Je moet er geweest zijn om echt te weten hoe het is. De Dutch Open in het Kristalbad in Apeldoorn. Een wedstrijd waar we heen gaan voor de gezelligheid, bijpraten met iedereen, met zijn allen schuilen voor de regen in een tentje. Koukleumen en soms ook lekker in de zon bijkleuren. O ja, ik zou het bijna vergeten, we doen ook nog mee aan de wedstrijden. Drie dagen lang. In water dat altijd net te koud is om goede tijden te zwemmen.
Apeldoorn doe je dus vooral om dingen uit te proberen in het water. Vlug weggaan en dan kijken hoe je de volgende banen volhoudt. Of juist rustig afgaan en dan kijken of je kan versnellen. Of kan je een bepaalde afstand al aan.
Apeldoorn, een wedstrijd waar we elk jaar naar uitkijken.
Ik kom vrijdag het zwembad binnen. Een zwemster uit de oudere leeftijdsgroepen komt op mij af en zegt. Loekie ik ben altijd zo blij als ik zie dat je er weer bij bent. Ze zegt dat net op het moment dat ik hetzelfde denk. Dat was even een heel emotioneel moment. Dat was het weer toen ik de 800 meter zwom. Voor het eerst sinds twee jaar kan ik die afstand weer aan. 
De tijd viel mij alleszins mee. Op de 100 en 200 vrij zwem ik de snelste tijden van de afgelopen drie jaar. Daarbij herstelde ik vlug, hoestte niet en was niet benauwd. Kan zijn dat het lag het aan het feit dat het een openlucht zwembad was. Kan ook zijn dat de spiriva helpt. Ik heb in ieder geval drie dagen met mijn hoofd in de wolken gelopen (en struikelde niet eens). Volgende week naar Spaarnewoude voor mijn eerste 1000 vrij in open water en misschien de 1000 school erachter aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten