Daar is hij dan: de acceptatie

1. Al weer drie weken geleden een heerlijk zwemweekend in Luxemburg gehad. Het vervelende is altijd dat je je weken van tevoren in moet schrijven. Dan ben ik in vorm, een beetje overmoedig, en zo kon het gebeuren dat ik mij weer eens inschreef voor de 1500 meter vrije slag. Maar dan volgt er een week met weinig slapen en vier dagen oppassen op mijn kleinzoon. Weg conditie. Maar die 1500 staat er nog wel. Dus zaterdagmorgen vroeg mijn bed uit want om 09.00 uur sta ik in het programma om die 30 banen (van 50 meter) af te leggen. Ik heb het volgehouden. En na bleek nog redelijk vlak gezwommen ook. Maar na afloop was ik zelfs te moe om uit te zwemmen. Ben dus even gaan liggen en daarna op naar de 200 school. En dan gebeurt er iets wat ik dus absoluut niet begrijp. Op het startblok denk ik nog, hoe kon ik mij inschrijven voor deze afstand na de 1500 vrij, maar ik kom het water uit 3 sec sneller dan ik tijdens het EMK zwom en ik ben top fit? De tweede dag de 100 rug in een redelijke tijd afgelegd en de 200 vrij in een tijd waarvan ik denk ach...... moeten we maar weer vergeten. Maar weet je wat zo belangrijk is? Voor het eerst realiseerde ik mij (bij het EMK begon dit al) dat ik mijn tijden niet meer belangrijk vind. Het trainen vind ik heerlijk. Wedstrijd zwemmen vind ik leuk, want ik wil mij toch meten met anderen, maar de tijden die ik nu zwem vind ik prima. En die wil ik dan wel weer verbeteren als dat mogelijk is maar ik denk niet meer richting oude tijden. Als ik zou moeten kiezen tussen hele goede tijden, maar dan niet meer oppassen op kleinzoon, dan kies ik voor oppassen op wel drie kleinzonen. Dus, het heeft lang geduurd, maar eindelijk is hij er dan toch, de ACCEPTATIE 

Wat is het juiste antwoord?

Alle brildragers kennen het getwijfel bij het laten aanmeten van een nieuwe bril. Wat is duidelijker, dit glaasje of deze? En in welke kleur zijn de letters helderder, in deze kleur of deze? Na drie keer kijken weet ik het echt niet meer. Ik zie de verschillen niet meer. Zo is mij drie jaar geleden een verkeerde bril aangemeten. Werd overigens gratis vervangen door nieuwe glazen na weer een heleboel geaarzel. Iets soortgelijks ervoer ik bij de schriftelijke COPD-test. Wanneer was ik de afgelopen periode benauwd en in welke mate (kies tussen: nooit, zelden, af en toe, regelmatig, heel vaak, meestal, altijd). In hoeverre was ik hierdoor beperkt in mijn dagelijkse bezigheden (kies tussen: helemaal niet, heel weinig, een beetje, tamelijk erg, volledig) Om verder te kunnen kies ik met mijn ogen dicht, want wat is het verschil tussen af en toe en regelmatig, tussen heel vaak en meestal. Dan de vraag of ik een sport beoefen en zo ja welke. Maar één antwoord mogelijk, maar ik zwem veel en ik wandel en fiets veel. Ik kies toch maar voor zwemmen met 5 uur per week. En zo gaat het maar door. Ik kan nooit het antwoord geven wat ik echt wil, want dat staat er niet tussen. Dan komt de uitslag. COPD is erger geworden sinds de zomer. Maar hoe

betrouwbaar is deze test nu nog en dus de uitslag? Van dit soort schriftelijke testjes word ik gek. Geef mij maar testen gebaseerd op meten. Zet mij op een fiets, laat mij krachtig in- en uitademen. Voor de goede orde, dit is een servicetest van de apotheek, niet van mijn longarts. 
En dan ga ik met de resultaten van het longfunctie-onderzoek (gebaseerd op meten), een paar weken geleden aangevraagd door mijn huisarts,  naar de longarts, ook al omdat het weer tijd is voor de halfjaarlijkse APK. De foto van mijn longen laat geen verschillen zien met de vorige. Kon ik dat ook maar zeggen van de foto's in mijn fotoalbum.
De 88-jarige leeftijd van mijn longen, die het onderzoek liet zien, heeft mijn longarts gelukkig kunnen weerleggen. Het stuk long dat ik niet meer heb werd wel als inhoud meegeteld. Mijn longen zijn waarschijnlijk jonger dan die van mijn gemiddelde leeftijdsgenoot omdat ik ze door mijn zwemtraining regelmatig flink aan het werk zet. Kijk dat zijn nog eens berichten die je graag horen wilt. Eén pufje wordt vervangen door een andere uit dezelfde familie. Ben benieuwd naar het resultaat van die wisseling.

Soms heb je zo'n schouder eventjes nodig

Dutchie, de mascotte van het toernooi

EMK 2013 in eigen land. Ik heb een kleine drie maanden goed kunnen trainen. Wat zou dat opleveren.
Het werd een hele gezellige week, waarin ik geniet van mijn eigen zwemmen, maar ook van de resultaten van de anderen. Vrijdags heb ik nog het gevoel van een NMK omdat die ieder jaar in dit zwembad gehouden worden. Zaterdags is het hele terrein echter omgetoverd in een echt EMK-terrein met naast het zwembad winkeltjes, terrasjes,

het ereschavot en vooral onnederlands warm, zonnig weer, dat de hele week zal aanhouden. De EMK-kriebels beginnen zich te roeren. Dat merk ik op mijn eerste afstand, de 50 school, waarop ik mij alleen maar ingeschreven heb om te kijken hoe alles in zijn werk gaat met de voorstart. Dat is overal toch weer anders. Tot mijn verrassing merk ik dat ik voor deze niet serieus bedoelde afstand toch "lichtelijk" gespannen ben.

Net uit het water na 3km.......

Ik moet er zelf om lachen, maar ja het is natuurlijk wel een EMK. Deze spanning die ik meeneem in de wedstrijd vertaalt zich in een tijd die ik in jaren niet gezwommen heb. Ik blijk dus echt in vorm. Hierdoor komt het dat ik de volgende dag voor de 200 rug super gespannen in de voorstart zit. Van deze afstand hangt veel af. Zou ik mij in de beste acht kunnen zwemmen en dus een diploma krijgen? Het is niet onmogelijk, vandaar die spanning. Het lijkt  alsof ik in de wachtkamer in het ziekenhuis op de uitslag van een of ander belangrijk onderzoek zit te wachten. Hé wacht eens even, zo belangrijk is dit nu ook weer niet. Het is maar zwemmen! En gelukkig, deze bestraffende woorden aan mijzelf reduceert de spanning weer tot de gewone kriebels die je hebben moet om goed te presteren. En dat doe ik. In een goede tijd net 8e. Een diploma! Nu was het badpak van Atie op een niet te achterhalen wijze in mijn zwemtas terecht gekomen. Dat 

........en gedoucht

ziet er hetzelfde uit als het mijne, dus ik heb het niets vermoedend aangetrokken en daarin gezwommen. Atie was goed voor een aantal gouden en zilveren medailles, dus werd al direct gezegd dat dat de reden was voor mijn goede tijd. Ja, ja, van je teamgenoten moet je het maar hebben. Ik heb die bewering gelogenstraft door de rest van de dagen (in mijn eigen badpak) ook goed en soms zelfs zeer goed te zwemmen. Tijden neer te zetten, die ik in jaren niet heb gezwommen. En ook op de 100 rug lukt het mij bij de eerste acht te eindigen, dus weer een diploma. De hele week geniet ik met volle teugen. Van de sfeer in de ploeg, in het zwembad, van het feit dat ik hier weer rondloop en zwem, dat drie maanden training al dit resultaat hebben, ja eigenlijk van alles. Aan het einde van de week ben ik moe. In de nacht van donderdag op vrijdag erg benauwd en die vrijdag, behalve in het water, niet vooruit te branden. En dan moet ik zaterdag nog die 3km. Daar begin ik weer tegenop te zien. De weersvoorspellingen voor de zaterdag zijn niet best. Waarschijnlijk vinden die weergoden daarboven het nu wel welletjes of ze hebben niet door dat die 3km ook tot het toernooi behoort. Dat laatste denk ik was het geval, want tegen alle verwachtingen in blijkt het weer zaterdag toch mee te vallen. Wij zwemmen in het Eindhovens Kanaal. Op de bodem allemaal mooie planten en dat is genieten.

