Zelfreflexie

Zelfreflexie staat hoog in het vaandel bij de trainerscursussen waarvan ik leercoach ben. Dus laat ik er zelf ook eens aan doen.

Bij de NMK en de wedstrijden afgelopen zondag heb ik goed gezwommen. Ik moet er van mijzelf dan altijd bij zeggen "althans gezien mijn conditie op dit moment". Waarom moet ik dat er altijd bij zeggen? Omdat ik toch wil laten weten dat ik sneller gezwommen heb in een nog niet eens zo ver verleden en dat het langzamer zwemmen nu niets te maken heeft met ouder worden en minder trainingsgelegenheid maar alles te maken heeft met de longkanker. Zo dat was een lange zin, maar geeft precies weer wat er dan in mijn hoofd omgaat.

Is dit erg? Ja en nee.

Laat ik met nee beginnen. Natuurlijk is het voor mij niet leuk dat ik niet meer goed kan trainen en daardoor bij lange na niet de tijden zwem die ik heb gezwommen. En natuurlijk is het jammer dat ik nooit zal weten hoe snel ik zou hebben gezwommen, wat mijn top zou zijn geweest en dat ik daar verdriet om heb.

Maar nu het ja. Ik heb longkanker gehad en ja ik zwem nu langzamer. Dat is een gegeven waar meer mensen mee zitten. Niet dat ze dan langzamer zwemmen, nee dat ze geen conditie meer hebben voor de meest dagelijkse dingen, dat ze zoveel pijn hebben dat het soms niet te dragen is, dat er angst is dat ze niet genoeg tijd meer hebben om hun kinderen op te zien groeien.

De afgelopen weken zijn er lotgenoten op controle geweest die het "goede" nieuws kregen dat de tumor niet groter was geworden. Ik kreeg het goede nieuws dat de foto alleen maar laat zien dat er een stuk long weg is, maar dat de rest er goed uitziet op een chronische infectie na, wel vervelende hoestbuien en benauwdheid veroorzaakt, maar niet levensbedreigend is en misschien met een hoop medicijnen wel te bestrijden is.

Dus niet zeuren. Genieten van wat ik kan nu! Dat is mijn leeropdracht!