Mijn longarts had die weddenschap beter wel met mij aan kunnen gaan, want hij had gewonnen.(zie vorig blog) Toen ik mijn huisarts vroeg wanneer ik die knie weer normaal zou kunnen gebruiken zei hij dat duurt maanden. Mijn fysiotherapeute legde uit dat ik minstens 50% van mijn spiermassa aan het verliezen was in dat been en dat het heel lang zou duren voordat dat weer op het oude niveau terug was. Als dat al zou gebeuren, want ja, ik ben geen 20 meer. En dat ik voorlopig ook echt niet trainen mocht, omdat ik dan de kans liep op peesontstekingen wegens overbelasting van die knie. En alleen armen zwemmen mocht ook niet gezien het feit dat mijn schouders nu ook overbelast zijn en pijn doen door dat lopen met krukken.
De NMK werd mij zeer beslist verboden en bij de EMK zou ik dan misschien wel kunnen zwemmen, maar ik moest niet verwachten dat ik gelukkig zou zijn met de tijden die ik daar zou zwemmen.
Ja, en wat doe je dan. Eerst mij diep ongelukkig voelen. Vreselijk balen. Dan relativeren want anderen zijn er slechter aan toe. Maar dan overheerst toch weer het grote balen. Hoeveel keer de afgelopen vier jaar ben ik weer opnieuw moeten beginnen. Het is zoals een zwemvriendin zei: Je hebt misschien al je geluk nodig gehad om de longkanker te overleven. Nu ja, dan is dat geluk in ieder geval wel nuttig besteed maar ik had zo graag nog een klein beetje over gehad.
Dus gewoon maar weer met Wim Kan: Uithuilen en opnieuw beginnen.
Zou dammen misschien een goede sport voor mij zijn? Hoewel, ook last van mijn elleboog en die heb je weer nodig om de stukken te verschuiven. Het blijft tobben. Ik sta open voor suggesties.
1 opmerking:
Even al je stukken gelezen en ben weer helemaal bij! Begrijp dat je nu even voor sneeuwpop speelt. Welke rollen heb je nog meer in gedachte?
Een reactie posten