De vorm komt eraaan

Vrijdag voortijdig de training gestaakt omdat ik moe was. Naar je lichaam luisteren heet dat. In de komende twee weken kan ik toch niet meer de trainingsachterstand in halen die ik de afgelopen jaren opgelopen heb. Wat ik wel kan doen is die paar weken dat ik goed heb kunnen trainen te niet doen.
Zaterdag heb ik dan èn mijn kleinzoon voor een weekend èn de 1000 meter vrij in Heerjansdam. Van deze afstand stel ik mij nu niet zo veel voor. Ik neem mij voor gewoon lekker rustig te zwemmen en dan maar zien op welke tijd ik uitkom. Kleinzoon vermaakt zich prima op het grasveld in Heerjansdam. Tegen de verwachting in blijft hij gewoon in de buurt en hoef ik hem niet het hele veld achterna te lopen. Als mijn 1000 vrij begint zet ik hem in de wagen en loopt Kees met hem gezellig de afstand mee langs de kant.
Watertemperatuur 21.6 Beter dan die 24 graden van de afgelopen weken, hoewel niet iedereen het daar mee eens zal zijn. De eerste 200 meter lig ik naast iemand die naar rechts ademt terwijl ik dat naar links doe. Gevolg is dat we regelmatig tegen elkaar aanzwemmen. Ik trek daarom een sprintje om er voorbij te komen. Ik zwem gecontroleerd rustig door wat wil zeggen dat er wel kracht in mijn slagen ligt. Daar zie ik mijn tegenstandster voor de derde plaats langs komen. Rustig voorbij laten gaan denk ik, van haar win ik toch niet, mij niet laten verleiden tot te vroeg versnellen. Maar dan komt dat ouderwetse gevoel weer bij mij boven. Verliezen o.k. maar ik geef haar die derde plaats niet cadeau. Achterstand niet te groot laten worden dus. En bij de boei op 500 meter waar mij moeten keren lig ik vlak achter haar, maar doordat ik beter de boei rond lig ik daarna vlak naast haar. Bij blijven denk ik weer. Langzaam schuift mijn tegenstandster toch weer iets naar voren, maar de afstand is slechts een halve lengte. En dan opeens ben ik haar voorbij. Ik ga ervan uit dat zij vlak achter mij ligt en elk moment weer voorbij kan komen dus ik houd er de vaart in om het haar zo moeilijk mogelijk te maken mij te passeren. Want dat zij mij voorbij gaat, daarvan ga ik nog steeds uit. Met nog zo'n driehonderd meter te gaan zet ik mijn benen in. Nog 200 meter, nog 100 meter. Ik tel mijn slagen om ongeveer te weten wanneer ik de finish bereik. Ik kijk niet meer. En dan opeens, toch nog onverwacht is daar het eindpunt. Ik tik aan. Kijk achterom en zo'n 40 sec later (blijkt in de uitslag) komt mijn tegenstandster. Ik ben derde. Dat vind ik niet zo belangrijk. Belangrijker vind ik mijn tijd die weer laag in de 24 minuten zit en het feit dat ik weer kon knokken. Ik ben in vorm.