Genummerd voor het open water op
schouderbladen,  bovenarmen en handen

En omdat ik mij niet hoef te concentreren op mijn tegenstanders, want die zijn nu toch sneller dan ik, denk ik aan al diegenen van wie ik in de afgelopen paar jaar afscheid  heb moeten nemen, realiseer ik mij weer heel goed wat een geluk ik toch heb gehad. Nu ja, longkanker krijgen kun je natuurlijk geen geluk noemen en die complicaties daarna natuurlijk ook niet, maar hier zwem ik weer; een week lang goede tijden en nu bezig aan mijn 3km in dit kanaal met een zonnetje op mijn rug en al dat moois onder mij. En dan is daar de finish. Ik kom het water uit in een voor mij op dit moment goede tijd van 1 uur en 18 minuten. En ik blijk nog niet eens de laatste te zijn. Ik kom er als twaalfde uit.
En dan staat daar iemand die een arm om mij heen slaat en zegt, Loekie wij zeggen het niet vaak, maar wij zijn zo trots op je hoe je dit weer doet en hoe je met dit alles omgaat. En dan komen even de tranen. Van geluk en van verdriet tegelijk, maar vooral  toch van geluk. Wat een week was dit. In Stockholm in 2005 eindigde ik op alle afstanden bij de eerste zes, werd ik derde op de 200 vrij, vierde op de 3km. Dat geluksgevoel van toen heb ik nu weer. Maar het zit nu dieper. Het had zo anders kunnen aflopen met mij.

De vorm komt eraaan

Vrijdag voortijdig de training gestaakt omdat ik moe was. Naar je lichaam luisteren heet dat. In de komende twee weken kan ik toch niet meer de trainingsachterstand in halen die ik de afgelopen jaren opgelopen heb. Wat ik wel kan doen is die paar weken dat ik goed heb kunnen trainen te niet doen.
Zaterdag heb ik dan èn mijn kleinzoon voor een weekend èn de 1000 meter vrij in Heerjansdam. Van deze afstand stel ik mij nu niet zo veel voor. Ik neem mij voor gewoon lekker rustig te zwemmen en dan maar zien op welke tijd ik uitkom. Kleinzoon vermaakt zich prima op het grasveld in Heerjansdam. Tegen de verwachting in blijft hij gewoon in de buurt en hoef ik hem niet het hele veld achterna te lopen. Als mijn 1000 vrij begint zet ik hem in de wagen en loopt Kees met hem gezellig de afstand mee langs de kant.
Watertemperatuur 21.6 Beter dan die 24 graden van de afgelopen weken, hoewel niet iedereen het daar mee eens zal zijn. De eerste 200 meter lig ik naast iemand die naar rechts ademt terwijl ik dat naar links doe. Gevolg is dat we regelmatig tegen elkaar aanzwemmen. Ik trek daarom een sprintje om er voorbij te komen. Ik zwem gecontroleerd rustig door wat wil zeggen dat er wel kracht in mijn slagen ligt. Daar zie ik mijn tegenstandster voor de derde plaats langs komen. Rustig voorbij laten gaan denk ik, van haar win ik toch niet, mij niet laten verleiden tot te vroeg versnellen. Maar dan komt dat ouderwetse gevoel weer bij mij boven. Verliezen o.k. maar ik geef haar die derde plaats niet cadeau. Achterstand niet te groot laten worden dus. En bij de boei op 500 meter waar mij moeten keren lig ik vlak achter haar, maar doordat ik beter de boei rond lig ik daarna vlak naast haar. Bij blijven denk ik weer. Langzaam schuift mijn tegenstandster toch weer iets naar voren, maar de afstand is slechts een halve lengte. En dan opeens ben ik haar voorbij. Ik ga ervan uit dat zij vlak achter mij ligt en elk moment weer voorbij kan komen dus ik houd er de vaart in om het haar zo moeilijk mogelijk te maken mij te passeren. Want dat zij mij voorbij gaat, daarvan ga ik nog steeds uit. Met nog zo'n driehonderd meter te gaan zet ik mijn benen in. Nog 200 meter, nog 100 meter. Ik tel mijn slagen om ongeveer te weten wanneer ik de finish bereik. Ik kijk niet meer. En dan opeens, toch nog onverwacht is daar het eindpunt. Ik tik aan. Kijk achterom en zo'n 40 sec later (blijkt in de uitslag) komt mijn tegenstandster. Ik ben derde. Dat vind ik niet zo belangrijk. Belangrijker vind ik mijn tijd die weer laag in de 24 minuten zit en het feit dat ik weer kon knokken. Ik ben in vorm.

Het was in jaren niet zo spannend

Na het EMK in Stockholm in 2005 waren de wedstrijden niet meer spannend. Ik wist waar ik zou eindigen. In de achterste regionen. Voor de vrije slag afstanden geldt dat nog steeds. Mijn 50 meter tijd is zo'n 10 sec langzamer geworden. Dan is het niet zo moeilijk uitrekenen dat naarmate de afstand langer wordt mijn tijd steeds minder meetelt in het internationale circuit. Omdat ik mijzelf natuurlijk niet moet pesten heb ik mijn vrije slag daarom vaarwel gezegd voor de grote toernooien, met uitzondering dan van de 3km. Daarvoor vind ik die afstand te leuk om te zwemmen. Ik ben nu overgeschakeld op de school- en rugslag en met name op de rugslag kan het tijdens het komend EMK weer spannend worden. Een plaats bij de eerste 10 en dus een diploma, behoort tot de mogelijkheden. Ik heb nu zo'n twee maanden lekker kunnen trainen. Het dipje van vorige week ben ik weer te boven gekomen door de trainingsafstand te maximaliseren tot 2000/2400 meter. Vandaag tijdens training zwom ik een 2.25 op de 100 rug, terwijl ik met 2.27 ingeschreven sta. Een rangschikking bij de eerste tien zou ik natuurlijk heel leuk vinden, maar een goede tijd vind ik eigenlijk nog belangrijker. Ik hoop dus op een goede tijd die mij bij de eerste tien brengt op de 100 en 200 rug. Ook op de 200 school sta ik er niet slecht voor. Vandaag over drie weken heb ik de 100 rug er al weer opzitten. Dan weet ik hoe het afgelopen is. 

