Ik zit al weer op 60 graden

Mijn rechterbeen is nu bijna dikker dan mijn linkerbeen. Hoe dat kan? Oedeem. Mijn been houdt veel vocht vast. Het helpt natuurlijk ook niet dat er zo'n strake brace om dat been zit.

Inmiddels heb ik mijn eerste therapie gehad. Mijn fysio vond dat mijn knie beweeglijker is dan zij had verwacht. Dat is dan weer een meevaller. Bij de eerste oefening moet ik terwijl ik zit mijn knie in de maximale buiging brengen (dat was gisteren 30 graden) en weer terug. En dat in 3 setjes van 5. En dat klinkt dan weer vertrouwd. Gewoon een techniek training. Vervolgens weer 3 setjes van 5 met aanspannen van de quadriceps. Bij die laatste oefening gaat normaal je voet iets van de grond. Dat lukte gisteren niet, maar vandaag wel. Bij de eerste oefening moest ik gisteren nog met mijn linker voet mijn rechter weer naar voren schuiven na de buiging, vandaag kon de rechtervoet dat al weer zelf. Het gaat dus erg goed. De oefeningen moet ik driemaal per dag doen zonder brace en daarna mijn knie 15 min. koelen met een ijszak. Na de behandeling gisteren mocht de maximale buiging van mijn knie naar 45 graden. In eerste instantie voelde dat zo instabiel dat ik 's middags dacht ik doe hem weer terug naar 30 graden. Maar ik moet zo'n knie even de tijd geven om eraan te wennen. Aan het einde van de middag liep ik al weer bijna teveel.

Vanmorgen heb ik de stand op 60 graden gezet, dus maar weer even de krukken erbij. Ik weet nu dat mijn knie hier over een uurtje aan gewend is.

Van gips naar brace

Vanmorgen een afspraak om 09.10 uur in het ziekenhuis bij de chirurg met daarvoor een foto. Gisteren liet het openbaar vervoer het afweten dus ik vroeg mij al af hoe ik in het ziekenhuis moest komen. Zou het gips eraf mogen dan toch het liefst vandaag en niet over een paar dagen als de sneeuw weg zou zijn. Half zeven was ik al wakker, dus meteen internet geraadpleegd over het al dan niet rijden van het openbaar vervoer. Er waren geen meldingen van uitval, dus ben ik er (terecht bleek later) vanuit gegaan dat ik het ziekenhuis kon bereiken. Voor de zekerheid om kwart over zeven al op pad. Er stonden meer mensen kou te lijden bij de bushalte en dat gaf mij het positieve gevoel dat wij inderdaad op een bus stonden te wachten die reed. Op het bord stond dat hij over 4 minuten verwacht werd. Dat werden 3 minuten, 2 minuten en toen 6 minuten. Om de tijd te doden begon ik al rustig af te tellen van 300 naar 0, en toen ik daarna nog een keer van 0 naar 60 telde kwam de bus de hoek om. Bij achten was ik in Utrecht. Om 8 uur, vernam ik, zouden de gemeentebussen gaan rijden. De eerste bus die langs kwam had al de tekst "bus is vol, sorry voor het ongemak". Gelukkig was dat niet de bus die ik hebben moest. Die kwam daarna en daarin waren nog staanplaatsen vrij. Vriendelijke mevrouw stond voor mij op, maar met dat gips kan ik mijn been niet kwijt als ik ga zitten, dus ik sta liever.

