Geluk en verdriet liggen dicht naast elkaar

Gisteren vierde ik mijn vierde overlevingsfeestje. Vanmorgen hoorde ik dat gisteren een lotgenootje overleden is. Onverwacht kwam dat niet. Ik wist dat een dezer dagen het bericht zou komen, maar toch.....

Geluk en verdriet. Ze liggen zo dicht naast elkaar.

Alweer mijn vierde overlevingsfeestje

Gisteren mijn vierde overlevingsfeestje gevierd. De parasol was wel nodig, want volop zon in de tuin. Wat dat betreft zijn de goden mij dan weer wel gunstig gezind. Ze laten mij als niet roker wel longkanker krijgen, maar op mijn overlevingsfeestjes zorgen ze wel voor mooi weer. Dit keer besloot ik eens wat dingen zelf te maken zoals de kwarktaart bij de koffie, die frisdrank werd omdat het zo warm was.

Leuk om weer vrienden te ontmoeten die je een tijd niet gezien hebt en met wie je op het vorige feestje de afspraak maakte elkaar toch eens wat vaker te zien.

Zweefparasol

Nu onze lijsterbes echt aan zijn einde toe is, hoe spijtig ook want het was een hele mooie boom zowel als hij in bloei stond, als daarna met al zijn oranje/rode besjes, blijkt pas hoeveel schaduw hij verspreidde in de tuin. We hebben dus een zweefparasol aangeschaft om wat schaduw te creëren als wij dat willen en op de plaats die wij willen. Die parasol heeft een voet met zo´n kruis waarvan een poot heel ver vooruit steekt en waarbij het de bedoeling is dat er grote tegels op het kruis gelegd worden om de parasol op zijn plaats te houden.

Nu begin ik mijzelf aardig te kennen, dus ik zag mijzelf al struikelen over dat kruis, mijn tenen stoten tegen die tegels enz. Ik zag meer in een ronde voet waar de parasol in kon staan. Zo´n voet stond overcompleet te wezen bij mijn broer dus daar opgehaald. Parasol opgezet.. Dat ging goed, als je eenmaal weet waar je op moet letten. We hielden wel twee schroefjes over en vijf "rivers". Waar we die in hadden moeten schroeven c.q. steken zal de komende tijd wel blijken De voet bleek toch te licht voor de parasol, dus voorlopig een grote bak met aarde en stenen op de voet gezet en daarna nog met een stevig stuk touw verankerd aan het balkon. En nu op zoek naar een voet die deze parasol wel houdt en waaraan ik mij niet kan stoten.

Maar voordat je van het kastje bij de muur bent...

Vorig najaar dacht men dat mijn hoesten lag aan ontstekingen in mijn bijholten. Die zijn toen operatief schoongemaakt. Hoesten ging na een korte onderbreking gewoon door. Stevige medicijnen gekregen tegen asthma. Reageerde ik niet op. Doorgestuurd naar longarts in AMC. Constateerde infecties in de longen. Twee maanden antibiotica. Bracht even soelaas, maar hoesten kwam weer terug. Dan maar weer naar de KNO-arts. Die constateerde weer ontstekingen in de kaakholten. Hij denkt aan niet goed funktionerende trilharen zodat het slijm niet goed afgevoerd wordt, maar wilde ook weten van de kaakchirurg of daar wortelproblemen aan ten grondslag konden liggen. Dus weer

wachten op een afspraak met de kaakchirurg. Dat was vandaag en hij stelde vast dat mijn tanden en kiezen en aanverwante artikelen zoals de wortels niets aan de hand is. Dat hadden mijn tandarts en ikzelf ook kunnen vertellen en dan al een paar weken eerder. Maar goed ik moet weer terug naar de KNO-arts. De eerste mogelijkheid tot een afspraak was over drie weken. En toen knapte er iets bij mij. Weer drie weken wachten. Ik hoest al vanaf september vorig jaar. Ik loop even door naar de longpoli of zij die afspraak kunnen vervroegen. Nee, helaas, dat zou, eventueel, alleen de huisarts kunnen. Ze kunnen wel een afspraak met mij maken voor de longarts, maar dat kan pas over drie weken. En dat is dan precies op de dag dat ik ook een afspraak met de KNO-arts heb. We besluiten die afspraak te maken. Ik verwacht dat de KNO-arts mij toch weer terug verwijst naar de longarts en ook als hij weer operatief een grote schoonmaak wil houden vind ik even overleggen met mijn longarts wel prettig. Zo heb ik in ieder geval de wachttijd tussen de afspraak met mijn KNO-arts en mijn longarts weten te beperken tot 5 uur. Daarna op advies van de longpoli even naar de huisarts om naar mijn longen te luisteren. Daar kon ik gewoon even wachten en dan zou iemand mij even er tussendoor nemen. Longen klonken goed, al zat ik bijna op een longontsteking te hopen om maar een verklaring te hebben voor dat hoesten. Ben toch blij dat dat niet het geval is. In ieder geval gaat mijn huisarts proberen de afspraak met de KNO-arts te vervroegen. Inmiddels is het half zes geweest en houd ik het na een dagje ziekenhuis (´s morgens was ik al in het VU in Amsterdam voor controle stembanden) voor gezien. Niet meer naar het zwembad zoals gepland maar lekker naar huis.

Zou het nu zo moeilijk zijn om direct een aantal afspraken die verband houden met elkaar te plannen binnen een week in plaats van steeds per afspraak een vervolgafspraak te moeten maken. Voor je het weet ben je een jaar verder en is er nog niets gebeurd.

Wordt vervolgd.

Mijn overlevingstuintje

Toen de kinderen nog klein waren mocht mijn tuin met recht kindvriendelijk genoemd worden. Een schommel, een hele grote zandbak, zelf gegraven, een groot kinderzwembad namen een groot deel van de tuin in. Daarnaast een grote ren 3x3 meter bovengronds met konijnen en cavia´s en een ondergronds gangenstelsel door de konijnen zelf aangelegd. Verder was er nog een scharrelkip, die op straat liep en door onze hond onze tuin in werd gejaagd, waarna zij vriendschap sloten en de kip 7 jaar voor ons en de hele buurt eieren heeft gelegd. Ze legde die eieren namelijk ook bij de buren.

Nadat de kinderen groter werden en de deur uitgingen en dus ook onze tuin wilde ik wel eens een echte tuin. Dat kwam er echter niet van. Zevenblad en dovenetel plus de klimop was alles wat je zag.

In 2006 begon ik met zevenblad te verwijderen en dovenetel daar waar ik het niet hebben wou. Het werd direct al wat overzichtelijker. Bij mijn eerste overlevingsfeestje in 2007 vroeg ik tuinbonnen en dat deed ik ook in 2008 en 2009. En zie, het resultaat mag er zijn.

Geen keurig aangelegde tuin met strakke randjes die ik bij anderen zo bewonder. Nee, een tuin die bij ons past. Wat wild, maar er is te zien dat er aandacht aan besteed wordt.

Mijn overlevingstuintje dus.

De tuinbonnen van dit jaar worden gebruikt voor de voortuin, die meer en meer op een tropisch oerwoud begint te lijken.

Calorie-neutraal fietsen

Mooi weer vandaag. Na de fitness overdekt dus tijd voor een fietstocht in de openlucht. Het fietsen had ik daarvoor ook laten schieten bij de fitness. Bedoeling was langs de Loosdrechtse Plassen, maar zo als altijd wijzigen onze plannen zich al fietsend. Tot vliegveld Hilversum ging alles volgens plan. Daar lekker even een ijsje gegeten, want mijn doel was niet calorieën verbranden, er moeten namelijk kilo´s bij.

Hier stond ook zo´n fietstochtenknooppunt en aan de hand van die kaart besloten wij rechtsaf het bos in te gaan richting Hoornboegse Heide. Dan via een aantal knooppunten naar knooppunt 12. En daar begon weer waar wij meer last van hebben. Waar was knooppunt 12. Eerst nog steeds bordjes die ons wezen welke kant wij op moesten en daarna akelig stil, of eigenlijk akelig leeg. Geen bordje meer te zien en opeens stonden wij dan in Hilversum, wat niet de bedoeling was. Op eigen houtje dan maar richting ´s Gravesande en wat komen wij daar tegen? Knooppunt 12. Vervolgens via ´s Gravesande toch richting Oud-Loosdrecht en daar bij een klein restaurantje een kop uiensoep. Via stukje Loosdrechtse Plassen weer aangekomen bij de Hoornboegse Heide. Die heide heuveltje op en heuveltje af doorkruist en via Lage Vuursche en Mauritshoeve voor een pannenkoek weer naar huis. Op deze manier heb ik onze fietstocht hopelijk in ieder geval voor mij calorie-neutraal gehouden.