Het kon niet uitblijven

En het bleef maar goed gaan. Paar weken achter elkaar drie trainingen per week van tegen de 3km. Daarbij ook nog eens de wedstrijden in het weekend in open water en ik kwam op ruim 10 km per week. Maar dan komt er toch een kleine terugslag. Kon niet uitblijven. Woensdag veel hoesten tijdens de training. Ik had het ook koud tijdens het trainen wat heel vreemd is omdat ik mijzelf warm kan zwemmen buiten bij wedstrijden in open water van 16 graden. Ben er met 1000 meter dus maar uit gegaan. Maar gelukkig vandaag ging het weer beter. Heb de aantallen pufjes per dag iets verhoogd. Misschien dat dat het was. Wel bij 2000 meter gestopt. Luisteren naar je lichaam heet dat. Gewoon de taper iets vroeger inzetten. Of ik nu 9 km of 6 km per week train maakt ook niet meer zoveel uit voor het resultaat bij het EMK. Belangrijker is dat ik regelmatig train en uitgerust aan de start verschijn. Vandaag over drie weken ga ik al naar Eindhoven. Heb er echt zin in.

Nou ja zeg

Een minioor denkt dat ik oud ben maar geeft me toch nog wel 28 jaar. Goed, dat is wel al 5 jaar geleden, maar toch. Deze winter wil ik gaan trainen in een baan die voor banenzwemmers is uitgelegd. Dan word ik op strenge toon door een oudere zwemster in de baan tot de orde geroepen "deze
baan is voor 50+ hoor". Ja? En? Vandaag zwemt er in de baan naast mij een goede veertiger. Als wij tegelijk aankomen bij de kant vraagt hij "Zwem jij op je oude dag nog goed? " .........? Allereerst was mijn oude dag gisteren, vandaag weer met een nieuwe dag begonnen en dan, hij heeft mij toch zien zwemmen?
Was toch een lekkere training met een hele baan voor mij alleen.

Ouder worden wordt iets om naar uit te zien

Het gaat steeds beter met mij. Lange afstandswedstrijden gaan goed. Trainen gaat goed. Heb niet meer zo'n lange herstelperiode nodig na een wedstrijd. Ik wandel al weer een uur of drie achter elkaar. Kan een fietstocht van 40 km weer aan. Ook voor een uurtje in de tuin werken draai ik mijn hand niet meer om. Hoewel, mijn rug sputtert dan wel tegen. Maar dat heeft hij altijd al gedaan. Daar hebben wij het dus niet over.
Na de 3km zaterdag, zondag weer zo'n 1000m getraind, daarna ruim drie uur gewandeld en vandaag een training van ruim 3000m. En ik ben niet echt moe. Dan komt de gedachte in mij op dat ik, als ik zo doorga, over twee leeftijdsgroepen, dus bij 75+ misschien de aansluiting weer heb gevonden. Dat is dan weer een leuk vooruitzicht. Dat ouder worden heb ik dan wel niet zelf in de hand, maar daar moet je niet al te lang bij stil staan. Natuurlijk heb ik wel vaker gedacht "als ik zo nu eens door kon trainen...." en dan gebeurde er altijd wel iets waardoor mijn conditie weer naar beneden kelderde. Aan de andere kant, ik ben ook altijd weer omhoog geklauterd. Dus die ervaring heb ik nu ook.
Weet je wat? We zien wel. Gewoon doorgaan met genieten van het moment.

Openwaterzwemmen: Cold, wind, waves, sunburn, currents and jellyfish! Hop in and join the fun!

Na een paar wedstrijden met cold, wind en waves, zijn wij dan nu bij de sunburn aanbeland. 3 km lang. En daarmee was het niet afgelopen. Uit het water ook de hele dag in moeten smeren tegen sunburn. Vrijdagavond staat er op facebook te lezen dat de temperatuur van het water 19.5 is. Teletekst vermeldt temperaturen van  zo'n 26 graden in de lucht daarboven. Het moet natuurlijk niet gekker worden. Wij zijn tenslotte slootzwemmers, geen aquariumzwemmers. Gelukkig blijkt de volgende dag dat de watertemperatuur iets naar beneden bijgesteld kan worden naar 19 graden precies. De boventemperatuur blijft ruim boven de 25 graden. Net een dagje strand dus.

Er  is een leuke baan uitgezet in stukken van 500 meter. De eerste 1000 meter lekker makkelijk langs een lijn in rustig overzichtelijk water. De tweede 1000 meter de grote plas op, zonder lijn en hier is het weer zoeken naar de boeien. De laatste 1000 meter als de eerste 1000, heerlijk langs de lijn. Al in de eerste 1000 meter merk ik dat het goed gaat en ik krijg  er vertrouwen in dat ik die drie kilometer ga halen, de tijd waarin maakt mij op dat moment  niet zoveel uit. De tweede 1000 meter de grote plas op gaat iets moeilijker. Ik zie in de verte een rode boei en zwem 

erop af. Ik zie geen gele boei die er achter moet liggen. Dat klopt. De rode boei is geen rode boei maar een rood roeibootje dat zich steeds verder van de gele boei af roeit. De gele boei ligt zo'n 100 meter schuin links voor mij. Ach, kleine omweg, wat doen die paar meters ertoe op 3000 meter. Gelukkig halen op dat moment wat schoolslagzwemmers, die later gestart zijn, maar dezelfde afstand zwemmen, mij in. Kan ik hun caps in de gaten houden. Op het moment dat ze te ver voor mij zijn om ze nog te kunnen zien verschijnt er weer een nieuw groepje dat ik in de gaten kan houden. Dat gaat lekker. Eenmaal uit de grote plas weer langs de lijn naar het 2500 meter keerpunt en daar gebeurt het. Bij het ronden van de boei maak ik een verkeerde beweging en mijn rechterbeen schiet in een kramp en niet zo'n klein beetje ook. Ik schrik. Het zal mij toch niet gebeuren dat ik 2500 meter gezwommen heb om dan alsnog uit te moeten stappen om in een reddingsbootje naar de finish gebracht te worden. Dat nooit. Ik zet dus het stukje hersens dat de pijn vanuit mijn kuit doorgeeft op non actief en zeg  tegen mijn rechterbeen dat hij het maar even zelf moet uitzoeken, want dat ik door moet en zo kan ik de  3000 meter toch tot een goed einde brengen in een tijd waar ik verbaasd van sta. 1 uur, 22 minuten en 34.05 sec. Uit het water komen gaat wat moeilijk en ik houd de hele dag last van dat been. Desondanks breng ik de rest van de dag door  in een hoera-stemming en geniet ik na van de wedstrijd, van mijn tijd en volop  van het mooie weer.

Koud water en koud weer houden mij niet tegen een openwaterwedstrijd te zwemmen, maar zo'n dagje als vandaag mag er nog wel een paar keer tussen zitten.
Vol vertrouwen zie ik nu deze afstand op het EMK in september tegemoet. Daar zwemmen wij in een rechte lijn van start naar finish in het Eindhovens Kanaal. Geen zoektocht naar boeien dus.

