om 16.10 uur terecht. 15.45 uur Was ik al op de röntgenafdeling. 15.50 uur kon ik al geholpen worden. 16.05 uur kreeg ik de voorlopige uitslag dat er niets gevonden was en een uur later belde mijn huisarts dat alles goed was. Geen bijzonderheden te zien.

Dit is de zakelijke kant van het verhaal. Mijn gevoelens waren die van 5 jaar geleden. Ongeloof, niet willen geloven in iets ernstigs, jezelf voorhouden dat zoiets niet betekent dat je ook kanker hebt. Tegelijk weten dat mijn niet geloven in iets ernstigs destijds niet terecht was. Nu gelukkig wel. Niets aan de hand.

En nu ben ik ontzettend moe. Twee zulke spannende dagen eisen hun tol. Gelukkig waren het er maar twee. En gelukkig was de uitslag goed. Hoeveel lotgenoten ken ik  inmiddels die dit zo vaak meemaken en dan  een slechte boodschap krijgen of in het beste geval een minder slechte uitslag. Het zijn er veel. Teveel!

The day after (Max 4)

Een dag later beginnen de zenuwen pas echt goed toe te slaan. Is het wel goed gegaan? Heb ik geen gekke dingen gezegd?  Wat halen ze er uit? Kom ik wel een beetje genuanceerd over? Hoe klinkt mijn stem? Mijn stem is niet meer de stem die ik vroeger had, voordat ik die beademingsbuis eruit trok toen ik diep in slaap gehouden werd.

De maakster van het programma belt mij. Ze vraagt hoe ik het beleefd heb. Vertel haar dat ik wel een "beetje" zenuwachtig ben over het resultaat. De interviewer was zeer tevreden over mij vertelt zij. Daar ben ik dan wel weer blij mee. Het geheel is terug gebracht tot een item van 3 minuten. Dat ken ik van onze lotgenotenfilm.  

Er zijn geen andere longkankerpatienten geïnterviewd. In het programma zal vooral aandacht worden geschonken aan de gevaren van roken van light sigaretten.  

Ik word uitgenodigd om bij het programma zelf ook nog aanwezig te zijn om eventueel vragen te beantwoorden. Ik mag mensen meenemen. Mijn kinderen willen met mij mee. Gelukkig.  In mijn eentje naar zo'n opname gaan zag ik niet echt zitten.

22 december om 19.25 uur is de uitzending bij Omroep Max op Nederland 2. Meldpunt heet het. Ik ga morgenavond eens kijken wat voor programma het eigenlijk is.

Het echte werk (Max 3)

Ja, en dan wordt er om 14.45 uur aangebeld en komt er een filmploeg met de interviewer, in totaal drie man, binnen. Eerst maar even koffie. Dan wordt de apparatuur opgesteld. Ik word  in een stoel gezet met het minst opgeruimde deel van de kamer als achtergrond. En dan begint het. De vragen die gesteld worden, worden niet opgenomen dus ik moet de vraag in mijn antwoord verwerken. Dat gaat een enkele keer mis en dan moet dat natuurlijk overnieuw. Of tussen de opnamen door zeg ik iets en dan is het: kun je dat straks nog een keer herhalen. Of ik heb iets er goed uitgekregen en dan blijkt de microfoon niet goed afgestemd en moet ik het over doen en gaat het wat hakkelend. Ik probeer niet te vlug te praten. Ik weet dat dat een slechte gewoonte van mij is. Ik probeer niet te stellig over te komen. Ook een slechte gewoonte die ik van mijzelf ken. Soms vragen ze echter een duidelijke uitspraak waar ik dan wel achter sta, maar niet zo zou willen uitspreken. Ruim twee uur duurt dit. Men is tevreden. Op naar het zwembad. Naast de vijf man (nou ja één man, vier vrouwen) die ik geronseld heb, komt daar opeens een zwemmaatje uit Breda binnen met haar dochter, die een consult had met de bij onze vereniging zeer bekende fysiotherapeut. Ik bied haar aan ook mee te zwemmen. Ik heb altijd een reserve badpak, badmuts en brilletje bij mij. Zijn wij inclusief mijzelf opeens met zijn zevenen. Ik begin met training geven, maar op een gegeven moment mag ik er dus ook in. En dan wordt het weer zwemmen met een camera vlak voor mijn neus zodat mijn techniek naar de knoppen gaat; een startduik met een cameraatje in mijn  hand, zodat ik te plat duik omdat ik bang ben die camera uit mijn handen te laten vallen. En dan wordt er voorgesteld een race tussen ons zevenen over 50 meter. Ik waarschuw al dat ik dan de eerste 10 meter al 25 meter achter lig en vraag de anderen zich even in te houden. Na 50 meter tik ik dus helemaal benauwd aan en ben  tot niets meer in staat. Dan mag ik toch nog even rustig uitzwemmen met weer een camera voor mij. Een uur later gaat de filmploeg zeer tevreden naar huis. Wij zwemmers drinken nog even koffie na.