Zo ken ik mij weer

En eindelijk, na twee jaar, weer een wedstrijd in open water. Geen long gerelateerde problemen hielden mij dit jaar tegen. Het weer werkte erg mee in die zin dat het een echte open water wedstrijd betrof en niet lekker recreëren onder het mom van "ik doe mee aan een open wedstrijd wedstrijd". Nee, een watertemperatuur van 16.2 en een boventemperatuur van rond de 14 graden en dat nog eens gecombineerd met een behoorlijke harde wind.

Dit is het echte zwemmen. Wachtend aan de waterkant tot ik het water in mocht kreeg ik het wel een beetje koud maar eenmaal in het water was dat zo over. Ik was dan ook al een beetje gewend aan deze watertemperatuur de afgelopen twee weken in de Maarsseveense Plassen, hoewel de temp daar toch wel 1 à 1 1/2 graden hoger was.De eerste meters kreeg ik wel een koude nek, waarschijnlijk door de wind, maar na die paar meters was dat over en vond ik de temperatuur zelfs aangenaam. Kwam gelijk in mijn ritme van om de 10 slagen even naar voren kijken waar ik lag. Zoals verwacht een eind achteraan. Geeft niet, dan geniet je langer dan diegenen die er korter over doen. En genieten deed ik. Zoals Marja zei: "Je was de eerste die met een lach op haar gezicht het water uitkwam".

Eenmaal uit het water zou een beetje zon toch wel lekker geweest zijn om je op te warmen. Gelukkig waren er warme douches. Het tweede nummer, de 1000 meter schoolslag een uur later, heb ik maar laten schieten. Was net opgewarmd en had niet het gevoel dat ik mijzelf ermee hielp gezond te blijven als ik weer het water was ingegaan. Meer zwemmers die al een keer gezwommen hadden trokken zich terug voor het tweede nummer, dus dat hielp ook bij de besluitvorming.

Wij (mijn ploeggenoten en ik) waren wel blij met de partytent die ik meegenomen had met zijwandjes aan de kant waar de wind vandaan kwam. De volgende keer neem ik ook terrasverwarming mee, of een grote zonnebank (of beide), om ons op de kant op te warmen :-)

Hieronder onze groepsfoto, koukleumend in de tent. We kunnen nog lachen.

Je moet er maar lol in hebben

Nu, in dit water, had ik in de gaten dat dat niet getuigde van realiteitszin. Wel denk ik aan de NK 3 km. Die is pas in augustus, dus nog twee maanden om te trainen. Eenmaal uit het water had ik het vreselijk koud. De hele weg naar huis hard gefietst omdat ik het zo koud had. Thuis een warme douche, daarna warme kleren, een dikke jas en nog steeds koud. De weersverwachting voor zondag (openwater wedstrijd Spaarnewoude) is ook niet echt gunstig. Tja, het moet je sport maar wezen.

Dutch Open

Je moet er geweest zijn om echt te weten hoe het is. De Dutch Open in het Kristalbad in Apeldoorn. Een wedstrijd waar we heen gaan voor de gezelligheid, bijpraten met iedereen, met zijn allen schuilen voor de regen in een tentje. Koukleumen en soms ook lekker in de zon bijkleuren. O ja, ik zou het bijna vergeten, we doen ook nog mee aan de wedstrijden. Drie dagen lang. In water dat altijd net te koud is om goede tijden te zwemmen.

Apeldoorn doe je dus vooral om dingen uit te proberen in het water. Vlug weggaan en dan kijken hoe je de volgende banen volhoudt. Of juist rustig afgaan en dan kijken of je kan versnellen. Of kan je een bepaalde afstand al aan.

Apeldoorn, een wedstrijd waar we elk jaar naar uitkijken.

Ik kom vrijdag het zwembad binnen. Een zwemster uit de oudere leeftijdsgroepen komt op mij af en zegt. Loekie ik ben altijd zo blij als ik zie dat je er weer bij bent. Ze zegt dat net op het moment dat ik hetzelfde denk. Dat was even een heel emotioneel moment. Dat was het weer toen ik de 800 meter zwom. Voor het eerst sinds twee jaar kan ik die afstand weer aan.

De tijd viel mij alleszins mee. Op de 100 en 200 vrij zwem ik de snelste tijden van de afgelopen drie jaar. Daarbij herstelde ik vlug, hoestte niet en was niet benauwd. Kan zijn dat het lag het aan het feit dat het een openlucht zwembad was. Kan ook zijn dat de spiriva helpt. Ik heb in ieder geval drie dagen met mijn hoofd in de wolken gelopen (en struikelde niet eens). Volgende week naar Spaarnewoude voor mijn eerste 1000 vrij in open water en misschien de 1000 school erachter aan.