Wij konden de zon niet in het water zien schijnen

Maar die zon hebben wij niet nodig om er een gezellige open waterdag van te maken. De verwachte zonnige dag werd het dus niet. Althans, niet hier in Stadskanaal. De voorspelde regen bleef gelukkig ook uit. Uiteindelijk was de officiële temperatuur van het water 16.3 en erboven wat lager. Het programma startte met de 1000 meter vrije slag. Op zich voelde het water niet koud aan. Het ging wel lekker. Eerste 100 meter even warm zwemmen en daarna voelde het water op sommige plaatsen zelfs warm aan. Kreeg tijdens het zwemmen wel pijn in mijn nek. Een badpak met kraag die je op kunt zetten zou dus wel handig zijn. Na zo'n 300 meter passeerde ik een reddingsbootje. Ze zaten daarin naar de overkant te zwaaien en naar mij te wijzen. Dat hield maar niet op, dus dacht ik dat er wat aan de hand was en stop met zwemmen. Nee hoor, niets aan de hand, zwem maar door. Ja, zwem maar door? Ik lig helemaal stil en moet weer opnieuw in mijn ritme zien te komen. Dit akkefietje kostte mij toch zeker 20 sec.  Grrrrrrr. Ze zaten zich zeker te vervelen. Ja, bij masters valt er weinig te redden. Wij zwemmen ook in koud water gewoon door en stappen er ook niet uit  zoals zo'n 12 anderen. Ik zwem deze afstand in 25.50 en dat had dus 25.30 kunnen zijn. Bij de finish heb ik het nog niet koud. Mij op mijn gemak nog even een beetje afgespoeld. Je wordt dan wel niet bruin door de zon, maar wel door het water. Nadat ik weer aangekleed was begon ik het toch koud te krijgen. Tenminste, ik had niet het gevoel dat ik het zo koud had maar stond vreselijk te rillen, waar ik niet mee op kon houden. Enfin, twee uur later er weer in voor de km  schoolslag . Ging ook lekker. Tijd 26.05. Toen minder rillerig na afloop. Had wel ontzettende hoofdpijn .

Waarschijnlijk vond de buitenkant van mijn hoofd het toch kouder dan de binnenkant van mijn hoofd. Half uurtje later kopje water gevraagd bij de jury om wat tegen die hoofdpijn in te nemen. Kreeg ik er een lekkere kop warme soep bij. Aardige lui daar in het Noorden. En dan de boel inpakken en weer op huis aan. 2x 200km rijden voor 52 minuten zwemmen. En dan heb ik nog geluk dat ik tegenwoordig langer in het water lig. Een paar jaar geleden ondernam ik die reis voor nog geen drie kwartier in het water.Op weg naar huis was ik moe en heb ik even, tussen twee vrachtwagens in, mijn ogen dicht gedaan. Op een parkeerplaats dan wel te verstaan. Volgende week de NK 3km in Appeltern. Ligt in het zuiden. Daar is het de afgelopen tijd mooier en zonniger weer geweest dan in het midden en noorden van het land. Hoop dat het water daar dus de 18 graden bereikt heeft, en nog belangrijker, het boven water ook zo'n 18 à 20 graden is.

Het kan toch nog langzamer dan ik had gedacht

Nooit gedacht dat ik ooit nog langzamer zou kunnen op de 100 vrij dan die 27 minuten twee jaar geleden in Spaarnewoude, maar zie, de aanhouder wint! Afgelopen zondag in Mijnsheerenland in de Binnen Maas gezwommen. Regen, wind en onweer werd voorspeld. Dat onweer kwam niet, maar de regen en de wind vulden dat gat goed op. Op het terrein zelf met zes man/vrouw de tent opgezet. De tent wilde liever gaan vliegeren dan weer zo'n dag in de regen staan. De speaker meldde dat over anderhalf uur, het moment dat wij het water in moesten, de lucht zou open trekken. Ja, hoe bedoelt u? Ontstaat er door dat gat dan nog meer ruimte voor nog meer regen of breekt de zon er doorheen? Het werd veel van het eerste en een beetje van het tweede. De temperatuur van het water was 18.5,  twee graden warmer dan vorige week, maar het voelde kouder. Waarschijnlijk omdat het weer boven het water nu veel slechter was. Geheel onverwacht, want niet op gerekend met deze watertemp was ik heel benauwd. Dit overviel mij dit keer echt. De eerste 500 meter en zelfs ook nog wel met de finish in zicht gedacht dat ik dit niet vol zou houden. Maar ja, al vaker geschreven, opgeven zit niet zo in mijn systeem dus toch maar door. En dat resulteerde in ruim 28 minuten zwemmen voordat ik aantikte na 1000 meter. 28 Minuten. Als je dan geen pr's meer kunt zwemmen door sneller te gaan, dan probeer je gewoon er langer over te doen dan de vorige keer. Weer een mooi voorbeeld van omdenken, waar ik erg goed in begin te worden. Na deze krachtsinspanning lang na gedacht of ik wel voor de tweede keer het water zou ingaan voor de 1000 school zo'n anderhalf uur later. Tot aan de start heb ik door getwijfeld. Helaas, als je er dan toch, al twijfelend, inspringt moet je toch zwemmen. Het voordeel van schoolslag is dat je ziet waar je heengaat, dus geen omweggetjes maakt. Het nadeel is dat je ademhaalt terwijl je naar voren kijkt. En wat ontstaat er in open water met veel wind? Juist golven. En uit welke richting komen die golven op jou af? Juist van voren. En wat gebeurt er vervolgens? Bij het ademhalen neem ik ook een slok water mee en ik verslik mij. Dat overkomt mij meerdere keren en daar kan ik er dus eigenlijk niet meer bij hebben.

Maar let op het woordje "eigenlijk" want natuurlijk zwem ik door en dit keer lig ik een halve minuut korter in het water dan bij de vrije slag maar ook nu weer een van de langzaamste tijden. In het water had ik het niet koud. Te druk met het geworstel met de golven. Later, aangekleed, wel.De hele weg naar huis was ik rillerig. 's Avonds na een warme douche en maaltijd was ik echter weer helemaal in orde. Vreemde hobby dat openwater zwemmen! Vroeger vond ik borduren ook heel leuk.

Ze dachten bijna aan alles daar in Strijen. Een trapje erbij zou wel makkelijk zijn geweest.

Daar draai ik mijn hand niet voor om....

Toen ik vanmorgen wakker werd was ik ontzettend benauwd. Dat zal wel aan het weer gelegen hebben. Toch maar naar het zwembad, waar ik met redelijk gemak 2400 meter heb kunnen zwemmen in setjes van 600 meter. Daarna uiteraard de koffie en broodje gezond als beloning. Daar doen wij het toch eigenlijk voor. Vanmiddag besloten wij (Kees en ik) mijn zus op de camping te bezoeken. Op de fiets wel te verstaan. Dat is zo'n 20 km van ons vandaan. 2x 20 km is 40 km. Ach dacht ik. Moet kunnen,  desnoods laten wij de fietsen daar staan en nemen we de bus

naar huis. Doen we dat de volgende dag precies andersom. Daar draai ik mijn hand niet voor om. Nee, mijn hand niet, mijn knieën wel. De terugweg uiteraard ook met de fiets afgelegd. Opgeven zit niet zo in mijn systeem. En ja, al fietsend, draaien die knieën wel. En dat heb ik geweten, en nog! Maar het gevoel van heerlijk weer eens een afstand te hebben kunnen fietsen overheerst.