In- en uit de bus stappen valt nog niet mee met een stijf been en twee krukken en een hoop sneeuw vlak voor de in/uitgang. De sneeuw is van de stoepen geveegd maar vormt dan een bijna onneembare heuvel voor mij. Kwart over acht kwam ik het ziekenhuis binnen strompelen waar geen patient te bekennen was. Ik mocht dus gelijk op de foto en kon mij om half negen, drie kwartier te vroeg, melden bij de balie chirurgie, waar ik dus ook gelijk door kon lopen. Goede nieuws was dat het gips eraf mocht. Vervelende bijkomstigheid dat er wel een brace omheen moest met een kniescharnier die op 0-20 graden gesteld werd. Over een week mag dat naar 0-40 graden en over tien dagen 0-90 graden. Dat werd op de gipskamer gedaan waar men mij ook al met open armen ontving. Die brace valt tegen. Mijn knie mist de bescherming van het gips en doet behoorlijk pijn. De 20 graden die mijn knie nu kan buigen voelt alsof mijn knie helemaal naar achteren, de verkeerde kant opklapt, wat een instabiel gevoel geeft.Beetje zwabberig dus. Om mij voor te bereiden op de reis naar huis eerst maar eens naar het restaurant voor een kop warme chocolademelk en een saucijzenbroodje darbij om mijzelf even te verwennen. Daarna een paar keer de gang op en neer gewandeld om te wennen aan die knie en daarna de straat weer op richting bus. Die bus vertrok al toen ik nog lang niet bij de halte was, maar kwam mij tegemoet en stopte toen hij bij mij was. Sneeuw verbroedert toch wel. Of waren het de krukken? Of beide? In ieder geval verliep de reis vlotter dan de heenreis. Ook bij het overstappen kwam de bus gelijk met mij bij de halte, waardoor ik nog geen half uur later in De Bilt uitstapte en dus aan de 500 meter begon die ik naar mijn huis moest afleggen. Ik heb wel behoorlijk veel pijn aan die knie nu. Komt volgens de chirurg door de kniebanden en pezen en spieren die dan wel niet beschadigd zijn, maar wel een behoorlijke opdonder hebben gekregen. Ik kruip dus nu maar mijn bed in om de slaap in te halen die ik vannacht niet heb gehad en waardoor ik die komende nacht ook wel niet zal krijgen.

Je moet het positieve willen zien

Een been in het gips is niet alleen negatief. Na mijn studeerkamer was gisteren de kast in de kamer aan de beurt. Alles eruit gehaald en bijna niets meer terug gedaan. Wat niet terug ging is grotendeels in de vuilnisbak beland en voor een klein deel ergens anders opgeruimd (opgeruimd niet zomaar ergens neergelegd). Van de twee naaidozen die in de kast stonden heb ik er één gehouden. En ook die inhoud is met 70% afgenomen. Ik leer het wel, weggooien. Ik krijg er zelfs lol in. Toen de twee laatjes van de kast leeggehaald waarbij ook weer veel in de vuilniszak terecht kwam maar ook adressen die wij kwijt waren weer tevoorschijn kwamen. Vandaag kwam Françoise (zwemvriendin) helpen met schoonmaken van de benedenverdieping. Terwijl zij bezig was in de woonkamer heb ik in de keuken de laden leeg gehaald, schoongemaakt en weer ingeruimd en alle apparatuur op het aanrecht uit elkaar gehaald, goed schoongemaakt en weer in elkaar gezet.Gisteravond had ik zelf al de slaapkamer schoongemaakt en de badkamer, op de vloeren na, die mag Kees doen. Bukken kan ik niet dus alleen de dingen waar ik staande bij kan kunnen door mij schoongemaakt worden.Was vanmiddag wel bekaf want zo'n been gebruik je dan wel niet bij het schoonmaken maar het hindert je wel in je bewegingen. En daar werd ik behoorlijk moe van. Maar nu zit ik dus in een opgeruimd schoon huis en dat was mij zonder gebroken knieschijf echt niet gelukt. Nog even en ik vraag maandag als het gips er toch af mag, of ze het nog een weekje kunnen laten zitten.Komt mijn zolder misschien ook nog aan de beurt :-)

Vanavond even rustig aan en dan kan ik morgen de kerstversiering aan gaan brengen.