Een iets te snelle conclusie

Dat ik gisteren schreef dat het hoesten verminderd was werd direct afgestraft. Niet gehoest tijdens de trainingen nee. Dat klopt. Maar gisteravond in bed en vannacht en vanmorgen haalde ik de schade in.

Maar ik kan natuurlijk ook gewoon verkouden zijn. Een mens zou gewoon vergeten dat er allerlei virussen en bacterien zijn die constant proberen een aanval op je te doen.

Morgen een scan van mijn bijholtes. Dan zal ik wel horen waar het hoesten aan ligt. Dat hoop ik tenminste. Voorlopig vandaag een lekker rustig dagje. Ik kruip dus mijn bed weer in om lekker wat slaap in te halen.

Er wachten drie drukke wedstrijddagen in Apeldoorn op mij.

Eureka

Er is bij mij in het verleden asthma geconstateerd, maar ik reageerde totaal niet op de medicijnen. Ik hoestte door en had het benauwd bij het zwemmen. Maar nu kwam mijn longarts op een goede ingeving. Als medicijnen voor een geconstateerde ziekte niet helpen dan proberen we het gewoon met medicijnen voor een niet geconstateerde ziekte. Afgelopen woensdag kreeg ik dus een recept voor spiriva, wat veel bij copd wordt voorgeschreven, wat ik dus niet heb. Heel voorzichtig begin ik te denken dat het erop lijkt dat dit werkt. Wel vreemd dat iets wat je krijgt voor wat je niet hebt dan wel schijnt te werken, maar daar doe ik niet moeilijk over.

Na zondag heerlijk in de Maarsseveense Plassen te hebben gezwommen volgde maandag een pittige training in het zwembad die ik helemaal mee heb kunnen doen. Met uitzondering dan van het onderwaterwerk. Als ik afzet en stroomlijn zonder onderwaterwerk kom ik verder dan met. De keus is dan gauw gemaakt. Afzetten, stroomlijnen en zwemmen. Dan maar geen onderwaterwerk. Verspil ik maar kostbare adem mee ook. Dinsdag weer het open water in. De temperatuur van het water was door de regenbuien wel een graadje lager. Ik schat zo rond de 17. Aan de oppervlakte was het nog wel te doen maar als je hand wat dieper het water inkwam, en dat moet wil je vooruit komen, dan was het in het begin toch wel een beetje koud. Maar als je doorzwemt wordt je vanzelf warm. Weer zo´n drie kwartier gezwommen en ook weer heen en terug een half uur tot drie kwartier op de fiets. En vandaag is het dan woensdag en stond ik moe op. Toch naar het zwembad gegaan en gelukkig maar, want tijdens de zwemtraining viel alle moeheid van mij af. Die kwam wel weer in volle hevigheid terug na de training in de fitnessruimte erna. Maar ik heb nauwelijks gehoest en was niet benauwd. En dat ik nu dan doodmoe ben was te verwachten en dat ik dus maar besloten heb de openwatertraining van morgen af te zeggen is alleen maar verstandig.

Kijk, ik koppel nog steeds geen verwachtingen voor de toekomst aan prestaties behaald in het heden. Ik geniet alleen maar van deze dagen. Maar een willekeurig andere zwemmer zou toch denken........

Voorlopig doe ik dat toch maar weer

Al twee jaar geen openwaterwedstrijd gezwommen. Sterker nog, helemaal niet in open water geweest. Ik mocht niet omdat ik ontstekingen had of ik kon zo´n lange afstand niet meer zwemmen. Van de week belde (stief)dochter, ook een verwoed zwemmer, maar niet in club- of wedstrijdverband, mij om te vragen zondag (vandaag dus) in de Maarsseveense Plassen te gaan zwemmen. Afspraak was om 16.00 uur, maar gezien het verwachte onweer het tijdstip maar vervroegd naar begin middag. Eerst klein half uurtje fietsen met wind gedeeltelijk tegen (terug gedeeltelijk mee), waarbij Arwen opmerkte dat als wij geluk hadden we niet nat zouden worden. Ik vroeg hoe ze dat voor elkaar dacht te krijgen omdat wij toch gingen zwemmen?

En dan het water in. Eerste stapjes in het water waren fris, maar al zwemmend bleek het een heerlijke temperatuur. Toch zeker wel 18 graden. Arwen zwemt altijd met flippers en is 22 jaar jonger, ik zwem zonder flippers en ben 22 jaar ouder. En dan geeft het een prettig gevoel dat ik haar toch heel makkelijk bij kon houden.

