Zelfreflexie

Zelfreflexie staat hoog in het vaandel bij de trainerscursussen waarvan ik leercoach ben. Dus laat ik er zelf ook eens aan doen.

Bij de NMK en de wedstrijden afgelopen zondag heb ik goed gezwommen. Ik moet er van mijzelf dan altijd bij zeggen "althans gezien mijn conditie op dit moment". Waarom moet ik dat er altijd bij zeggen? Omdat ik toch wil laten weten dat ik sneller gezwommen heb in een nog niet eens zo ver verleden en dat het langzamer zwemmen nu niets te maken heeft met ouder worden en minder trainingsgelegenheid maar alles te maken heeft met de longkanker. Zo dat was een lange zin, maar geeft precies weer wat er dan in mijn hoofd omgaat.

Is dit erg? Ja en nee.

Laat ik met nee beginnen. Natuurlijk is het voor mij niet leuk dat ik niet meer goed kan trainen en daardoor bij lange na niet de tijden zwem die ik heb gezwommen. En natuurlijk is het jammer dat ik nooit zal weten hoe snel ik zou hebben gezwommen, wat mijn top zou zijn geweest en dat ik daar verdriet om heb.

Maar nu het ja. Ik heb longkanker gehad en ja ik zwem nu langzamer. Dat is een gegeven waar meer mensen mee zitten. Niet dat ze dan langzamer zwemmen, nee dat ze geen conditie meer hebben voor de meest dagelijkse dingen, dat ze zoveel pijn hebben dat het soms niet te dragen is, dat er angst is dat ze niet genoeg tijd meer hebben om hun kinderen op te zien groeien.

De afgelopen weken zijn er lotgenoten op controle geweest die het "goede" nieuws kregen dat de tumor niet groter was geworden. Ik kreeg het goede nieuws dat de foto alleen maar laat zien dat er een stuk long weg is, maar dat de rest er goed uitziet op een chronische infectie na, wel vervelende hoestbuien en benauwdheid veroorzaakt, maar niet levensbedreigend is en misschien met een hoop medicijnen wel te bestrijden is.

Dus niet zeuren. Genieten van wat ik kan nu! Dat is mijn leeropdracht!

Uitgaan van je kracht!

Ik kwam niet met lege handen thuis uit het ziekenhuis na het controle onderzoek. Zo'n controle is toch altijd weer spannend. Zeker gezien het vele hoesten van de afgelopen maanden, het benauwd zijn en de moeheid. Op de foto constateerde de radioloog dat er een stuk long miste. Dat was geen verrassing. Was al een tijdje bekend. Helaas, vervanging niet mogelijk. Ik zal het ermee moeten doen. Dat was gelukkig het enige wat geconstateerd werd. De rest zag er prachtig uit. Maar waarom hoest ik dan en waarom ben ik zo benauwd?

Dit keer was er misschien een verklaring voor het vele hoesten. Mijn longarts was in Amerika geweest en daar werd bevestigd wat hij altijd al dacht. De onderste luchtwegen zijn niet van nature steriel, waar men altijd van uit is gegaan. Op micro niveau kunnen er infecties ontstaan die op den duur chronisch worden. En dat is waarschijnlijk bij mij het geval. Dus maar weer een antibioticumkuur van drie maanden er tegenaan. Voor het licht worden in mijn hoofd en bijna flauwvallen bij flinke hoestbuien is ook een verklaring. Door mijn goede conditie die ik heb (ik zou zeggen had, maar mijn longarts zei heb) kan ik krachtiger hoesten dan anderen. Die kracht zorgt ervoor dat er een drukverschil ontstaat in mijn hart, waardoor het bloed moeilijker terug kan stromen. De bloedverdeling is dus even niet goed en gecombineerd met mijn toch al van nature lage bloeddruk veroorzaakt dat een licht gevoel in mijn hoofd en de neiging tot flauwvallen. Tenminste, zoiets begreep ik ervan. En kijk, dat is nu weer goed nieuws. Hier kan ik wat mee. Ik ga mij direct aanmelden bij de asthmavereniging en vraag of daar nog meer hoesters zijn, zodat wij misschien in een competitie onze krachten kunnen meten. Ik zie het helemaal voor mij. Wie hoest het hardst en valt het eerst flauw. Ik heb de laatste maanden hierin zo hard getraind dat ik best tot de top zou kunnen gaan behoren. Zie je wel, ik moet niet uitgaan van wat ik niet kan, ik moet mij richten op dat, waar ik goed in ben.

Eind augustus weer terug komen. Kijken wat al deze medicijnen voor uitwerking hebben gehad.