Een goed begin is het halve werk

En eindelijk is het dan weer zover. Het open water seizoen is aangebroken. In Spaarnewoude zwem ik  mijn eerste kilometer kilometers. Het voorjaarsweer beloofde niet veel goeds voor de watertemperatuur en tot twee weken geleden vroeg ik mij af of die wel boven de vereiste 16 graden zou komen. We hadden geluk. Op de dag zelf scheen zelfs de zon, al stond er ook een hele harde wind die het werk van de zon dan weer wat afzwakte. Maar het was droog, op de kant dan. Het water had volgens de officiële waarnemingen bij de start een temperatuur van 17.1 en verderop 16.7, maar dan was ik toch al ingezwommen, dus mocht het ook wel wat minder zijn. En daar, waar ik mij  de afgelopen weken in het binnenbad wel eens af vroeg hoe ik het zomers toch deed, zo maar in het koude water springen, bleek dat op het moment zelf geen enkel probleem te zijn. Toch een kwestie van instelling denk ik. Ik spring het water in en op weg naar de start zo'n 15 meter wen ik al aan het koude water.
Ik was van plan, gezien de trainingsarbeid van de afgelopen maanden die ik niet had kunnen doen, die eerste 1000 meter vrije slag heel rustig te zwemmen. Niets forceren, gewoon kijken hoe het zou gaan. Dat was ik bij de start echter even vergeten. Ik zette er lekker de vaart in en na zo'n 400 meter herinnerde ik mij opeens dat ik het rustig aan zou doen. Het ging echter goed, dus besloot ik op de ingeslagen weg voort te zwemmen. De laatste 200 meter kon ik zelfs nog even aanzetten. Ik kwam dus zeer tevreden het water uit. Het ging
ouderwets lekker. Dit is open water zwemmen zoals het hoort. Gezellig ook dat Kees weer een keer mee gegaan was. Handig ook, want mijn badjas liet ik achter bij de start en Kees kon dus de badjas naar de finish brengen. Dat is toch wel lekker als je zo het water uitkomt. Maar waar was Kees? Geen idee. Dus op

naar de start waar mijn badjas nog over het hekje hing en daarna op zoek naar Kees. Die bleek ergens halverwege de baan te staan kijken waar ik was. Had mij nog lang niet terug verwacht. Ik had gezegd dat ik het rustig aan zou doen. Ja zeg, maar zo lang doe ik er nu ook weer niet over. En nu helemaal niet want groot was mijn verrassing toen ik de tijd officieel onder ogen kreeg. Die was in de 24.41.78 In 2010 had ik er in dit water nog ruim 26 minuten voor nodig en in 2011 en 2012 zaten al mijn tijden (op één na, de laatste wedstrijd) in de 25, 26 en 27 minuten.
Daarna nog de 100 schoolslag gezwommen. De eerste 250 meter lag ik achter de latere nummer drie en dacht dat ik die niet voorbij zou komen. Op 500 meter had ik haar echter gepasseerd en lag ik één lengte voor en dat kon ik volhouden tot aan de finish. Drie seconden was de voorsprong. Maar door deze race, mijn achtervolgster die mij probeert in te halen ik die probeer haar voor te blijven, zorgde er wel voor dat wij beiden met een zeer goede tijd uit het water kwamen. Met 25.03.51 was dit ook voor de schoolslag een van de betere tijden van de afgelopen paar jaar.
Komende zondag Strijen. Ik heb er zin in.

Zelf helend vermogen

Elian één jaar

Na een dag oppassen op mijn kleinzoon heb ik wel behoorlijk veel last van mijn rug. Hij mag dan net één jaar zijn geworden, hij is groot voor zijn leeftijd en dus ook zwaarder. Met deze lengte en dit gewicht hoort hij los te lopen, maar dat doet hij dan weer net niet. Dus sjouw ik hem de trap op en af, til hem op de commode voor een schone luier, til hem op om even lekker met hem te knuffelen en dat wil deze rug niet meer. De volgende dag gaan Kees en ik wandelen. Ik loop nog een beetje krom door mijn zere rug en neem dus de rugzak om mij rechtop te houden. Dat werkt en na ruim 10 km wandelen in ruim vier uur (met af en toe even rond kijken, op de kaart kijken, foto's maken) is mijn rugpijn verdwenen. Daarvoor in de plaats doen wel mijn heupen, knieën en enkels pijn. Deze afstand was dus nog ietsje teveel, was ook niet de bedoeling zo lang. We misten de dwarsverbinding om de route te verkorten. Dag daarop even de buurt in de woonplaats van mijn dochter verkennen met kleinzoon in de wandelwagen. En zo  loop ik de pijn in heupen en enkels er weer uit en, mede geholpen door twee dagen gedwongen rust daarna omdat ik maag- en darmproblemen kreeg, verdwijnt ook de pijn in mijn enkels. Nu nog iets zien te vinden om die maag- en darmproblemen weer weg te krijgen. Misschien met dat, waar ik dit stukje mee begon. Een dag oppassen op mijn kleinzoon!

Tegen de grens aan of erover heen?

Vandaag bijscholing leercoach, georganiseerd door de KNZB. Goede programmaleider, dus informatief en niet zonde van mijn tijd, wat ik soms wel vind van sommige bijscholingen. Duurde echter wel de hele dag en om 13.00 uur merkte ik dat ik moe was en eigenlijk niets meer opnam. Mijn hoofd liet het volledig afweten. Het was mij het weekje ook wel. Donderdag boottocht met longkankerlotgenoten. Heel leuk en gezellig en er wordt wat afgekakeld, maar ook altijd even moeilijk in het begin als je je realiseert dat een aantal kakels, die er vorig jaar nog bij waren, er dit jaar niet meer zijn. Na zo'n dag op het water wel moe en dan had ik 's avonds nog een vergadering over het zwemcircuit volgend seizoen. Zinnig, ook gezellig, maar beetje teveel voor één dag. 
Vrijdagmorgen de begrafenis van een zwemmaatje. Zij stierf aan longkanker. Dat is extra confronterend. 's Avonds de 30x100 gezwommen. Heerlijk als afleiding, lekker leeg zwemmen, niet alleen mijn lichaam, dat had niet direct gehoeven, maar vooral mijn hoofd. Zaterdag dan nog een hele dag cursus is dan toch iets teveel van het goede.
Half uurtje geaarzeld maar toen toch maar verstandig geweest en mij afgemeld voor het middagprogramma. Om half twee naar huis, met toch wel iets van spijt dat ik de rest van de dag zou missen.
Soms lukt het mij wel om verstandig met mijzelf om te gaan. Vandaag dus.

30x100

Afgelopen zondag weer de 400 meter gezwommen tijdens een wedstrijd. Gewoon even kijken of ik die afstand weer aankon. Tot mijn grote verrassing zwom ik hem niet alleen uit, maar bleef met 8.50 ook nog 10 sec onder de 9 minuten. Verrassing.
Vandaag stond tijdens de training de 100 x 100 (meter) gepland. Omdat ik tijdens het EMK in september zo graag de 3 km open water weer wil zwemmen, vond ik dit een goed moment om te kijken of dit reëel is. Ik heb als inschrijftijd anderhalf uur opgegeven. Besloot daarom vanavond de 30x100 te zwemmen met een vertrektijd van 3 minuten. En dan maar kijken waar het schip strandt.
Ik heb de 30x100 gezwommen in die anderhalf uur. De eerste 10 gingen gemiddeld in 2 min.10. In de tweede 10 liep die tijd op naar 2.20 en in de laatste 10 zwom ik de 100 meters tussen de 2.40 en 2.50. De laatste 200 meter heb ik achter elkaar gezwommen, puur om te testen of ik al helemaal kapot was of nog iets over had. Wel het lukte mij  die 200 meter zonder rust te zwemmen en ook nog eens in 2x de 100 meter tijd.
Zeer tevreden dus.
Vraag is nu of ik ook die 3 km binnen de anderhalf uur kan zwemmen als ik geen rusten tussendoor heb. Daarvoor heb ik echter nog drie maanden open water wedstrijden om dat te trainen.
Volgende maand probeer ik deze training nog een keer te doen, maar dan in 15x200m.

En dan weer terug naar het zwemmen

Zo, het onderdeel wandelen van de aanbevolen sporten heb ik gehad en nu keer ik weer terug naar het zwemmen. Eerste weekend van mei is NMK weekend in Eindhoven, dus ik moet weer eens gaan trainen. Hoe reageren mijn zwemactiviteiten op de nieuwe puf. De eerste training die ik doe geeft een verbluffend resultaat. Ik zwem bijna 3 km in anderhalf uur. Daarbij is het niet eens rustig baantjes zwemmen wat ik doe, nee het is weer trainen met alle setjes die daarbij horen. Dat geeft weer een ouderwets tevreden gevoel. Ik hoest wel, dat schijnt toch bij inspanning te horen. Maar zolang dat hoesten het trainen zelf niet in de weg staat, maak ik mij er niet meer druk om. Na die ene training een paar dagen rust en dan "goed voorbereid" naar het NMK. Naar een NMK ga ik vooral voor de gezelligheid. Daarnaast ben ik altijd weer benieuwd wat ik er uit kan persen met mijn geringe trainingsarbeid. En zoals gewoonlijk vallen de prestaties weer niet tegen. De tijden worden gaandeweg het toernooi zelfs steeds beter. Dat wil dus niet zeggen dat ik de tijden van voor de operatie zelfs maar benader. Daar blijf ik ver van verwijderd. Maar ik heb wel hele leuke wedstrijden met veel strijd, waarin de uitslag pas in de laatste meters wordt beslist. Soms in het voordeel van mij en soms ook niet.  Dat strijd leveren, dat weer kunnen gaan tot het uiterste, dat alles uit je lichaam halen wat erin zit, dat is wat de wedstrijden zo leuk maakt. De uitslag is dan niet zo belangrijk.
We zitten weer met de ploeg in een huisje op een park in de buurt en plakken er na de wedstrijd  nog een dagje aan vast. Even genieten van het mooie weer na drie dagen in een binnenbad.

En dan gaan we maar wandelen

Als je COPD hebt moet je dus wandelen, fietsen, zwemmen en tuinieren. Het zwemmen laat ik even voor wat het is. Als ik al dat zevenblad zie opkomen in mijn tuin is het eigenlijk tijd voor tuinieren, maar het is zo lekker groen. Voor fietsen waait het nog te hard, dus wordt het wandelen. En dat doen wij dan ook. Uit een boekje van het Utrechts Landschap hebben wij een paar wandelingen uitgekozen van drie tot vijf km die wij de komende periode willen maken. Maar wat een problemen kom je tegen bij die wandelingen. Je ziet zo'n kaartje met allemaal bolletjes erop. Die bolletjes geven de route weer die dan op de paden aangegeven zijn met gekleurde paaltjes die je moet volgen. Heel handig. Tenminste... Wel eens een uitgezette wandeling gevolgd? Het begint al bij de start als je het niet eens kunt worden over de kleur van het paaltje. Is dat nu blauw of paars? We besluiten dat het blauw is, want de blauwe wandeling begint hier en dit is het enige paaltje dat we zien. Zo probleem opgelost. In het begin gaat het dan nog wel, maar er komt altijd een moment dat je je opeens realiseert dat je al een tijdje geen blauw paaltje meer hebt gezien. Klopt dat wel? Nee natuurlijk klopt dat niet, maar je bent al te ver om terug te gaan. Dus neem je maar het rode paaltje wat daar opeens wel staat. Aan de stand van de zon en een horloge zien wij welke kant wij opgaan en geholpen door de topografische kennis van de provincie Utrecht en ons richtingsgevoel komen we altijd wel weer bij de parkeerplaats uit waar onze auto staat. Het is dan wel veel later dan gepland en we hebben ook meer kilometers gelopen dan ik gedacht had aan te kunnen. En dat is dan weer een opsteker. Waren die blauwe paaltjes er wel geweest, dan hadden we braaf die drie km gelopen in de geplande vijf kwartier en had ik niet geweten dat ik al weer zo'n drie uur lang kon wandelen. De nieuwe puf doet zijn werk dus goed.

Hondsmoe

En dan is het opeens zondag 14 april en heb ik een wedstrijd in Nijmegen. Toen ik inschreef voor deze wedstrijd was ik redelijk fit. Dat was aan mijn inschrijftijden wel te zien. Helaas was dat een paar weken geleden en in die periode heb ik weer wat conditie in moeten leveren. Nu weet je het met mij nooit hoe het dan in werkelijkheid gaat. Heel moe kan ik soms toch nog redelijke tijden zwemmen. Nu was ik echter wel heel erg moe. In de auto op weg naar Nijmegen moest ik moeite doen om niet in slaap te vallen (ik reed niet zelf). In het zwembad was het warm en ook dat hielp niet om wakker te blijven. In het water springen voor mijn eerste start, de 50 rug, hielp gelukkig wel, toen was ik klaar wakker. En dan kom ik voor de vraag te staan wat is nu het minst vermoeiend, kort zwemmen of lang? Als ik maar kort in het water wil liggen, moet ik snel zwemmen daar word ik moe van, maar als ik langzaam zwem, lig ik weer langer in het water en daar word ik ook moe van. Een heel dilemma en eigenlijk heb ik geen tijd om erover na te denken want het startsein wordt gegeven. Ik zoek een tussenweg. Het is maar een baantje, ik zwem beheerst snel, dus niet voluit. Tijd valt dan nog niet eens tegen, wat niet hetzelfde is als de tijd valt mee. De 100 meter rug besluit ik als volgt te doen. Heen beheerst, maar ook weer niet te langzaam en terug kijken wat er dan nog in zit. Bij het keerpunt heb ik nog wel wat energie over en de terugweg leg ik in een steigerung af waardoor ik, geheel tegen mijn gewoonte in, nauwelijks verval heb en onder mijn inschrijftijd finish. Dat is dan weer een opsteker. Bij de  200 school heb ik geen keus. Ik ben benauwd, heb het idee dat mijn ademhalingsspieren op slot zitten. Dat gevoel heb ik vaker op de schoolslag. Dus dan maar even een demonstratie goede techniek. Dit resulteert in een tijd van 15 sec boven mijn inschrijftijd. Dat lijkt heel veel. En eerlijk gezegd, dat is ook veel. De tijd is wat langzamer dan ik had verwacht/gehoopt. Echter, 15 sec verdeeld over vier banen is nog geen 4 sec langzamer per baan. En aangezien ik in training wel 10 sec inlever per 50 meter zou je hier met een beetje goede wil een positieve draai aan kunnen geven. 

Op de terugweg vecht ik niet eens meer tegen de slaap. De hele rit ben ik onder zeil.
Terugkijkend kom ik tot de conclusie dat ik zelfs te moe was om er een gezellig dagje van te maken. Op deze eerste echt mooie voorjaarsdag had ik mij beter voor deze wedstrijd af kunnen melden. 

En soms valt het dan allemaal wel weer mee.