Stroomversnelling (Max 2)

Woensdag belde ik dus met de maker, die mij een geschikte kandidaat vond maar nog even moest overleggen met de eindverantwoordelijke. Donderdag belde ze al op dat alles akkoord was. Ze wilden met mij in zee. Een filmploeg zou contact met mij opnemen. Ik was nauwelijks bekomen van de schrik of iemand van de filmploeg belde. Of zij maandag langs konden komen. En ja, ze wilden ook wel opnamen maken in het zwembad. Ik zou nog horen hoe laat zij kwamen maandag. Ik moest rekenen op een interview van drie uur. En had ik misschien ook nog foto's van een rokend gezelschap met ook mij erop uit mijn jeugd.

Ik heb het adres van het zwembad gegeven zodat zij konden regelen dat ik daar gefilmd kon worden. Ze zouden nog bellen als alles geregeld was.

Vrijdagmorgen, ik was net wakker, de filmploeg. Ben ik thuis maandag om 15.00 uur? Ja, natuurlijk was ik dan thuis, en het filmen in het zwembad kon 's avonds gebeuren tijdens de uren dat mijn zwemvereniging het bad had. Of ik misschien ook training kon geven dan voor de film. Nu geef ik op maandagavond geen training, maar ik kon natuurlijk even de groep van een ander lenen. Dus geen probleem.

Ik kreeg het steeds benauwder, en dat was niet van de astma, het ging allemaal een beetje erg vlug.

's Avonds een collega trainer opgebeld welke groep ik maandagavond het beste even kon lenen om training aan te geven. Maandagavond vroeg mijn collega? Dat is 5 december. Dan zijn er geen trainingen. Was helemaal niet tot mij doorgedrongen dat maandag 5 december was. Nu had ik wel telefoonnummers van de makers en de filmploeg, maar ik denk weekend. Kan ik niet bellen. Ik stuur dus een email en een sms dat training geven dus niet doorgaat, maar dat ik natuurlijk wel kan zwemmen.

Maandagmorgen vroeg gaat de telefoon nog voordat ik wakker was. De maker van de film. Dat ze toch wel graag mij wilden filmen als trainster en dat de filmploeg op die tijd gereserveerd was. Of ik dat op kon lossen. Ik dus aan de telefoon en vond vijf zwemmaatjes  bereid maandagavond naar het zwembad te komen voor een extra training onder mijn leiding. Geregeld. Toen op zoek naar foto's. Eentje gevonden met een pakje sigaretten op tafel en een foto van mijn zusje en ik op de slee met mijn zwager erachter met een sigaret in zijn mond. Tja, in mijn jeugd, de jaren 50 was fotograferen niet zo gewoon. Vind toch al dat ik vergeleken met anderen van mijn leeftijd vrij veel jeugdfoto's heb.

Ik heb nog even de stofzuiger door mijn huis gehaald en ben daarna even rustig gaan liggen.