Mijn been, dat wordt hoe langer hoe dunner

Vorige week maandag kon ik een hele hand tussen gips en been steken. Reden om contact op te nemen met de gipskamer. Ik kon direct komen. Er werd bij mijn bovenbeen een wig gehaald uit het gips. De gipsranden werden strak tegen elkaar aan gelegd met een elastieke band en daarna ging er weer gips om heen. Dat zat wel een stuk lekkerder. Deze week veel pijn gehad in mijn knie en het gips begon weer los te zitten. Dit keer kreeg ook mijn knie heel veel ruimte. Gisteren dus weer gebeld en vandaag opnieuw naar de gipskamer. Nu werd het hele gips vernieuwd en mocht ik opnieuw een kleur kiezen. Toch maar weer gekozen voor de kleur oranje. De pijn in mijn knie is waarschijnlijk bandenpijn en komt misschien omdat de knie teveel ruimte had. De planning was dat de 20e bekeken werd of het gips eraf zou mogen. Daarvoor werden drie afspraken achter elkaar gemaakt: eerst gips eraf, dan foto en vervolgens naar de chirug. Dat het gips er inderdaad af zou mogen leek de gipsmeester onwaarschijnlijk en de volgorde van de afspraken dan ook niet logisch. Hij heeft deze gewijzigd in: Eerst een foto maken van been in het gips. Die had ik zelf ook al gemaakt, maar die voldeed niet aan de eisen. Na de foto dan naar de chirurg en als die bleef bij zijn mening dat het gips eraf kon dan mocht ik direct door naar de gipskamer. Krukken meenemen vertelde de gipsmeester mij nog. Om in te leveren vroeg ik hoopvol, maar nee, dat had ik verkeerd begrepen. Zonder gips zou ik absoluut niet op dat been kunnen staan. Eén voordeel heeft dit been wel opgeleverd. Mijn studeerkamer is helemaal opgeruimd.Alle papieren zijn uitgezocht. 90% is bij het oud papier terecht gekomen of door de versnipperaar gegaan. Verzekeringspapieren keurig geordend, d.w.z. alle oude polissen weg. Handleidingen van apparatuur en garantiebewijzen keurig geordend in mappen enz. Veel dingen waarvan ik wist dat ik ze had, maar even niet waar, heb ik weer gevonden en liggen nu daar waar ik ze weer terug kan vinden. Jammer dat ik, nu ik zoveel tijd heb, niet ook aan de zolder kan beginnen. Dat gaat wat moeilijker. Daar zijn het vooral spullen die ik uit moet zoeken. En ja, sjouwen gaat wat moeilijker.

Weddenschap verloren

Mijn longarts had die weddenschap beter wel met mij aan kunnen gaan, want hij had gewonnen.(zie vorig blog) Toen ik mijn huisarts vroeg wanneer ik die knie weer normaal zou kunnen gebruiken zei hij dat duurt maanden. Mijn fysiotherapeute legde uit dat ik minstens 50% van mijn spiermassa aan het verliezen was in dat been en dat het heel lang zou duren voordat dat weer op het oude niveau terug was. Als dat al zou gebeuren, want ja, ik ben geen 20 meer. En dat ik voorlopig ook echt niet trainen mocht, omdat ik dan de kans liep op peesontstekingen wegens overbelasting van die knie. En alleen armen zwemmen mocht ook niet gezien het feit dat mijn schouders nu ook overbelast zijn en pijn doen door dat lopen met krukken.

De NMK werd mij zeer beslist verboden en bij de EMK zou ik dan misschien wel kunnen zwemmen, maar ik moest niet verwachten dat ik gelukkig zou zijn met de tijden die ik daar zou zwemmen.

Ja, en wat doe je dan. Eerst mij diep ongelukkig voelen. Vreselijk balen. Dan relativeren want anderen zijn er slechter aan toe. Maar dan overheerst toch weer het grote balen. Hoeveel keer de afgelopen vier jaar ben ik weer opnieuw moeten beginnen. Het is zoals een zwemvriendin zei: Je hebt misschien al je geluk nodig gehad om de longkanker te overleven. Nu ja, dan is dat geluk in ieder geval wel nuttig besteed maar ik had zo graag nog een klein beetje over gehad.

Dus gewoon maar weer met Wim Kan: Uithuilen en opnieuw beginnen.

Zou dammen misschien een goede sport voor mij zijn? Hoewel, ook last van mijn elleboog en die heb je weer nodig om de stukken te verschuiven. Het blijft tobben. Ik sta open voor suggesties.