Weer door de APK gekomen

Vanmorgen dan weer een controleafspraak bij de longarts. Vooraf een foto en dan kijken ze heel vreemd naar het formulier en dan naar mijn krukken. Ja, ik kom inderdaad voor een longfoto en ja, ik heb ook een gebroken knie, maar die staat al op de foto.

Ook mijn longarts vraagt wat ik nu weer uitgespookt heb. Ja, hij kent mij ook langer dan vandaag. Foto geeft geen wijziging te zien ten opzichte van de vorige. Dat zegt mij niets. Die foto kan net iets anders zijn dan de vorige, wat niet te zien is en die foto weer..... enz. Dat was hij met mij eens dus liet hij een foto zien van een jaar geleden. Hij merkte op dat deze laatste foto er zelfs beter uitzag dan die van een jaar geleden. Hoe zo beter, wat zag hij nu dan op de foto van vorig jaar wat hij toen niet zag. Bleek dat het onderste puntje toen nog wat restverschijnselen liet zien van een ontsteking en nu was dat puntje helemaal schoon. Maar waar komen dan die hoestbuien weer vandaan? Dat is iets wat hij ook niet begrijpt en waarvoor hij mij dus naar VU en AMC stuurde en Nieuwegein. Nieuwegein? Ben ik in Nieuwegein geweest? Nee ik niet, maar mijn bloed wel.

Uit het dossier blijkt wel dat ik rond deze tijd altijd hoestbuien heb, dus toch maar antibiotica waar ik toen ook goed op reageerde.

Daarna even gezellig bijgepraat over mijn knie. Hij kon zich niet voorstellen dat als het gips er inderdaad op 20 december af mag ik vier weken later aan de NMK kan deelnemen. Wedje maken vroeg ik hem? Maar daar begon hij niet aan want die verloor hij toch altijd van mij. Ook nog even gehad over hoeveel geluk ik toch heb gehad dat mijn huisarts de ingeving had mij door te sturen. Ik moet er toch niet aan denken dat hij dat niet had gedaan. En van zulke toevalligheden kan je leven soms afhangen.

Heel veel anderen hebben dat geluk niet. En daar moet ik toch vaak aan denken.

En dan valt het toch wel weer mee

Vandaag dus mijn afspraak bij de traumatoloog in het ziekenhuis. Dezelfde die ik vorig jaar trof bij mijn gebroken hand. Hij liet mij de foto van mijn knie zien. Het bleek een mooie vertikale breuk in het smalle gedeelte van de knieschijf. Loopvlakken zijn mooi glad, pezen en spieren zijn nog verbonden met elkaar, kortom, als ik dan toch iets moest breken dan heb ik het wel op de minst schadelijke wijze gedaan. Dat dan weer wel. Uit de bespreking die de chirurg met zijn collegae had kwam naar voren dat een operatie geen meerwaarde zou hebben voor het herstel. Hoera! Dat zware gips mocht er nu af en werd vervangen door heel wat beter aanvoelend lichter gips in de mooie kleur oranje. Had eerst nog groen willen kiezen vanwege de clubkleuren maar heb daar toch maar van afgezien. Ik mag het been weer voorzichtig belasten. In eerste instantie had hij het over 6 weken gips (de chirurg bedoel ik) maar nu mag ik 20 december terugkomen en wordt bekeken of het eraf kan. Kan ik de 21e dus lekker meedoen aan de clubkampioenschappen. Eindelijk een gestroomlijnde startduik, want er zal nog niet veel beweging in die knie zitten. Mijn chirurg vond dat trouwens niet zo’n goed idee en mijn fysiotherapeut die mij net belde ook niet. En gehoorzaam als ik ben zie ik dus maar van deelname af. Ben wel benieuwd hoe lang mijn knie nog stijf blijft als het gips eraf is. Heb dan nog een kleine vier weken de tijd om in topvorm te komen voor de NMK.

Gips zit wel van enkel tot heup en is vastgeplakt op mijn huid zodat het niet zakken kan. Maakt dat ik nauwelijks zitten kan. Eigenlijk alleen maar op de hoek van de tafel en op een hoge kruk. Die hoek van de tafel heb ik wel, die hoge kruk niet. Met één bil op het puntje van de stoel zitten gaat ook, maar dan moet ik wel weer uitkijken dat die stoel niet onder mijn gat wegschiet, want wij hebben stoelen met wieltjes. Zou wel weer iets voor mij zijn, nog een gebroken stuitje erbij ook.

Ja, ja, met een lage bloeddruk kun je dan wel oud worden, maar dan moet je niet steeds vallen. Kees vindt dat ik mij moet oefenen in valbreken, maar volgens mij heb ik met mijn gebroken hand vorig jaar en de gebroken knie dit keer al bewezen dat ik het valbreken, op mijn manier, volledig beheers.

Eens onhandig, altijd onhandig

In eerdere blogs heb ik geschreven dat ik jaarlijks controleer hoe het staat met de kwaliteit van mijn botten. Dit doe ik door regelmatig van trappen te vallen, met schaatsen de bocht uit te vliegen of op natuurijs in elke scheur met mijn schaats vast te zitten, zodat ik over de kop ga. Dat ging altijd goed. Wel bont en blauw, maar geen breuken. Daar kwam vorig jaar verandering in. Door mijn lage bloeddruk viel ik flauw en brak zo maar mijn hand, nu ja, een middenhandsbeentje. Bij een tweede val door onhandigheid binnen een week daarna liep het echter weer goed af dus dacht ik, ach vergissing zo'n breukje. Maar wat gebeurt mij nu? Ik val weer flauw en breek mijn knie. En dat is zeer onhandig. In eerste instantie denk ik nog aan een zware kneuzing en rijd dus gewoon met de auto naar Breda en weer terug en 's avonds naar het zwembad en weer terug. Dat rijden ging wel. Het lopen dus absoluut niet. Pijn, pijn, pijn en ik kon mijn been absoluut niet buigen of belasten. Toch maar even langs het ziekenhuis en ja hoor, gebroken knieschijf. En dan komt er gips van enkel tot heup en mag ik dat been helemaal niet meer belasten. En waarschijnlijk volgt er een operatie, maar dat hoor ik maandag. Heel vervelend, want hoe kom ik thuis de trap op en weer af. Zittend dus, steeds een tree omhoog en bovenaan de trap gekomen nog een paar treden van de volgende trap op om weer in vertikale houding te komen. Want probeer maar eens uit zittend op de grond omhoog te komen als je niet op je rechterbeen mag staan en je dat been ook niet kan buigen. Dat gaat dus niet.

Ik sms mijn dochter dat het etentje bij haar dus ook niet doorgaat en krijg als antwoord of ik voortaan geen porseleinen vaas of zoiets kan breken in plaats van mijzelf.

's Avonds geef ik mijzelf de eerste injectie tegen trombose. Stoer hoor. Heel professioneel pak ik een huidplooi, zet de naald erin, langzaam de vloeistof erin spuiten en vervolgens prik ik in mijn vinger als ik na afloop het beschermdopje op de naald wil doen wat mij hiertegen juist moet beschermen. Ach, het was de eerste keer en ik was de enige gebruiker van deze naald, dus geen paniek. De tweede avond ging het alsof ik nooit anders gedaan had.

En nu lig ik in bed en beginnen mijn tenen te slapen terwijl de rest van mijn lichaam wakker blijft. En wat duurt een nacht dan lang.