Overpeinzing

Vanmorgen had ik eigenlijk geen zin om uit bed te komen. Het vervelende is alleen dat ik ook niet lekker kan genieten van het in bed blijven, dus toch er maar uit. Lag nog eens na te denken aan mijn zwemmen afgelopen weekend en dat het voor sommige mensen toch moeilijk te begrijpen is dat ik mij zo druk kan maken over tijden. Je leeft nog! Je zwemt nog! zijn dan een paar van de reacties die ik krijg en o ja, Je bent ook weer ouder geworden, dus je gaat langzamer. Alsof dat niet voor mijn hele leeftijdsgroep geldt.

Ik heb ook nooit gekund tegen opmerkingen als: Geniet je nu meer? Ben je niet dankbaar? Alsof ik moet genieten van of dankbaar zijn voor het feit dat ik longkanker heb gekregen en nu niet meer alles kan doen wat ik zo graag zou willen doen.

Toch bekruipt mij wel een gevoel van dankbaarheid en genieten van. Niet jegens al die gezonde mensen die zelf niet dankbaar hoeven te zijn en niet hoeven te genieten. Nee dankbaar ten opzichte van de mensen die niet zoveel geluk (bij dit ongeluk) hebben. Die moeten vechten voor een paar jaar verlenging, die angst hebben voor hoe het moet gaan straks met hun nu nog jonge kinderen. Mijn kinderen zijn nu volwassen. Kunnen op eigen benen staan. En ik mag waarschijnlijk nog heel lang van ze genieten.

Hierdoor voel ik mij wel verplicht dat ik iets moet maken van mijn leven dat ik opnieuw gekregen heb. Dat ik moet genieten van wat ik kan. En dat betekent ook dat ik energie mag steken in het proberen weer op mijn oude niveau terug te komen. En dat betekent ook dat ik soms mag balen van het feit dat dat waarschijnlijk niet meer lukt. Ook als je bijna dood bent geweest, ook als je meer geluk hebt dan al die anderen, mag je toch nog wel iets anders voelen dan alleen maar dankbaarheid?

Tegelijk geniet ik ook van de afstanden en tijden die ik op dit moment weer kan zwemmen. Maar het frustreert mij wel dat ik nu nooit zal weten waar mijn top zou hebben gelegen. Is dat belangrijk in het kader van leven en dood? Nee natuurlijk niet. Maar voor mij persoonlijk wel. En nu kruip ik toch lekker weer mijn bed in. Merk dat de vermoeidheid van een weekendje zwemmen nog niet uit mijn lijf verdwenen is.

Alles is mogelijk tot het onmogelijke bewezen wordt

Afgelopen weekend dan het uur van de waarheid. Had het weer kunnen trainen de afgelopen periode een positieve invloed op mijn prestaties? Het antwoord is JA! Op deze foto lig ik helemaal uitgeput bij te komen van de 800 meter zondagmorgen. Ik had toen in totaal 3150 meter in 32 uur afgelegd en dat is te zien ook. Hier was ik echt moe. Maar een ander soort moeheid dan ik op andere momenten ervaar als ik eigenlijk niets gedaan heb. Deze moeheid voelde goed aan. Ik wist waar het vandaan kwam.

Vrijdag eind van de ochtend vertrokken wij naar Luxemburg. Ik word daar, als ieder jaar, begroet met een knuffel van een jurylid van Nederlandse afkomst. Hij is blij dat ik er wer bij ben. Nu ik ook. 's Avonds start ik met de 1500 meter. Ik kan niet zeggen dat ik 1500 meter genoten heb. Bij 1000 meter verlangde ik toch wel naar de finish. De hele race mooi vlak gezwommen met tussentijden rond de 2.10 (dus heel wat sneller dan die 2.20 in de training) terwijl ik zelf het gevoel had dat de tussentijden na de 1000 meter pijlsnel omhoog gingen. Ik herstelde ook vrij vlug na de finish. Tijd sneller dan verwacht. 31 min. Ruim onder de 35 waarmee ik mij had ingeschreven. Ook de 200, 400 en 100 vrij op zaterdag gingen sneller dan verwacht. Blij was ik ook met mijn tijden op de 50 meter vrij in de estafettes en persoonlijk. Ik kon heel diep gaan. Op zondagmorgen dan nog de 800 meter. Ik had er toen al 2350 meter op zitten in amper 32 uur. De 800 meter voelde dan ook heel zwaar aan, maar toch weer in een goede tijd.

Ik heb mij niet gek laten maken door mijn tegenstanders. Die gingen uiteraard veel sneller, maar ik heb niet geprobeerd ze bij te houden. Mijn start is wel verbeterd ten opzichte van een paar jaar geleden. Ik lag na de start steeds voorop en het duurde toch wel een meter of 20 voordat ik ingehaald werd. Ook een leuke ervaring.

Ben nu heel benieuwd of ik bij de NMK in januari in Heerenveen, hetzelfde zwembad als in 2007, de tijden van toen kan benaderen. Op dit moment lijkt mij dat haast onmogelijk, maar ja, de tijden die ik nu zwom leken mij ook onmogelijk. Mijn motto is dus: Alles is mogelijk tot het onmogelijke bewezen wordt.

Deze foto toont mij niet eens zo lang na de foto hierboven, nog wel een beetje moe, maar genietend van dit weekend

Ik krijg echt lol in mijzelf

Vanmiddag in mijn eentje een training van 2000 meter afgewerkt. De eerste training deze week want die van maandag moest ik laten schieten. Teveel last van die gordelroos.

Na een inzwemprogramma van 800 meter kwam de kern 8x100 vrij met 15 sr en een vaste vertrektijd. De 15 sr heb ik maar verhoogd tot 20 sec rust, ik lig tenslotte bijna tweemaal zo lang in het water dan de anderen.

Na de eerste 100 meter tikte ik aan in 2.20. Dat werd dus een vertrektijd van iedere 2.40. En wat gebeurde? Iedere 100 meter m.u.v. de 3e en de 6e die alleen met armen ging tikte ik bij exact 2.20 aan. Niet 2.19; niet 2.21; nee 2.20. De 2x100 met armen gingen in 3 à 4 sec langzamer.

Als dat niet vlak zwemmen is!

Niet te geloven dat ik vijf jaar geleden de 1500 meter zwom met een gemiddelde van 1.55 per 100 meter. Natuurlijk niet helemaal te vergelijken. Die tijd zwom ik in een snel pak in een snel bad. Nu lag ik in een trainingsbadpak in een baan met tegenstroom. Terwijl ik zwom had ik lol in mijzelf. Ben benieuwd hoe die 1500 vrijdagavond in Luxemburg gaat.

Ik ben op weg

Vandaag dan de eerste test. Levert het regelmatig kunnen trainen resultaat op. En jawel. Vandaag sneller dan verwacht en nog een lange weg te gaan (let op het woordje "en" ipv "maar"). Ik zwem nu langere afstanden dan vier jaar geleden. Sterker nog. Vier jaar geleden was ik blij dat ik nog drijven kon. Maar of ik die tijden van januari 2007 nu ook weer zwem in januari 2011 weet ik nog niet. Heb mijzelf wel beloofd dat ik er keihard voor zal werken en dat als het niet lukt, (weer "en" ipv "maar") ik mij erbij neer zal leggen dat ik dan gewoon langzamer ben geworden. En dan ben ik nog beter af dan de meesten van mijn lotgenoten.

Vanavond lekker uit eten gegaan met echtgenoot om het even te vieren. De serveerste was een meisje dat ik in de klas heb gehad in het laatste jaar dat ik op school was, maar die ik natuurlijk niet herkende. Ik ben een oen in het onthouden van gezichten en namen. Op dat gebied mis ik echt een hersencelletje. Maar toen zij haar naam zei wist ik wel wie zij was. Kostte mij natuurlijk wel weer extra fooi, want ja, je wilt natuurlijk wel dat ze leuk herinneringen aan je hebben.

Kortom, een heel tevreden mens gaat nu naar bed.

Ik geef je een roosje, mijn roosje.....

Een liedje van Conny Vandenbos. Ik luister graag naar liedjes van haar en ik houd ook van rozen, maar het ligt er wel aan welke soort. De gordelroos die het nu al een week of vijf erg goed doet bij mij, wil ik toch wel graag kwijt. Het lijkt nu een PHN te gaan worden: Post Herpitische Neuraligie. En dat klinkt dan toch wel weer heel mooi. Bij één op de vier patiënten gebeurt dat en de kans dat ik tot de gelukkigen behoor is aanwezig. Ach ik mag nog van geluk spreken. Mijn moeder heeft ook gordelroos gehad, maar die was er doodziek van. Dat ben ik niet. Het doet alleen behoorlijk pijn, maar gelukkig helpt de diclofanac daartegen. Het heeft gelukkig ook geen invloed op mijn conditie (toch?)Dat zal ik morgen wel merken, dan heb ik weer wedstrijden. Ik heb wel een beetje snel ingeschreven met tijden die echt niet haalbaar zijn op dit moment. Zelfs niet als uitdaging geschikt zijn. Ik ga gewoon lekker zwemmen en zie wel hoe ik ervoor sta op dit moment. Afgelopen week een training overgeslagen omdat ik deze week toch wel erg moe was. Maar dat noem ik dan gewoon gas terug nemen voor de wedstrijd. Taperen dus. Klinkt beter dan niet zwemmen omdat ik moe ben.