Vandaag weer lekker op de fiets met Kees. Eerst met een omweg door het bos naar Maartensdijk, dan via vele omwegen door het bos naar Lage Vuursche en richting Laren en vervolgens via zandverstuivingen rond Soestdijk terug naar de Lage Vuursche en dan weer weer naar huis. Dat klinkt heel gemakkelijk maar dat was het niet. Het grootste gedeelte ging door het bos. En waar herkent men een bos aan? Juist aan de vele bomen. En bomen hebben hele grote wortels, die dwars over de paadjes liggen waar je met je fiets dan overheen hobbelt. Bovendien zijn de paden in een bos zanderig zodat het af en toe net crossen leek. Dan was het een heuveltje op en bleef ik bijna bij de top steken wegens gebrek aan lucht. Dan moest ik toch heel vlug van mijn fiets afspringen om niet met fiets en al om te vallen en tegelijkertijd moest ik de handremmen sterk aantrekken, want anders ging de fiets weer eigener beweging naar beneden het heuveltje af. Dat valt allemaal niet mee. Eigenlijk waren de meeste paden alleen maar geschikt om vlug van de fiets te springen, fiets op de rug te nemen en dan hardlopend het heuveltje op. Maar ja...... mijn sport is zwemmen. Zwaar werk dus, ook al omdat mijn schoenen vol met zand liepen. Extra gewicht! En op zo´n moment kan ik dan wel eens verzuchten doet u mij maar een half longetje erbij.
Gelukkig staan dan op strategische plaatsen in het bos banken met dan ook nog eens een mooi uitzicht. En zoals Ollie B.Bommel in een van zijn boeken zegt: Men kan ook geestelijk bewegen. Toch moet ik ook weer niet te lang blijven zitten, want dan kom ik niet meer in beweging. Kortom, ik moet nog nadenken ook tijdens zo´n tochtje.
Toch weer zo´n 35 km afgelegd met een hoge moeilijkheidsgraad. En dat stemt tot grote tevredenheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten