Een goed begin is het halve werk

En eindelijk is het dan weer zover. Het open water seizoen is aangebroken. In Spaarnewoude zwem ik  mijn eerste kilometer kilometers. Het voorjaarsweer beloofde niet veel goeds voor de watertemperatuur en tot twee weken geleden vroeg ik mij af of die wel boven de vereiste 16 graden zou komen. We hadden geluk. Op de dag zelf scheen zelfs de zon, al stond er ook een hele harde wind die het werk van de zon dan weer wat afzwakte. Maar het was droog, op de kant dan. Het water had volgens de officiële waarnemingen bij de start een temperatuur van 17.1 en verderop 16.7, maar dan was ik toch al ingezwommen, dus mocht het ook wel wat minder zijn. En daar, waar ik mij  de afgelopen weken in het binnenbad wel eens af vroeg hoe ik het zomers toch deed, zo maar in het koude water springen, bleek dat op het moment zelf geen enkel probleem te zijn. Toch een kwestie van instelling denk ik. Ik spring het water in en op weg naar de start zo'n 15 meter wen ik al aan het koude water.
Ik was van plan, gezien de trainingsarbeid van de afgelopen maanden die ik niet had kunnen doen, die eerste 1000 meter vrije slag heel rustig te zwemmen. Niets forceren, gewoon kijken hoe het zou gaan. Dat was ik bij de start echter even vergeten. Ik zette er lekker de vaart in en na zo'n 400 meter herinnerde ik mij opeens dat ik het rustig aan zou doen. Het ging echter goed, dus besloot ik op de ingeslagen weg voort te zwemmen. De laatste 200 meter kon ik zelfs nog even aanzetten. Ik kwam dus zeer tevreden het water uit. Het ging
ouderwets lekker. Dit is open water zwemmen zoals het hoort. Gezellig ook dat Kees weer een keer mee gegaan was. Handig ook, want mijn badjas liet ik achter bij de start en Kees kon dus de badjas naar de finish brengen. Dat is toch wel lekker als je zo het water uitkomt. Maar waar was Kees? Geen idee. Dus op

naar de start waar mijn badjas nog over het hekje hing en daarna op zoek naar Kees. Die bleek ergens halverwege de baan te staan kijken waar ik was. Had mij nog lang niet terug verwacht. Ik had gezegd dat ik het rustig aan zou doen. Ja zeg, maar zo lang doe ik er nu ook weer niet over. En nu helemaal niet want groot was mijn verrassing toen ik de tijd officieel onder ogen kreeg. Die was in de 24.41.78 In 2010 had ik er in dit water nog ruim 26 minuten voor nodig en in 2011 en 2012 zaten al mijn tijden (op één na, de laatste wedstrijd) in de 25, 26 en 27 minuten.
Daarna nog de 100 schoolslag gezwommen. De eerste 250 meter lag ik achter de latere nummer drie en dacht dat ik die niet voorbij zou komen. Op 500 meter had ik haar echter gepasseerd en lag ik één lengte voor en dat kon ik volhouden tot aan de finish. Drie seconden was de voorsprong. Maar door deze race, mijn achtervolgster die mij probeert in te halen ik die probeer haar voor te blijven, zorgde er wel voor dat wij beiden met een zeer goede tijd uit het water kwamen. Met 25.03.51 was dit ook voor de schoolslag een van de betere tijden van de afgelopen paar jaar.
Komende zondag Strijen. Ik heb er zin in.