Openwaterzwemmen verleer je niet merkte ik ook. Ik had al vlug de slag weer te pakken van 10 slagen zwemmen en dan even vooruit kijken ter oriëntatie. Na zo´n 100 meter, niet gehinderd door keerpunten, kwam ik in mijn steady state en had het gevoel zo nog heel lang door te kunnen zwemmen. Door de onweersdreiging heb ik dat niet uit hoeven proberen, dus ik kan die gedachte rustig vasthouden. Ruim 800 meter heb ik wel gezwommen, dus voor die 800 komend weekend in het Kristalbad in Apeldoorn hoef ik niet bang te zijn.

Op de terugweg zagen we rechts een donkere lucht, maar wij moesten gelukkig naar links. Af en toe een druppeltje, gemiddeld zo één druppeltje per 10 meter, dus daar wordt je niet nat van.

Morgen gaan we weer.

Mag het een half longetje meer zijn?

Vandaag weer lekker op de fiets met Kees. Eerst met een omweg door het bos naar Maartensdijk, dan via vele omwegen door het bos naar Lage Vuursche en richting Laren en vervolgens via zandverstuivingen rond Soestdijk terug naar de Lage Vuursche en dan weer weer naar huis. Dat klinkt heel gemakkelijk maar dat was het niet. Het grootste gedeelte ging door het bos. En waar herkent men een bos aan? Juist aan de vele bomen. En bomen hebben hele grote wortels, die dwars over de paadjes liggen waar je met je fiets dan overheen hobbelt. Bovendien zijn de paden in een bos zanderig zodat het af en toe net crossen leek. Dan was het een heuveltje op en bleef ik bijna bij de top steken wegens gebrek aan lucht. Dan moest ik toch heel vlug van mijn fiets afspringen om niet met fiets en al om te vallen en tegelijkertijd moest ik de handremmen sterk aantrekken, want anders ging de fiets weer eigener beweging naar beneden het heuveltje af. Dat valt allemaal niet mee. Eigenlijk waren de meeste paden alleen maar geschikt om vlug van de fiets te springen, fiets op de rug te nemen en dan hardlopend het heuveltje op. Maar ja...... mijn sport is zwemmen. Zwaar werk dus, ook al omdat mijn schoenen vol met zand liepen. Extra gewicht! En op zo´n moment kan ik dan wel eens verzuchten doet u mij maar een half longetje erbij.

Gelukkig staan dan op strategische plaatsen in het bos banken met dan ook nog eens een mooi uitzicht. En zoals Ollie B.Bommel in een van zijn boeken zegt: Men kan ook geestelijk bewegen. Toch moet ik ook weer niet te lang blijven zitten, want dan kom ik niet meer in beweging. Kortom, ik moet nog nadenken ook tijdens zo´n tochtje.

Toch weer zo´n 35 km afgelegd met een hoge moeilijkheidsgraad. En dat stemt tot grote tevredenheid.

Is er in Zwolle ook cultuur?

Vandaag bij de longarts geweest voor de controle. Ik zou bijna vergeten dat ik ook voor longkanker nog controles krijg. Even verslag uitgebracht van mijn bezoeken aan het AMC, want het verslag van de longarts zelf was nog niet binnen en verslag uitgebracht van mijn bezoek aan de KNO-arts.

Afgesproken dat als de scan die de KNO-arts aangevraagd heeft geen verklaring geeft voor het vele hoesten hij mij doorverwijst naar een hoestpoli in Zwolle.

Heeft Zwolle nog mooie musea?

In hetzelfde schuitje

Gisteren dan het boottochtje met de lotgenoten. Zo toepasselijk, allemaal in hetzelfde schuitje. Leuk om nu eindelijk die mensen te ontmoeten van onze lotgenotenkakelclub, met wie wij op hyves heel wat afkakelen, maar waarvan wij de meesten nu voor het eerst zagen. Nog een hele sport om elkaar te herkennen. Steeds als er iemand arriveerde was het even kijken. Is het iemand van de kakelclub. Lijkt ze op een foto? Aarzelend een naam noemen en jawel. Raak!
Het weer werkte mee. Het uitzicht vanaf het dek was mooi. Helaas geldt dat niet voor de (voor-)uitzichten van een aantal van ons. Dat weerhield ons er niet van er een gezellig schoolreisje van te maken. Er zijn veel foto´s gemaakt. Foto´s waar wij allemaal even vrolijk op staan. Er werd dan ook wat afgelachen. Soms kreeg ik er een vreemd gevoel bij. Wat ons bij elkaar bracht was longkanker. Dat maakte mij ook weer een beetje verdrietig.