Ik heb dus COPD, afkorting voor Chronic Obstructieve Pulmonary Disease. Dit kan ik niet onthouden. Ik maak er dus gewoon van: Collectief voor Onafhankelijke Prestatieverbeterende Doordouwers. Vind ik beter bij mij passen. Wandelen, fietsen, zwemmen en tuinieren zijn de sporten die goed voor mij zijn staat er in de folder. Ik behoorde dus al tot de doelgroep. Ja, geen wonder dat ik dit etiket er  nu ook bij krijg. Het lot zag mij aan de gang in die vier takken van sport en dacht, hé, die zijn wij vergeten, die hoort bij ons. En zo denkend kom ik weer tot mijn gewone hoestende zelf en denk tzalwelmeevallen!
Ik ben te vroeg in het ziekenhuis en trakteer mijzelf op een kop warme chocolade met een heleboel slagroom en een saucijzenbroodje en merk dat ik toch wel wat gespannen ben. En dan kom ik op de afgesproken tijd (nu ja, zo'n kwartiertje later) bij mijn longarts de spreekkamer binnen en zie daar een grote doos tissues staan. Pontificaal midden op het bureau. Nog voordat ik zit heeft hij die al weg gehaald. Geen slecht nieuws dus. Wat blijkt? Ik had al COPD. Wel een milde vorm. En deze winter blijkt voor heel veel longpatiënten een slechte winter te zijn geweest (en nog). Mijn milde vorm is dus iets minder mild geworden, maar nog wel steeds mild. Ik krijg er wel een extra langwerkend medicijn bij dat helpt de ademhaling te vergemakkelijken.  Vergeet helemaal te vragen hoe het zit met die 88-jarige leeftijd van mijn longen en ook hoe deze uitslag zich nu verhoudt tot de andere uitslagen. We hebben het over mijn kleinzoon en over zwemmen en dat mijn longarts niet begrijpt wat ik eraan vind om in water van 16 graden te zwemmen. Eerlijk gezegd, 's winters in het binnenbad begrijp ik dat ook niet helemaal. Dan vind ik 26 graden soms al te fris om er zo in te springen. Maar bij open water wedstrijden heb ik daar geen last van. Nu ja, ik niet, maar mijn longen dan  weer wel. Die houden niet van koud water. En o ja, of ik wel wil laten weten wanneer ik zwem bij het EMK want als hij het even regelen kan, wil hij mij daar wel weer zien zwemmen. Enfin, dit bezoekje zorgt ervoor dat als ik de spreekkamer verlaat met een afspraak voor over zes maanden, zijn spreekuur nog verder is uitgelopen.


Als ik thuis de bijsluiter lees, blijkt dat elke puf een kleine hoeveelheid alcohol bevat. Uitkijken dat ik nu binnenkort niet ook nog eens bij de AA terecht kom.

Geluk bij een ongeluk

Omdat ik niet ophoud met hoesten en vaak kortademig ben krijg ik weer eens een  longfunctietest. De uitslag geeft astma aan, wat mij niet verbaast, want daar krijg ik al pufjes voor, maar ook COPD. En dat is wel even schrikken. Of longkanker krijgen alleen niet genoeg was, vroeg ik mijn huisarts. Ja, dat had hij ook net op willen merken. Op de test staat dat mijn longleeftijd 88 jaar is. Mijn huisarts wist niet zeker of daarbij rekening was gehouden met het feit dat ik een stuk long mis. Dan zouden de longen misschien toch weer jonger zijn. Aan de andere kant, tijdens de eerste test na mijn operatie scoorde ik volgens mijn longarts beter dan mijn gemiddelde leeftijdsgenoot. Dat zou er weer op duiden dat de werking van mijn longen flink achteruit is gegaan. Dat is ook wat ik merk. Ik heb steeds het gevoel dat ik één of twee ademhalingen achterloop. En, ik kan niet lang meer wandelen, ik kan niet lang meer fietsen, ik kan niet lang meer zwemmen.
Volgende week kan ik bij mijn longarts terecht. Dan hoor ik wel hoe verder.
Nog een geluk dat die longleeftijd niet doorwerkt in mijn uiterlijk.

Toch weer een beetje moeilijk

EMK-Mascotte

In september worden de Europese Kampioenschappen voor Masters gehouden in Eindhoven. Leuk, een keer in eigen land. Lekker goedkoop ook, maar dat terzijde. De Europese ranglijsten over 2012 zijn beschikbaar. Makkelijk als je nog zit te dubben wordt het nu deze afstand of kan ik toch beter voor die andere afstand kiezen. Voor mij maakt dat niets uit. Mijn keuze is beperkt en ik zal ergens achterin eindigen. Ik kijk naar mijn oude afstanden. Tja, als ik mij ontwikkeld had zoals te verwachten was, ook kijkend naar mijn zwemmende leeftijdsgenoten, had ik op de 200 en 400 meter vrije slag wel medaillekansen gehad. Op de overige afstanden had ik bij de beste zes/acht kunnen zitten. Waar ik mij nu bevind? Geen idee, de ranglijsten eindigen bij nummer 10. En mijn oude afstanden kan ik niet eens meer zwemmen. Ik beperk mij tot de 100 en 200 rug en 100 en 200 school. Ik heb mij ook opgegeven voor de 3 km open water maar of ik die ook kan zwemmen?
En ja, ik heb het hier nu eventjes moeilijk mee. 
Straks komt mijn kleinzoon gelukkig. Kan ik weer relativeren, weet ik weer wat echt belangrijk is.

Ademloos

Ademloos, destijds de titel van een nietszeggende hit. Nu een fenomeen waar ik al een tijdje mee te maken heb. Geen lucht! Waardoor het komt? Misschien de te koude temperatuur buiten? De te harde wind? Nog een gevolg van de griep of de luchtweginfectie? Geen idee. Feit is dat ik steeds achterloop met mijn adem. Om nu te zeggen dat ik benauwd ben is overdreven maar ik sta wel regelmatig te hijgen en ik ben moe. Zo ontzettend moe. Wedstrijd in Heerenveen laten schieten, met het idee dat ik in Amersfoort dan wel de 400 vrij zou kunnen zwemmen. Nee dus. De trainingen kon ik al niet volhouden. Nadat ik al een keer na 250 meter zuurstof te kort kwam en ik bedacht dat  ik voor de 400 meter tijdens de wedstrijd, als ik hem al zou kunnen zwemmen, een tijd van rond de 10 minuten nodig zou hebben, besloot ik ook de wedstrijd in Amersfoort aan mij voorbij te laten gaan. Ik mag dan wel geaccepteerd hebben dat ik langzamer ben gaan zwemmen, er zijn grenzen aan mijn positivisme. En die grens ligt op dit moment bij meer dan 10 minuten zwemmen op de 400 meter vrij. 

Gelukkig hoefde ik mij tijdens de wedstrijd niet te vervelen nu ik niet zwom. Klussen zat die ik op mij kon nemen. En ik ben goed geworden in omdenken.
Dus door de uitslagen te verzorgen trainde ik  mijn hersenen en door de korte sprintjes van computer naar scheidsrechter naar speaker naar uitslagenbord en weer terug naar computer ook mijn conditie. En, niet onbelangrijk, het was een zeer geslaagde, gezellige dag. Ook voor mij!

Ook buiten het zwembad kun je records breken

Al ruim zes weken loop ik te genieten van alle mogelijke virussen die rondvliegen. De NMK was het laatste weekend dat ik mij echt lekker voelde. Nog een geluk dat ik die griep net na en niet net voor of tijdens het NMK kreeg. Dat is weer die timing waar ik toch wel goed in ben.
Maar nu ben ik het echt zat. 's Morgens denk ik het valt wel mee, maar in de loop van de dag komen de hoestbuien weer opzetten. Alle spieren die gebruikt worden bij het hoesten doen pijn. Daarbij ben ik doodmoe. Maar een lichtpuntje. Ook buiten het zwembad kan ik records breken.
De records tot nu toe:
Griep en nagenieten hiervan nu al bijna zeven weken.
De hoogste temperatuur gemeten 39.8.
De langste hoestbui die ik had duurde 3 1/2 uur.
Dat zijn toch prestaties waar je U tegen zegt.
De wedstrijd in ons eigen bad moet ik helaas laten lopen/zwemmen. Boven de 10 minuten zwemmen op een 400 meter? Nee, daar houdt mijn lol in het zwemmen op. Er zijn grenzen.

Waar heb ik mijn conditie gelaten?

En dan blijkt er een griepgolf te zijn. Als niet werkende merk je dat pas als je er zelf aan meedoet. Het begint met twee dagen moe zijn na het NMK. Ach, dat hoort erbij. Dat ik weer begin te hoesten? Ach, dat hoort ook zo'n beetje bij mij. Maar dan komt er ook koorts. Een paar dagen lang zo'n 39.8. Zou een leuke tijd zijn voor de 50 meter vrij, maar niet als temperatuur van mijn lijf. De hoestbuien duren uren. En ja, dan komt de angst weer om de hoek kijken. Begon het zo niet ooit? Een foto die gemaakt wordt en niets laat zien stelt mij ook niet gerust. Destijds zat er tussen een "schone" foto en de diagnose longkanker een maand. Ik blijf mijzelf geruststellen met de opmerkingen om mij heen dat er veel mensen liggen te hoesten. Maar hebben zij ook hoestbuien die zo'n drie uur duren. Doodmoe word ik ervan. Na drie weken blijkt uit een uitgebreid bloedonderzoek dat ik toch een flinke luchtweginfectie heb doorgemaakt. Inmiddels is het hoogtepunt daarvan voorbij. Langzamerhand wordt ook het hoesten minder en nu vier weken later denk ik dat de griep toch definitief mijn lijf verlaten heeft. Er is dus weer ruimte voor conditie. Al moet ik wel goed zoeken om die weer te vinden, omdat ik zo vlug niet weet waar ik die gelaten heb. Vandaag weer eens naar het zwembad. En met afstanden niet groter dan 50 meter en veel rust heb ik het toch weer voor elkaar gekregen om 1100 meter te zwemmen.
Ach, onze eigen wedstrijd in Amersfoort is pas over vier weken. Daar staat de 400 meter vrij op het programma. Of ik die ook zwem? We zien wel.

Eruit halen wat erin zit

Met deze lijfspreuk begin ik vrijdag 25 januari aan het NMK in Nijverdal, dat drie dagen duurt. De voorbereiding was weer niet optimaal, maar dat is de laatste jaren meer regel dan uitzondering. Ik moet dus niet in de valkuil stappen er uit te willen halen wat er NIET in zit. Maar, ik verras mijzelf vaak op dit soort toernooien als het er werkelijk toe doet. En ja hoor ik zwem een pr (in de leeftijdsgroep 65+) op de 50 vrij, de 50 rug, de 200 rug en de 100 school. Goed dat ik de 400 meter van mijn inschrijflijst heb geschrapt. Dat is de eerste afstand en dan zou ik al moe zijn voordat ik goed en wel begonnen was. De keerpunten op de rug gaan nog niet helemaal zoals ik zou willen, maar daar had ik rekening mee gehouden. Daar moet ik langer voor trainen. Ze zien er wel al beter uit en het oog wil ook wat. De 50 vrij zwem ik uiteindelijk in de estafette in 43+. Er zit dus blijkbaar toch nog wel veel in dat lijf van mij, wat er ook uit wil komen. Genoten heb ik van de races. Op 0,04 van een sec verliezen is niet erg. Dat betekent een spannende strijd. Dat heb ik liever dan winnen met 3 sec. In mijn hoofd zit het nog steeds goed. Ik kan nog steeds tot het uiterste gaan. En eigenlijk, nee, dat is! toch het belangrijkste.
Tot het uiterste gaan en dan maar zien wat de tijd is. Eruit halen dus wat erin zit!

Keerpunt

Keerpunt. Ook zo'n woord met diverse betekenissen. Een gebeurtenis  kan een keerpunt in je leven betekenen. Maar soms is een keerpunt heel simpel de wand van het zwembassin dat aangetikt moet worden waarna je je omkeert om weer terug te gaan. Afgelopen zaterdag wedstrijden in Zwolle met o.a. de 200 rugcrawl. Het ging lekker, alleen de keerpunten kostten mij teveel energie en gingen daardoor veel te traag. Ik kon niet snel draaien en verloor per keerpunt dus veel tijd. Met de tijd, zeven sec boven mijn inschrijftijd was ik uiteindelijk wel tevreden. Thuis zag ik dat die tijd zelfs heel goed was. Mijn inschrijftijd had ik gezwommen op een 50 meter baan en dat scheelt toch vier keerpunten. En als keerpunten dan niet lekker gaan, dan kan het gebeuren dat ik op een 25 meter baan een langzamere tijd neerzet dan op een 50 meter baan. In Zwolle zwom ik in ieder geval mijn beste tijd op de korte baan sinds vier jaar.
Vandaag in training zag een zwemgenoot mijn keerpunt en dacht dat moet sneller kunnen. En zij wist ook de oplossing. Tijdens de draai "gewoon" de ene arm boven je hoofd laten liggen en de andere over het water heen erbij leggen. Dat klinkt heel eenvoudig maar opeens zat ik met mijn benen in de knoop. Die moeten namelijk ook nog tegen de muur om te kunnen afzetten en dan liefst met twee benen tegelijk. Heb dit keerpunt zo'n 20 minuten lang in slow motion geoefend. Als ik dit ook op snelheid kan zal het secondes gaan schelen op de 200 rug. Leuk weer zo'n uitdaging.

Pieken

 
Er zijn verschillende soorten pieken Je hebt pieken in je haar. Had ik vroeger heel veel. Dat heette toen slordig, dus een dozijn haarspeldjes (bestaan die nog), hielden die pieken in bedwang. Je hebt natuurlijk de piek in de kerstboom, een piek in de verkeersdrukte zo tussen 17.00-19.00 uur en zo zijn er nog wel meer betekenissen te vinden. In de zwemsport, en natuurlijk alle andere sporten, spreek je ook van pieken. Dat zijn de wedstrijden waarin je je beste prestaties wilt neerzetten. Bij mij zijn dat de Kampioenschappen, Nationaal en Europees. De hele training is opgebouwd naar die piekmomenten. Nu wil mijn trainingsopbouw nogal eens verstoord raken door lichamelijke ongemakken. Ik noem hoesten, holte-ontstekingen, het slikken van bepaalde medicijnen zoals antibiotica of onverklaarbare moeheid. Desondanks zwem ik dan vaak op wedstrijden waarop ik het niet verwacht hele goede tijden. Op andere wedstrijden, waar ik naartoe had willen werken lukt het soms weer niet. Ik heb nu met mijzelf afgesproken dat de wedstrijd waarop ik heel goed presteer blijkbaar mijn piekmoment was. Dat kan dan het NK zijn, maar ook die onbelangrijke wedstrijd drie weken daarna. Mijn piekmoment stel ik dus in het vervolg pas achteraf vast. Doe ik het altijd goed.